1 videns autem populus
quod moram faceret descendendi de monte Moses
congregatus adversus Aaron ait
surge fac nobis deos qui nos praecedant
Mosi enim huic viro qui nos eduxit de terra Aegypti
ignoramus quid acciderit
2 dixitque ad eos Aaron
tollite inaures aureas
de uxorum filiorumque et filiarum vestrarum auribus
et adferte ad me
3 fecit populus quae iusserat deferens inaures ad Aaron
4 quas cum ille accepisset formavit opere fusorio
et fecit ex eis vitulum conflatilem
dixeruntque hii sunt dii tui Israhel qui te eduxerunt de terra Aegypti
5 quod cum vidisset Aaron aedificavit altare coram eo
et praeconis voce clamavit dicens cras sollemnitas Domini est
6 surgentesque mane obtulerunt holocausta et hostias pacificas
et sedit populus comedere ac bibere
et surrexerunt ludere
7 locutus est autem Dominus ad Mosen
vade descende peccavit populus tuus quem eduxisti de terra Aegypti
8 recesserunt cito de via quam ostendisti eis
feceruntque sibi vitulum conflatilem et adoraverunt
atque immolantes ei hostias dixerunt
isti sunt dii tui Israhel qui te eduxerunt de terra Aegypti
9 rursumque ait Dominus ad Mosen
cerno quod populus iste durae cervicis sit
10 dimitte me ut irascatur furor meus contra eos et deleam eos
faciamque te in gentem magnam
11 Moses autem orabat Dominum Deum suum dicens
cur Domine irascitur furor tuus contra populum tuum
quem eduxisti de terra Aegypti
in fortitudine magna et in manu robusta
12 ne quaeso dicant Aegyptii
callide eduxit eos ut interficeret in montibus et deleret e terra
quiescat ira tua et esto placabilis super nequitia populi tui
13 recordare Abraham Isaac et Israhel servorum tuorum
quibus iurasti per temet ipsum dicens
multiplicabo semen vestrum sicut stellas caeli
et universam terram hanc de qua locutus sum dabo semini vestro
et possidebitis eam semper
14 placatusque est Dominus ne faceret malum
quod locutus fuerat adversus populum suum
15 et reversus est Moses de monte
portans duas tabulas testimonii manu
scriptas ex utraque parte
16 et factas opere Dei
scriptura quoque Dei erat sculpta in tabulis
17 audiens autem Iosue tumultum populi vociferantis dixit ad Mosen
ululatus pugnae auditur in castris
18 qui respondit non est clamor adhortantium ad pugnam
neque vociferatio conpellentium ad fugam
sed vocem cantantium ego audio
19 cumque adpropinquasset ad castra vidit vitulum et choros
iratusque valde proiecit de manu tabulas
et confregit eas ad radices montis
20 arripiensque vitulum quem fecerant
conbusit et contrivit usque ad pulverem
quem sparsit in aqua et dedit ex eo potum filiis
Israhel
21 dixitque ad Aaron quid tibi fecit hic populus
ut induceres super eum peccatum maximum
22 cui ille respondit ne indignetur dominus meus
tu enim nosti populum istum quod pronus sit ad malum
23 dixerunt mihi fac nobis deos qui praecedant nos
huic enim Mosi qui nos eduxit de terra Aegypti
nescimus quid acciderit
24 quibus ego dixi quis vestrum habet aurum
tulerunt et dederunt mihi et proieci illud in ignem
egressusque est hic vitulus
25 videns ergo Moses populum quod esset nudatus
spoliaverat enim eum Aaron propter ignominiam sordis
et inter hostes nudum constituerat
26 et stans in porta castrorum ait si quis est Domini iungatur mihi
congregatique sunt ad eum omnes filii Levi
27 quibus ait haec dicit Dominus Deus Israhel
ponat vir gladium super femur suum
ite et redite de porta usque ad portam per medium castrorum
et occidat unusquisque fratrem et amicum et proximum suum
28 fecerunt filii Levi iuxta sermonem Mosi
cecideruntque in die illo quasi tria milia
hominum
29 et ait Moses consecrastis manus vestras hodie Domino
unusquisque in filio et fratre suo ut detur vobis benedictio
30 facto autem die altero
locutus est Moses ad populum peccastis peccatum maximum
ascendam ad Dominum
si quo modo eum quivero deprecari pro scelere vestro
31 reversusque ad Dominum ait
obsecro peccavit populus iste peccatum magnum
feceruntque sibi deos aureos
aut dimitte eis hanc noxam
32 aut si non facis dele me de libro tuo quem scripsisti
33 cui respondit Dominus
qui peccaverit mihi delebo eum de libro meo
34 tu autem vade et duc populum istum quo locutus sum tibi
angelus meus praecedet te
ego autem in die ultionis visitabo et hoc peccatum eorum
35 percussit ergo Dominus populum
pro reatu vituli quem fecit Aaron
1 Edhe gjëndëja kur pa se Moisiu mënoi të sbriste nga mali, gjëndëja u mbëloth te Aaroni, edhe i thoshin’ ati: Ngreu, (e) na bën perëndira, që të shkonjënë përpara nesh, sepse ky Moisiu, njeriu që na nxori nga dheu i Egjyptërisë, nuk dimë se ç’u bë. 2 Edhe Aaroni u tha atyre: Hiqni vëthët’ e artë, që (kanë) ndër veshët gratë tuaja, e bijtë tuai, e bilatë tuaja, e birmini. 3 Edhe gjithë gjëndëja u hoqnë atyre vëthët’ e artë, që (kishinë) ndër veshët, e (ja) prunë Aaronit. 4 Edhe ay ua mori nga duart’ e atyre, edhe e ndërtoi atë me hekurishtë që gërvisht, edhe e bëri një viç të derdhurë, edhe ata thanë: Këta (janë) Perëndirat’ e tu, o Israil, të cilëtë të nxuarrë nga dheu i Egjyptërisë. 5 Edhe Aaroni kur pa (këtë), ndërtoi një therore përpara ati, edhe Aaroni leçiti, e tha: Nesër’ (ësht’) e kremte për Zonë.
6 Edhe ata u ngritnë shpejt mbë të nesërmet, e bënë kurbane të diegurë, e prunë dhurata paqtimi, edhe gjëndëja ndenji të hante e të pinte, pastaj u ngritnë të losinë.
7 Edhe Zoti i tha Moisiut: Shko, (e) sbrit, sepse gjëndëja jote i fëleu ati që e nxori nga dheu i Egjyptërisë, 8 sakaqëherash u kthyenë nga udha që i urdhërova ata, bënë për vetëhen’ e tyre një viç të derdhurë, edhe iu falnë, e bënë kurban, e thanë: Këta (janë) perëndiratë tuai, o Israil, që të nxuarrë nga dheu i Egjyptërisë.
9 Edhe Zoti i tha Moisiut: Pashë këtë gjëndëje, edhe na tek është një gjëndëje kokëtrashë; 10 tashi pra, lerëmë, edhe do të ndizetë zemërimi im kundrë atyreve, edhe do t’i shuanj ata, edhe do të bënj ty një komp të math.
11 Edhe Moisiu iu lut Zotit, Perëndisë ti, e tha: Zoto, përse ndizetë zemërimi yt kundrë gjëndëjesë sate, që e nxore nga dheu i Egjyptërisë, me fuqi të madhe, e me dorë të fortë? 12 Përse të thonë Egjyptianëtë, tuke thënë: I nxori ata me dinakëri, që t’i vrasi ndëpër malet, e t’i shuanjë nga faqeja e dheut? Kthehu nga të ndezurit’ e zemërimit tënt, edhe pendohu për të keqenë (që do t’i bënjç) gjëndëjesë sate, 13 kujto Avraamnë, (e) Isaakunë, e Israilinë, shërbëtorëtë e tu, të cilëvet u bëre be ndë vetëhet tënde, e u the atyre: Do të shumonj farënë tuai posi yjet’ e qiellit, edhe do t’i ap farësë tuai gjithë këtë dhe, që fola për atë, edhe do t’e trashëgonjënë për gjithë jetënë.
14 Edhe Zoti u pendua për të ligënë, që tha të bënetë kundrë gjëndëjesë ti.
15 Edhe Moisiu u kthye, e sbriti nga mali, (tuke mbartur’) edhe të dy rrasat’ e deshmimit ndë duart të tia, rrasa të shkruara mbë të dy anët; ishinë shkruarë mbë njërën’ anë e mbë tietrënë. 16 Edhe rrasat’ ishinë punë Perëndie, edhe shkronja ishte shkronjë Perëndie, gërvishturë mbi rrasat.
17 Edhe Joshuai kur dëgjoj zën’ e gjëndëjesë tuke klithurë, i tha Moisiut: Zë lufte (është) ndë ushtërit.
18 Edhe ay tha: Nuk’ (është) zë asish që brohorinjënë kur fitonjënë, as zë asish që këlthasinë kur thyhenë; unë po dëgjonj zë asish që këndonjënë.
19 Edhe posa u afrua ndë ushtërit, pa viçinë, e valle, edhe Moisiut iu ndes zemërimi, edhe hodhi rrasatë nga duart e tia, edhe i theu ato ndënë malt, 20 edhe mori atë viçinë që kishinë bërë, edhe e doq ndë zjarr, edhe si e thërrmoi, gjersa u bë (pluhur) i imëtë, e mbolli nd’ujët, e ua dha të bijet Israilit ta pijnë.
21 Edhe Moisiu i tha Aaronit: Ç’të bëri këjo gjëndëje, kaqë sa prure mbi ata faj të math? 22 Edhe Aaroni tha: Le të mos i ndizetë zemërimi tim zot, ti e njeh këtë gjëndëje, se vais ndë të keqet, 23 sepse më thanë: Bën-na perëndira, që të shkonjënë përpara nesh, sepse ky Moisiu, njeriu që na nxori nga dheu i Egjyptërisë, nukë dimë se ç’u bë; 24 edhe (un’) u thashë atyre: Kush të ketë ar, le t’e heqënë, edhe (ata) ma dhanë, atëhere (un’) e hodha ndë zjarr, edhe dolli ky viç.
25 Edhe Moisiu kur pa gjëndëjenë se ishte sveshurë, (sepse Aaroni i kishte sveshur’ ata për turpëri, ndërmest arëmiqet atyre), 26 Moisiu qëndroi përanë derës’ ushtërisë, e tha: Kush të jet’ i Zotit, (le të vinjë) me mua. Edhe gjithë të bijt’ e Leviut u mbëlothnë nga ana e ati. 27 Edhe (ay) u tha atyre: Kështu thotë Zoti Perëndia: Gjithësecili le të vejë kordhën’ e ti mbi kofshët të ti, (edhe) shkoni e dilni derë mbë derë për mest të ushtërisë, edhe gjithësecili le të vrasë të vëllan’ e ti, e gjithësecili mikun’ e ti, e gjithesëcili t’afërmin’ e ti.
28 Edhe të bijt’ e Leviut bënë pas fialësë Moisiut, edhe atë ditë u vranë më tepër se tri milë burra nga gjëndëja. 29 Sepse Moisiu tha: Mbushni duartë tuaja sot për Zotinë, gjithësecili mbi të birë, e mbi të vëllanë, që t’u epetë juve bekim sot.
30 Edhe mbë të nesërmet Moisiu i tha gjëndëjesë: Ju fëlyetë një faj të math, edhe tashi do të hipënj te Zoti, mbase mos e cbut për fajinë tuai.
31 Edhe Moisiu u kthye te Zoti, e tha: Të lutem, këjo gjëndëje fëleu një faj të math, edhe bënë për vetëhen e tyre perëndira t’artë, 32 po tashi ndë u ndëlefsh fajin’ atyre, … po ndë mos, të lutem, shuajmë nga ajo vivlia jote, që shkrove.
33 Edhe Zoti i tha Moisiut: Kush fëleu kundrë meje, këtë do t’e shuanj nga vivlia ime, 34 andaj tashi shko, hiqi udhënë gjëndëjesë, ndë (atë vënt) që të thashë për atë; na ëngjëlli im tek po shkon përpara teje, po ndë ditët të shpagimit tim do t’ua shpaguanj për fajin’ e atyre.
35 Edhe Zoti i ra gjëndëjesë për ndërtesën’ e viçit që ndërtoi Aaroni.