1 post haec ingressi sunt Moses et Aaron et dixerunt Pharaoni
haec dicit Dominus Deus Israhel
dimitte populum meum ut sacrificet mihi in deserto
2 at ille respondit
quis est Dominus ut audiam vocem eius et dimittam Israhel
nescio Dominum et Israhel non dimittam
3 dixerunt Deus Hebraeorum vocavit nos
ut eamus viam trium dierum in solitudinem
et sacrificemus Domino Deo nostro
ne forte accidat nobis pestis aut gladius
4 ait ad eos rex Aegypti
quare Moses et Aaron sollicitatis populum ab operibus suis
ite ad onera vestra
5 dixitque Pharao multus est populus terrae
videtis quod turba succreverit
quanto magis si dederitis eis requiem ab operibus
6 praecepit ergo in die illo praefectis operum et exactoribus populi
dicens
7 nequaquam ultra dabitis paleas populo
ad conficiendos lateres sicut prius
sed ipsi vadant et colligant stipulam
8 et mensuram laterum quos prius faciebant
inponetis super eos
nec minuetis quicquam
vacant enim et idcirco vociferantur dicentes
eamus et sacrificemus Deo nostro
9 opprimantur operibus et expleant ea
ut non adquiescant verbis mendacibus
10 igitur egressi praefecti operum et exactores ad populum dixerunt
sic dicit Pharao non do vobis paleas
11 ite et colligite sicubi invenire potueritis
nec minuetur quicquam de opere vestro
12 dispersusque est populus per omnem terram Aegypti
ad colligendas paleas
13 praefecti quoque operum instabant dicentes
conplete opus vestrum cotidie
ut prius facere solebatis quando dabantur vobis paleae
14 flagellatique sunt qui praeerant operibus filiorum Israhel
ab exactoribus Pharaonis dicentibus
quare non impletis mensuram laterum sicut prius
nec heri nec hodie
15 veneruntque praepositi filiorum Israhel
et vociferati sunt ad Pharaonem dicentes
cur ita agis contra servos tuos
16 paleae non dantur nobis et lateres similiter imperantur
en famuli tui flagellis caedimur
et iniuste agitur contra populum tuum
17 qui ait vacatis otio et idcirco dicitis eamus et sacrificemus Domino
18 ite ergo et operamini
paleae non dabuntur vobis
et reddetis consuetum numerum laterum
19 videbantque se praepositi filiorum Israhel in malo
eo quod diceretur eis
non minuetur quicquam de lateribus per singulos dies
20 occurreruntque Mosi et Aaron qui stabant ex adverso
egredientes a Pharaone
21 et dixerunt ad eos videat Dominus et iudicet
quoniam fetere fecistis odorem nostrum coram Pharao et servis eius
et praebuistis ei gladium ut occideret nos
22 reversusque Moses ad Dominum ait
Domine cur adflixisti populum istum quare misisti me
23 ex eo enim quo ingressus sum ad Pharaonem
ut loquerer nomine tuo
adflixit populum tuum et non liberasti eos
1 Pastaj Moisiu edhe Aaroni hynë, e i thanë Faraonit: Kështu thotë Zoti Perëndia i Israilit: Lësho gjëndëjenë time, që të kremtonjënë për mua ndë shkretëtirët. 2 Edhe Faraoni tha: Cili (është) Zoti, që t’i dëgjonj zën’ ati, për të lëshuarë Israilinë? Nukë njoh Zonë, edhe as Israilinë s’kam për të lëshuarë. 3 Edhe ata thanë: Perëndia i Evrevet u poq me ne, lèrna pra të vemi tri dit udhë ndë shkretëtirët, që t’i bëjmë kurban Zotit Perëndisë tënë, se mos vinjë mbi ne me murtajë, a me thikë. 4 Edhe mbëreti i Egjyptërisë u tha atyre: Përse, o Moisi edhe o Aaron, pritni gjëndëjenë nga punëtë? Shkoni ndë punët tuai. 5 Edhe Faraoni tha: Na gjëndëja e vëndit (tek është) tashi tepërë shumë, edhe i bëni ata të pushonjënë nga punët e tyre.
6 Edhe atë ditë Faraoni urdhëroi ata që nxitoninë mbë punë gjëndëjenë, edhe krerët’ e atyreve, tuke thënë: 7 Të mos i epni më kësaj gjëndëje kashtë posi die edhe pardie, që të bënjënë pëqisa. Le të venë ata, edhe le të mbëledhënë kashtë për vetëhen’ e tyre, 8 edhe do t’u veni atyre aqë pëqisa, sa bënjinë përpara, fare të mos ua vogëloni atë, sepse mbetënë pa punë, (edhe) përandaj thërresën’ e thonë: Lërna t’i bëjmë kurban Perëndisë tënë, 9 le të rëndonenë punët’ e (këtyre) njerëzet, që të jenë ndër punë, e të mos u venë vesh fialëvet kota.
10 Duallë pra ata që nxitoninë mbë punë gjëndëjenë, edhe të parët’ e atyreve, edhe i folnë gjëndëjesë, edhe thanë: Kështu tha Faraoni: Nuk’ u ap kashtë juve, 11 ju vetë shkoni e mbëlithni kashtë, ku të muntni të gjeni, po nukë do të vogëlonetë asgjë nga punëtë tuaia. 12 Edhe gjëndëja u shpërnda ndëpër gjithë dhen’ e Egjyptërisë, për të mbëledhurë kallame ndë vënt të kashtësë. 13 Edhe ata që i nxitoninë mbë punë (i) shtrëngoninë tuke thënë: Mbaroni punëtë tuaia që bënit përdita sikundrë edhe kur epej kashta. 14 Edhe u frushkulluanë krerët’ e të bijet Israilit, që ishinë vënë mbi ata nga njerëzit’ e Faraonit që i nxitoninë mbë punë, tuke thënë: Përse nukë mbaruatë die edhe sot, ato pëqisa që jan’ urdhëruarë, posi përpara?
15 Edhe krerët’ e të bijet Israilit klithnë te Faraoni, edhe thanë: Përse u bën kështu shërbëtorëvet tu? 16 Kashtë nuk’ u epetë shërbëtorëvet tu, edhe na thonë: Bëni pëqisa, edhe na tek u frushkulluanë shërbëtorët’ e tu, po faji (ësht’) i gjëndëjesë sate. 17 Edhe ay u përgjeq: Purtoni, purtoni, përandaj thoni: Lërna të vemi, e t’i bëjmë kurban Zotit,
18 shkoni tashi pra, (e) punoni, sepse nukë do t’u epetë kashtë juve, po aqë pëqisa do t’epni.
19 Edhe të parët’ e të bijet Israilit shihninë vetëhen e tyre mbë (shtrëngim) të keq, passi (u) thanë (atyre): Nukë do të pakësonetë gjëkafshë nga pëqisatë që bënitë përditë. 20 Edhe ata si duallë nga Faraoni, u poqnë me Moisinë e me Aaroninë, që kishinë dalë t’i pritinë, 21 edhe u thanë atyre: Zoti u paftë juve, e u gjukoftë, sepse ju bëtë të qelbur’ erënë tonë përpara Faraonit, e përpara shërbëtorëvet ati, kaqë sa të epni kordhë ndë duart t’atyre që të na vrasënë.
22 Edhe Moisiu u kthye te Zoti, e tha: Zot-o, përse e shtrëngove këtë gjëndëje? Përse më dërgove? 23 Sepse passi erdha te Faraoni, e i fola mb’emërit tënt, shtrëngoi këtë gjëndëje, edhe ti aspak nukë shpëtove gjëndëjenë tënde.