1 in finem psalmus David
2 In te Domine speravi non confundar in aeternum
in iustitia tua libera me
3 inclina ad me aurem tuam adcelera ut eruas me
esto mihi in Deum protectorem et in domum refugii
ut salvum me facias
4 quoniam fortitudo mea et refugium meum es tu
et propter nomen tuum deduces me et enutries me
5 educes me de laqueo hoc quem absconderunt mihi
quoniam tu es protector meus
6 in manus tuas commendabo spiritum meum
redemisti me Domine Deus veritatis
7 odisti observantes vanitates supervacue
ego autem in Domino speravi
8 exultabo et laetabor in misericordia tua
quoniam respexisti humilitatem meam
salvasti de necessitatibus animam meam
9 nec conclusisti me in manibus inimici
statuisti in loco spatioso pedes meos
10 miserere mei Domine quoniam tribulor
conturbatus est in ira oculus meus anima mea et venter meus
11 quoniam defecit in dolore vita mea et anni mei in gemitibus
infirmata est in paupertate virtus mea
et ossa mea conturbata sunt
12 super omnes inimicos meos factus sum obprobrium
et vicinis meis valde et timor notis meis
qui videbant me foras fugerunt a me
13 oblivioni datus sum tamquam mortuus a corde
factus sum tamquam vas perditum
14 quoniam audivi vituperationem multorum commorantium in circuitu
in eo dum convenirent simul adversus me
accipere animam meam consiliati sunt
15 ego autem in te speravi Domine
dixi Deus meus es tu
16 in manibus tuis sortes meae
eripe me de manu inimicorum meorum et a persequentibus me
17 inlustra faciem tuam super servum tuum
salvum me fac in misericordia tua
18 Domine ne confundar quoniam invocavi te
erubescant impii et deducantur in infernum
19 muta fiant labia dolosa
quae loquuntur adversus iustum iniquitatem
in superbia et in abusione
20 quam magna multitudo dulcedinis tuae ÷Domine:
quam abscondisti timentibus te
perfecisti eis qui sperant in te in conspectu filiorum hominum
21 abscondes eos in abdito faciei tuae
a conturbatione hominum
proteges eos in tabernaculo a contradictione linguarum
22 benedictus Dominus
quoniam mirificavit misericordiam suam mihi in civitate munita
23 ego autem dixi in excessu mentis meae
proiectus sum a facie oculorum tuorum
ideo exaudisti vocem orationis meae dum clamarem ad te
24 diligite Dominum omnes sancti eius
÷quoniam: veritates requirit Dominus
et retribuit abundanter facientibus superbiam
25 viriliter agite et confortetur cor vestrum
omnes qui speratis in Domino
1 Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυιδ· ἐκστάσεως.
2 Ἐπὶ σοί, κύριε, ἤλπισα, μὴ καταισχυνθείην εἰς τὸν αἰῶνα·
ἐν τῇ δικαιοσύνῃ σου ῥῦσαί με καὶ ἐξελοῦ με.
3 κλῖνον πρός με τὸ οὖς σου,
τάχυνον τοῦ ἐξελέσθαι με·
γενοῦ μοι εἰς θεὸν ὑπερασπιστὴν
καὶ εἰς οἶκον καταφυγῆς τοῦ σῶσαί με.
4 ὅτι κραταίωμά μου καὶ καταφυγή μου εἶ σὺ
καὶ ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου ὁδηγήσεις με καὶ διαθρέψεις με·
5 ἐξάξεις με ἐκ παγίδος ταύτης, ἧς ἔκρυψάν μοι,
ὅτι σὺ εἶ ὁ ὑπερασπιστής μου.
6 εἰς χεῖράς σου παραθήσομαι τὸ πνεῦμά μου·
ἐλυτρώσω με, κύριε ὁ θεὸς τῆς ἀληθείας.
7 ἐμίσησας τοὺς διαφυλάσσοντας ματαιότητας διὰ κενῆς·
ἐγὼ δὲ ἐπὶ τῷ κυρίῳ ἤλπισα.
8 ἀγαλλιάσομαι καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ ἐλέει σου,
ὅτι ἐπεῖδες τὴν ταπείνωσίν μου,
ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τὴν ψυχήν μου
9 καὶ οὐ συνέκλεισάς με εἰς χεῖρας ἐχθροῦ,
ἔστησας ἐν εὐρυχώρῳ τοὺς πόδας μου.
10 ἐλέησόν με, κύριε, ὅτι θλίβομαι·
ἐταράχθη ἐν θυμῷ ὁ ὀφθαλμός μου,
ἡ ψυχή μου καὶ ἡ γαστήρ μου.
11 ὅτι ἐξέλιπεν ἐν ὀδύνῃ ἡ ζωή μου
καὶ τὰ ἔτη μου ἐν στεναγμοῖς·
ἠσθένησεν ἐν πτωχείᾳ ἡ ἰσχύς μου,
καὶ τὰ ὀστᾶ μου ἐταράχθησαν.
12 παρὰ πάντας τοὺς ἐχθρούς μου ἐγενήθην ὄνειδος
καὶ τοῖς γείτοσίν μου σφόδρα
καὶ φόβος τοῖς γνωστοῖς μου,
οἱ θεωροῦντές με ἔξω ἔφυγον ἀπ᾽ ἐμοῦ.
13 ἐπελήσθην ὡσεὶ νεκρὸς ἀπὸ καρδίας,
ἐγενήθην ὡσεὶ σκεῦος ἀπολωλός.
14 ὅτι ἤκουσα ψόγον πολλῶν παροικούντων κυκλόθεν·
ἐν τῷ ἐπισυναχθῆναι αὐτοὺς ἅμα ἐπ᾽ ἐμὲ
τοῦ λαβεῖν τὴν ψυχήν μου ἐβουλεύσαντο.
15 ἐγὼ δὲ ἐπὶ σὲ ἤλπισα, κύριε·
εἶπα Σὺ εἶ ὁ θεός μου.
16 ἐν ταῖς χερσίν σου οἱ καιροί μου·
ῥῦσαί με ἐκ χειρὸς ἐχθρῶν μου
καὶ ἐκ τῶν καταδιωκόντων με.
17 ἐπίφανον τὸ πρόσωπόν σου ἐπὶ τὸν δοῦλόν σου,
σῶσόν με ἐν τῷ ἐλέει σου.
18 κύριε, μὴ καταισχυνθείην, ὅτι ἐπεκαλεσάμην σε·
αἰσχυνθείησαν οἱ ἀσεβεῖς καὶ καταχθείησαν εἰς ᾅδου.
19 ἄλαλα γενηθήτω τὰ χείλη τὰ δόλια
τὰ λαλοῦντα κατὰ τοῦ δικαίου ἀνομίαν
ἐν ὑπερηφανίᾳ καὶ ἐξουδενώσει.
20 ὡς πολὺ τὸ πλῆθος τῆς χρηστότητός σου, κύριε,
ἧς ἔκρυψας τοῖς φοβουμένοις σε,
ἐξειργάσω τοῖς ἐλπίζουσιν ἐπὶ σὲ
ἐναντίον τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων.
21 κατακρύψεις αὐτοὺς ἐν ἀποκρύφῳ τοῦ προσώπου σου ἀπὸ ταραχῆς ἀνθρώπων,
σκεπάσεις αὐτοὺς ἐν σκηνῇ ἀπὸ ἀντιλογίας γλωσσῶν.
22 εὐλογητὸς κύριος, ὅτι ἐθαυμάστωσεν τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἐν πόλει περιοχῆς.
23 ἐγὼ δὲ εἶπα ἐν τῇ ἐκστάσει μου
Ἀπέρριμμαι ἄρα ἀπὸ προσώπου τῶν ὀφθαλμῶν σου.
διὰ τοῦτο εἰσήκουσας τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου
ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς σέ.
24 ἀγαπήσατε τὸν κύριον, πάντες οἱ ὅσιοι αὐτοῦ,
ὅτι ἀληθείας ἐκζητεῖ κύριος
καὶ ἀνταποδίδωσιν τοῖς περισσῶς ποιοῦσιν ὑπερηφανίαν.
25 ἀνδρίζεσθε, καὶ κραταιούσθω ἡ καρδία ὑμῶν,
πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ κύριον.