1 veneruntque duo angeli Sodomam vespere
sedente Loth in foribus civitatis
qui cum vidisset surrexit et ivit obviam eis
adoravitque pronus in terra
2 et dixit
obsecro domini declinate in domum pueri vestri
et manete ibi
lavate pedes vestros
et mane proficiscimini in viam vestram
qui dixerunt minime sed in platea manebimus
3 conpulit illos oppido ut deverterent ad eum
ingressisque domum illius fecit convivium
coxit azyma et comederunt
4 prius autem quam irent cubitum viri civitatis vallaverunt domum
a puero usque ad senem omnis populus simul
5 vocaveruntque Loth et dixerunt ei
ubi sunt viri qui introierunt ad te nocte
educ illos huc ut cognoscamus eos
6 egressus ad eos Loth post tergum adcludens
ostium ait
7 nolite quaeso fratres mei nolite malum hoc facere
8 habeo duas filias quae necdum cognoverunt virum
educam eas ad vos
et abutimini eis sicut placuerit vobis
dummodo viris istis nihil faciatis mali
quia ingressi sunt sub umbraculum tegminis mei
9 at illi dixerunt recede illuc
et rursus ingressus es inquiunt ut advena numquid ut iudices
te ergo ipsum magis quam hos adfligemus
vimque faciebant Loth vehementissime
iam prope erat ut refringerent fores
10 et ecce miserunt manum viri
et introduxerunt ad se Loth cluseruntque ostium
11 et eos qui erant foris percusserunt caecitate
a minimo usque ad maximum
ita ut ostium invenire non possent
12 dixerunt autem ad Loth
habes hic tuorum quempiam generum aut filios aut filias
omnes qui tui sunt educ de urbe hac
13 delebimus enim locum istum
eo quod increverit clamor eorum coram Domino
qui misit nos ut perdamus illos
14 egressus itaque Loth locutus est ad generos suos
qui accepturi erant filias eius et dixit surgite egredimini de loco isto
quia delebit Dominus civitatem hanc
et visus est eis quasi ludens loqui
15 cumque esset mane cogebant eum angeli dicentes
surge et tolle uxorem tuam et duas filias quas habes
ne et tu pariter pereas in scelere civitatis
16 dissimulante illo adprehenderunt manum eius
et manum uxoris ac duarum filiarum eius
eo quod parceret Dominus illi
17 et eduxerunt eum
posueruntque extra civitatem
ibi locutus est
ad eum
salva animam tuam noli respicere post tergum
nec stes in omni circa regione
sed in monte salvum te fac ne et tu simul pereas
18 dixitque Loth ad eos
quaeso Domine mi
19 quia invenit servus tuus gratiam coram te
et magnificasti misericordiam tuam quam fecisti mecum
ut salvares animam meam
nec possum in monte salvari
ne forte adprehendat me malum et moriar
20 est civitas haec iuxta ad quam possum fugere parva
et salvabor in ea
numquid non modica est
et vivet anima mea
21 dixitque ad eum ecce etiam in hoc suscepi preces tuas
ut non subvertam urbem pro qua locutus es
22 festina et salvare ibi
quia non potero facere quicquam donec ingrediaris illuc
idcirco vocatum est nomen urbis illius Segor
23 sol egressus est super terram et Loth ingressus est in
Segor
24 igitur Dominus pluit super Sodomam et Gomorram sulphur et ignem a
Domino de caelo
25 et subvertit civitates has et omnem circa regionem
universos habitatores urbium et cuncta terrae virentia
26 respiciensque uxor eius post se versa est in statuam salis
27 Abraham autem consurgens mane ubi steterat prius cum Domino
28 intuitus est Sodomam et Gomorram
et universam terram regionis illius
viditque ascendentem favillam de terra quasi fornacis fumum
29 cum enim subverteret Deus civitates regionis illius
recordatus est Abrahae
et liberavit Loth de subversione urbium in quibus
habitaverat
30 ascenditque Loth de Segor et mansit in monte
duae quoque filiae eius cum eo
timuerat enim manere in Segor
et mansit in spelunca ipse et duae filiae eius
31 dixitque maior ad minorem pater noster senex est
et nullus virorum remansit in terra
qui possit ingredi ad nos iuxta morem universae terrae
32 veni inebriemus eum vino dormiamusque cum eo
ut servare possimus ex patre nostro semen
33 dederunt itaque patri suo bibere vinum nocte illa
et ingressa est maior dormivitque cum patre
at ille non sensit nec quando accubuit filia nec quando surrexit
34 altera quoque die dixit maior ad minorem
ecce dormivi heri cum patre meo
demus ei bibere vinum etiam hac nocte
et dormies cum eo ut salvemus semen de patre nostro
35 dederunt et illa nocte patri vinum
ingressaque minor filia dormivit cum eo
et nec tunc quidem sensit
quando concubuerit vel quando illa surrexerit
36 conceperunt ergo duae filiae Loth de patre suo
37 peperitque maior filium et vocavit nomen eius Moab
ipse est pater Moabitarum usque in praesentem diem
38 minor quoque peperit filium
et vocavit nomen eius Ammon id est filius populi mei
ipse est pater Ammanitarum usque hodie
1 Edhe të dy ëngjëjtë erdhë ndë Sodhomat mbrëmanet, edhe Lloti po rrinte përanë portësë Sodhomavet, edhe Lloti kur pa, u ngrit t’u dilte përpara atyreve, edhe unji vetëhen’ e ti gjer përdhe, 2 e tha: Na o zotërit’ e mi, kthehi ndë shtëpi të shërbëtorit tuaj, edhe shkoni natënë, e lani këmbëtë tuaj, edhe ndë mëngjes si të ngrihi, do të shkoni udhësë tuaj. Edhe ata thanë: Jo, po do të shkojmë natënë mb’udhë. 3 Edhe passi i nxitoi ata shumë, u kthyenë tek ay, edhe hynë ndë shtëpi t’ati, edhe u bëri atyreve gosti, edhe poqi kuleçë, edhe hëngrë.
4 Edhe përpara se të flijnë, burrat’ e qytetit, burrat’ e Sodhomavet, qerthëlluanë shtëpinë, të ri e pleq, gjithë gjëndeja bashkë gjer mb’anë (të qytetit), 5 edhe i thërrisninë Llotit, e i thoshinë: Ku (janë) ata burratë që hynë te ti natënë? Nxiri ata ndër ne që t’i njohëmë.
6 Edhe Lloti dolli tek ata përpara derësë, edhe mbylli derënë prapa ti, 7 e tha: Mos, o vëllezërit’ e mi, mos bëni (këtë) të keqe, 8 na tek kam dy bija, që s’kanë njohurë burr, u bie juve pra ato jashtë, edhe u bëni atyreve, si t’u pëlqenjë juve, po këtyre burrave mos u bëni gjë të keqe, sepse përandaj hynë ndënë hiet të shtëpisë sime. 9 Edhe ata thanë: Ik andyj. Edhe thanë: Ky i huajë erdhi të rrijë ndër ne, edhe kërkon të bënetë gjukatës? Tashi do të bëjmë më shumë keq ty, se atyreve. Edhe nxitoninë njerinë Llotnë fort tepërë, edhe u afruanë që të thyeninë derënë. 10 Edhe burratë ndejtinë duart’ e tyre, edhe rroknë Llotnë pas vetëhes’ atyre, edhe mbyllnë derënë, 11 edhe atyre njerëzet që ishinë ndë derët të shtëpisë, u ranë me verbësirë që nga i vogëli gjer ndë të madhë, kaqë sa u lothnë tuke kërkuarë derënë.
12 Edhe burrat’ i thanë Llotit: A ke këtu tiatërë njeri? Dhëndërr, a bij a bija, a ndë paç tiatërë njeri ndë qytet, nxiri nga ky vënt, 13 sepse neve po e prishëmë këtë vënt, sepse klithma e atyreve u shumua përpara Zotit, edhe Zoti na dërgoi që të prishëm’ atë. 14 Dolli pra Lloti, edhe u foli dhëndurrëvet ti, që ishinë vluarë mbë të bijat e ati, e tha: Ngrihi, dilni nga ky vënt, sepse Zoti po prish qytetnë. Po dhëndurrëvet ti u duk se po qeshte.
15 Edhe kur u sbardhëllua, ëngjëjtë nxitoninë Llotnë, tuke thënë: Ngreu, e merr gruanë tënde, edhe të dy tët bija që gjëndenë (këtu), që të mos humpç bashkë edhe ti ndë panomi të qytetit. 16 Po passi mënohej, burratë rroknë për dore atë, edhe dorën’ e gruas ati, edhe duart’ e të dy bijavet ati (sepse iu dhemp Zotit për atë), nxuarrë atë edhe e vunë jashtë qytetit. 17 Edhe kur i nxuarrë ata jashtë, (Zoti) tha: Shpëto jetënë tënde, mos vështro prapa teje, as mos rrish rrotullë këti vëndi, shpëto ndë malt, që të mos humbaç.
18 Edhe Lloti u tha atyreve: Të lutem, mos, o Zot, 19 na shërbëtori tek gjeti hirë përpara teje, edhe madhove përdëllimnë tënt, që bëre tek unë, tuke ruajturë jetënë time, po unë s’munt të shpëtonj ndë malt, mos më harrinjë e keqeja, e vdes, 20 të lutem, na ky qytet është afërë që të hynj atie, edhe ësht’ i vogëlë, të lutem, të shpëtonj atie (a nuk’ ësht’ i vogëlë?) edhe do të rronjë shpirti im. 21 Edhe (Zoti) i tha ati: Na tek të dëgjova edhe për këtë punë, të mos e prish atë qytet që më the, 22 shpejto, (e) shpëto atie, sepse nukë do të munt të bënj asgjë, gjersa të veç atie. Përandaj ja kluajti emërin’ ati qyteti Zoarë [i vogëlë].
23 Edhe lindi dielli mbi dhet, kur hyri Lloti ndë Zoarë.
24 Edhe Zoti lëshoi mbi Sodhomat e mbi Gomorrat shi squfuri e zjarri prej Zotit nga qielli, 25 edhe prishi këta qytete, edhe gjith’ata vënde përqark, edhe gjithë vëndësit’ e qytetevet, edhe bimat’ e dheut. 26 Po gruaja e ati prapa ati vështroi prapa, edhe u bë shtyllë krype.
27 Edhe Avraami mëngoi ndë mëngjes (e erdhi) nd’atë vënt ku pat ndenjurë përpara Zotit, 28 edhe Avraami kur shtiu sytë mbi Sodhomat e mbi Gomorrat, edhe mbi gjithë dhen’ e ati vëndit përqark, pa, edhe na tek po hipte tym nga dheu, posi tym kumine.
29 Kështu pra, Perëndia kur prishi qytetet’ e ati vëndi përqark, Perëndisë i ra ndër mënt Avraami, edhe nxori Llotnë nga mesi i prishëjesë, kur prishi ata qytetetë, që rrinte Lloti.
30 Edhe Lloti vate lart nga Zoara, e ndenji ndë malt, edhe të dy të bijat’ e ati bashkë me atë, sepse pat frikë të rrinte ndë Zoarë, edhe ndenji ndë (një) shpellë ay edhe të dy të bijat’ e ati.
31 Edhe më e madheja i thotë së vogëlësë: Ati ynë (është) plak, edhe tiatërë njeri nuk’ (është) mbi dhet të hynjë ndër ne, pas zakonit gjithë botësë, 32 eja, le t’i apëm’ atit tënë të pijë verë, edhe le të flemë bashkë me atë, edhe le të ngjallëmë farë nga ati ynë. 33 I dhanë pra t’et të pinte verë atë natë, edhe hyri më e madheja, e fjeti bashkë me t’anë, edhe (ay) nuk’ e kupëtoi as kur ra ajo, as kur u ngrit. 34 Edhe ndë nesëret i tha më e madheja, së vogëlësë: Na unë tek fjeta die natënë bashkë me atinë tanë, le t’i apëm’ ati të pijë verë edhe sonte, edhe hyrë ti, e fli bashkë me atë, edhe le të ngjallëmë farë nga ati ynë. 35 I dhanë pra t’et të pinte verë edhe atë natë, edhe u ngrit e vogëla, e fjeti bashkë me atë, edhe (ay) nuk’ e kupëtoi as kur ra ajo, as kur u ngrit. 36 Edhe u mbarsnë të dy të bijat’ e Llotit nga ati tyre. 37 Edhe më e madheja polli dialë, edhe ja kluajti emërin’ ati Moav, ky (ësht’) i ati Moavitëvet gjer mbë sot. 38 Pastaj polli dialë edhe e vogëla, edhe ja kluajti emërin’ ati Ven-ammi, ky (ësht’) i ati Ammonitëvet gjer mbë sot.