1 ideoque et nos tantam habentes inpositam nubem testium
deponentes omne pondus et circumstans nos peccatum
per patientiam curramus propositum nobis certamen
2 aspicientes in auctorem fidei et consummatorem Iesum
qui pro proposito sibi gaudio sustinuit crucem
confusione contempta
atque in dextera sedis Dei sedit
3 recogitate enim eum
qui talem sustinuit a peccatoribus adversum semet ipsos contradictionem
ut ne fatigemini animis vestris deficientes
4 nondum usque ad sanguinem restitistis
adversus peccatum repugnantes
5 et obliti estis consolationis
quae vobis tamquam filiis loquitur dicens
fili mi noli neglegere disciplinam Domini
neque fatigeris dum ab eo argueris
6 quem enim diligit Dominus castigat
flagellat autem omnem filium quem recipit
7 in disciplina perseverate
tamquam filiis vobis offert Deus
quis enim filius quem non corripit pater
8 quod si extra disciplinam estis cuius participes facti sunt omnes
ergo adulteri et non filii estis
9 deinde patres quidem carnis nostrae habuimus eruditores
et reverebamur
non multo magis obtemperabimus Patri spirituum
et vivemus
10 et illi quidem in tempore paucorum dierum
secundum voluntatem suam erudiebant nos
hic autem ad id quod utile est in recipiendo sanctificationem eius
11 omnis autem disciplina in praesenti quidem videtur non esse gaudii sed
maeroris
postea autem fructum pacatissimum exercitatis per eam reddit iustitiae
12 propter quod remissas manus et soluta genua erigite
13 et gressus rectos facite pedibus vestris
ut non claudicans erret magis autem sanetur
14 pacem sequimini cum omnibus et sanctimoniam
sine qua nemo videbit Dominum
15 contemplantes ne quis desit gratiae Dei
ne qua radix amaritudinis sursum germinans inpediat
et per illam inquinentur multi
16 ne quis fornicator aut profanus ut Esau
qui propter unam escam vendidit primitiva sua
17 scitote enim quoniam et postea
cupiens hereditare benedictionem reprobatus est
non enim invenit paenitentiae locum
quamquam cum lacrimis inquisisset eam
18 non enim accessistis ad tractabilem et accensibilem
ignem
et turbinem et caliginem et procellam
19 et tubae sonum et vocem verborum
quam qui audierunt excusaverunt se ne eis fieret verbum
20 non enim portabant quod dicebatur
et si bestia tetigerit montem lapidabitur
21 et ita terribile erat quod videbatur
Moses dixit exterritus sum et tremebundus
22 sed accessistis ad Sion montem
et civitatem Dei viventis Hierusalem caelestem
et multorum milium angelorum frequentiae
23 et ecclesiam primitivorum qui conscripti sunt in caelis
et iudicem omnium Deum et spiritus iustorum perfectorum
24 et testamenti novi mediatorem Iesum
et sanguinis sparsionem melius
loquentem quam Abel
25 videte ne recusetis loquentem
si enim illi non effugerunt
recusantes eum qui super terram loquebatur
multo magis nos
qui de caelis loquentem nobis avertimur
26 cuius vox movit terram tunc
modo autem repromittit dicens
adhuc semel ego movebo non solum terram sed et caelum
27 quod autem adhuc semel dicit
declarat mobilium translationem tamquam factorum
ut maneant ea quae sunt inmobilia
28 itaque regnum inmobile suscipientes
habemus gratiam per quam serviamus placentes Deo
cum metu et reverentia
29 etenim Deus noster ignis consumens est
1 Andaj edhe neve, rrethuarë prej një kaqë reje martiriash, le të hedhëmë tej çdo barrë, edhe fajinë që na pushton kaqë kollaj, edhe le t’ ecëmë me durim nd’ atë udhë që është përpara nesh,
2 Tuke shtyrë sytë mbë Jisunë që është kryet’ edhe fundi i besësë, i cili për atë gëziminë që ishte përpara ati, duroj kryqinë, pa vënë ndëpër mënt turpërinë, edhe ndenji ndë të diathtë të fronit Perëndisë.
3 Sepse kujtoni atë që duroj të tillë kundrëfialë mbë vetëhet’ të ti prej fajtorëvet, që të mos lodhi e të sbërthehi ndë shpirtërat tuaj.
4 Ju edhe s’i keni qëndruarë fajit gjer mbë gjak, tuke luftuarë.
5 Edhe keni harruar’atë këshillënë, që u flet juve posi bijvet, e u thotë : “Biri im, mos lërë mbënjanë mësimin’ e Zotit; as mos e hump zemrënë, kur qërtone prej ati.
6 Sepse atë që do Zoti e mundon, edhe rreth çdo bir që e pret përanë vetiu.”
7 Ndë durofshi mundiminë, Perëndia vihetë mbë ju, posi mbë bij; sepse cili ësht’ ay bir që s’e mundon i ati?
8 Po ndë jeni pa mundim, të cilit u bënë piesëtarë të gjithë, vallë jeni dobiça, e jo bij.
9 Pastaj neve kishim atërit’ e mishit tënë që na mundoninë, edhe i duruam; a nukë do t’i unjëmë kryetë shumë më tepër Atit frymavet, edhe të rrojmë?
10 Sepse ata na mundoninë për pak dit, sikundrë u pëlqente atyreve; po ay për të mirënë tonë , që të bënemi piesëtarët’ e shënjtëris’ ati.”
11 Edhe çdo mundim ndashti për ndashti nukë duketë se bie gëzim, po hidhërim; po pastaj u ep pemë drejtërie të butë atyreve që janë stërviturë me anë t’ asaj.
12 “Përandaj ngreni përpietë duart’ e dobëta edhe gjunjt’ e këputurë.”
13 Edhe “bëni t’ ecurë të drejtë mbë këmbëvet tuaja,” që të mos dalë jasht’ udhësë ajo që ësht’ e çalë, po më tepërë të shëronetë.
14 Kërkoni paqtim me të gjithë, edhe shënjtëriminë, që pa atë asndonjë nukë do të shohë Zotinë;
15 Tuke vënë re mos ka mbeturë prapa ndonjë nga hiri i Perëndisë; “mos ka mbirë lart ndonjë rrënjë e hidhurë, e turbullon”, prej kësaj ndyhenë shumë vetë,
16 Mos është ndonjë kurvar a i ndyrë si Isafi, që shiti paralindëjet’ e tia për një gjellë.
17 Sepse e dini, se edhe pastaj, kur deshi të trashëgonjë bekiminë, u hoth poshtë; sepse nukë gjet vënt pendimi, ndonëse e lypi me lot.
18 Sepse nukë jeni afruarë ndë një mal që zihetë me dorë, e që digjetë me ziarr, edhe mbë vrërësirë, e mbë errësirë, e mbë thëllim,
19 E mbë zë trumbete, e mbë zë fialësh, të cilin’ ata që e dëgjuanë u lutnë të mos u flitej më fiala atyreve;
20 (Sepse nukë munt të duronin’ urdhërinë, që thoshte : “Edhe shtësë ndë i piektë malit, do të vritetë me gurë, [a do të shëgjetonetë me shëgjetë]”.
21 Edhe kaqë të frikëshim ishte të dukuritë, sa Mojsiu tha: Jam frikësuar’ e trëmburë);
22 Po u afruatë ndë mal të Sionit, ndë qytet të Perëndisë gjallë, ndë qiellorenë Jerusalimë, edhe ndë shumë mijëra ëngjëjsh,
23 Ndë panagjyrë e ndë qishë të paralindurish, që u janë shkruar’ emëratë ndë qiejet, edhe te Perëndia, gjyqtari i të gjithëve, edhe te shpirtërat’ e të drejtëvet që janë bërë të sosurë,
24 Edhe mbë Jisunë mestarin’ e dhiatësë re, edhe ndë gjak të përskaturit, që flet më mirë se i Abelit.
25 Shikoni mos hiqni dorë nga ay që flet; sepse kur nukë shpëtuan’ ata që hoqnë dorë nga ay që foli tek ata mbë dhet, shumë më tepërë nukë do të shpëtojmë neve, ndë heqshim dorë nga ay që flet prej qiejesh;
26 Të cilit zëri tundi dhenë atëhere; po ndashti u zotua, tuke thënë: “Edhe një herë do të tunt jo vetëmë dhenë, po edhe qiellinë.”
27 Edhe këjo fialë “Edhe një herë” dëften të ndërruarët’ e vëndit atyreve që tundenë, posi të bëra me dorë , që të mbesën ato që nukë tundenë.
28 Përandaj tuke marrë një mbëretëri të patundurë, le të kemi hirë, me anë t’ ati të lusëmë pëlqyershim Perëndinë, me turp e me të druajturë.
29 Sepse “Perëndia ynë është ziarr që tret.”