1 et post haec vidi alium angelum descendentem de caelo
habentem potestatem magnam
et terra inluminata est a gloria eius
2 et exclamavit in forti voce dicens
cecidit cecidit Babylon magna
et facta est habitatio daemoniorum
et custodia omnis spiritus inmundi
et custodia omnis volucris inmundae
3 quia de ira fornicationis eius biberunt omnes
gentes
et reges terrae cum illa fornicati sunt
et mercatores terrae de virtute deliciarum eius divites facti sunt
4 et audivi aliam vocem de caelo dicentem
exite de illa populus meus
ut ne participes sitis delictorum eius
et de plagis eius non accipiatis
5 quoniam pervenerunt peccata eius usque ad caelum
et recordatus est Deus iniquitatum eius
6 reddite illi sicut ipsa reddidit
et duplicate duplicia secundum opera eius
in poculo quo miscuit miscite illi duplum
7 quantum glorificavit se et in deliciis fuit
tantum date illi tormentum et luctum
quia in corde suo dicit
sedeo regina et vidua non sum et luctum non videbo
8 ideo in una die venient plagae eius
mors et luctus et fames et igni conburetur
quia fortis est Deus qui iudicavit illam
9 et flebunt et plangent se super illam reges terrae
qui cum illa fornicati sunt et in deliciis vixerunt
cum viderint fumum incendii eius
10 longe stantes propter timorem tormentorum eius
dicentes vae vae civitas illa magna Babylon civitas illa fortis
quoniam una hora venit iudicium tuum
11 et negotiatores terrae flebunt et lugebunt super illam
quoniam merces eorum nemo emet amplius
12 mercem auri et argenti et lapidis pretiosi
et margaritis et byssi et purpurae et serici et
cocci
et omne lignum thyinum et omnia vasa eboris
et omnia vasa de lapide pretioso et aeramento et ferro et marmore
13 et cinnamomum et amomum
et odoramentorum et unguenti et turis
et vini et olei et similae et tritici
et iumentorum et ovium et equorum et raedarum
et mancipiorum et animarum hominum
14 et poma tua desiderii animae
discessit a te
et omnia pinguia et clara perierunt a te
et amplius illa iam non invenient
15 mercatores horum qui divites facti sunt ab ea longe stabunt
propter timorem tormentorum eius
flentes ac lugentes
16 et dicentes
vae vae civitas illa magna
quae amicta erat byssino et purpura et cocco
et deaurata est auro et lapide pretioso et margaritis
17 quoniam una hora destitutae sunt tantae divitiae
et omnis gubernator
et omnis qui in locum navigat
et nautae et qui maria operantur
longe steterunt
18 et clamaverunt
videntes locum incendii eius dicentes
quae similis civitati huic magnae
19 et miserunt pulverem super capita sua
et clamaverunt flentes et lugentes dicentes
vae vae civitas magna
in qua divites facti sunt omnes
qui habent naves in mari de pretiis eius
quoniam una hora desolata est
20 exulta super eam caelum et sancti et apostoli et
prophetae
quoniam iudicavit Deus iudicium vestrum de illa
21 et sustulit unus angelus fortis lapidem quasi molarem magnum
et misit in mare dicens
hoc impetu mittetur Babylon magna illa civitas
et ultra iam non invenietur
22 et vox citharoedorum et musicorum
et tibia canentium et tuba non audietur in te amplius
et omnis artifex omnis artis non invenietur in te
amplius
et vox molae non audietur in te amplius
23 et lux lucernae non lucebit tibi amplius
et vox sponsi et sponsae non audietur adhuc in te
quia mercatores tui erant principes terrae
quia in veneficiis tuis erraverunt omnes gentes
24 et in ea sanguis prophetarum et sanctorum inventus est
et omnium qui interfecti sunt in terra
Krie e tetëmbëdhjetëtë
1 E pas këturevet paçë një ëngjëll që cbriti nga qielli, e kish urdhër të madh; e dheu u ndrit nga të llampsurit’ e tij.
2 E thirri fort me zë të madh, e tha: Ra, ra Vavillona e madhe, e u bë të ndënjurë të dhemonëvet, e hapsanë e çdo shpirtit të pëgërë, e çdo shpezet së pëgërë e së urrierë.
3 Sepse nga vera e urgjisë së kurvërisë saj pinë gjithë miletetë; edhe mbretëret’ e dheut me atë kurvëruanë; e reshperët’ e dheut u zotëruanë nga bollëku i huzurevet së saj.
4 E digjova tjatër zë nga qielli, që thosh: Deli nga ajo llaoi im, që të mos kini pjesë nga fajet’ e saj, e të mos goditi nga plagat’ e saj.
5 Sepse arrijtinë fajet’ e saj ngjera mbë Qiell, e kujtoi Perndia adhiqit’ e saj.
6 Epni asaj sikundr’ ua ka dhënë juvet, e dhipllosiani asaj mbë di, sikundrë ka bërë punët’ e saj; me atë kupë që u qerasi juvet, qerasnie di herë.
7 Sa madhëcoi vetëhen’ e saj, e rroi ndë bolluk, e gëzim, e kaqë t’i epni asaj mundim e të qarë; sepse thotë ndë zëmërë të saj: Rri mbretëreshë, e nukë jam e ve, as do të di se ç’është të qarëtë.
8 Pra andaj ndë një ditë të shquarë do të vijënë plagët’ e saj, vdekëjë, të qarë, edhe u; do të digjetë me zjar, sepse i fortë është Zoti Perndia që gjukon atë.
9 E do ta qajënë atë, e do të çirenë për të mbretëret’ e dheut, ata që kurvëruanë e bënë asotite me të, kur të shohënë timnë të djegurit’ së saj.
10 Tuke ndënjurë për së mërguarit, për frikë të mundimit së saj, e të thonë: Ve, ve, o qutet i madh, o Vavillonë, o quteti i fortë, që për një sahat t’erdhi gjuqia jote.
11 E reshperët’ e dheut qajënë e helmonenë për të, sepse do të mos blejë më njeri reshperín’ e ture.
12 Reshperín’ e arit, e ërgjëndit, e gurit së pançmuarë, e vishnjesë, e porfirësë, e sirmësë, e së kuqesë, e gjithë druvet prej Thinosë, e çdofarë enë të fildishta, e çdo enë prej drurit së pançmuarë, e prej bakërit, e hekurit, e marmarit.
13 E qinamomonë, e thimjamëtë, e mironë, e livanë, e verënë, e vajtë, e simidhalë, e grurëtë, e kafshëtë, e dhëntë, e kuajtë, e koçitë, e skllevtë, e Shpirtërit’ e njerëzet.
14 E pemëtë që dëshëron shpirti it, iknë nga teje, e gjithë të majmetë e të feksuratë humbnë për tij, e do të mos i gjeç më ato.
15 Reshperët’ e këture që u zotëruanë nga ajo, do të rrinë mërguarë për frikë të mundimit së saj, tuke qarë e tuke mbiturë.
16 E do të thonë: Ve, ve, quteti i madh i veshurë me vishnjë, e me porfire, e me të kuqe, e i lieri me ar e me gurë të pançmuarë, e me margaritarë, qish humbi mbë një çast kaqë gjë!
17 E çdo qivernit, e gjithë turma që është ndë karave, e nafatrëtë, e sa punojënë detnë, qëndruanë për së mërguarit.
18 E thërrisnë kur panë timnë të djegurit së saj, tuke thënë: Cila ish si kij qutet i madh?
19 E shtinë pluhur mbi kokëra të ture, e thërrisnë tuke qarë e tuke çjerë, e thoshnë: Hei, hei, quteti i madh, që mbë të u bënë të pasurë gjith’ ata që kishnë karave ndë det, nga të mirat’ e saj, qish mbë një çast u shkretua.
20 Qiell hidhu për të, e ju shënjtorët’ apostoj edhe profitëtë, sepse bëri Perndia gjuq juvet kondr’ asaj.
21 Atëherë një Ëngjëll i fortë ngrijti një gur të madh si gur mollirit, e e shtiu ndë det, e tha: Kështu shpejt do të gremisetë Vavillona quteti i madh, e do të mos gjëndetë më.
22 E do të mos digjonetë më tek ti zëri i qitharavet, i musikovet, i flloereçivet, i zurnavet, as do të mos gjëndetë më tek ti zanatçi i çdofarë zanatit; e do të mos digjonetë më tek ti gjëmimi mullirit.
23 E dritë fotiet do të mos feksjë më tek ti; as zë dhëndërit e nuse do të digjonetë më tek ti; sepse reshperët’ e tua qenë megjistanët’ e dheut, sepse me magjira të tua u pllanepsnë gjithë miletetë.
24 E mbë të u gjënd gjak i profitëvet, e i Shënjtorëvet, e i gjithëvet ature që qenë therturë mbi dhe.