1 dixitque Dominus ad Mosen
ingredere ad Pharao et dices ad eum
haec dicit Dominus dimitte populum meum ut sacrificet mihi
2 sin autem nolueris dimittere
ecce ego percutiam omnes terminos tuos ranis
3 et ebulliet fluvius ranas
quae ascendent et ingredientur domum tuam
et cubiculum lectuli tui et super stratum tuum
et in domos servorum tuorum
et in populum tuum et in furnos tuos
et in reliquias ciborum tuorum
4 et ad te et ad populum tuum
et ad omnes servos tuos intrabunt ranae
5 dixitque Dominus ad Mosen dic Aaron
extende manum tuam super fluvios
et super rivos ac paludes
et educ ranas super terram Aegypti
6 extendit Aaron manum super aquas Aegypti
et ascenderunt ranae operueruntque terram Aegypti
7 fecerunt autem et malefici per
incantationes suas similiter
eduxeruntque ranas super terram Aegypti
8 vocavit autem Pharao Mosen et Aaron et dixit
orate Dominum ut auferat ranas a me et a populo meo
et dimittam populum ut sacrificet Domino
9 dixitque Moses Pharaoni
constitue mihi quando deprecer pro te
et pro servis tuis et pro populo tuo
ut abigantur ranae a te et a domo tua
et tantum in flumine remaneant
10 qui respondit cras
at ille iuxta verbum inquit tuum
ut scias quoniam non est sicut Dominus Deus noster
11 et recedent ranae a te et a domo tua et a servis tuis et a populo tuo
tantum in flumine remanebunt
12 egressique sunt Moses et Aaron a Pharaone
et clamavit Moses ad Dominum
pro sponsione ranarum quam condixerat Pharaoni
13 fecitque Dominus iuxta verbum Mosi
et mortuae sunt ranae de domibus et de villis et de agris
14 congregaveruntque eas in inmensos aggeres et conputruit terra
15 videns autem Pharao quod data esset requies
ingravavit cor suum et non audivit eos sicut praeceperat Dominus
16 dixitque Dominus ad Mosen loquere ad Aaron
extende virgam tuam et percute pulverem terrae
et sint scinifes in universa terra Aegypti
17 feceruntque ita
et extendit Aaron manu virgam tenens
percussitque pulverem terrae
et facti sunt scinifes in hominibus et in iumentis
omnis pulvis terrae versus est in scinifes per totam terram
Aegypti
18 feceruntque similiter malefici incantationibus suis
ut educerent scinifes
et non potuerunt
erantque scinifes tam in hominibus quam in iumentis
19 et dixerunt malefici ad Pharao
digitus Dei est
induratumque est cor Pharaonis et non audivit eos
sicut praeceperat Dominus
20 dixit quoque Dominus ad Mosen
consurge diluculo et sta coram Pharaone
egreditur enim ad aquas
et dices ad eum haec dicit Dominus
dimitte populum meum ut sacrificet mihi
21 quod si non dimiseris eum
ecce ego inmittam in te et in servos tuos
et in populum tuum et in domos tuas omne genus muscarum
et implebuntur domus Aegyptiorum muscis diversi generis
et in universa terra in qua fuerint
22 faciamque mirabilem in die illa terram
Gessen
in qua populus meus est
ut non sint ibi muscae
et scias quoniam ego Dominus in medio terrae
23 ponamque divisionem inter populum meum et populum tuum
cras erit signum istud
24 fecitque Dominus ita
et venit musca gravissima in domos Pharaonis et servorum eius
et in omnem terram Aegypti
corruptaque est terra ab huiuscemodi muscis
25 vocavit Pharao Mosen et Aaron et ait eis
ite sacrificate Deo vestro in terra
26 et ait Moses non potest ita fieri
abominationes enim Aegyptiorum immolabimus Domino Deo
nostro
quod si mactaverimus ea quae colunt Aegyptii coram eis
lapidibus nos obruent
27 via trium dierum pergemus in solitudine
et sacrificabimus Domino Deo nostro
sicut praeceperit nobis
28 dixitque Pharao ego dimittam vos
ut sacrificetis Domino Deo vestro in deserto
verumtamen longius ne abeatis rogate pro me
29 et ait Moses egressus a te orabo Dominum
et recedet musca a Pharaone
et a servis et a populo eius cras
verumtamen noli ultra fallere
ut non dimittas populum sacrificare Domino
30 egressusque Moses a Pharao oravit Dominum
31 qui fecit iuxta verbum illius
et abstulit muscas a Pharao
et a servis et a populo eius
non superfuit ne una quidem
32 et ingravatum est cor Pharaonis
ita ut ne hac quidem vice dimitteret populum
1 Edhe Zoti i tha Moisiut: Shko te Faraoni, e i thuaj: Kështu thotë Zoti: Dërgo gjëndëjenë time, që të më lusnjënë, 2 edhe ndë mos daç t’i lëshonjç, na unë te do t’u bie gjithë sinorevet tu me bretëkosa, 3 edhe lumi do të viellë bretëkosa, të cilatë do të dalënë, e do të hynjënë ndë shtëpit tënde, e ndë dhomët tënde, e mbi shtrat tënt, e ndëpër shtëpit’ e shërbëtorëvet tu, e mbi gjëndëjenë tënde, e ndëpër furrat tua, e ndëpër magjet tua, 4 edhe mbi ty, e mbi gjëndëjenë tënde, e mbi gjithë shërbëtorët e tu, do të hipënjënë bretëkosatë. 5 Edhe Zoti i tha Moisiut: Thuaj Aaronit: Ndej dorënë tënde me stapnë mbi rrëket, (e) mbi lumrat, e mbi lëqerat, edhe bën të hipënjënë bretëkosatë mbi dhet të Egjyptërisë. 6 Edhe Aaroni ndejti dorën’ e ti mbi ujërat të Egjyptërisë, edhe hipnë bretëkosatë, e mbuluanë dhen’ e Egjyptërisë. 7 Po edhe magjëstarëtë bënë kështu me kënkët’ e tyre, edhe bënë të hipëninë bretëkosatë mbi dhet të Egjyptërisë.
8 Atëhere Faraoni thërriti Moisinë edhe Aaroninë, e tha: Iu lutni Zotit të ngrerë bretëkosatë nga unë, e nga gjëndëja ime, edhe do të lëshonj gjëndëjenë të venë, e t’i bënjënë kurban Zotit. 9 Edhe Moisiu i tha Faraonit: Ndama se kurë të lutem për ty, e për shërbëtorët e tu, e për gjëndëjenë tënde, që të shuanjë bretëkosatë nga ti, e nga shtëpit’ e tua, (edhe) të mbetenë vetëmë ndë lumt.
10 Edhe ay tha: Nesërë. Edhe tha: (do të bënetë) pas fialësë sate, që ta njohç, se nuk’ (ka) asndonjë posi Zoti Perëndia ynë, 11 edhe do të ngrihenë bretëkosatë nga ti, e nga shtëpit’ e tua, e nga shërbëtorët’ e tu, e nga gjëndëja jote, vetëmë ndë lumt do të mbetenë.
12 Atëhere Moisiu edhe Aaroni duallë nga Faraoni, edhe Moisiu i thërriti Zotit për bretëkosat që pruri mbi Faraonë. 13 Edhe Zoti bëri sikundrë i tha Moisiu, edhe bretëkosatë ngorthnë nga shtëpitë, e nga vilatë, e nga aratë. 14 Edhe i mbëlothnë qipi, qipi, edhe dheu u qelp. 15 Edhe Faraoni kur pa, se mori frymë, ashpëroi zemërën’ e ti, edhe nuk’ u dëgjoi atyre, sikundrë foli Zoti.
16 Edhe Zoti i tha Moisiut: Thuaj Aaronit: Ndej stapnë tënt, edhe bieri pluhurit dheut, që të bënetë këpusha ndëpër gjithë dhen’ e Egjyptërisë.
17 Edhe bënë kështu, sepse Aaroni ndejti dorën’ e ti me stapin e ti, edhe i ra pluhurit dheut, edhe u bë këpusha ndëpër njerëzit, e ndëpër bagëtit, gjithë pluhuri i dheut u bë këpusha ndëpër gjithë dhen’ e Egjyptërisë. 18 Po edhe magjëstarëtë bënë kështu me kënkët’ e tyre, për të nxierrë këpusha, po nukë muntnë, këpushatë pra ishin mbi njerëzit e mbi bagëtit. 19 Atëhere magjestarët’ i thanë Faraonit: Ky (është) gishti i Perëndisë. Po zemëra e Faraonit u ashpërua, edhe nuk’ u dëgjoi atyre, sikundrë foli Zoti. 20 Edhe Zoti i tha Moisiut: Ngreu shpejt ndë mëngjes, edhe qëndro përpara Faraonit, na tek del nd’ujët, edhe i thuaj: Kështu thotë Zoti: Lësho gjëndëjenë time të më lusënë, 21 sepse ndë mos lëshofsh gjëndëjenë time, do të dërgonj mizë qëne mbi ty, e mbi shërbëtorët e tu, e mbi gjëndëjenë tënde, e mbi shtëpit të Egjyptianëvet, po edhe dheu (që rrinë) mb’atë, do të mbushetë mizë-qënesh, 22 po atë ditë do të ndanj veç dhen’ e Goshenit, që rri gjëndëja ime, që të mos ketë atie mizë-qëne fare, që ta njohç, se unë (jam) Zoti ndë mest të dheut, 23 edhe do të shquanj gjëndëjenë time nga gjëndëja jote, nesërë do të bënetë këjo shenjë. 24 Edhe Zoti bëri kështu, edhe erdhi shumicë mizë-qënesh ndë shtëpī të Faraonit, e ndë shtëpit të shërbëtorëvet ti, e ndëpër gjithë dhen’ e Egjyptërisë, dheu u vduar nga mizë-qëneja. 25 Edhe Faraoni thirri Moisinë edhe Aaroninë, e tha: Shkoni (e) i bëni kurban Perëndisë tuai (këtu) ndë dhet. 26 Edhe Moisiu tha: Nukë munt të bënetë kështu, sepse neve i bëjmë kurbane Zotit Perëndisë tënë, të cilatë Egjyptianët’ i kanë të ndyrë, na neve ndë bëfshim kurbane, që i kanë të ndyrë Egjyptianëtë, përpara syvet atyre, a nukë do të na vrasënë me gurë? 27 Do të vemi tri dit udhë ndë shkretëtirët, edhe do t’i bëjmë kurban Zotit Perëndisë tënë, sikundrë na tha. 28 Atëhere Faraoni tha: Unë do t’u dërgonj juve t’i bëni kurban Zotit Perëndisë tuai ndë shkretëtirët, po të mos shkoni shumë lark, luti për mua. 29 Edhe Moisiu tha: Na unë te po dal nga ti, edhe do t’i lutem Zotit, që të ngrihetë mizë-qëneja nesërë nga Faraoni, e nga shërbëtorët’ e ati, e nga gjëndëja e ati, veçe le të mos (na) gënjenjë Faraoni, tuke mos lëshuarë gjëndëjenë, t’i bënjënë kurban Zotit. 30 Atëhere Moisiu dolli nga Faraoni, e iu lut Zotit. 31 Edhe Zoti bëri sikundrë tha Mosiu, edhe ngriti mizë-qënenë nga Faraoni, e nga shërbëtorët’ e ati, e nga gjëndëja e ati, edhe nukë mbeti asnjë. 32 Po Faraoni edhe këtë herë ashpëroi zemërën’ e ti, edhe nukë lëshoi gjëndëjenë.