1 Audite caeli quae loquor audiat terra verba oris mei
2 concrescat in pluvia doctrina mea
fluat ut ros eloquium meum
quasi imber super herbam et quasi stillae super gramina
3 quia nomen Domini invocabo
date magnificentiam Deo nostro
4 Dei perfecta sunt opera et omnes viae eius iudicia
Deus fidelis et absque ulla iniquitate iustus et rectus
5 peccaverunt ei non filii eius in sordibus
generatio prava atque perversa
6 haecine reddis Domino popule stulte et insipiens
numquid non ipse est pater tuus
qui possedit et fecit et creavit
te
7 memento dierum antiquorum cogita generationes singulas
interroga patrem tuum et adnuntiabit tibi maiores tuos et dicent tibi
8 quando dividebat Altissimus gentes quando separabat filios Adam
constituit terminos populorum iuxta numerum filiorum Israhel
9 pars autem Domini populus eius Iacob funiculus hereditatis
eius
10 invenit eum in terra deserta in loco horroris et vastae solitudinis
circumduxit eum et docuit et custodivit quasi pupillam oculi
sui
11 sicut aquila provocans ad volandum pullos suos et super eos volitans
expandit alas suas et adsumpsit eum atque portavit in umeris suis
12 Dominus solus dux eius fuit et non erat cum eo deus alienus
13 constituit eum super excelsam terram
ut comederet fructus agrorum
ut sugeret mel de petra oleumque de saxo durissimo
14 butyrum de armento et lac de ovibus
cum adipe agnorum et arietum filiorum Basan
et hircos cum medulla tritici
et sanguinem uvae biberet meracissimum
15 incrassatus est dilectus et recalcitravit
incrassatus inpinguatus dilatatus
dereliquit Deum factorem suum
et recessit a Deo salutari suo
16 provocaverunt eum in diis alienis
et in abominationibus ad iracundiam concitaverunt
17 immolaverunt daemonibus et non Deo diis quos
ignorabant
novi recentesque venerunt quos non coluerunt patres eorum
18 Deum qui te genuit dereliquisti
et oblitus es Domini creatoris tui
19 vidit Dominus et ad iracundiam concitatus est
quia provocaverunt eum filii sui et filiae
20 et ait abscondam faciem meam ab eis et considerabo novissima eorum
generatio enim perversa est et infideles filii
21 ipsi me provocaverunt in eo qui non erat Deus
et inritaverunt in vanitatibus suis
et ego provocabo eos in eo qui non est populus
et in gente stulta inritabo illos
22 ignis succensus est in furore meo
et ardebit usque ad inferni novissima
devorabitque terram cum germine suo
et montium fundamenta conburet
23 congregabo super eos mala et sagittas meas conplebo in eis
24 consumentur fame et devorabunt eos aves morsu amarissimo
dentes bestiarum inmittam in eos
cum furore trahentium super terram atque serpentium
25 foris vastabit eos gladius et intus pavor
iuvenem simul ac virginem lactantem cum
homine sene
26 dixi ubinam sunt cessare faciam ex hominibus memoriam eorum
27 sed propter iram inimicorum distuli
ne forte superbirent hostes eorum et dicerent
manus nostra excelsa et non Dominus fecit haec omnia
28 gens absque consilio est et sine prudentia
29 utinam saperent et intellegerent
ac novissima providerent
30 quomodo persequatur unus mille
et duo fugent decem milia
nonne ideo quia Deus suus vendidit eos et Dominus conclusit illos
31 non enim est Deus noster ut deus eorum
et inimici nostri sunt iudices
32 de vinea Sodomorum vinea eorum
et de suburbanis Gomorrae uva eorum
uva fellis et botri amarissimi
33 fel draconum vinum eorum et venenum aspidum insanabile
34 nonne haec condita sunt apud me et signata in thesauris meis
35 mea est ultio et ego retribuam in tempore ut labatur pes eorum
iuxta est dies perditionis et adesse festinant tempora
36 iudicabit Dominus populum suum et in servis suis miserebitur
videbit quod infirmata sit manus
et clausi quoque defecerint
residuique consumpti sint
37 et dicet ubi sunt dii eorum in quibus habebant
fiduciam
38 de quorum victimis comedebant adipes et bibebant vinum libaminum
surgant et opitulentur vobis et in necessitate vos protegant
39 videte quod ego sim solus et non sit alius deus praeter me
ego occidam et ego vivere faciam percutiam et ego sanabo
et non est qui de manu mea possit eruere
40 levabo ad caelum manum meam
et dicam vivo ego in aeternum
41 si acuero ut fulgur gladium meum et arripuerit iudicium manus mea
reddam ultionem hostibus meis et his qui oderunt me retribuam
42 inebriabo sagittas meas sanguine
et gladius meus devorabit carnes
de cruore occisorum et de captivitate nudati inimicorum capitis
43 laudate gentes populum eius
quia sanguinem servorum suorum ulciscetur
et vindictam retribuet in hostes eorum
et propitius erit terrae populi sui
44 venit ergo Moses et locutus est omnia verba cantici huius
in auribus populi
ipse et Iosue filius Nun
45 conplevitque omnes sermones istos loquens ad universum Israhel
46 et dixit ad eos
ponite corda vestra in omnia verba quae ego testificor vobis hodie
ut mandetis ea filiis vestris
custodire et facere et implere universa quae scripta sunt legis huius
47 quia non in cassum praecepta sunt vobis
sed ut singuli in eis viverent
quae facientes longo perseveretis tempore
in terra ad quam Iordane transmisso ingredimini possidendam
48 locutusque est Dominus ad Mosen in eadem die dicens
49 ascende in montem istum Abarim id est transituum
in montem Nebo qui est in terra Moab contra Hiericho
et vide terram Chanaan quam ego tradam filiis Israhel obtinendam
et morere in monte 50 quem conscendens iungeris populis tuis
sicut mortuus est Aaron frater tuus in monte Hor
et adpositus populis suis
51 quia praevaricati estis contra me in medio filiorum Israhel ad aquas Contradictionis in Cades deserti Sin
et non sanctificastis me inter filios Israhel
52 e contra videbis terram et non ingredieris in eam
quam ego dabo filiis Israhel
1 Mba vesh, o qiell, se do të flas; edhe le të dëgjonjë dheu fjalët’ e golësë s’ime.
2 Mësimi im do të pikonjë posi shiu, fjala ime do të sbresë posi vesa, Posi pika e shiut mbi barin’ e ngjomë, edhe posi shiu mbi bart,
3 Sepse do të lëvdonj emërin’ e Zotit: epini madhërinë Perëndisë t’ënë.
4 (Ay është) Shkëmbi, punët’ e atij janë të kulluara, sepse gjith’ udhët’ e atij (janë) gjyq; Perëndi besëtar, edhe s’ka paudhëri tek ay; ay ësht’ i vërtetë e i dëreitë.
5 Këta u prishnjë, (njolla) e atyre nuk’ (është njoll’) e të bijet atij, është bres dredharak e i shtrëmburë.
6 A me të tilla shpaguani Zonë, o gjëndëje e marrë edhe pa mënt? A nuk’ ësht’ ay yt-atë, që të shpërbleu? Ay që të gatoi, e të dha fytyrënë?
7 Kujto dit e lashta, kujto viet e të shumë brezavet. Pyet t’ët-atë, edhe ay do të t’apë zë; (pyet) pleqt’ e tu, edhe ata do të të thonë:
8 Kur ndau kombat’ i Larti, kur përndau të bijt’ e Adhamit, Nguli sinoret’ e gjëndëjevet pas numërit të bijet Israilit.
9 Sepse piesa e Zotit (është) gjëndëja e atij, Jakovi ësht’ an’ e trashëgimit atij.
10 Gjeti atë ndë dhe të shkretë, edhe ndë shkretëtirë frike e psherëtimi. I hoqi udhën’ atij rreth e rrotullë, e stërviti atë, e ruajti atë posi dritën’ e syrit tij.
11 Posi shqipeja që mbulon folen’ e saj, përmbëleth zoqt’ e saj, Tuke ndejturë krahat’ e saj, i merr e i ngre mbi krahat të saj,
12 (Kështu) Zoti vetë i hoqi udhën’ atij, edhe s’ish bashkë me atë perëndi i huajë.
13 I hipi ata mbë më të mirat anët’ e dheut, edhe hëngrë drithin’ e aravet. Edhe u dha atyre të pininë mjaltë nga shkëmbi, edhe val nga guri i ashpërë,
14 Gjalpë lopësh, e klumësht dhënsh, me dhiamë shqerash, e deshësh të ushqyerë nga Bashana, e cjepësh, Bashkë me ballin’ e grurit sgjedhë, edhe pive verë, gjak rrushi.
15 Edhe Jeshuruni u mëjti, edhe hodhi me shqelm; u mëjte, e sgjërove, e zure dhiamë; Atëherë harroi Perëndinë që e gatoi, edhe hodhi tej Shkëmbin’ e shpëtimit tij.
16 E dhesnë ndë zëli me (perëndira) të huajë, e dhesnë ndë zëmërim me (punëra) të ndyra.
17 U bënë kurban djajet, jo Perëndisë, perëndirave që nuk’ i dininë, (perëndirave) të rij futurë rishtazi, të cilëtë nuk’ i lutin’ atëritë tuaj.
18 Hoqe dorë nga Shkëmbi që të polli, edhe harrove Perëndinë që të gatoi.
19 Edhe Zoti pa, edhe ktheu faqenë mbë-nj’-anë (nga ata), sepse e zëmëruanë të bijt’ e atij, e të bilat’ e atij.
20 Edhe tha: Do të kthenj faqenë t’ime mbë-nj’-anë nga ata, do të shoh ç’(do të jetë) fundi i atyre, Sepse ata janë bres i shtrëmburë, bij që nukë (kanë) besë.
21 Ata më dhesnë ndë zëli me (ç’nuk’ është Perëndi), më zëmëruanë me idhullat’ e atyre; Edhe unë do t’i dhes ata ndë zëli me ç’(nukë janë) gjëndëje, do t’i dhes ata me një komp të marrë,
22 Sepse u dhes zjarr ndë zëmërim t’im, edhe do të digjetë gjer mb’ anë të poshtra të hadhit, Edhe do të diegë dhenë bashkë me drithin’ e atij, edhe do të dhezë flakë themelit’ e malevet.
23 Do të grumbullonj mbi ata të këqia, do të derth gjithë shëgjetat’ e mia mbi ata.
24 Do të tretenë nga uria, e do të hahenë me sëmundëje flake, e me prishëje të hidhurë. Edhe do të dërgonj mbi ata dhëmbë bishash, e vërer shtërpinjsh mbi dhet.
25 Jashtazi thikë, e përbrëndazi drithtim do të prishnjë edhe dialoshinë edhe vashëzënë, foshnjenë që pi sisë, edhe plakunë me qime të bardha.
26 Thashë: Do t’i përndanjam ata, do të shuanjam emërin’ e atyreve nga mezi i njerëzet.
27 Ndë mos kishnjam frikë zëmërimin’ e arëmikut, mbase mos mbahenë mbë të math arëmiqt’ e atyre, E thonë: Nuk’ i bëri Zoti këto të gjitha, po dora jonë e larta.
28 Sepse është komb’ i marrë, edhe ata s’kanë mënt.
29 Makar t’ishinë t’urtë, të kupëtoninë këtë, të mëndoninë të pastajmen’ e tyre!
30 Një (njeri) qysh munt të ndiqte një milë veta, edhe dy (veta) të thyeninë dhietë milë veta, Ndë qoftë se nuk’ i shiste Shkëmbi i atyreve, edhe nuk’ i epte ndë dorë ata Zoti?
31 Sepse shkëmbi i atyreve nuk’ (është) si Shkëmbi ynë, edhe ata arëmiqtë t’anë le të gjukonjënë.
32 Sepse nga vëreshti i Sodhomëvet (është) vëreshti i atyreve, edhe nga arat’ e Gomorësë. Rrushi i atyre është rrush t’amblëthi, edhe bistakët’ e atyreve janë të hidhurë;
33 Vera e atyreve (është) helëm drangonjsh, edhe vërer aspidhe i pashëruarshim.
34 A nuk’ është mbuluarë këjo tek unë, mbyllurë ndër thesarët e mi?
35 Ndë dorët t’ime (është) të marrët’ e pagësë, edhe të dhënët’ e pagësë, këmb’ e atyreve do të shkasë ndë kohët. Sepse dita e prishëjes’ atyre (ësht’) afërë, edhe ato që do të bënenë shpejtonjënë të vinjënë mbi ata.
36 Sepse Zoti do të gjukonjë gjëndëjen’ e tij, edhe do të pendonetë për shërbëtorët’ e tij, Kur të shohë se humbi fuqia e atyre, edhe nukë mbeti gjë ruajturë, as lënë.
37 Edhe do të thotë: Ku janë perëndirat’ e atyreve, shkëmbi që kishinë shpëresën’ e atyre mb’ atë?
38 Të cilëtë haninë dhiamët’ e kurbanevet atyre, edhe pininë verën’ e kurban-derdhëjevet atyre? Le të ngrihenë, e le t’u ndihënë juve, le t’u bënenë mbulesë juve.
39 A e patë tashi se unë, unë jam, edhe nuk’ është Perëndi përveç meje. Unë vras, edhe ap jetë, unë plagos, edhe shëronj, Edhe s’ka kush ta shpëtonjë nga dora ime.
40 Sepse unë ngre dorënë t’ime ndë qiell, e them: Rronj unë ndë jetët të jetëvet.
41 Ndë prehsha thikënë t’ime që vetëtin, edhe ndë vufsha dorënë t’ime ndë gjyq, Do të marr shpagim nga arëmiqt’ e mi, edhe do t’ua shpaguanj atyre që më mërzitnjënë.
42 Do të dej shëgjetat’ e mia me gjak, edhe thika ime do të hajë mishra, Nga gjaku i të vraret e të skllavosuret, nga kryet’ e të parëvet arëmiqet.
43 Gëzohi, o komba, bashkë me gjëndëjen’ e atij, sepse do të marrë shpagim për gjakun’ e shërbëtorëvet tij. Edhe do t’u apë shpagim kundrështarëvet tij, edhe do të qëronjë dhen’ e tij, (edhe) gjëndëjen’ e tij.
44 Edhe Moisiu erdhi, e foli gjithë fjalët’ e kësaj kënke për të dëgjuarë gjëndëja, ay, edhe Jisui i biri i Naviut.
45 Edhe Moisiu mbaroi së foluri gjithë këto fjalë ç’do Israili. 46 Edhe u tha atyre: Vëri zëmëratë tuaja ndër gjith’ ato fjalë që po u deshmoj juve unë sot, për të cilatë të porositni djemtë tuaj të kenë kujdes të bënjënë gjithë fjalët’ e këtij nomi. 47 Sepse këjo nuk’ është fjal’ e kotë ndër ju, sepse këjo është jeta juaj, edhe prej kësaj fjale do të kini dit të gjata mb’ atë dhe që po kapërceni Jordhaninë për të trashëguar’ atë.
48 Edhe Zoti i foli Moisiut po atë ditë, e i tha:
49 Hip ndë këtë mal të Abarimit, ndë malt të Neboit, që është ndë dhet të Moabit, kundrej Jerihosë, edhe vështro dhen’ e Kanaanësë, që u ap të bijet Israilit për të pushtuarë, 50 edhe vdis nd’ atë mal, që hipën, edhe përmbëlidhu ndë gjëndëjet tënde, posi yt-vëlla Aaroni që vdiq ndë malt të Horit, edhe u përmbëloth ndë gjëndëjet të tij, 51 sepse fëlyetë kundrë meje ndë mest të bijet Israilit ndër ujërat të Meribah-Kadeshit, ndë shkretëtirët të Zivit, sepse nukë më shënjtëruatë ndë mest të bijet Israilit, 52 përandaj do të shohç dhenë përkundrej, po nukë do të hynjç atie, nd’ atë dhe që u ap të bijet Israilit.