1 canticum Asaph
fortis Deus Dominus locutus est et vocavit terram
ab ortu solis usque ad occasum eius
2 de Sion perfecta decore Deus apparuit
3 veniet Deus noster et non tacebit
ignis coram eo vorabit et in circuitu eius tempestas valida
4 vocabit caelum desursum
et terram ut iudicet populum suum
5 congregate mihi sanctos meos
qui feriunt pactum meum in sacrificio
6 et adnuntiabunt caeli iustitiam eius quia Deus iudex est semper
7 audi popule meus et loquar Israhel et contestabor te
Deus Deus tuus ego sum
8 non propter victimas tuas arguam te
et holocaustomata tua coram me sunt semper
9 non accipiam de domo tua vitulum neque de gregibus tuis hircos
10 mea sunt enim omnia animalia silvarum
pecudes in montibus milium
11 scio omnes aves montium et universitas agri mecum est
12 si esuriero non dicam tibi meus est enim orbis et plenitudo eius
13 numquid comedam carnem taurorum
aut sanguinem hircorum bibam
14 immola Deo laudem et redde Altissimo vota tua
15 et invoca me in die tribulationis
liberabo te et glorificabis me
16 impio autem dixit Deus
quid tibi est cum narratione praeceptorum meorum
et ut adsumas pactum meum in ore tuo
17 qui odisti disciplinam et proiecisti verba mea post te
18 si videbas furem consentiebas ei et cum adulteris erat pars tua
19 os tuum dimisisti ad malitiam et lingua tua concinnavit dolum
20 sedens adversum fratrem tuum loquebaris
et adversum filium matris tuae fabricabaris obprobrium
21 haec fecisti et tacui
existimasti futurum me similem tui
arguam te et proponam te ante oculos tuos
22 intellegite hoc qui obliviscimini Deum
ne forte capiam et non sit qui liberet
23 qui immolat confessionem glorificat me
et qui ordinate ambulat ostendam ei salutare Dei
Mbë të parinë kankatuer. Psallmë për të bijt’ e Koreut.
1 Ndëgjoni këto, gjithë popujtë; mbani vesh, gjithë vendësit’ e botësë,
2 të mëdhej e të vogjilë, të pasun’ e të vobegë bashkë.
3 Goja eme ka me folunë dituni, edhe mendimi i zemrësë s’eme urti.
4 Kam me ulunë veshinë t’em ndë parabullë, kam me sgidhunë fjalën’ e errëtë me qitharë.
5 Përse të frikohem ndë ditë të keqe, kur të më qarkojë pa-udhënia qi ashtë ndë pritë?
6 Të cillëtë shpërejënë mbë të mirat e veta, edhe mburrenë për të shumën’ e pasëjesë vet.
7 Askushi s’mundetë me shpërblyem vëlla, as me dhanë Perëndisë shpërblim për atë.
8 Sepse nukë gjenë nderin’ e shpërblimit shpirtit atyne, edhe nukë gjindetë kurrë,
9 qi të rrojë për gjithë jetën’e të mos shofi prishëje.
10 Sepse shef të mençimitë qi vdesinë, sikurse edhe të marrin’ e të pa-mençiminë qi birenë, edhe lanë të mirat’ e veta ndë të tierë.
11 Ata mendohenë me vetëhe, se shtëpiat’ e atyne kanë me qenunë për gjithë jetënë, edhe të ndenjunat’ e atyne bres mbas brezi; quejënë dhenatë me ata emënat’ e vet.
12 Por njeriu qi ashtë mbë nder, nukë mbet, por u gjanë shtazëvet qi birenë.
13 Këjo udhë e atyneve ashtë marria e atyneve, por fëmijvet atyne u vijënë t’ambëla ndë gojët fjalët’ e atyne. Selah.
14 Porsi dhentë u hothnë ndë vorr, vdeka ka me i kullotunë, edhe të dreitëtë kanë me zotënuem mbi ata ndë mëngjes, edhe fuqia e atyneve ka me u vietëruem ndë vorrt, për të ndenjunit e vet.
15 Por Perëndia ka me shpërblyem shpirtinë t’em prei dorësë vorrit, sepse ka me më marrë. Selah.
16 Mos ki frikë, kur të bahet’ i pasunë njeriu, a kur t’i shtohetë lavdia e shtëpisë ati,
17 sepse kur të vdesi, s’ka me marrë me vetëhe gja, as lavdia e ati s’ka me sdrypunë bashkë me atë.
18 Ndonëse bekoi shpirtin’ e vet ndë jetë të vet, edhe njerëzitë kanë me të lavduruem, kur t’i bajsh mirë vetëvetëhesë.
19 Ka për me votunë ndë bres t’atënavet vet, për gjithë jetënë s’kanë me pamë dritë.
20 Njeriu qi ashtë mbë nder, edhe s’kupëton, i gjanë shtazëvet qi birenë.