1 Erant autem adpropinquantes ei publicani et peccatores
ut audirent illum
2 et murmurabant Pharisaei et scribae dicentes
quia hic peccatores recipit et manducat cum illis
3 Et ait ad illos parabolam istam dicens
4 quis ex vobis homo qui habet centum oves
et si perdiderit unam ex illis
nonne dimittit nonaginta novem in deserto
et vadit ad illam quae perierat donec inveniat illam
5 et cum invenerit eam
inponit in umeros suos gaudens
6 et veniens domum convocat amicos et vicinos dicens illis
congratulamini mihi quia inveni ovem meam quae perierat
7 dico vobis quod ita gaudium erit in caelo
super uno peccatore paenitentiam habente
quam super nonaginta novem iustis
qui non indigent paenitentia
8 Aut quae mulier habens dragmas decem
si perdiderit dragmam unam
nonne accendit lucernam et everrit domum
et quaerit diligenter donec inveniat
9 et cum invenerit convocat amicas et vicinas dicens
congratulamini mihi quia inveni dragmam quam perdideram
10 Ita dico vobis
gaudium erit coram angelis Dei
super uno peccatore paenitentiam agente
11 Ait autem homo quidam habuit duos filios
12 et dixit adulescentior ex illis patri
pater da mihi portionem substantiae quae me contingit
et divisit illis substantiam
13 et non post multos dies congregatis omnibus
adulescentior filius peregre profectus est in regionem longinquam
et ibi dissipavit substantiam suam vivendo luxuriose
14 et postquam omnia consummasset
facta est fames valida in regione illa et ipse coepit egere
15 et abiit et adhesit uni civium regionis illius
et misit illum in villam suam ut pasceret porcos
16 et cupiebat implere ventrem suum de siliquis
quas porci manducabant
et nemo illi dabat
17 in se autem reversus dixit
quanti mercennarii patris mei abundant panibus
ego autem hic fame pereo
18 surgam et ibo ad patrem meum et dicam illi
pater peccavi in caelum et coram te
19 et iam non sum dignus vocari filius tuus
fac me sicut unum de mercennariis tuis
20 et surgens venit ad patrem suum
cum autem adhuc longe esset
vidit illum pater ipsius et misericordia motus est
et adcurrens cecidit supra collum eius
et osculatus est illum
21 dixitque ei filius pater peccavi in caelum et coram te
iam non sum dignus vocari filius tuus
22 dixit autem pater ad servos suos
cito proferte stolam primam et induite illum
et date anulum in manum eius
et calciamenta in pedes
23 et adducite vitulum saginatum et occidite
et manducemus et epulemur
24 quia hic filius meus mortuus erat et revixit
perierat et inventus est
et coeperunt epulari
25 erat autem filius eius senior in agro
et cum veniret et adpropinquaret domui
audivit symphoniam et chorum
26 et vocavit unum de servis
et interrogavit quae haec essent
27 isque dixit illi
frater tuus venit et occidit pater tuus vitulum saginatum
quia salvum illum recepit
28 indignatus est autem et nolebat introire
pater ergo illius egressus coepit rogare illum
29 at ille respondens dixit patri suo ecce tot annis servio tibi
et numquam mandatum tuum praeterii
et numquam dedisti mihi hedum ut cum amicis meis epularer
30 sed postquam filius tuus hic
qui devoravit substantiam suam cum meretricibus venit
occidisti illi vitulum saginatum
31 at ipse dixit illi
fili tu semper mecum es et omnia mea tua sunt
32 epulari autem et gaudere oportebat
quia frater tuus hic mortuus erat et revixit
perierat et inventus est
KAPTINA XV.
1 Edhe gjithë publikanët’ e fajtorët’ iu afruenë për me e ndëgjuem.
2 Edhe Fariseit’ e Shkruisitë murmurojshinë, tue thanë, se: Kyi pret fajtorë, edhe ha bashkë me ata.
3 Edhe ai u tha atyne këte parabullë, tue thanë:
4 Cilli nieri asht’ ai prei jush qi të ketë nji qind dhen, edhe ndë huptë nji prei atyneve, nukë le të nandë-dhet’ e nandatë ndë shkretinë, edhe vete me kërkuem ate qi ka hupunë, ngjysh sa ta gjejë?
5 Edhe si ta gjejë, e merr mbi krahat’ e vet tue u gëzuem.
6 Edhe kur vien ndë shtëpit, thërret miqt’ edhe fëqijtë, e u thot’ atyne: Gëzohi bashkë me mue, se gjeta delenë t’eme qi pat hupunë.
7 Po u thom juve, se kështu ka me qenunë gëzim edhe ndë qiell për nji fajtuer qi pendohetë, se për nandë-dhet’ e nandë të dreitë, të cillëtë s’kanë nevojë për pendesë.
8 A cilla grue asht’ ajo qi ka dhetë drehemë, ndë i huptë nji drehem, nukë ndes kandilin’, edhe mpshin shtëpinë, edhe kërkon me kujdes, ngjysh sa ta gjejë?
9 Edhe si ta gjejë, thërret mikneshat’ e fëqijtë, tue thanë: Gëzohi bashkë me mue, se gjeta dreheminë qi hupa.
10 Kështu, po u thom juve, bahetë gëzim përpara engjujvet Perëndisë për nji fajtuer qi pendohetë.
11 Për-së-ri tha: Nji nieri kishte dy bij;
12 edhe ma i vogëli prei asish i tha të i atit: Atë, më nep piesën’ e gjasë qi më bije me marrë . Edhe ai u dau gjanë atyne.
13 Edhe mbas pak ditsh ma i vogëli bir mbëloth gjithë se qish pat, edhe iku ndë dhe të huej, mbë nji vend të largë, edhe atie shpërdau gjan’ e vet, tue shkuem jetë si plank-prishës.
14 Edhe ai si prishi të gjitha, u ba nji zi e madhe mb’ate vend, edhe ai filloi me pasunë të mangutë.
15 Atëherë voiti e u ngjit mbas nji qytetari t’ati vendi; edhe ai e dërgoi nd’arat e veta me kullotunë thitë.
16 Edhe dëshëronte me mbushunë barkun’ e vet me harupat qi hajshinë thitë, por kurkushi s’i nepte.
17 - Edhe ai si erdhi mbë vetëvetëhenë, tha: Sa punëtorëve të t’im et u tepërojnë bukëtë; e unë po vdirem prei uniet!
18 Do të ngrihem e do të vete tek em atë, edhe do t’i thom: O Atë, fëjeva ndë qiell, edhe përpara tejet,
19 edhe nukë jam ma i vëjefshim me u queitunë biri yt: banmë porsi nji prei punëtorëvet tu.
20 Edhe u ngrit e erdhi tek i ati vet. Edhe ai kur ishte edhe lark, i ati e pa, edhe iu dhimti; edhe u tuerr e ra mbë shit t’ati, edhe e puthi.
21 Edhe i biri i tha: O Atë, fëjeva ndë qiell, edhe përpara tejet, edhe nukë jam ma i vëjefshim me u queitunë biri yt.
22 Por i ati u tha shërbëtorëvet vet: Nxirni jashtë stolin’ e parë, edhe ia veshni; edhe i veni unazënë n’dorë, edhe këpucëtë ndë kambët;
23 edhe bini viçin’ e ushqyeshim, edhe thernia; edhe le të ham’ e le të gëzohemi,
24 sepse kyi em bir qe i vdekun’, e u ngjall për-së-ri; edhe qe i hupun’, e u gjind. Edhe filluenë me u gëzuem.
25 Edhe i bir’ i ati ma i madhi ishte nd’arë; edhe kur erdhi e u afru ndë shtëpit, ndëgjoi kankë e valle.
26 Edhe thirri nji prei shërbëtorëvet, edhe e pyeste qish janë këto punë.
27 Edhe ai i tha, se: Ka ardhun yt vëlla. Edhe yt atë theri viçin’ e ushqyeshim, sepse e priti të shëndoshë.
28 Edhe ai u zemërue, edhe s’donte me hymë mbrenda. I ati pra duel, e i lutei.
29 Edhe ai u përgjeq, e i tha të i atit: Qe te po të shërbej kaqi viet, edhe as ndoni herë s’ta kapërceva urdhëniminë; edhe kurrë ndonji herë s’më dhe nji eth, qi të gëzohem bashkë me miqt e mi.
30 Por kur erdhi kyi yt bir qi hangër gjanë tande bashkë me kurvat, i there viçin’ e ushqyeshim.
31 Edhe ai i tha: O dial, ti je përherë bashkë me mue, edhe gjithë të miatë janë të tuatë.
32 Edhe duhei me u gazëmuem e me u gëzuem, sepse kyi yt vëlla qe i vdekun’, e u ngjall për-së-ri; edhe qe i hupun’ e u gjind.