1 ut autem iudicatum est eum navigare in Italiam
et tradi Paulum cum reliquis custodiis centurioni nomine
Iulio cohortis Augustae
2 ascendentes autem navem hadrumetinam
incipientem navigare circa Asiae loca sustulimus
perseverante nobiscum Aristarcho Macedone Thessalonicense
3 sequenti autem die devenimus Sidonem
humane autem tractans Iulius Paulum
permisit ad amicos ire et curam sui agere
4 et inde cum sustulissemus subnavigavimus Cypro
propterea quod essent venti contrarii
5 et pelagus Ciliciae et Pamphiliae navigantes
venimus Lystram quae est Lyciae
6 et ibi inveniens centurio navem alexandrinam navigantem in Italiam
transposuit nos in eam
7 et cum multis diebus tarde navigaremus
et vix devenissemus contra Cnidum prohibente nos vento
adnavigavimus Cretae secundum Salmonem
8 et vix iuxta navigantes
venimus in locum quendam qui vocatur Boni portus
cui iuxta erat civitas Thalassa
9 multo autem tempore peracto
et cum iam non esset tuta navigatio
eo quod et ieiunium iam praeterisset
consolabatur Paulus
10 dicens eis
viri video quoniam cum iniuria et multo damno
non solum oneris et navis
sed etiam animarum nostrarum incipit esse navigatio
11 centurio autem gubernatori et nauclerio magis credebat
quam his quae a Paulo dicebantur
12 et cum aptus portus non esset ad hiemandum
plurimi statuerunt consilium navigare inde
si quo modo possent devenientes Phoenice hiemare
portum Cretae respicientem ad africum et ad chorum
13 adspirante autem austro aestimantes propositum se tenere
cum sustulissent de Asson legebant Cretam
14 non post multum autem
misit se contra ipsam ventus typhonicus qui vocatur euroaquilo
15 cumque arrepta esset navis
et non posset conari in ventum
data nave flatibus ferebamur
16 insulam autem quandam decurrentes
quae vocatur Caudam
potuimus vix obtinere scapham
17 qua sublata adiutoriis utebantur accingentes navem
timentes ne in Syrtim inciderent
submisso vase sic ferebantur
18 valide autem nobis tempestate iactatis
sequenti die iactum fecerunt
19 et tertia die suis manibus armamenta navis proiecerunt
20 neque sole autem neque sideribus apparentibus per
plures dies
et tempestate non exigua inminente
iam ablata erat spes omnis salutis nostrae
21 et cum multa ieiunatio fuisset
tunc stans Paulus in medio eorum dixit
oportebat quidem o viri audito me non tollere a Creta
lucrique facere iniuriam hanc et iacturam
22 et nunc suadeo vobis bono animo esse
amissio enim nullius animae erit ex vobis praeterquam navis
23 adstitit enim mihi hac nocte angelus Dei
cuius sum ego et cui deservio
24 dicens ne timeas Paule Caesari te oportet adsistere
et ecce donavit tibi Deus omnes qui navigant tecum
25 propter quod bono animo estote viri
credo enim Deo quia sic erit
quemadmodum dictum est mihi
26 in insulam autem quandam oportet nos devenire
27 sed posteaquam quartadecima nox supervenit
navigantibus nobis in Hadria
circa mediam noctem suspicabantur nautae
apparere sibi aliquam regionem
28 qui submittentes invenerunt
passus viginti
et pusillum inde separati invenerunt passus quindecim
29 timentes autem ne in aspera loca incideremus
de puppi mittentes anchoras quattuor optabant diem fieri
30 nautis vero quaerentibus fugere de navi
cum misissent scapham in mare sub obtentu
quasi a prora inciperent anchoras extendere
31 dixit Paulus centurioni et militibus
nisi hii in navi manserint vos salvi fieri non potestis
32 tunc absciderunt milites funes scaphae
et passi sunt eam excidere
33 et cum lux inciperet fieri
rogabat Paulus omnes sumere cibum dicens
quartadecima hodie die expectantes
ieiuni permanetis nihil accipientes
34 propter quod rogo vos accipere cibum pro salute vestra
quia nullius vestrum capillus de capite peribit
35 et cum haec dixisset
sumens panem gratias egit Deo in conspectu omnium
et cum fregisset coepit manducare
36 animaequiores autem facti omnes
et ipsi adsumpserunt cibum
37 eramus vero universae animae in navi ducentae septuaginta sex
38 et satiati cibo adleviabant navem
iactantes triticum in mare
39 cum autem dies factus esset terram non agnoscebant
sinum vero quendam considerabant habentem litus
in quem cogitabant si possent eicere navem
40 et cum anchoras abstulissent
committebant se mari
simul laxantes iuncturas gubernaculorum
et levato artemone
secundum flatum aurae tendebant ad litus
41 et cum incidissemus in locum bithalassum
inpegerunt navem
et prora quidem fixa manebat inmobilis
puppis vero solvebatur a vi maris
42 militum autem consilium fuit ut custodias occiderent
ne quis cum enatasset effugeret
43 centurio autem volens servare Paulum prohibuit fieri
iussitque eos qui possent natare mittere se primos
et evadere et ad terram exire
44 et ceteros alios in tabulis ferebant
quosdam super ea quae de navi essent
et sic factum est ut omnes animae evaderent ad terram
KAPTINA XXVII.
1 Edhe mbassi u pa me udhë me lundruem për Itali, dhanë Paulin’ edhe disa të tierë të lidhunë nji urdhën-qindësi qi quhei Iuli, prei tufës’Augustit.
2 Edhe si hym ndë nji lundrë Adramyttiane, edhe kishim për me lundruem ndëpër vendet e Asisë, votëm hapëtë; edhe kishim me vetëhe Aristarh Makedonasinë prei Thessallonikësë.
3 Edhe tietërënë ditë e mbërrim ndë Sidonë. Edhe Iuliu u pru nierëzisht te Pauli, edhe e la me votunë te miqt’ me u prajtunë.
4 Edhe si u ngritëm prei andyj, lundruem ndënë Kyprë, sepse erënat’ ishinë kundrë.
5 Edhe si kaluem detin’ e Kilikisë edhe të Pamfylisë, erdhëm ndë Mira të Lykisë.
6 Edhe atie urdhën-qindësi gjeti nji lundrë Aleksandriane qi lundronte për Itali, edhe na vuni mbrenda mb’ate.
7 Edhe shumë ditt tue lundruem ka dalë, memzi e mbërrim ndë Knidë, por mbassi nukë na linte era, lundruem ndënë Kretënë prei anësë Salmonësë;
8 edhe memzi si e kaluem, erdhëm ndë nji vend qi quhetë Limanet e Mira, afër aty ishte qyteti i Lasaisë.
9 Edhe mbassi pat shkuem shumë kohë, edhe të lundruemitë tashti ishte ndë rrezik, sepse edhe agjinimi tashti kishte shkuem, Pauli i mësonte,
10 tue u than’ atyne: O burra, shof se këta të lundruem do të bahetë me të hequna keq e me shumë dam, jo vetëmë të barrës’ edhe të lundrësë, por edhe të jetësë s’onë.
11 Por urdhën-qindësi ndëgjonte ma tepërë timonierin’ edhe të zotin’ e lundrësë, se fjalët e Paulit.
12 Edhe limani mbassi s’ishte i mirë për me dimënuem, ma të shumëtë banë këshille të ngrihen’ edhe prei andyj, për me e mbërrimë ndë Fenikë, ndë qoftë se mundeshinë, edhe të dimënojn’ atie , qi ashtë nji lima i Kretësë, qi ve ore prei erësë Libës’ edhe prei erësë Horit.
13 Edhe kur fryni pak erë shiu, kuituenë se patnë kohënë të mirë, hoqnë grepin , edhe lundrojinë për-anë Kretësë.
14 Por mbas pagësë herë duel nji erë thëllimi kundrë asai, qi quhetë Euroklydon.
15 Edhe mbassi u rrëmbye lundra, edhe s’mundei me i qindruem erësë, e lishuem e biheshim andej e këndej .
16 Edhe si shkuem ndënë nji ujdhësë të vogëlë qi quhetë Klaudë, memzi muftëm me vumë lundrënë ndënë pushtet t’anë ,
17 të cillënë si e ngritnë, bajinë të ndimueme, tue ngjeshunë lundrënë përposhtë; edhe mbassi patnë frikë mos me ranë ndë cekë, sdrypnë pëlhuratë, edhe kështu biheshim andej e këndej .
18 Edhe mbassi na rrafi furtuna fort, tietrënë ditë derthnë gjanë ndë det ;
19 edhe të tretënë ditë hodhëm teshat’ e lundrësë me duert t’ona.
20 Edhe për shumë ditt nuk dukeshin as dielli as ujëtë, edhe na ra sipër nji dimën’ i math, sa na u hoq shpëresa ma, se kishim për me shpëtuem.
21 Edhe si kishinë shumë ditt pa ngranë, atëherë qindroi Pauli ndë miedis t’atyneve, e tha: Duhei, o burra, të më ndëgjojitë, edhe të mos ngriheshitë prei Kretësë, qi të mos na u kishte bamë këta të hequnë keq, e kyi dam.
22 Edhe tashtiu mësoj juve të keni zemërë, sepse s’ka me hupun’ as ndonji shpirt prei nesh veç lundrësë.
23 Sepse këte natë m’u duk engjulli i Perëndisë, të cillit jam, edhe të cillinë lus,
24 tue thanë: Mos ki frikë Paul; duhetë me dalunë përpara Kaisarit; edhe qe Perëndia te t’i ka falunë gjith’ ata qi lundrojnë bashkë me tyi.
25 Përandai kini zemërë, o burra, sepse besoj mbë Perëndinë, se kështu do të jetë, sikurse më ka folunë.
26 Edhe duhetë me ranë jashtë mbë nji ujdhësë.
27 Edhe si erdhi e katër-mbë-dheta natë, kur po biheshim na nalt e poshtë ndë det Adria, ndë mies-natë detarëtë kuitojinë se po afëroheshinë mbë ndonji vend.
28 Edhe kur hothnë skandallë, gjetnë njizet pash ujë; edhe si votnë pagëzë ma tej, hothnë prap skandallë, edhe gjetnë pesë-mbë-dhetë pash;
29 edhe mbassi kishinë frikë se mos bijinë jashtë mbë vende të ashpëra, hothnë katër grepa prei bishtit lundrësë, edhe luteshimë me u bamë ditë.
30 Por detarëtë mbassi kërkojinë me ikunë prei lundrësë, edhe sdrypnë magjenë ndë det tue shtimë shkak se kishinë me hedhunë grepa prei ballit lundrësë,
31 Pauli i tha urdhën-qindësit edhe ushtëtorëvet: Ndë mos ndenjshinë këta ndë lundrët, ju s’mundeni me shpëtuem.
32 Atëherë ushtëtorëtë prenë litarët’ e lundrësë, edhe e lanë me ranë jashtë.
33 Edhe deri sa filloi me u bamë ditë, Pauli u lutei të gjithëve të marrinë me ngranë, tue thanë: Sot asht’ e katër-mbë-dheta ditë qi pritni, edhe jeni esullë pa ngranë gja.
34 Përandai u lutem juve të merrni me ngranë, sepse këjo ashtë për shpëtiminë tuei, sepse askuit prei jush s’ka me i ranë qime floku prei kresë.
35 Edhe si tha këto, muer bukë, e iu fal nders Perëndisë përpara të gjithëve, edhe si e theu, filloi me ngranë.
36 Edhe të gjithë si muernë zemërë, muernë edhe ata me ngranë.
37 Edhe ishim të gjithë bashkë ndë lundrë dy qind e shtatë-dhet’ e gjashtë shpirtë.
38 Edhe si u nginë tue ngranë, lenuenë lundrënë tue hedhunë gruninë jashtë ndë det.
39 Edhe kur u ba ditë, nuk’ e ngjifinë vendinë, por vejin’ ore nji grykë qi kishte buzë deti, edhe banë këshille të shtijenë jashtë lundrënë mb’ate, ndë qoftë se mundeshinë.
40 Edhe si tërhoqnë nalt grepatë, lanë lundrënë ndë det, edhe sgjithnë përnjiherë të lidhunat’ e timonit, edhe ngritnë pëlhurën’ e miedisëme ka frynte era , edhe mbajinë prei buzësë detit.
41 Edhe si ranë mbë nji vend qi ishte prei dy anësh det, shtinë jashtë lundrënë; edhe balli i lundrësë si u mbështet, mbeti e nukë tundei, por bishti i lundrësë po sbërthehei prei të përpiekunit valëvet.
42 Edhe ushtëtorëtë banë këshille me vramë të lidhunitë, qi të mos iki ndonji tue bamë mbë not.
43 Por urdhën-qindësi mbassi donte me shpëtuem Paulinë, i ndali prei kësai këshilleje; edhe urdhënoi sa mundeshinë me bamë mbë not, të lidhenë përpara, e të dalinë mbë tokë;
44 edhe të tierëtë duelnë , disa mbi dërrasat, e disa mbi copat e thyeme të lundrësë. Edhe kështu shpëtuenë të gjithë mbë tokë.