1 Moses autem pascebat oves Iethro cognati sui sacerdotis
Madian
cumque minasset gregem ad interiora deserti
venit ad montem Dei Horeb
2 apparuitque ei Dominus in flamma ignis de medio rubi
et videbat quod rubus arderet et non conbureretur
3 dixit ergo Moses vadam et videbo visionem hanc magnam
quare non conburatur rubus
4 cernens autem Dominus quod pergeret ad videndum
vocavit eum de medio rubi et ait Moses Moses
qui respondit adsum
5 at ille ne adpropies inquit huc
solve calciamentum de pedibus tuis
locus enim in quo stas terra sancta est
6 et ait ego sum Deus patris tui
Deus Abraham Deus Isaac Deus Iacob
abscondit Moses faciem suam
non enim audebat aspicere contra Deum
7 cui ait Dominus vidi adflictionem populi mei in Aegypto
et clamorem eius audivi
propter duritiam eorum qui praesunt operibus
8 et sciens dolorem eius descendi
ut liberarem eum de manibus Aegyptiorum
et educerem de terra illa in terram bonam et spatiosam
in terram quae fluit lacte et melle
ad loca Chananei et Hetthei et Amorrei
Ferezei et Evei et Iebusei
9 clamor ergo filiorum Israhel venit ad me
vidique adflictionem eorum qua ab Aegyptiis opprimuntur
10 sed veni mittam te ad Pharaonem
ut educas populum meum filios Israhel de Aegypto
11 dixit Moses ad Deum
quis ego sum ut vadam ad Pharaonem
et educam filios Israhel de Aegypto
12 qui dixit ei ero tecum
et hoc habebis signum quod miserim te
cum eduxeris populum de Aegypto
immolabis Deo super montem istum
13 ait Moses ad Deum ecce ego vadam ad filios Israhel et dicam eis
Deus patrum vestrorum misit me ad vos
si dixerint mihi quod est nomen eius quid dicam eis
14 dixit Deus ad Mosen ego sum qui sum
ait sic dices filiis Israhel qui est misit me ad vos
15 dixitque iterum Deus ad Mosen haec dices filiis Israhel
Dominus Deus patrum vestrorum
Deus Abraham Deus Isaac et Deus Iacob misit me
ad vos
hoc nomen mihi est in aeternum
et hoc memoriale meum in generationem et generatione
16 vade congrega seniores Israhel et dices ad eos
Dominus Deus patrum vestrorum apparuit mihi
Deus Abraham et Deus Isaac et Deus Iacob dicens
visitans visitavi vos
et omnia quae acciderunt vobis in Aegypto
17 et dixi ut educam vos de adflictione Aegypti
in terram Chananei et Hetthei et Amorrei
Ferezei et Evei et Iebusei
ad terram fluentem lacte et melle
18 et audient vocem tuam
ingredierisque tu et seniores Israhel ad regem Aegypti
et dices ad eum Dominus Deus Hebraeorum vocavit nos
ibimus viam trium dierum per solitudinem
ut immolemus Domino Deo nostro
19 sed ego scio quod non dimittet vos rex Aegypti ut eatis
nisi per manum validam
20 extendam enim manum meam et percutiam Aegyptum
in cunctis mirabilibus meis quae facturus sum in medio eorum
post haec dimittet vos
21 daboque gratiam populo huic coram Aegyptiis
et cum egrediemini non exibitis vacui
22 sed postulabit mulier a vicina sua et ab hospita
vasa argentea et aurea ac vestes
ponetisque eas super filios et filias vestras et spoliabitis Aegyptum
1 Edhe Moisiu kulloste dhënt’ e Jethroit, të vëjehërrit, priftit Madhiamësë, edhe pruri dhëntë prapa shkretëtirësë, edhe erdhi ndë malt të Perëndisë, ndë Horiv. 2 Edhe iu duk ati ëngjëlli i Zotit ndë flakë zjarri, nga mesi i ferrësë, edhe na tek ishte ndezë ferra, edhe ferra nukë digjej.
3 Edhe Moisiu tha: Le të kthenem, e le të vështronj këtë çudi të madhe, përse nukë digjetë ferra. 4 Edhe Zoti kur pa (Moisinë), se u kthye tè vështronjë, Perëndia i thërriti ati nga mezi i ferrësë, e tha: Moisi, Moisi. Edhe ay tha: Na (ku jam) unë. 5 Edhe tha: Mos u afro këtu, sgjith shojetë tua nga këmbët e tua, sepse ky vënt që rri mbi atë, është vënt i mirë. 6 Edhe (i) tha (ati): Unë (jam) Perëndia i tyt et, Perëndia i Avraamit, (e) Perëndia i Isaakut, e Perëndia i Jakovit. Edhe Moisiu fshehu faqen’ e ti, sepse kishte frikë të shtinte sytë mbë Perëndinë.
7 Edhe Zoti tha: Pashë, pashë të vuajturit’ e gjëndëjesë sime ndë Egjyptëri, edhe dëgjova klithmën’ e atyreve për punë t’atyreve që i nxitonjënë ndë punë, sepse e njoha të dhëmburit’ e atyreve, 8 edhe sbrita që të shpëtonj ata nga dora e Egjyptianëvet, edhe t’i ngre ata nga ay dhe, (e t’i shpie) mbë një dhe të mirë e të gjërë, mbë një dhe që rrieth klumësht e mialtë, ndë vënt të Hanaanit, e të Hittitëvet, e të Amoritëve, e të Perizzitëvet, e të Hivitëvet, e të Jebusitëvet, 9 edhe tashi na klithma e të bijet Israilitëvet tek erdhi tek unë, pastaj pashë edhe shtrëngimnë me të cilin’ i shtrëngonjën Egjyptianëtë, 10 eja tashi pra, edhe do të dërgonj ty te Faraoni, edhe do të nxierrç gjëndëjenë time, të bijt’ e Israilit nga Egjyptëria.
11 Edhe Moisiu iu përgjeq Perëndisë: Cili (jam) unë, që të vete te Faraoni, e të nxier të bijt’ e Israilit nga Egjyptëria? 12 Edhe (Perëndia) tha: Me të vërtetë unë do të jem bashkë me ty, edhe këjo (do të jetë) shenja për ty, se unë të dërgova ty; passi të nxierrç gjëndëjenë nga Egjyptëria, do të lutni Perëndinë mbë këtë mal.
13 Edhe Moisiu i tha Perëndisë: Na unë (kur) të vete te të bijt’ e Israilit, edhe t’u them atyre: Perëndia i atëravet tuai më ka dërguarë te ju, edhe ata ndë pyeçinë: Ç’emër (ka) ay? Ç’t’u them atyreve? 14 Edhe Perëndia i tha Moisiut: Unë jam Ay që është, edhe tha: Kështu do t’u thuaç të bijet Israilit: Ay që është më dërgoi te ju. 15 Pastaj Perëndia i tha Moisiut: Kështu do t’u thuaç të bijet Israilit: Zoti Perëndia i atëravet tuai, Perëndia i Avraamit, (e) Perëndia i Isaakut, e Perëndia i Jakovit, më dërgoi te ju, ky (do të jetë) emëri im për gjithë jetënë, edhe këta është të përmënduritë tim breza pas brezash,
16 shko, e mbëlith pleqësin’ e Israilit, edhe thuaju atyre: Zoti Perëndia i atëravet tuai, Perëndia i Avraamit, (e) Perëndia i Isaakut, e Perëndia i Jakovit, m’u duk, e më tha: U vështrova juve me të vërtetë, edhe gjithë sa u bënjënë juve ndë Egjyptëri, 17 edhe thashë: Do t’u ngre juve nga të vuajturit’ e Egjyptianëvet, (e do t’u shpie juve) ndë dhe të Hanaanitëve, e të Hittitëve, e të Amoritëvet, e të Perizzitëve, e të Hivitëvet, e të Jebusitëvet, ndë një dhe që rrieth klumësht e mialtë, 18 edhe do t’i dëgjonj zërit tënt, edhe do të veç ti edhe pleqësia e Israilit te mbëreti i Egjyptërisë, edhe do t’i thuaç ati: Zoti Perëndia i Evrevet u poq me ne, tashi pra, lerëna të vemi tri dit udhë ndë shkretëtirët, që t’i bëjmë kurban Zotit Perëndisë tënë;
19 edhe un’ e di se mbëreti i Egjyptërisë nukë do t’u lërë juve të vij, përveç me dorë të fortë, 20 edhe si të ndenj dorënë time do t’i bie Egjyptërisë me gjithë çudit’ e mia që do të bënj ndë mest t’asai, edhe pastaj do t’u lëshonjë juve,
21 edhe do t’i ap hirë kësaj gjëndëje përpara Egjyptianëvet, edhe kur të ikni, nukë do të shkoni me duar thatë, 22 po (çdo) grua ka për të lypurë nga fëqinja e saj, edhe nga ajo që rri bashkë me atë, enë të argjëntta, e enë t’arta, e rrobe, edhe do t’i viri mbi bijt tuai, e mbi bilat tuaia, edhe do të ripni Egjyptianëtë.