1 Et factum est
cum intraret in domum cuiusdam principis
Pharisaeorum sabbato manducare panem
et ipsi observabant eum
2 et ecce homo quidam hydropicus erat ante illum
3 Et respondens Iesus dixit ad legis peritos et Pharisaeos dicens
si licet sabbato curare
4 at illi tacuerunt
ipse vero adprehensum sanavit eum ac dimisit
5 et respondens ad illos dixit
cuius vestrum asinus aut bos in puteum cadet
et non continuo extrahet illum die sabbati
6 et non poterant ad haec respondere illi
7 Dicebat autem et ad invitatos parabolam
intendens quomodo primos accubitus eligerent dicens ad
illos
8 cum invitatus fueris ad nuptias non discumbas in primo loco
ne forte honoratior te sit invitatus ab eo
9 et veniens is qui te et illum vocavit dicat tibi da huic locum
et tunc incipias cum rubore novissimum locum tenere
10 sed cum vocatus fueris vade recumbe in novissimo loco
ut cum venerit qui te invitavit dicat tibi
amice ascende superius
tunc erit tibi gloria coram simul discumbentibus
11 Quia omnis qui se exaltat humiliabitur
et qui se humiliat exaltabitur
12 Dicebat autem et ei qui se invitaverat
cum facis prandium aut cenam noli vocare amicos tuos
neque fratres tuos neque cognatos neque vicinos divites
ne forte et ipsi te reinvitent et fiat
tibi retributio
13 sed cum facis convivium
voca pauperes debiles claudos caecos
14 et beatus eris quia non habent retribuere tibi
retribuetur enim tibi in resurrectione
iustorum
15 haec cum audisset quidam de simul discumbentibus
dixit illi beatus qui manducabit panem in regno Dei
16 At ipse dixit ei
homo quidam fecit cenam magnam et vocavit multos
17 et misit servum suum hora cenae dicere invitatis ut venirent
quia iam parata sunt omnia
18 et coeperunt simul omnes excusare
primus dixit ei villam emi et necesse habeo exire et videre illam
rogo te habe me excusatum
19 et alter dixit iuga boum emi quinque et eo probare illa
rogo te habe me excusatum
20 et alius dixit uxorem duxi et ideo non possum venire
21 et reversus servus nuntiavit haec domino suo
tunc iratus pater familias dixit servo suo
exi cito in plateas et vicos civitatis
et pauperes ac debiles et caecos et claudos introduc huc
22 et ait servus domine factum est ut imperasti
et adhuc locus est
23 et ait dominus servo
exi in vias et sepes et conpelle intrare ut impleatur domus mea
24 dico autem vobis
quod nemo virorum illorum qui vocati sunt gustabit cenam meam
25 Ibant autem turbae multae cum eo
et conversus dixit ad illos
26 si quis venit ad me et non odit patrem suum et matrem
et uxorem et filios et fratres et sorores
adhuc autem et animam suam
non potest esse meus discipulus
27 et qui non baiulat crucem suam et venit post me
non potest esse meus discipulus
28 Quis enim ex vobis volens turrem aedificare
non prius sedens conputat sumptus qui necessarii sunt
si habet ad perficiendum
29 ne posteaquam posuerit fundamentum
et non potuerit perficere
omnes qui vident incipiant inludere ei
30 dicentes
quia hic homo coepit aedificare et non potuit consummare
31 aut qui rex iturus committere bellum adversus alium regem
non sedens prius cogitat
si possit cum decem milibus occurrere ei qui cum viginti milibus venit ad se
32 alioquin adhuc illo longe agente legationem mittens rogat ea quae pacis sunt
33 Sic ergo omnis ex vobis qui non renuntiat omnibus quae possidet
non potest meus esse discipulus
34 Bonum est sal si autem sal quoque evanuerit in quo condietur
35 neque in terram neque in sterquilinium utile est
sed foras mittetur
qui habet aures audiendi
Krie e katërmbëdhjetëtë
1 E kur vate ai ndë shtëpi të njëit nga të parët’ e Farisejet të shëtunë, të haij bukë, e ata rrijnë, e vështroijnë atë.
2 E ja një njeri i dhropiqasurë, i vjen përpara atij.
3 E u përgjegj Iisui e tha mbë dhaskalë të nomit edhe mbë farisej, nd’është ndëjierë të shëtunë të shëruajturitë?
4 E ata pushuanë, e zuri, e e shëroi atë, edhe e lëshoi.
5 E u përgjegj mb’ata, e tha: Cilit nga juvet ndë i raftë ndë pus gomari a kau, e nukë do ta nxjerë atë, atë çast ndë ditë të shëtunë?
6 E as ndë këto nukë mundnë t’i përgjegjishnë atij.
7 E u thoshte edhe të së ftuaret ndë gosti paravoli, sepse pa që zgjidhnë vëndet’ e para, e u tha ature:
8 Kur të ftoneç nga njeri mbë dasmë, mos rriç ndë vënd të parë, se mos ndodhetë e ka ftuarë i zoti i shtëpisë ndonjë më të nderçurë nga teje.
9 E si të vijë ai që ka ftuarë tij edhe atë, do të të thotë tij: Lë vënd këtij. E ahiere me turp do të rriç ndë vënd të pastajmë.
10 Po kur të ftoneç, hajde e rri ndë vënd të pastajm, që kur të vijë ai që të ka ftuarë tij, të të thotë tij: Mik, shko më lart. Ahiere do të të jetë tij nder përpara gjithëvet ature që rrinë ndë mësallë.
11 Se cilido që larcon vetëhen’ e tij, do të unjetë, e ai që unjetë, do të ngrihetë.
12 E i thosh edhe atij që e kish thirturë atë: Kur të bëç drekë a darkë, mos fto miqt’ e tu, as vëllazërit’ e tu, as gjërit’ e tua, as gjitonë të pasurë, se mos ndodhetë e të ftojënë edhe ata tij, e të paguhetë gostia jote.
13 Po kur të bëç gosti thirrë të varfërë, sakatër, të çalë, e të verbërë.
14 E do të jeç i lumurë, se nukë kanë të ta kseshpërblejënë tij, e do të të kseshpërblenetë tij kur të ngjallenë të drejtëtë.
15 E si digjoi një nga të ftuaritë ndë gosti këto, i thot’ atij: Lum ai që të hajë bukë ndë mbretëri të Perndisë.
16 Edhe ai i thot’ atij: Një njeri bëri një drekë të madhe e ftoi shumë.
17 E dërgoi kopil’ e tij ndë kohë të drekësë t’u thosh së ftuaret: Ejani se mënjënd të gjitha janë gati.
18 E zunë të gjithë për një fjalë të hiqishnë. I pari i thot’ atij: Bleva një arë, e kam shtrëngim të vete ta shoh atë. Të lutem, të më ndëjeç.
19 E një tjatër i tha: Bleva pesë pëndë qe, e do të vete t’i shoh ata. Të lutem, të më ndëjeç.
20 E një tjatër tha: Mora grua, pra andaj nukë mund të vij.
21 E si erdhi ai kopil i rrëfeu këto zotit së tij. Ahiere u zëmërua zoti i shtëpisë, e i thotë kopilit së tij: Hajde, shpejto ndëpër sheshe e ndëpër rruga të qutetit, e kallmë këtu brënda të varfërë, sakatër, të çalë, e të verbërë.
22 E i thotë kopili zotit: E bëra sikundrë më porsite, e tepëron edhe vënd.
23 E i thotë zoti kopilit: Dil mb’udhëra e mbë gardhe, e anangasi të vijënë, që të mblonetë shtëpija ime.
24 Se u thom juvet, që: Ndonjë nga ata njerëzit’ e ftuarë do të mos hajë drekënë time.
25 E vij me të bashkë turm’ e madhe njerëzet, e si u kthie u thot’ ature:
26 Ndë vjen njeri tek unë, e nukë mçon baban’ e tij, edhe mëmënë, edhe gruanë, edhe djelmtë, edhe vëllazëritë, edhe motratë, e akoma edhe Shpirtin’ e tij, nukë mund të jetë mathitiu im.
27 Edhe ai që nukë merr mbë krahë Kruqn’ e tij, e më vjen pas meje, nukë mund të jetë mathitiu im.
28 Sepse cili nga juvet kur do të bëjë një taracë, nukë rri protoparë të silloisjë ksodhinë që duhetë, e ndë ka me se ta sosjë?
29 Se mos si të vërë binanë, e të mos mundjë ta sosjë, nisjënë gjith’ ata që e shohënë të qeshjënë me të.
30 E të thonë: Kij njeri zuri të dërton shtëpi, e nukë mundi ta sos.
31 A cili ësht’ ai mbret, që kur do të bëjë luftë me një tjatër mbret, nukë rri protoparë të silloisetë, nd’është i zoti t’i dalë përpara me dhjetë mijë tjatërit që vjen mbi të me njëzet mijë?
32 E ndë mos kur ësht’ ai akoma larg, dërgon elçi e i lutetë të bëjë paq.
33 Kështu dha cilido nga juvet që nuk’ i mçon gjith’ ato që ka, nukë mund të jetë mathitiu im.
34 E mirë është kripa, po ndë qoftë kripa e pabulmime, me se do të kripetë?
35 Nuk’ ësht’ e vëjierë as për dhe as për plehë, po e shtienë atë poshtë. Ai që ka veshë për të digjuarë, le të digjojë.