1 Erant autem adpropinquantes ei publicani et peccatores
ut audirent illum
2 et murmurabant Pharisaei et scribae dicentes
quia hic peccatores recipit et manducat cum illis
3 Et ait ad illos parabolam istam dicens
4 quis ex vobis homo qui habet centum oves
et si perdiderit unam ex illis
nonne dimittit nonaginta novem in deserto
et vadit ad illam quae perierat donec inveniat illam
5 et cum invenerit eam
inponit in umeros suos gaudens
6 et veniens domum convocat amicos et vicinos dicens illis
congratulamini mihi quia inveni ovem meam quae perierat
7 dico vobis quod ita gaudium erit in caelo
super uno peccatore paenitentiam habente
quam super nonaginta novem iustis
qui non indigent paenitentia
8 Aut quae mulier habens dragmas decem
si perdiderit dragmam unam
nonne accendit lucernam et everrit domum
et quaerit diligenter donec inveniat
9 et cum invenerit convocat amicas et vicinas dicens
congratulamini mihi quia inveni dragmam quam perdideram
10 Ita dico vobis
gaudium erit coram angelis Dei
super uno peccatore paenitentiam agente
11 Ait autem homo quidam habuit duos filios
12 et dixit adulescentior ex illis patri
pater da mihi portionem substantiae quae me contingit
et divisit illis substantiam
13 et non post multos dies congregatis omnibus
adulescentior filius peregre profectus est in regionem longinquam
et ibi dissipavit substantiam suam vivendo luxuriose
14 et postquam omnia consummasset
facta est fames valida in regione illa et ipse coepit egere
15 et abiit et adhesit uni civium regionis illius
et misit illum in villam suam ut pasceret porcos
16 et cupiebat implere ventrem suum de siliquis
quas porci manducabant
et nemo illi dabat
17 in se autem reversus dixit
quanti mercennarii patris mei abundant panibus
ego autem hic fame pereo
18 surgam et ibo ad patrem meum et dicam illi
pater peccavi in caelum et coram te
19 et iam non sum dignus vocari filius tuus
fac me sicut unum de mercennariis tuis
20 et surgens venit ad patrem suum
cum autem adhuc longe esset
vidit illum pater ipsius et misericordia motus est
et adcurrens cecidit supra collum eius
et osculatus est illum
21 dixitque ei filius pater peccavi in caelum et coram te
iam non sum dignus vocari filius tuus
22 dixit autem pater ad servos suos
cito proferte stolam primam et induite illum
et date anulum in manum eius
et calciamenta in pedes
23 et adducite vitulum saginatum et occidite
et manducemus et epulemur
24 quia hic filius meus mortuus erat et revixit
perierat et inventus est
et coeperunt epulari
25 erat autem filius eius senior in agro
et cum veniret et adpropinquaret domui
audivit symphoniam et chorum
26 et vocavit unum de servis
et interrogavit quae haec essent
27 isque dixit illi
frater tuus venit et occidit pater tuus vitulum saginatum
quia salvum illum recepit
28 indignatus est autem et nolebat introire
pater ergo illius egressus coepit rogare illum
29 at ille respondens dixit patri suo ecce tot annis servio tibi
et numquam mandatum tuum praeterii
et numquam dedisti mihi hedum ut cum amicis meis epularer
30 sed postquam filius tuus hic
qui devoravit substantiam suam cum meretricibus venit
occidisti illi vitulum saginatum
31 at ipse dixit illi
fili tu semper mecum es et omnia mea tua sunt
32 epulari autem et gaudere oportebat
quia frater tuus hic mortuus erat et revixit
perierat et inventus est
Krie e pesëmbëdhjetëtë
1 E ju afëruanë atij gjithë kumerqarëtë edhe fajëtorëtë, për të digjuarë atë.
2 E Farisejtë edhe Grammatejtë murmurisnë, e thoshnë se: Kij merr afër fajëtorëtë, e ha bashkë me ta.
3 E u vuri ature përpara këtë paravoli, e u tha:
4 Cili njeri prej juvet të ketë njëqind dhënt, e ndë humbtë një nga ato, nukë lë të nëntëdhjet’enënta nd’erimi, e nukë vete të kërkojë të humburënë ngjera sa ta gjejë atë?
5 E si ta gjejë, e vë mbë krahë të tij, tuke gëzuarë.
6 E si të vijë mbë shtëpi, thërret miqtë, edhe gjitontë, e u thot’ ature: Gëzouni bashkë me mua, se gjeta delenë time të humburënë.
7 U thom juvet, se kështu do të jetë gëzim ndër Qiell për një fajëtuar që metanois, se për nëntëdhjet’ e nëntë të drejtë që nukë kanë hri për metani.
8 A cila ësht’ ajo grua që të kishte dhjetë dhrahmira, e të humbit një dhrahmi, nukë dhez fotinë, e nukë fshin shtëpinë, e nukë kërkon me kujdes ngjera sa ta gjejë?
9 E si ta gjejë, thërret mikatë, edhe gjitonetë, e u thotë: Gëzouni bashkë me mua, se gjeçë dhrahminë që paçë humburë.
10 Kështu u thom juvet, gëzim bënetë përpara Ëngjëjet së Perndisë për një fajëtuar që metanois.
11 E tha: Një njeri kish di djelm.
12 E m’i riu nga ata i thotë së jatit: Tatë, nemë pjesën’ e gjërit që më bie. E u ndau ature gjënë.
13 E pas jo shumë ditet i mbëjodhi gjithë m’i riu bir e iku e vate ndë vënd të largë; e atje përhapi gjën’ e tij ndë punëra të liga.
14 E si e prishi ai gjithë, u bë u e madhe mb’atë vënd; e ai nisi të mos kish.
15 E vate e u kolis me një nga fshatarët’ e atij vëndit, e e dërgoi atë ndë çiflikë të tij të ruan derratë.
16 E kish dëshërim të ngos barkun’ e tij nga lendëtë që haijnë derratë, e nuk’ i ipte njeri atij.
17 E si erdhi ndë vetëhe të tij, tha: Sa rrogëtarë ndë shtëpi të babait sim kanë bukë që u tepëron e unë këtu vdes uriet?
18 Do të ngrihem të vete te babai im, e t’i thom: Baba, fëjeva kondrë Qiellit, edhe kondrë teje.
19 E më nukë jam i zoti të quhem biri it. Bëmë posi një nga rrogëtarët’ e tua.
20 E u ngre e erdhi nde babai tij. E si qe akoma larg nga ai, e pa atë babai tij, e i erdhi keq për të; e u lëshua e i shtiu duartë mbë qafë të tij, e e puthte atë.
21 E i biri i thot’ atij: Baba, fëjeva kondrë Qiellit edhe kondrë teje, e nukë jam i zoti më të quhem biri it.
22 E babai u thotë shërbëtorëvet së tij: Kreni jashtë më të miratë rroba, e vishnie atë, e viri unazë mbë dorë të tij, e të mbathura ndë këmbë të tij.
23 E bini viçn’ e ushqierë me grurë, e therie; e të hamë, e të gëzonemi.
24 Se kij biri im, qe i vdekurë, e pa rroi; e i humburë, e u gjënd. E nisnë të gëzonishnë.
25 E biri m’i madh i tij qe mb’arë, e mbë të kthierë, poqë u afërua shtëpisë, digjoi të kënduara e vallera.
26 E si thirri një nga kopijtë, e pieti ç’do të jenë këto.
27 Edhe ai i tha atij, se: Vëllai it erdhi, e theri babai it viçn’ e ushqierë me grurë, sepse e priti atë me shëndet.
28 E ai u zëmërua, e nukë duan të hin brënda, e babai tij dolli jashtë, e i lutej atij.
29 E ai u përgjegj, e i tha babait së tij: Ja, kaqë vjet të punoj ti, e ndonjë porsi nukë të shkela, e mua nukë më dhe kurrë një kec, të gëzonem me miqt’ e mi.
30 E kur erdhi kij biri it, që të hangri gjënë me gra të liga, i there atij viçn’ e ushqierë me grurë.
31 Edhe ai i thot’ atij: Bir, ti kurdo me mua bashkë je, e gjithë të miatë të tuatë janë.
32 Po ishte e udhësë të bëjëmë gosti e gëzim, sepse kij vëllai it qe i vdekurë e pa rron, e i humburë e u gjënd.