1 David eruditi
beatus cui dimissa est iniquitas et absconditum est peccatum
2 beatus homo cui non inputabit Dominus iniquitatem
nec est in spiritu eius dolus
3 quia tacui adtrita sunt ossa mea in rugitu meo tota die
4 die enim et nocte gravatur super me manus tua
versatus sum in miseria mea cum exardesceret messis iugiter
5 peccatum meum notum facio tibi
et iniquitatem meam non abscondo
dixi confitebor scelus meum Domino
et tu dimisisti iniquitatem peccati mei semper
6 pro hoc orat omnis sanctus ad te tempus inveniens
ut cum inundaverint aquae multae ad illum non accedant
7 tu es protectio mea ab hoste custodies me
laus mea salvans circumdabis me semper
8 doceam te et monstrabo tibi viam per quam ambules
cogitabo de te oculo meo
9 nolite fieri sicut equus et mulus quibus non est
intellegentia
in camo et freno maxillas eorum constringe qui non accedunt ad te
10 multi dolores impii
confidentem autem in Domino misericordia circumdabit
11 laetamini in Domino et exultate iusti et laudate omnes recti corde
Mbë të parinë kënkëtuar. Psallm’ e Dhavidhit.
1 Shpëreva mbë ty, o Zot, mos u turpërofsha për gjithë jetënë, ruaj-më edhe shpëtomë ndë drejtërit tënde.
2 Ul veshnë tek unë, shpejto të më shpëtojsh, m’u bën shkrep i fortë, edhe shtëpi mpshtetëje, që të më shpëtojsh.
3 Sepse je guri im edhe kasteli em, edhe për punë të emërit tënt hiq-më udhënë, edhe ushqe-më.
4 Më nxir prej këti kurthi, që fshehnë për mua, se ti je mburonjësi im, o Zot.
5 Ndë duart të tua ap frymënë t’ime: ti më shpërbleve, o Zot, Perëndia i së vërtetësë.
6 Mora mëri ata që u mbanjënë vesh kotësivet rreme, po unë shpërenj mbë Zotnë.
7 Do të gëzonem e do të ngazëllonem për përdëllimnë tënt, sepse vështrove shtrëngimnë t’im, ngjohe shpirtinë t’im ndë nevolat.
8 Edhe nukë më mbylle ndë duart të arëmiqet; vure këmbët’ e mia ndë të gjerë.
9 Përdëllye-më, o Zot, sepse jam ndë shtrëngim; u fyshk prej hidhërimit syri im, shpirti im, edhe barku im.
10 Se shkova jetënë t’ime ndë të dhëmbura, edhe viet’ e mi ndë psherëtima, fuqia ime m’u këput prej varfërisë, edhe eshtërat’ e mia u tuntnë.
11 U bëshë çpërnderim ndë gjith arëmiqt e mi, edhe më tepërë ndë fëqinjt’ e mi, edhe frikë ndë të ngjohurit e mi, ata që më shihinë jashtë ikëninë prej meje.
12 U harrova prej zëmrësë (atyreve), posi i vdekurë, u bëshë posi enë e humburë.
13 Se ndigjova çpërnderimn’ e të shumëvet: (ishtej) frikë përqark, kur u mbëlothnë ata kundrë meje, bënë këshillë të më ngrijnë jetënë.
14 Po unë shpëreva mbë ty, o Zot, thashë: Tije Perëndia im.
15 Ndë duart të tua (janë) kohërat’ e mia: ruaj-më prej dorësë arëmiqet mi, edhe prej atyre që më ndiekinë.
16 Ndrit faqenë tënde te shërbëtori yt: shpëto-më për përdëllimnë tënt.
17 Zot, mos u turpërofsha, sepse mbë ty thirra; u turpërofshinë të pa-besëtë, edhe cbritçinë ndë varr.
18 U mëçelshinë buzëtë gënjeshtare, që flasënë pa udhë kundrë të drejtit me madhështi e me çpërnderim.
19 Sa fort e madhe (ësht’) e mira jote, o Zot, që ruajte për ata që kanë frikë prej teje; bëre punë tek ata që shpërenjënë mbë ty, përpara të bijet njierëzet!
20 Do të fshehç ata ndë të fshehëtit të faqesë s’ate prej madhështisë njierëzet, do t’i mbulonjç ndë tendë prej kundrë-fjalësë gjuhëravet.
21 I bekuarë (qoftë Zoti), se bëri të maniçim përdëllimn’ e ti ndë qytet të fortë.
22 Po unë thashë ndë tëmerimt t’im: U hodha tej prej sysh tu, përandaj ndigjove zën’ e lutëjes s’ime, kur klitha mbë ty.
23 Doni Zonë, gjithë të drejtët’ e ati, Zoti ruan besëtarëtë, edhe ua çpaguan tepërë atyreve që punonjënë madhështi.
24 Bëhuni burra, edhe le të forconetë zëmra juaj, gjithë juve që shpëreni mbë Zotnë.