1 in finem his qui inmutabuntur in tituli inscriptione David in doctrina 2 cum succendit Syriam Mesopotamiam et Syriam Soba et convertit Ioab et percussit vallem Salinarum duodecim milia
3 Deus reppulisti nos et destruxisti nos
iratus es et misertus es nobis
4 commovisti terram et turbasti eam
sana contritiones eius quia commota est
5 ostendisti populo tuo dura potasti nos vino conpunctionis
6 dedisti metuentibus te significationem
ut fugiant a facie arcus diapsalma
ut liberentur dilecti tui
7 salvum fac dextera tua et exaudi me
8 Deus locutus est in sancto suo
laetabor et partibor Sicima
et convallem tabernaculorum metibor
9 meus est Galaad et meus ÷est: Manasses
et Effraim fortitudo capitis mei
Iuda rex meus
10 Moab olla spei meae
in Idumeam extendam calciamentum meum
mihi alienigenae subditi sunt
11 quis deducet me in civitatem munitam
quis deducet me usque in Idumeam
12 nonne tu Deus qui reppulisti nos
et non egredieris Deus in virtutibus nostris
13 da nobis auxilium de tribulatione et vana salus hominis
14 in Deo faciemus virtutem
et ipse ad nihilum deducet tribulantes nos
Mbë të parinë kankatuer, mbi Al-tashheth, Miktam i Davidit, kur dërgoi Sauli, e rueishinë shtëpin’ eati për me e vramë.
1 Shpëto-më prei anëmiqvet mi, o Perëndia em, mburo-më prei atyne qi janë ngritunë kundrë meje.
2 Ruei-më prei atyne qi punojënë pa udhë, edhe shpëtomë prei njerëzish gjaknash.
3 Sepse, qe te përgjojënë shpirtinë t’em; u mbëlothnë mbi mue të fortë, aspër pa-udhëninë t’eme, aspër fajinë t’em, o Zot.
4 Pa qenunë mbë mue pa-udhëni, ecin’ e bahenë gati, çohu e më del’ përpara, edhe shif.
5 Ti pra, o Zot Perëndia i fuqivet, Perëndia i Israelit, çohu për me vumë ore gjithë kombetë, mos përdëllejsh gjith’ ata qi punojënë pa udhë. Selah.
6 Këthehenë mbramanet, edhe lefinë si qen, edhe qerthullojënë qytetinë.
7 Qe ata te nxierrinë fjalë prei gojësë vet, edhe ashtë shpatë ndë buzët t’atyne, sepse thonë : Kush ndëgjon?
8 Por ti, o Zot, ke me qeshunë për ata, ke me përqeshunë gjithë kombetë.
9 O fuqia eme, kam me pritunë tyi, se ti , o Perëndi, je ndifmësi em.
10 Perëndia i përdëllimit t’em ka me më mbërrimë, Perëndia ka me më diftuem prishëjen’ e anëmiqvet mi.
11 Mos vrit ata, se mos harrojë ndonji-herë populli em, shpërdai ata me fuqinë tande, edhe shtier’-i poshtë, o Zot, mburonja eme.
12 Për fajin’ e gojësë vet, për fjalët e buzëvet veta, u zançinë ndë madhështi të vet, edhe për mallëkimin’ e për rrenënëqi flasinë.
13 Prish ata me zemërim, prish ata, sa të mos jenë, edhe le ta ngjofinë, se Perëndia zotënon te Iakobi, edhe deri te kantet’ e dheut. Selah.
14 U këthefshinë pra ndë mbramiet, edhe ulurifshinë si qen, edhe qerthullofshinë qytetinë.
15 Le të shpërdahenë për të ngranë, edhe ndë mos u ngifshinë, do të hahenë.
16 Por unë kam me kënduempër fuqinë tande, edhe ndë nadie kam me lavduruem me gëzim përdëlliminë tand, se m’u bane ndifmës, edhe mpshtetëje ndë ditë të shtrëngimit t’em.
17 O fuqia eme, kam me psallunë për tyi, se ti , o Perëndi,je ndifmësi em, Perëndia i përdëllimit t’em.