1 dicebat autem et ad discipulos suos
homo quidam erat dives qui habebat vilicum
et hic diffamatus est apud illum quasi dissipasset bona ipsius
2 et vocavit illum et ait illi quid hoc audio de te
redde rationem vilicationis tuae iam enim non poteris vilicare
3 ait autem vilicus intra se quid faciam
quia dominus meus aufert a me vilicationem
fodere non valeo mendicare erubesco
4 scio quid faciam
ut cum amotus fuero a vilicatione recipiant me in domos suas
5 convocatis itaque singulis debitoribus domini sui
dicebat primo quantum debes domino meo
6 at ille dixit centum cados olei
dixitque illi
accipe cautionem tuam et sede cito scribe quinquaginta
7 deinde alio dixit tu vero quantum debes
qui ait centum choros tritici
ait illi accipe litteras tuas et scribe octoginta
8 et laudavit dominus vilicum iniquitatis quia prudenter fecisset
quia filii huius saeculi prudentiores filiis lucis in generatione sua
sunt
9 et ego vobis dico
facite vobis amicos de mamona iniquitatis
ut cum defeceritis recipiant vos in aeterna tabernacula
10 qui fidelis est in minimo et in maiori fidelis est
et qui in modico iniquus est et in maiori iniquus est
11 si ergo in iniquo mamona fideles non fuistis
quod verum est quis credet vobis
12 et si in alieno fideles non fuistis
quod vestrum est quis dabit vobis
13 Nemo servus potest duobus dominis servire
aut enim unum odiet et alterum diliget
aut uni adherebit et alterum contemnet
non potestis Deo servire et mamonae
14 Audiebant autem omnia haec Pharisaei qui erant avari
et deridebant illum
15 et ait illis vos estis qui iustificatis vos coram hominibus
Deus autem novit corda vestra
quia quod hominibus altum est abominatio est ante Deum
16 Lex et prophetae usque ad Iohannem
ex eo regnum Dei evangelizatur et omnis in illud vim facit
17 Facilius est autem caelum et terram praeterire
quam de lege unum apicem cadere
18 Omnis qui dimittit uxorem suam et ducit alteram moechatur
et qui dimissam a viro ducit moechatur
19 Homo quidam erat dives et induebatur purpura et bysso
et epulabatur cotidie splendide
20 et erat quidam mendicus nomine Lazarus
qui iacebat ad ianuam eius ulceribus plenus
21 cupiens saturari de micis quae cadebant de mensa divitis
sed et canes veniebant et lingebant ulcera eius
22 factum est autem ut moreretur mendicus
et portaretur ab angelis in sinum Abrahae
mortuus est autem et dives et sepultus est in inferno
23 elevans oculos suos cum esset in tormentis
videbat Abraham a longe et Lazarum in sinu eius
24 et ipse clamans dixit
pater Abraham miserere mei et mitte Lazarum
ut intinguat extremum digiti sui in aqua
ut refrigeret linguam meam quia crucior in hac flamma
25 et dixit illi Abraham
fili recordare quia recepisti bona in vita tua
et Lazarus similiter mala
nunc autem hic consolatur tu vero cruciaris
26 et in his omnibus
inter nos et vos chasma
magnum firmatum est
ut hii qui volunt hinc transire ad vos non possint
neque inde huc transmeare
27 et ait rogo ergo te pater ut mittas eum in domum patris mei
28 habeo enim quinque fratres ut testetur illis
ne et ipsi veniant in locum hunc tormentorum
29 et ait illi Abraham habent Mosen et prophetas audiant illos
30 at ille dixit non pater Abraham
sed si quis ex mortuis ierit ad eos paenitentiam agent
31 ait autem illi
si Mosen et prophetas non audiunt
neque si quis ex mortuis resurrexerit credent
1 U thoshte edhe nxënëset ti:
“Ishte një njeri i pasurë që kishte një qivernitar; edhe i kallëzuanë keq për atë , se shpërndan gjën’ e ati.
2 Edhe ay e thirri e i tha: Ç’është këjo që ndigjonj për ty? Ep llogarin’ e qivernisë sate; sepse nukë do të munç më të qiverniç.
3 Atëhere qivernitari tha me vetëhen’ e ti: Ç’do të bënj, se im zot po më heq nga qivernia? Të rëmonj nukë munt, të lypënj kam turp.
4 U kujtuash ç’të bënj, që të më presënë ndëpër shtëpit të tyre, kur të hiqem nga qivernia.
5 Edhe thirri përanë një nga një detorët’ e të zot, e i thoshte të parit: Sa detyrë i ke tim zot?
6 Edhe ay tha: Një qint bucela vaji. Edhe ay i tha: Merr kartënë tënde, edhe rri e shkruaj shpejt pesë-dhietë.
7 Pastaj i tha një tietri: Po ti sa detyrë i ke? Edhe ay tha: Një qint matësa gruri. I thot’ edhe ati: Merr kartënë tënde, edhe shkruaj tetë-dhietë.
8 Edhe i zoti e lavdoj qivernitarin’ e paudhë, sepse punoj me mënt; sepse të bijt’ e kësaj jete janë më të mënçim ndë brest të tyre, se të bijt’ e dritësë.
9 Edhe unë po u them juve: Ziri miq për vetëhenë tuaj nga mamonaj paudhërisë, që t’u presënë juve ndë tendat të jetësë pasosurë, kur të ngrihi së këtejmi.
10 Ay që është besëtar mbë të pakënë, është besëtar edhe mbë të shumënë, edhe ay që është i paudhë mbë të pakënë, është i paudhë edhe mbë të shumënë.
11 Ndë qoftë pra se s’u bëtë besetarë mbë të paudhinë mamona, kush do t’u zërë besë juve për të vërtetënë gjë?
12 Edhe ndë qoftë, se nuk’ u bëtë besëtarë mbë të huajënë, kush do t’u apë juve tuajënë?
13 Asndonjë shërbëtor nukë munt t’u shërbenjë dy zotërive; sepse a njërinë do t’e mërzitnjë, edhe tiatrinë do t’e dojë; a pas njërit do të ngjitetë, edhe tiatrinë do t’e hedhë tej. Nukë muntni t’i shërbeni Perëndisë edhe mamonajt.”
14 Edhe Farisenjtë që ishinë dorë-shtrenjtë ndigjoninë këto të gjitha, edhe e përqeshinë.
15 Edhe ay u tha atyre: Ju jeni ata që nxirni vetëhenë tuaj të drejtë përpara njerëzish; po Perëndia njeh zemratë tuaja; sepse ajo gjë që ësht’ e lartë ndër njerëzit, përpara Perëndisë ësht’ e ndyrë.
16 Nomi edhe profitëtë kanë qënë gjer ndë kohët të Joannit; që atëhere epetë zër’ i mirë për mbëretërin’ e Perëndisë, edhe gjithësecili nxitonetë të hynjë nd’atë.
17 Edhe më kollaj është të shkonjë qielli edhe dheu, se të bierë poshtë një pikë nga nomi.
18 Kushdo që lëshon gruan’ e ti, edhe martonetë me një tiatrë, kurvëron; edhe kushdo që martonetë me grua të lëshuarë prej burrit, kurvëron.
19 Edhe një njeri ishte i pasurë, edhe vishej me porfirë e me stoli të kuqe, tuke gëzuarë përditë ndriçim.
20 Ishte edhe një i vobek që e kish emrinë Llazar, i cili dergjej përanë derës’ ati plot me plagë.
21 Edhe dëshëronte të nginjej me thërrimetë që bijnë nga truvez’ e të pasurit; po edhe qentë vininë e lëpininë plagët’ e ati.
22 Edhe ay i vobeku vdiq, edhe u pru nga ëngjëjtë ndë gjit të Avraamit. Vdiq edhe i pasuri, edhe u kall ndë varr.
23 Edhe ndë hadhë atie ku ishte ndër mundime, ngriti syt’ e ti, e sheh Avraamnë prej së largu, edhe Llazarinë ndë gjit t’ati.
24 Edhe ay thërriti e tha: “O atë Avraam, përdëlle-më, edhe dërgo Llazarinë, që të ngjyenjë majën’ e gishtit të ti ndë ujë, edhe të më ftohnjë gjjuhënë, sepse po mundonem ndë këtë flakë.”
25 Po Avraami i tha: “O dialë, kujtonu, se ti more të mirat’ e tua ndë jetët tënde, edhe Llazari kështu mori të këqiatë; edhe tashti kyj prëhetë, e ti mundone.
26 Edhe mbi gjithë këto, ndërmest jush e nesh është ngulurë një gropë e madhe, që të mos muntnjën’ ata që duanë të shkonjënë së këtejmi ndër ju, as ata që duanë të shkonjënë së andejmi ndër ne.”
27 Edhe ay tha: “Të lutem pra, o atë, të dërgonjç atë ndë shtëpit të tim et;
28 Sepse kam pesë vëllezërë, që t’u rrëfenjë atyre, të mos vinjën’ edhe ata ndë këtë vënt të mundimit.”
29 Avraami i thotë: “Kanë Mojsinë edhe profitëtë; le t’u ndigjonjën’ atyre.”
30 Edhe ay tha: “Jo, o atë Avraam; po ndë vaftë ndonjë nga të vdekuritë tek ata, do të pendonenë.”
31 Edhe ay i tha: “Ndë qoftë se nukë ndigjonjënë Mojsinë edhe profitëtë, as ndë u ngjalltë ndonjë nga të vdekuritë, s’kanë për të zënë besë.”