1 pro victoria doctissimi filiorum Core
2 sicut areola praeparata ad inrigationes aquarum
sic anima mea praeparata est ad te Deus
3 sitivit anima mea Deum fortem viventem
quando veniam et parebo ante faciem tuam
4 fuerunt mihi lacrimae meae panis per diem ac noctem
cum diceretur mihi tota die ubi est Deus tuus
5 horum recordatus sum et effudi in me animam meam
quia veniam ad umbraculum tacebo usque ad domum Dei
in voce laudis et confessionis multitudinis festa celebrantis
6 quare incurvaris anima mea et conturbas me
expecta Dominum quia adhuc confitebor ei
salutaribus vultus eius
7 Deus meus in memet ipso anima mea incurvatur
propterea recordabor tui
de terra Iordanis et Hermoniim de monte minimo
8 abyssus abyssum vocat in voce cataractarum tuarum
omnes gurgites tui et fluctus tui super me transierunt
9 per diem mandavit Dominus misericordiam suam
et in nocte canticum eius
mecum oratio Deo vitae meae
10 dicam Deo petra mea quare oblitus es mei
quare tristis incedo adfligente inimico
11 cum me interficerent in ossibus meis exprobraverunt mihi hostes mei
dicentes tota die ubi est Deus tuus
12 quare incurvaris anima mea et conturbas me
expecta Dominum quoniam adhuc confitebor ei
salutibus vultus mei et Deo meo
Mbë të parinë kënkëtuar. Psallm’ e Dhavidhit.
1 Lum ay që shtie sytë mbë dorë-hollinë, ndë ditë të keqe Zoti do ta shpëtonjë.
2 Zoti do t’e ruanjë, edhe do t’i ruanjë jetënë, edhe do të jetë i lumurë mbi dhet, edhe nukë do t’e apë ndë dorë të arëmiqet ati.
3 Zoti do t’i apë fuqi ndë shtrat të sëmundëjesë, do të kthenjç gjithë shtratin’ e ati ndë sëmundëjet të ati.
4 Unë thashë: Përdëlle-më, o Zot, shëro shpirtinë t’im, se fëjeva mbë ty.
5 Arëmiqt’ e mi thonë keq për mua: Kur do të vdesë e të humpnjë emëri i ati?
6 Edhe ndë arthtë ndonjë për të parë, flet kot, zëmër’ e ati mbëleth ndë vetëvetëhenë pa-udhëri, si të dalë jashtë, flet për atë.
7 Gjith arëmiqt e mi pishtëllinjënë bashkë kundrë meje, mendonenë keq kundrë meje,
8 (duke thënë): Gjë e keqe iu ngjit, edhe duke dergjurë, nukë do të ngrihetë më.
9 Sepse edhe ay njieriu i paqtimit t’im, që shpëreva mb’atë, i cili hantej bukënë t’ime, ngriti thundrënë kundrë meje.
10 Po ti, o Zot, përdëlle-më, edhe ngre-më, edhe do t’ua çpaguanj.
11 Nga këjo e di se më do, sepse arëmiku im nukë gëzonetë kundrë meje.
12 Po ti më ndihe për të pakeqenë t’ime, edhe më forcove përpara teje për gjithë jetënë.
13 I bekuarë qoftë Zoti Perëndia i Israillit për gjithë jetën’ e jetësë. U bëftë, u bëftë.