1 clama ne cesses quasi tuba exalta vocem tuam
et adnuntia populo meo scelera eorum
et domui Iacob peccata eorum
2 me etenim de die in diem quaerunt et scire vias meas volunt
quasi gens quae iustitiam fecerit
et quae iudicium Dei sui non reliquerit
rogant me iudicia iustitiae adpropinquare Deo volunt
3 quare ieiunavimus et non aspexisti
humiliavimus animam nostram et nescisti
ecce in die ieiunii vestri invenitur voluntas
et omnes debitores vestros repetitis
4 ecce ad lites et contentiones ieiunatis
et percutitis pugno impie
nolite ieiunare sicut usque ad hanc diem
ut audiatur in excelso clamor vester
5 numquid tale est ieiunium quod elegi
per diem adfligere hominem animam suam
numquid contorquere quasi circulum caput suum
et saccum et cinerem sternere
numquid istud vocabis ieiunium et diem acceptabilem Domino
6 nonne hoc est magis ieiunium quod elegi
dissolve conligationes impietatis solve fasciculos deprimentes
dimitte eos qui confracti sunt liberos et omne onus disrumpe
7 frange esurienti panem tuum
et egenos vagosque induc in domum tuam
cum videris nudum operi eum et carnem tuam ne despexeris
8 tunc erumpet quasi mane lumen tuum et sanitas tua citius orietur
et anteibit faciem tuam iustitia tua
et gloria Domini colliget te
9 tunc invocabis et Dominus exaudiet clamabis et dicet ecce adsum
si abstuleris de medio tui catenam
et desieris digitum extendere et loqui quod non prodest
10 cum effuderis esurienti animam tuam
et animam adflictam repleveris
orietur in tenebris lux tua et tenebrae tuae erunt sicut meridies
11 et requiem tibi dabit Dominus semper
et implebit splendoribus animam tuam et ossa tua liberabit
et eris quasi hortus inriguus
et sicut fons aquarum cuius non deficient aquae
12 et aedificabuntur in te deserta saeculorum
fundamenta generationis et generationis suscitabis
et vocaberis aedificator sepium avertens semitas in quietem
13 si averteris a sabbato pedem tuum
facere voluntatem tuam in die sancto meo
et vocaveris sabbatum delicatum et sanctum Domini gloriosum
et glorificaveris eum dum non facis vias tuas
et non invenitur voluntas tua ut loquaris sermonem
14 tunc delectaberis super Domino
et sustollam te super altitudines terrae
et cibabo te hereditate Iacob patris tui
os enim Domini locutum est
1 Klith fort, mos u kurse; ngre lart zënë tënt posi trumbetë, edhe ep-i zë gjëndëjesë s’ime për panomit’ e atyreve, edhe shtëpisë Jakovit për falet’ e atyreve.
2 Po më kërkonjënë përditë, edhe dëshëronjënë të xënë udhët’ e mia, posi një komp që bëri të dreitënë, edhe nukë hoqi dorë nga gjyqi i Perëndisë ti; kërkonjënë prej meje gjyqe dreitërie, dëshëronjënë t’i afronenë Perëndisë.
3 Përse agjëruam, (thonë), edhe nukë pe? Munduam shpirtinë t’anë, edhe nuk’ e dite? Na tek gjëni gëzim ndë ditët të agjërimit tuaj, edhe shtrëngoni gjithë punëtorëtë tuaj.
4 Na tek agjëroni për gjyqe e për të zëna (me fialë), edhe bini me grusht pa udhë; mos agjëroni, sikundrë sot, që të dëgjonetë zëri juaj siprazi.
5 I këtillë ësht’ ay agjërimi që sgjodha unë? Të mundonjë njeriu shpirtin’ e ti një ditë? Të unjë kryet’ e ti posi kulmak, edhe të shtronjë ndënë vetëhe thes e hi? Agjërim do t’e kluajsh këtë, edhe ditë të pëlqyerë mbë Zonë?
6 A nuk’ është ky ay agjërimi që sgjodha unë? Të sgjithç lidhëjet’ e së keqesë, të sgjithç barrët’ e rënda, edhe të lësh të lirë të shtrënguarëtë, edhe të thyejsh ç’do sgjedhë?
7 A nuk’ është për t’i ndarë bukënë tënde ati që ka uri, edhe të këllaç ndë shtëpi të vobeqtë që janë jashtë? Kur të shohç të sveshurinë, ta veshç, edhe të mos fshehç vetëhenë tënde nga mishi yt?
8 Atëherë drita jote do të ndritnjë posi të sbardhëllyerët’ e dritësë, edhe shëndeti yt do të mbinjë shpejt, edhe dreitëria jote do të shkonjë përpara teje, edhe lavdia e Zotit do të të ruanjë prapa krahëvet.
9 Atëherë do të thërreç, edhe Zoti do të përgjigjetë; do të klëthaç, edhe ay do të thotë: Na tek jam unë. Ndë nxierrsh nga mezi yt sgjedhënë, të ndejturit’ e gishtit, edhe fialët’ e kota,
10 edhe t’i hapsh shpirtinë tënt ati që ka uri, edhe të gëzojsh shpirtin’ e helmuarë, atëherë drita jote do të lintnjë nd’ errësirët, edhe errësira jote (do të jetë) posi mes-ditë.
11 Edhe Zoti do të heqë udhënë përherë, edhe do të nginjë shpirtinë tënt ndër thatësira, edhe do të majë eshtërat’ e tua; edhe do të jesh posi kopësht i ujiturë, edhe posi gurrë uji që nuk’ i shteren’ ujëratë.
12 Edhe të tutë do të ndërtonjënë murishtat’ e vietëra; do të vësh themelit’ e shumë brezave, edhe do të kluhesh Ndreqësi i të prishuravet, Ay që ndërton udhëtë për të ndenjurë.
13 Ndë këthefsh këmbënë tënde nga savvata, për të bërë dashurimet’ e tu ndë ditët t’ime të shënjtëruarënë, edhe të kluajsh savvatënë kënaqëje, të shënjtëruarënë (ditën’) e Zotit, të ndershimenë, edhe të nderojsh atë, të mos veç pas udhëvet tua, as të mos gjejsh nd’ atë dashurimnë tënt, as mos flaç fialët’ e tua,
14 atëherë do të kënaqesh mbë Zonë, edhe unë do të hipënj mbi vënde të lartë të dheut, edhe do të të ushqenj me trashëgimin’ e Jakovit t’yt-et, sepse gol’ e Zotit foli.