1 ut autem iudicatum est eum navigare in Italiam
et tradi Paulum cum reliquis custodiis centurioni nomine
Iulio cohortis Augustae
2 ascendentes autem navem hadrumetinam
incipientem navigare circa Asiae loca sustulimus
perseverante nobiscum Aristarcho Macedone Thessalonicense
3 sequenti autem die devenimus Sidonem
humane autem tractans Iulius Paulum
permisit ad amicos ire et curam sui agere
4 et inde cum sustulissemus subnavigavimus Cypro
propterea quod essent venti contrarii
5 et pelagus Ciliciae et Pamphiliae navigantes
venimus Lystram quae est Lyciae
6 et ibi inveniens centurio navem alexandrinam navigantem in Italiam
transposuit nos in eam
7 et cum multis diebus tarde navigaremus
et vix devenissemus contra Cnidum prohibente nos vento
adnavigavimus Cretae secundum Salmonem
8 et vix iuxta navigantes
venimus in locum quendam qui vocatur Boni portus
cui iuxta erat civitas Thalassa
9 multo autem tempore peracto
et cum iam non esset tuta navigatio
eo quod et ieiunium iam praeterisset
consolabatur Paulus
10 dicens eis
viri video quoniam cum iniuria et multo damno
non solum oneris et navis
sed etiam animarum nostrarum incipit esse navigatio
11 centurio autem gubernatori et nauclerio magis credebat
quam his quae a Paulo dicebantur
12 et cum aptus portus non esset ad hiemandum
plurimi statuerunt consilium navigare inde
si quo modo possent devenientes Phoenice hiemare
portum Cretae respicientem ad africum et ad chorum
13 adspirante autem austro aestimantes propositum se tenere
cum sustulissent de Asson legebant Cretam
14 non post multum autem
misit se contra ipsam ventus typhonicus qui vocatur euroaquilo
15 cumque arrepta esset navis
et non posset conari in ventum
data nave flatibus ferebamur
16 insulam autem quandam decurrentes
quae vocatur Caudam
potuimus vix obtinere scapham
17 qua sublata adiutoriis utebantur accingentes navem
timentes ne in Syrtim inciderent
submisso vase sic ferebantur
18 valide autem nobis tempestate iactatis
sequenti die iactum fecerunt
19 et tertia die suis manibus armamenta navis proiecerunt
20 neque sole autem neque sideribus apparentibus per
plures dies
et tempestate non exigua inminente
iam ablata erat spes omnis salutis nostrae
21 et cum multa ieiunatio fuisset
tunc stans Paulus in medio eorum dixit
oportebat quidem o viri audito me non tollere a Creta
lucrique facere iniuriam hanc et iacturam
22 et nunc suadeo vobis bono animo esse
amissio enim nullius animae erit ex vobis praeterquam navis
23 adstitit enim mihi hac nocte angelus Dei
cuius sum ego et cui deservio
24 dicens ne timeas Paule Caesari te oportet adsistere
et ecce donavit tibi Deus omnes qui navigant tecum
25 propter quod bono animo estote viri
credo enim Deo quia sic erit
quemadmodum dictum est mihi
26 in insulam autem quandam oportet nos devenire
27 sed posteaquam quartadecima nox supervenit
navigantibus nobis in Hadria
circa mediam noctem suspicabantur nautae
apparere sibi aliquam regionem
28 qui submittentes invenerunt
passus viginti
et pusillum inde separati invenerunt passus quindecim
29 timentes autem ne in aspera loca incideremus
de puppi mittentes anchoras quattuor optabant diem fieri
30 nautis vero quaerentibus fugere de navi
cum misissent scapham in mare sub obtentu
quasi a prora inciperent anchoras extendere
31 dixit Paulus centurioni et militibus
nisi hii in navi manserint vos salvi fieri non potestis
32 tunc absciderunt milites funes scaphae
et passi sunt eam excidere
33 et cum lux inciperet fieri
rogabat Paulus omnes sumere cibum dicens
quartadecima hodie die expectantes
ieiuni permanetis nihil accipientes
34 propter quod rogo vos accipere cibum pro salute vestra
quia nullius vestrum capillus de capite peribit
35 et cum haec dixisset
sumens panem gratias egit Deo in conspectu omnium
et cum fregisset coepit manducare
36 animaequiores autem facti omnes
et ipsi adsumpserunt cibum
37 eramus vero universae animae in navi ducentae septuaginta sex
38 et satiati cibo adleviabant navem
iactantes triticum in mare
39 cum autem dies factus esset terram non agnoscebant
sinum vero quendam considerabant habentem litus
in quem cogitabant si possent eicere navem
40 et cum anchoras abstulissent
committebant se mari
simul laxantes iuncturas gubernaculorum
et levato artemone
secundum flatum aurae tendebant ad litus
41 et cum incidissemus in locum bithalassum
inpegerunt navem
et prora quidem fixa manebat inmobilis
puppis vero solvebatur a vi maris
42 militum autem consilium fuit ut custodias occiderent
ne quis cum enatasset effugeret
43 centurio autem volens servare Paulum prohibuit fieri
iussitque eos qui possent natare mittere se primos
et evadere et ad terram exire
44 et ceteros alios in tabulis ferebant
quosdam super ea quae de navi essent
et sic factum est ut omnes animae evaderent ad terram
1 Edhe passi u pa e udhësë të lundrojmë për Itali, dhanë Pavlinë edhe ca të lidhurë të tjerë te një urdhërqindës që qjuhej Julë, prej tufësë Perandorit Avgustit .
2 Edhe si hym ndë një lundrë Adhramittine, edhe kishim për të lundruarë ndëpër vënde të Asisë, vajtëm hapëtë; edhe kishim me vetëhe Aristarhunë Maqedhonasinë nga Thessallonika.
3 Edhe ditënë tietërë harritëm ndë Sidhonë; edhe Juli u pru njerëzisht te Pavli, edhe e la të vejë te miqt’ e të prëhetë.
4 Edhe si u ngritëm që andej, lundruamë ndënë Qyprë, sepse erërat ishinë kundrë.
5 Edhe si kapëtuamë detin’ e Qiliqisë edhe të Pamfylisë, erthmë ndë Myra të Lyqisë.
6 Edhe atie urdhërqindësi gjeti një lundrë Aleksandhriane, që lundronte për Itali, edhe na vuri brënda nd’ atë.
7 Edhe shumë dit tuke lundruarë nga dalë, mezi harritëm ndë Knidhë, po passi nukë na linte era, lundruamë ndënë Kritënë prej anësë Sallmonësë.
8 Edhe mezi e kaptuam e erthmë ndë një vënt që qjuhetë Limënet’ e Mirë, aty afër ishte qyteti Llasësë.
9 Edhe passi pat shkuarë shumë kohë, edhe të lundruarëtë ndashti ishte i rrëzikshim, sepse edhe agjërimi ndashti kishte shkuarë, Pavli i mësonte, tuke thënë atyre:
10 “O burra, shoh se këta të lundruarë do të bënetë me të hequrë keq e me shumë dëm, jo vetëmë të barrës’ e të lundrësë, po edhe të jetësë sonë.”
11 Po urdhërqindësi i dëgjonte më tepërë timonierit edhe të zot lundrësë, se fialëvet Pavlit.
12 Edhe limani passi s’ishte i mirë për të dimëruarë, më të shumëtë bënë këshillë të ngrihen’ edhe që andeje, që të harrinjënë ndë Finikë, ndë qoftë se muntninë, edhe të dimëronjën’ atie, që është një liman i Kritësë që vë re prej erësë Livësë, edhe prej erësë Horit.
13 Edhe kur fryti pak erë shiu, kujtuanë se patnë kohënë të mirë, hoqnë grepinë , edhe lundruanë përanë Kritësë.
14 Po pas pakëzë here dolli një erë thëllimi kundrë asaj, që qjuhet’ Evroklydhon.
15 Edhe passi u rrëmbye lundra, edhe s’munt t’i qëndronte erësë, e lëshuam’ e biheshim andej e këtejë.
16 Edhe si shkuanë ndë një ujdhezë të vogëlë që qjuhetë Kllavdhë, mezi muntmë të vëmë govatënë ndënë pushtet tënë ;
17 Të cilënë si e ngritnë, bëninë ndihmë tuke ngjeshurë lundrënë përposh; edhe kështu biheshim andej e këtejë.
18 Edhe passi kishim motinë fort të lik, ditënë tiatërë derthnë gjënë ndë det.
19 Edhe ditën’ e tretë hudhëm plaçkat’ e lundrësë me duartë tona.
20 Edhe për shumë dit nukë dukeshin’ as dielli as yjetë, edhe na zu një mot i keq, kaqë shumë, sa na u hoq më shpëresa, se do të shpëtonimë.
21 Edhe si kishinë shumë kohë pa ngrënë, atëherë qëndroj Pavli ndë mest atyreve, e tha: “Duhej, o burra, të më dëgjonitë, edhe të mos ngriheshitë nga Krita, që të mos na ishte bërë këta të hequrë keq e kyj dëm.
22 Edhe ndashti u mësonj juve të keni zëmërë, sepse nukë do të humbasë asndonjë shpirt prej jush, veç lundrësë.
23 Sepse këtë natë m’u duk ëngjëll’ i Perëndisë, të cilit jam, edhe të cilin lus,
24 Tuke thënë: Mos kij frikë, Pavël; duhetë të dalç përpara Qesarit; edhe ja Perëndia te t’i ka falurë gjith’ ata që lundronjënë bashkë me tyj.
25 Përandaj kini zëmërë, o burra; sepse besonj mbë Perëndinë, se kështu do të jetë, sikundrë më është folurë.
26 Edhe duhetë të biemë jashtë mbë një ujdhesë.”
27 Edhe si erdhi nat’ e katërmbëdhiettë, kur po biheshim neve lart e poshtë ndë det të Adriasë, ndë mesnatë detarëtë kujtoninë se po afëronenë ndë ndnjë vënt.
28 Edhe kur hothnë skandhallinë, gjetnë njëzet pash ujë ; edhe si vanë pakëzë më tejë, hothnë përsëri skandhallinë, edhe gjetnë pesë-mbë-dhietë pash.
29 Edhe passi kishinë frikë se mos bininë përjashta mbë vënde t’ ashpëra, hothnë katrë grepa prej bishtit lundrësë, edhe luteshinë të bënetë ditë.
30 Po passi detarëtë kërkoninë të ikëninë nga lundra, edhe sbritnë govatënë ndë det, tuke shtyrë shkak se kishinë për të hedhurë grepa prej ballit lundrësë,
31 Pavli i tha ujrdhëqindësit edhe ushtëtorëvet: “Ndë mos ndenjçinë këta ndë lundrët, ju s’munt të shpëtoni.”
32 Atëhere ushtëtorëtë prenë litarët’ e govatësë, edhe e lanë të bierë jashtë.
33 Edhe gjersa zuri të bënetë ditë, Pavli u lutej të gjithëve të marrënë gjë për të ngrënë, tuke thënë: “Sot ësht’ e katër-mbë-dhietta ditë që prisni, edhe jeni esullë pa ngrënë gjë.
34 Përandaj u lutem juve të merrni gjë për të ngrënë; sepse këjo është për shpëtiminë tuaj; se asndonjërit prej jush nukë do t’i bierë qime floku prej kresë.”
35 Edhe si tha këto, mori bukë, e iu fal ndersë Perëndisë përpara të gjithëve, edhe si e theu, zuri të hajë.
36 Edhe të gjithë si muarnë zëmërë, muarnë edhe ata të hanë.
37 Edhe ishim të gjithë ndë lundrët dy qint e shtatë-dhiet’ e gjashtë shpirtë.
38 Edhe si u nginjënë tuke ngrënë, lehtësuanë lundrënë tuke hedhurë grurëtë jashtë ndë det.
39 Edhe kur u gëdhi, nukë njihninë vëndinë; po vështroninë një gji, që kishte buzë deti, edhe bënë këshillë të shtijenë jashtë lundrënë mb’ atë, ndë qoftë se muntninë.
40 Edhe si hoqnë lart grepatë, lanë lundrënë ndë det, edhe sgjithnë përnjëherë të lidhurat’ e timonit; edhe ngritnë pëlhurën’ e mesme nga frynte era , edhe e mbaninë ndë buzë të detit.
41 Edhe si ranë mbë një vënt që ishte prej dy anësh det, shtynë jashtë lundrënë; edhe balli lundrësë, si u mbështet, mbeti e nukë tundej, po bishti lundrësë po shkallmonej nga të përpiekurit’ e valëvet.
42 Edhe ushtërorëtë bënë këshillë të vrisinë të lidhurit, që të mos ikte ndonjë tuke bërë mbë not.
43 Po urdhërqindësi passi donte të shpëtonte Pavlinë, i ndaloj nga këjo këshillë, edhe urdhëroj sa muntninë të bënjënë mbë not, të hidhenë përpara e të dalënë mbë tokët.
44 Edhe të tierëtë duallnë , ca mbi dërrasa, e ca mbi copat’ e thyera të lundrësë.
Edhe kështu shpëtuanë të gjithë mbë tokët.