1 et introivit iterum synagogam
et erat ibi homo habens manum aridam
2 et observabant eum si sabbatis curaret
ut accusarent illum
3 et ait homini habenti manum aridam surge in medium
4 et dicit eis licet sabbatis bene facere an male
animam salvam facere an perdere
at illi tacebant
5 et circumspiciens eos cum ira
contristatus super caecitatem cordis eorum
dicit homini extende manum tuam
et extendit et restituta est manus illi
6 Exeuntes autem statim Pharisaei cum Herodianis
consilium faciebant adversus eum quomodo eum perderent
7 et Iesus cum discipulis suis secessit ad mare
Et multa turba a Galilaea et Iudaea secuta est eum
8 et ab Hierosolymis et ab Idumea et trans Iordanen
et qui circa Tyrum et Sidonem multitudo magna
audientes quae faciebat venerunt ad eum
9 et dixit discipulis suis
ut navicula sibi deserviret
propter turbam ne conprimerent eum
10 multos enim sanabat
ita ut inruerent in eum ut illum tangerent
quotquot habebant plagas
11 et spiritus inmundi
cum illum videbant procidebant ei
Et clamabant dicentes
12 tu es Filius Dei
et vehementer comminabatur eis ne manifestarent illum
13 Et ascendens in montem vocavit ad se quos voluit ipse
et venerunt ad eum
14 et fecit ut essent duodecim cum illo
et ut mitteret eos praedicare
15 et dedit illis potestatem curandi infirmitates et eiciendi daemonia
16 Et inposuit Simoni nomen Petrus
17 et Iacobum Zebedaei et Iohannem fratrem Iacobi
et inposuit eis nomina Boanerges quod est Filii tonitrui
18 et Andream et Philippum
et Bartholomeum et Mattheum et Thomam
et Iacobum Alphei et Thaddeum
et Simonem Cananeum
19 et Iudam Scarioth qui et tradidit illum
20 Et veniunt ad domum et convenit iterum turba
ita ut non possent neque panem manducare
21 et cum audissent sui exierunt tenere eum
dicebant enim quoniam in furorem versus est
22 Et scribae qui ab Hierosolymis descenderant dicebant
quoniam Beelzebub habet
et quia in principe daemonum eicit daemonia
23 Et convocatis eis in parabolis dicebat illis
quomodo potest Satanas Satanan eicere
24 et si regnum in se dividatur
non potest stare regnum illud
25 et si domus super semet ipsam dispertiatur
non poterit domus illa stare
26 et si Satanas consurrexit in semet ipsum dispertitus
est
et non potest stare sed finem habet
27 nemo potest vasa fortis ingressus in domum diripere
nisi prius fortem alliget
et tunc domum eius diripiet
28 Amen dico vobis
quoniam omnia dimittentur filiis hominum peccata
et blasphemiae quibus blasphemaverint
29 qui autem blasphemaverit in Spiritum Sanctum
non habet remissionem in aeternum
sed reus erit aeterni delicti
30 quoniam dicebant spiritum inmundum habet
31 Et veniunt mater eius et fratres
et foris stantes miserunt ad eum vocantes eum
32 et sedebat circa eum turba et dicunt ei
ecce mater tua et fratres tui foris quaerunt te
33 et respondens eis ait quae est mater mea et fratres mei
34 et circumspiciens eos qui in circuitu eius sedebant ait
ecce mater mea et fratres mei
35 qui enim fecerit voluntatem Dei
hic frater meus et soror mea et mater est
KAPTINA III.
1 Mbasandai hyni për-së-ri ndë synagogët; ende atie ishte nji nieri qi kishte dorën’ e thatë.
2 Ende vijin ore ate, ndë qoftë se do ta shëndoshë për ditë të shëtunash; për me e përfolunë.
3 Ende ai i thot’ ati nieriut qi kishte dorën’ e thatë: Ngreu ndë miedis.
4 Mbasandai u thot atyne: Asht’ e udhësë me bamë mirë për të shëtuna, apo me bamë keq? Me shpëtumë shpirt, apo me vramë? Po ata s’pëzajinë.
5 Atëherë si i vuni ore rreth me zemërim, tue i ardhunë keq për ashpërimin’ e zemërës’ atyneve, i thotë nieriut: Shtri dorënë tande. Ende ai e shtrini, ende dora e ati u la e shëndoshë posi tietra.
6 Ende Fariseitë si dulnë, përnjiherë banë këshille bashkë me Herodianët kundra ati për me e prishunë.
7 Po Iesui iku bashkë me dishepujt’ e vet mb’anë të detit, edhe i voitnë mbrapa shumë shumicë ka Galilea, e ka Iudea,
8 e ka Ierusalemi, e ka Idumea, e ka përtej Iordanit; ende shumë shumicë prei atyneve qi ishinë rreth Tyrës, ende Sidonës’ erthnë ke ai, kur ndëgjunë se sa punë bante.
9 Ende ai u tha dishepujvet vet me pritun’ afër’ ati nji lundër, për punë të gjindëjesë, qi të mos e shtrëngojnë.
10 Sepse shëndoshi shumë vetë , kaqi sa bijinë sipar ati, qi ta prekinë, sa vetë kishinë sëmundëje.
11 Ende shpirtënat’ e ndytë kur e vijin’ ore, i bijinë përpara ende gërthiçinë, tue thanë, se: Ti je i Bir’ i Perëndisë.
12 Po ai i qirtonte shumë, qi të mos e shpërfaqinë.
13 Mbasandai hypën ndë malt, ende thërret për-anë vetëhesë sa vetë deshi ai, ende ata voitnë ke ai.
14 Ende ai sgjodhi dy-mbë-dhitë vetë , qi të jenë bashkë me atë, ende qi t’i dërgojë me predikumë,
15 ende të ken’ urdhënë me shëndoshunë sëmundëjetë, ende me nxierrë diajtë:
16 Simoninë, qi ia vuni emninë Pietër;
17 ende Iakobinë të birin’ e Zebedeut; ende Gjionninë të vëllan’ e Iakobit; ende ua vuni emëninë Boanerges, qi do me thanë: të Bijt’ e bumbullimësë;
18 ende Andrenë, ende Filippin’, ende Bartholomenë, ende Matthenë, ende Thomanë, ende Kananitin’, ende Iakobinë të birin’ e Alfeut, ende Thaddenë, ende Simon Kananitin’,
19 ende Iudën’ Iskariotinë, i cilli e trathtoi.
20 Mbasandai vinë ndë nji shtëpi. Ende mbëlidhetë për-së-ri gjindëje, kaqi sa ata s’mundeshinë me ngranë as bukë.
21 Ende nierëzit’ e ati kur ndëgjunë, dulnë me e zanë, sepse thoshinë, se ka dalunë menç.
22 Ende Shkruisitë qi sdripnë prei Ierusalemit, thoshinë, se ka Beelzebulin’, ende se nxir diajtë me të parin’ e diajvet.
23 Po ai si thirri ata për-anë, u thoshte me parabulla: Si mundetë Satanai me nxierrë Satananë?
24 Ende ndë u daftë nji mbëretëni kundrë vetëvetëhesë, ajo mbëretëni s’mundetë me qindrumë.
25 Ende ndë u daftë nji shtëpi kundrë vetëvetëhesë, ajo shtëpi s’mundetë me qindrumë,
26 Ende Satanai ndë u ngritë kundrë vetëvetëhesë, ende u da, s’mundetë me qindrumë, po ka të mbarume.
27 Askushi s’mundetë me hymë ndë shtëpit të fortit për me rrëmbym’ enët’ e ati, pa mos lidhunë ma përpara të fortinë; ende atëherë ka me rrëmbymë shtëpin’ e ati.
28 Me të vërtet po u thom juve, se gjithë fajetë kanë me u falunë të bijvet nierëzëvet, ende vlasfimiatë, sado qi të vlasfimojnë,
29 po ai qi të vlasfimojë kundrë Shpirtit Shenjt, s’ka me iu falunë për gjithë jetënë, por ashtë fajtur i mundimit pasosunë,
30 sepse thoshinë, se : Ka shpirt të ndytë.
31 Vinë pra të vëllazënit’ ende e ama e ati, ende si ndejtnë jashtë, dërgunë ke ai, për me e thirrunë.
32 Ende rreth ati rrinte gjindëje, ende i thanë: Ngje jot amë ende t’yt vëllazën ke po të kërkojnë jashtë.
33 Po ai u përgjeq atyneve, tue thanë: Kush ashtë ama eme, a vëllazënit’ e mi?
34 Ende si vuni ore rreth ata qi rrijinë për-an’ ati, tha: Ngje ama eme, ende vëllazënit’ e mi!
35 Sepse ai qi të bajë dashunimin’ e Perëndisë, kyi asht’ em vëlla, ende eme motër, ende amë.