1 in finem pro ea quae hereditatem consequitur psalmus David
2 Verba mea auribus percipe Domine intellege clamorem meum
3 intende voci orationis meae rex meus et Deus meus
4 quoniam ad te orabo Domine mane exaudies vocem meam
5 mane adstabo tibi et videbo
quoniam non deus volens iniquitatem tu es
6 neque habitabit iuxta te malignus
neque permanebunt iniusti ante oculos tuos
7 odisti omnes qui operantur iniquitatem
perdes ÷omnes: qui loquuntur mendacium
virum sanguinum et dolosum abominabitur Dominus
8 ego autem in multitudine misericordiae tuae
introibo in domum tuam
adorabo ad templum sanctum tuum in timore tuo
9 Domine deduc me in iustitia tua propter inimicos meos
dirige in conspectu meo viam tuam
10 quoniam non est in ore eorum veritas
cor eorum vanum est
11 sepulchrum patens est guttur eorum
linguis suis dolose agebant iudica illos Deus
decidant a cogitationibus suis
secundum multitudinem impietatum eorum expelle eos
quoniam inritaverunt te Domine
12 et laetentur omnes qui sperant in te
in aeternum exultabunt et habitabis in eis
et gloriabuntur in te omnes qui diligunt nomen tuum
13 quoniam tu benedices iusto
Domine ut scuto bonae voluntatis coronasti nos
Mbë të parinë kankatuer, mbi Nehinoth. Psallm’ e Davidit.
1 Ven’-u vesh fjalëvet mia, o Zot, kupëto shamtimënë t’eme.
2 Mba-i vesh zanit klithmësë s’eme, o Mbëreti em, edhe Perëndia em, sepse tyi kam me t’u falunë.
3 Zot, ndë mëngjes ke me ndëgjuem zaninë t’em, ndë mëngjes kam me ndenjunë përpara teje, edhe kam me shikuem.
4 Sepse ti nukë je Perëndi qi do pa-besëninë, i keqi s’ka me ndenjun’ afërë teje.
5 As të marrëtë s’kanë me qindruem përpara syvet tu; merr mëni ata qi punojënë pa udhë.
6 Ke me bierrë ata qi flasinë rrenënë, Zoti ka të ndytë njerinë gjaksuer edhe gënjeshtarinë.
7 Por unë, me anë të shumëtit përdëllimit tand, kam me hymë ndë shtëpit tande, kam me lutunë ndë tempull të shenjtënisë s’ate me frikënë tande.
8 Zot, tërhiq-më udhënë ndë dreitënit tande, për punë të anëmiqvet mi, dreito udhënë tande përpara meje.
9 Sepse nuk’ asht e vërtetë ndë gojë t’atyneve, zemëra e atyneve asht’ e keqe, gurmazi i atyneve ashtë vorr i hapëtë, me gjuhën’ e vet përkëdhelinë.
10 Dëno ata, o Perëndi, mos qillofshinë ndë këshillet të veta, nxir jashtë ata për të shumën’ e pa-besënivet atyne, se ngritnë krye kundrë teje.
11 Por u gëzofshinë gjith’ ata qi shpërejënë mbë tyi; le të gëzohenë përherë, sepse ti mbulon ata qark; edhe le të mburrenë mbë tyi ata qi duen’ emëninë tand.
12 Se ti, o Zot, ke me bekuem të dreitinë, ke me kunorëzuem atë me pëlqim, porsi me mburonjë.