1 Iacobus Dei et Domini nostri Iesu Christi servus
duodecim tribubus quae sunt in dispersione salutem
2 omne gaudium existimate fratres mei
cum in temptationibus variis incideritis
3 scientes quod probatio fidei vestrae patientiam operatur
4 patientia autem opus perfectum habeat
ut sitis perfecti et integri in nullo deficientes
5 si quis autem vestrum indiget sapientiam
postulet a Deo qui dat omnibus affluenter et non inproperat
et dabitur ei
6 postulet autem in fide nihil haesitans
qui enim haesitat similis est fluctui maris
qui a vento movetur et circumfertur
7 non ergo aestimet homo ille quod accipiat aliquid a Domino
8 vir duplex animo
inconstans in omnibus viis suis
9 glorietur autem frater humilis in exaltatione sua
10 dives autem in humilitate sua
quoniam sicut flos faeni transibit
11 exortus est enim sol cum ardore et arefecit faenum
et flos eius decidit et decor vultus eius deperiit
ita et dives in itineribus suis marcescet
12 beatus vir qui suffert temptationem
quia cum probatus fuerit accipiet coronam vitae
quam repromisit Deus diligentibus se
13 nemo cum temptatur dicat quoniam a Deo temptor
Deus enim intemptator malorum est ipse autem neminem temptat
14 unusquisque vero temptatur a concupiscentia sua abstractus et inlectus
15 dein concupiscentia cum conceperit parit
peccatum
peccatum vero cum consummatum fuerit generat mortem
16 nolite itaque errare fratres mei dilectissimi
17 omne datum optimum et omne donum perfectum desursum est
descendens a Patre luminum
apud quem non est transmutatio nec vicissitudinis obumbratio
18 voluntarie genuit nos verbo veritatis
ut simus initium aliquod creaturae eius
19 scitis fratres mei dilecti
sit autem omnis homo velox ad audiendum
tardus autem ad loquendum
et tardus ad iram
20 ira enim viri iustitiam Dei non operatur
21 propter quod abicientes omnem inmunditiam
et abundantiam malitiae
in mansuetudine suscipite insitum verbum
quod potest salvare animas vestras
22 estote autem factores verbi et non auditores tantum
fallentes vosmet ipsos
23 quia si quis auditor est verbi et non factor
hic conparabitur viro consideranti vultum nativitatis suae in speculo
24 consideravit enim se et abiit et statim oblitus est qualis fuerit
25 qui autem perspexerit in lege perfecta
libertatis
et permanserit
non auditor obliviosus factus sed factor operis
hic beatus in facto suo erit
26 si quis autem putat se religiosum esse
non refrenans linguam suam sed seducens cor suum
huius vana est religio
27 religio munda et inmaculata apud Deum et Patrem haec est
visitare pupillos et viduas in tribulatione eorum
inmaculatum se custodire ab hoc saeculo
1 Jakovi, shërbëtori i Perëndisë edhe i Zotit Jisu Krisht, mbë të dy-mbë-dhietë faratë që janë përndarë, fal me shëndet.
2 Kujtoni për gëzim, o vëllezër, kur bini mbë çdo farë ngasjesh;
3 Tuke diturë, se provimi i besësë tuaj punon durim.
4 Edhe durimi le të ketë punë të kulluarë, që të jeni të kulluar’ edhe të tërë, pa qënë të mbeturë as mbë ndonjë gjë.
5 Edhe ndë iu shtertë dituri ndonjërit prej jush, le të lypënjë prej Perëndisë që u ep të gjithëve pa kurcim, e nukë qërton; edhe dot’ i epet’ ati.
6 Po le të lypënjë me besë, pa qënë me mëndëje; sepse ay që është me dy mëndëje i gjan valësë detit, që tundetë nga erëa edhe përpiqetë.
7 Sepse ay njeri le të mos kujtonjë, se do të marrë gjë nga Zoti.
8 Njeriu me dy mëndëje ësht ’ i paqëndruarshim mbë gjith’ udhët’ e tia.
9 Le të mburretë pra vëllaj i unjëtë ndë të lartët të ti;
10 E i pasuri ndë të unjëtë të ti: sepse do të shkonjë posi luleja e barit.
11 Sepse lindi dielli bashk me vapënë, edhe thau barinë, edhe luleja e ati ra, edhe bukuria e faqes’ ati humbi; kështu edhe i pasuri do të fyshketë ndë udhë të tia.
12 Lum ay njeri që duron ngasëje; sepse si të provonetë, do të marrë kurorën’ e jetësë, që ua ka zotuarë Zoti atyreve që e duanë.
13 Kur ngitetë ndonjë, le të mos thotë, se: Ngitem nga Perëndia, - sepse Perëndia nukë munt të ngitetë nga të ligatë, edhe ay nukë nget asndonjë.
14 Po gjithësecili ngitetë tuke hequr’ e tuke kobuarë vetëhen’ e ti prej dëshërimit ti .
15 Pastaj dëshërimi, si të mbarsetë, piell fajinë, edhe faji, si të bënetë, piell vdekëjenë.
16 Mos koboni, o vëllezërit’ e mi të dashurë.
17 Çdo dhënëje e mirë, edhe çdo dhurëti e tghieshtë, është prej së lari, edhe sbret nga Ati i dritavet, mbë të cilinë s’ka të ndërruarë a hie të këmbimi.
18 Prej dashurimit ti na polli me fialën’ e së vërtetësë, që të jemi një pemë e parë e ndërtesavet ati.
19 Përandaj o vëllezërit’ e mi të dashurë, çdo njeri le të jetë i shpejtë mbë të dëgjuarët, i mënuarë mbë të folurit, i mënuarë mbë zemërim;
20 Sepse zemërimi i njeriut nukë punon drejtërin’e Perëndisë.
21 Përandaj, si të hithni tej çdo ndyrësi e të tepëruarët’ e së ligësë, pritni me butësirë fialënë që ka birë ndër ju, e cila munt të shpëtonjë shpirtëratë tuaj.
22 Edhe bëhi asish që e bënjënë fialënë, e jo vetëm’ asish që e dëgjonjënë, tuke gënjyerë vetëhenë tuaj.
23 Sepse kush dëgjon fialën’ e nuk’ e bën, kyj i gjan një njeriu që shikon faqen’ e ti të fismenë ndë pasqyrët.
24 Sepse e shikoj vetëhen’ e ti, edhe iku, edhe përnjëherë e harroj kush ishte.
25 Po ay që unjet’ e shikon ndë nom të thieshtë të së lirësë, edhe qëndron mb’ atë , kyj si të bënetë jo asi që dëgjon e harron, po asi që bën punënë, kyj do të jet’ i lumurë ndë punët të ti.
26 Ndë i duketë ndonjërit ndër ju se ësht’ i feshim, edhe s’i vë fre gjjuhësë ti, po kobon zemërën’ e ti, feja e këti ësht’ e kotë.
27 Fe e këthiellët’ edhe e papugërë përanë Përëndisë edhe Atit është këjo. Të vështronjë të varfër’ e gra të va ndë shtrëngimt t’atyre, të ruanjë vetëhen’ e ti të pazhyerë nga bota.