1 pro victoria canticum David
2 erue me Domine ab homine malo
a viris iniquis serva me
3 qui cogitaverunt malitias in corde
tota die versati sunt in proeliis
4 exacuerunt linguam suam quasi serpens
venenum aspidis sub labiis eorum semper
5 custodi me Domine de manu impii a viro iniquitatum serva me
qui cogitaverunt subplantare gressus meos
6 absconderunt superbi laqueum mihi
et funibus extenderunt rete
iuxta semitam offendiculum posuerunt mihi semper
7 dixi Domino Deus meus tu
audi Domine vocem deprecationis meae
8 Domine Deus fortitudo salutis meae
protexisti caput meum in die belli
9 ne des Domine desideria impii
scelera eius ne effundantur et
eleventur semper
10 amaritudo convivarum meorum
labor labiorum eorum operiat eos
11 cadent super eos carbones ignis
deicies eos in foveas ut non consurgant
12 vir linguosus non dirigetur in terra
virum iniquum mala capient in interitu
13 scio quod faciet Dominus causam inopis iudicia pauperum
14 attamen iusti confitebuntur nomini tuo
habitabunt recti cum vultu tuo
Mbë të parinë kënkëtuar. Psallm’ e Dhavidhit.
1 O Zot, më provove, edhe më ngjohe.
2 Ti ngjef të ndënjuritë t’im, edhe të ngrituritë t’im; ti kupëton mendimet’ e mi që së largu.
3 Shikon të ecuritë t’im, edhe të dergjuritë t’im, edhe ngjeh gjith’ udhët e mia.
4 Se edhe pa ardhurë fjala ndë gjuhët t’ime, na, o Zot, ndek ngjeh të gjitha.
5 Më qarkon prapazi e përparazi, edhe vure dorënë tënde mbi mua.
6 Këjo dituri është fort e maniçime ndek unë, ësht’ e lartë, nukë mund (të harrinj gjer) nd’atë.
7 Ku të vete prej frymësë s’ate, edhe prej faqesë s’ate, që të ikënj?
8 Ndë hipça ndë qiell, ti je atie; ndë cbritça ndë adhë, na ti ndek je atie;
9 ndë marça fletët’ e të cbardhëllyerit, edhe të rri ndë fundrat të detit,
10 edhe atie dora jote më ka për të hequrë udhënë, edhe e diathta jote më ka për të mbajturë.
11 Ndë thënça: Po errëcira do të më mbulonjë, edhe nata do të jetë dritë rrotullë meje,
12 edhe ajo errëcira nukë mbulon gjë prej teje, edhe nata ndrit si dita, edhe posi errëcira, kështu edhe drita janë si një ndek ti.
13 Se ti bëre veshnjet’ e mia, më mpshtolle ndë barkut t’ëmësë s’ime.
14 Do të të lavduronj, se të gatuarëtë t’im u bë me punë të frikshime e të maniçime; punët’ e tua janë të maniçime, edhe shpirti im fort mirë i ngjeh.
15 Nuk’ u fshehnë eshtërat’ e mia prej teje, kur i bënje ndë të fshehëtë, as të qënuritë t’im ndë fundrat të dheut.
16 Syt’ e tu panë brumën’ e kurmit t’im që pa punuarë, edhe ndë vivlit tënde gjithë këto qenë shkruarë, (edhe) dittë kur gatuheshinë, edhe nukë (qe) as një prej këtyre.
17 Fort të vëjyerë janë mendimet’ e tu për mua, o Perëndi!
18 Fort u shumua numër’ i atyreve! (Ndë) doje t’i numëronje, kapërcenjënë edhe rërënë; cgjohem, edhe jam po bashkë me ty.
19 Ndë vraftë fajtorëtë Perëndia, ju burra gjakëtorë, largohuni prej meje.
20 Se ata thonë keq ndër ment për ty; arëmiqt’ e tu zënë n’gojë (emrinë tënt) mbë të kotë.
21 Nuk’ u kam mëri unë, o Zot, atyre që të kanë mëri, edhe nukë zëmëronem për ata që janë ngriturë kundrë meje.
22 Me mëri të madhe u kam mëri atyre, i kam për arëmiq.
23 Provo-më, o Perëndi, edhe ngjih zëmrënë t’ime; shiko-më, edhe ngjih mendimet’ e mi;
24 edhe shih ndë është ndek unë edhe udhë e shtrëmbërë; edhe hiq-më mbë udhë të përjetëshme.