1 in finem in intellectum filiis Core
2 Quemadmodum desiderat cervus ad fontes aquarum
ita desiderat anima mea ad te Deus
3 sitivit anima mea ad Deum ※fortem: vivum
quando veniam et parebo ante faciem Dei
4 fuerunt mihi lacrimae meae panis die ac nocte
dum dicitur mihi cotidie ubi est Deus tuus
5 haec recordatus sum et effudi in me animam meam
quoniam transibo in loco tabernaculi admirabilis
usque ad domum Dei
in voce exultationis et confessionis sonus epulantis
6 quare tristis es anima mea et quare conturbas me
spera in Deo quoniam confitebor illi
salutare vultus mei
7 Deus meus
ad me ipsum anima mea conturbata est
propterea memor ero tui
de terra Iordanis et Hermoniim a monte modico
8 abyssus ※ad: abyssum invocat
in voce cataractarum tuarum
omnia excelsa tua et fluctus tui super me transierunt
9 in die mandavit Dominus misericordiam suam
et nocte canticum eius
apud me oratio Deo vitae meae
10 dicam Deo susceptor meus es quare oblitus es mei
quare contristatus incedo dum adfligit me inimicus
11 dum confringuntur ossa mea
exprobraverunt mihi qui tribulant me
dum dicunt mihi per singulos dies ubi est Deus tuus
12 quare tristis es anima mea et quare conturbas me
spera in Deum quoniam ※adhuc: confitebor illi
salutare vultus mei ※et: Deus meus
Mbë të parinë kankatuer. Psallm’ e Davidit.
1 Lum ai qi shtie sytë mbë të vobegunë, Zoti ka me e shpëtuem ndë ditë të keqe.
2 Zoti ka me e rueitunë, edhe ka me i rueitunë jetënë, edhe ka me qenun’ i lumunë mbi dhet, edhe s’ke me e dhanë n’dorë të anëmiqvet ati.
3 Zoti ka me i dhanë fuqi ndë shtrat të lëngimit, ke me këthyen gjithë shtratin’ e ati ndë sëmundëjet t’ati.
4 Unë thashë: Përdëlle-më, o Zot, shëndosh shpirtinë t’em, se fëjeva mbë tyi.
5 Anëmiqt’ e mi thonë keq për mue: Kurë do të vdesi, e të biret’ emëni i ati?
6 Edhe ndë arthtë kush me më pamë, flet kot, zemëra e ati mbëleth ndë vetëvetëhenë pa-udhëni, si të dali jashtë, flet për atë .
7 Gjith’ ata qi më kanë mëni pishtëllojënë bashkë kundrë meje, mendohenë keq kundrë meje,
8 tue thanë: Gja e keqe iu ngjit, edhe tue u diergunë, s’ka me u ngritunë ma.
9 Sepse edhe ai njeriu i paqtimit t’em, qi shpëreva mb’atë, i cilli hante bukënë t’eme, ngriti thundrënë kundrë meje.
10 Por ti, o Zot, përdëlle-më, edhe ngre-më, edhe kam me ua shpaguem.
11 Prei kësai pune e dij se më do, sepse anëmiku em nukë triumfon kundrë meje.
12 Por ti më ndife për të pakeqenë t’eme, edhe më forcove përpara teje për gjithë jetënë.
13 I bekuem qoftë Zoti Perëndia i Israelit për gjithë jetën’ e jetësë. Amen, edhe amen.