1 viri fratres et patres audite quam ad vos nunc reddo rationem
2 cum audissent autem
quia hebraea lingua loquitur ad illos
magis praestiterunt silentium
3 et dixit
ego sum vir iudaeus natus Tarso Ciliciae
nutritus autem in ista civitate secus pedes Gamalihel
eruditus iuxta veritatem paternae legis
aemulator legis sicut et vos omnes estis hodie
4 qui hanc viam persecutus sum usque ad mortem
alligans et tradens in custodias viros ac mulieres
5 sicut princeps sacerdotum testimonium mihi reddit
et omnes maiores natu
a quibus et epistulas accipiens ad fratres
Damascum pergebam
ut adducerem inde vinctos in Hierusalem uti punirentur
6 factum est autem eunte me et adpropinquante Damasco
media die subito de caelo circumfulsit me lux copiosa
7 et decidens in terram audivi vocem dicentem mihi
Saule Saule quid me persequeris
8 ego autem respondi quis es Domine
dixitque ad me ego sum Iesus Nazarenus quem tu persequeris
9 et qui mecum erant lumen quidem viderunt
vocem autem non audierunt eius qui loquebatur mecum
10 et dixi quid faciam Domine
Dominus autem dixit ad me surgens vade Damascum
et ibi tibi dicetur de omnibus quae te oporteat facere
11 et cum non viderem prae claritate luminis illius
ad manum deductus a comitibus veni Damascum
12 Ananias autem quidam vir
secundum legem testimonium habens ab omnibus habitantibus
Iudaeis
13 veniens ad me et adstans dixit mihi Saule frater respice
et ego eadem hora respexi in eum
14 at ille dixit Deus patrum nostrorum praeordinavit te
ut cognosceres voluntatem eius
et videres Iustum et audires vocem ex ore eius
15 quia eris testis illius ad omnes homines eorum quae vidisti et audisti
16 et nunc quid moraris
exsurge baptizare et ablue peccata tua
invocato nomine ipsius
17 factum est autem revertenti mihi in Hierusalem et oranti in templo
fieri me in stupore mentis
18 et videre illum dicentem mihi
festina et exi velociter ex Hierusalem
quoniam non recipient testimonium tuum de me
19 et ego dixi
Domine ipsi sciunt quia ego eram concludens in carcerem
et caedens per synagogas eos qui credebant in te
20 et cum funderetur sanguis Stephani testis tui
ego adstabam et consentiebam
et custodiebam vestimenta interficientium illum
21 et dixit ad me
vade quoniam ego in nationes longe mittam te
22 audiebant autem eum usque ad hoc verbum
et levaverunt vocem suam dicentes
tolle de terra eiusmodi
non enim fas est eum vivere
23 vociferantibus autem eis et proicientibus vestimenta sua
et pulverem iactantibus in aerem
24 iussit tribunus induci eum in castra et flagellis caedi et torqueri eum
ut sciret propter quam causam sic adclamarent ei
25 et cum adstrinxissent eum loris
dixit adstanti sibi centurioni Paulus
si hominem romanum et indemnatum licet vobis flagellare
26 quo audito centurio accessit ad tribunum
et nuntiavit dicens quid acturus es
hic enim homo civis romanus est
27 accedens autem tribunus dixit illi
dic mihi tu Romanus es
at ille dixit etiam
28 et respondit tribunus
ego multa summa civitatem hanc consecutus sum
et Paulus ait
ego autem et natus sum
29 protinus ergo discesserunt ab illo qui eum torturi erant
tribunus quoque timuit postquam rescivit quia civis romanus esset et quia alligasset eum
30 postera autem die volens scire diligentius qua ex causa accusaretur a Iudaeis solvit eum
et iussit sacerdotes convenire et omne concilium
et producens Paulum statuit inter illos
KAPTINA XXII.
1 - O burra vëllazën edhe atënë, pa ndëgjoni mue ç’fjalë u ap juve tashti.
2 (Edhe kur ndëgjuenë se u foli mbë gjuhë Hebraishte, pushuenë ma tepërë; edhe tha:)
3 Unë jam nji nieri Iude, lemë ndë Tarsë të Kilikisë, edhe rritunë ndë këte qytet për anë kambëvet Gamalielit, mësuem shtrëngueshim ndë ligjë qi na kanë lan’ atënitë, edhe ishiem zelltar për Perëndinë, sikurse ju të gjithë jeni sot;
4 edhe këte udhë e ndoqa mbrapa deri mbë vdekë, tue lidhunë me hekura e tue vumë ndë burk burra e gra,
5 sikurse edhe krye-prifti deshmon për mue, edhe gjithë pleqësia; prei atyneve mora edhe letëra për vëllazënit, e vota ndë Damaskë, për me prumë lidhunë ndë Ierusalem edhe ata qi ishin’ atie, qi të mundohenë.
6 Edhe kur po shkojem udhësë, edhe ishiem ngjat Damaskësë ndë mies-ditë, befas shkrepi rreth meje nji drit’ e madhe prei qiellit;
7 edhe unë rashë mbë truell, edhe ndëgjova nji za qi më thoshte: Saul, Saul, përse më ndiek?
8 Edhe un’ u përgjegja: Cilli je ti , o Zot? Edhe ai më tha: Unë jam Iesu Nazoreasi, të cillinë ti ndiek.
9 Edhe ata qi ishinë bashkë me mue panë dritënë, edhe i muer frika; por zanin’ e ati qi më fliste nuk’ e ndëgjuenë.
10 Edhe unë thashë: Qish të baj, Zot? Edhe Zoti më tha: Ngreu, edhe shko ndë Damaskë; edhe atie ka për me t’u folunë për gjithë sa jan’ urdhënuem për tyi të bajsh.
11 Edhe mbassi nukë shifiem prei të ndritunit asai dritësë, erdha ndë Damaskë tue u tërhequnë për dore prei atyneve qi ishinë bashkë me mue.
12 Edhe nji farë Anania, nieri besëtar mbas ligjësë, për të cillin’ epei deshmi e mirë prei gjith’ atyne Iudevet qi rrijin’ atie ,
13 erdhi tek unë, edhe ndenji përpara, e më tha: Saul vëlla, çil sytë për-së-ri. Edhe unë nd’ate orë çela sytë, e pash’ ate.
14 Edhe ai tha: Perëndia i atënavet t’anë të urdhënoi me ngjofunë dashunimin’ e ati, edhe me pamë të Dreitinë, edhe me ndëgjuem za prei gojës’ ati,
15 sepse do të jesh deshmitar për ate mbë gjithë nierëzit, për sa pe, e ndëgjove.
16 Edhe tashti përse qelle? Ngreu, e u pagëzo, e lai fajet’ e tua, tue thërritun’ emënin’ e Zotit.
17 Edhe mbassi u këtheva ndë Ierusalem, kur ishiem tue u falunë ndë tempull, dola jashtë vetëhesë,
18 edhe pash ate tue më thanë: Nxito, edhe del shpeit prei Ierusalemit, sepse s’do ta presinë deshminë tande për mue.
19 Edhe unë thashë: Zot, ata e dinë, se unë qesh ai qi vejem ndë burk, edhe rrifiem ndëpër synagogat ata qi të besojnë tyi;
20 edhe kur derdhei gjaku i Stefanit martyrit t’yt, edhe unë vetë keshë ndenjunë përpara, edhe ishiem me nji fjalë për vrasëjen’ e ati, edhe ruejem petkat’ e atyneve qi e vrisinë.
21 Edhe më tha: Shko, sepse unë kam me të dërguem lark ndër kombe.
22 Edhe deri mbë këte fjalë e ndëgjuenë, edhe atëherë ngritnë zanin’ e vet, tue thanë: Ngreje prei dheut t’atillinë, sepse ai nukë duhetë me rruem.
23 Edhe ata kur bërtisinë, edhe shkundinë petkatë, edhe hedhinë pluhënë për erë,
24 kapitani urdhënoi me u prumë ndë kastëll, edhe tha me e pyetunë me të rrafëme, qi të marri vesht për ç’punë bërtisinë kështu kundrë ati.
25 Edhe si e shtrinë lidhunë me rrypa, Pauli i thot’ urdhën-qindësit qi ishte ndenjunë përpara: Vall’ asht’ e udhësë mbë ju me rrafunë nji nieri Roman, edhe pa gjukuem?
26 Edhe urdhën-qindësi kur ndëgjoi, vote, e i diftoi kapitanit, tue thanë: Shif mirë qish je tue bamë, sepse kyi nieri ashtë Roman.
27 Edhe kapitani erdhi, e i tha: Më thuei, a je ti Roman? Edhe ai tha: Po.
28 Edhe kapitani u përgjegj: Unë kam prishunë shumë astër për me fituem këte emënë qi të quhem Roman; edhe Pauli tha: Por un’ edhe kam lemë Roman.
29 Përnjiherë pra u tërhoqnë prei ati ata qi kishinë për me e munduem, por edhe kapitani u frikue, kur muer vesht se ashtë Roman, edhe sepse e kishte lidhunë.
30 Edhe ndë nesëret kur donte me marrë vesht të vërtetënë, për ç’punë përflitei prei Iudevet, e sgjidhi prei hekurash, edhe urdhënoi me ardhunë krye-priftënit’ edhe gjithë bashkë-ndejtia e atyneve; edhe sdrypi Paulin’, edhe qindroi përpara atyneve.