1 victori ut non disperdas psalmus Asaph cantici
2 confitebimur tibi Deus confitebimur
et iuxta nomen tuum narrabunt mirabilia tua
3 cum accepero tempus ego iustitias iudicabo
4 dissolvetur terra cum omnibus habitatoribus suis
ego adpendi columnas eius semper
5 dixi inique agentibus nolite inique agere
et impiis nolite exaltare cornu
6 nolite exaltare in excelsum cornu
vestrum
loquentes in cervice veteri
7 quia nec ab oriente neque ab occidente
neque a solitudine montium
8 sed Deus iudex
hunc humiliabit et hunc exaltabit
9 quia calix in manu Domini est
et vino meraco usque ad plenum mixtus
et propinabit ex eo
verumtamen feces eius epotabunt bibentes
omnes impii terrae
10 ego autem adnuntiabo in sempiternum cantabo Deo Iacob
11 et omnia cornua impiorum confringam
exaltabuntur cornua iusti
1 Himn i Asafit.
Përse na hodhe poshtë përgjithnjë, o Perëndi?
Përse vlon zemërimi yt kundër deleve të kullotës sate?
2 Kujto bashkësinë tënde që nga kohët e lashta fitove,
fisin, që shpëtove dhe trashëgiminë tënde e bëre,
malin e Sionit, ku banesën vure.
3 Drejtoji hapat e tu drejt këtyre rrënojave të përhershme,
armiku shkatërroi gjithçka në shenjtërore.
4 Armiqtë e tu ulërijnë në vendin tënd të shenjtë,
kanë ngritur emblemat e tyre.
5 Na u dukën si ata që vërvitin sëpatat
brenda në pyllin e dendur.
6 E tani me sëpata e me sakica
po ia thyejnë të gjitha gdhendjet.
7 I vunë zjarrin shenjtërores sate,
e rrafshuan, e përdhosën banesën e emrit tënd.
8 E thanë me vete: «T'i shfarosim të gjithë!».
I dogjën të gjitha vendet e shenjta të Perëndisë në këtë tokë.
9 Nuk i shohim më emblemat tona,
as profet nuk ka më,
e askush nga ne nuk e di
edhe sa kohë do të zgjatë.
10 Deri kur, o Perëndi, do të të poshtërojë armiku?
Përgjithmonë do ta përbuzë kundërshtari emrin tënd?
11 Përse e ke tërhequr dorën tënde?
Të djathtën tënde përse e mban në gji?
12 O Perëndi, ti je mbreti im që në lashtësi,
ai që sjell shpëtimin mbi tokë.
13 Me fuqinë tënde e ndave detin,
përbindëshave të ujit u thërrmove kokën.
14 Ti ia shtype kokën Leviatanit,
ia dhe për ushqim popullit të shkretëtirës.
15 Ti bëre të gëlojnë burime e përrenj,
ti thave lumenj të pashtershëm.
16 Jotja është dita, jotja edhe nata,
ti e krijove ndriçuesin dhe diellin.
17 Ti i caktove tërë kufijtë tokës,
ti e përftove verën edhe dimrin.
18 Kujtohu, o Zot, se armiku të ka poshtëruar,
se një popull i marrë ka përbuzur emrin tënd.
19 Mos ua jep bishave shpirtin e turtulleshës sate,
mos e harro kurrë jetën e skamnorëve të tu.
20 Përfille besëlidhjen tënde,
se vendet e errëta të tokës
janë mbushur me strofka dhune.
21 I shtypuri mos u ktheftë i poshtëruar,
skamnori e nevojtari përlëvdofshin emrin tënd.
22 Ngrihu, o Perëndi, mbroje çështjen tënde,
kujto poshtërimet që të bën i marri tërë ditën!
23 Mos e harro britmën e armiqve të tu,
ulërimën e kundërshtarëve të tu,
që ngjitet lart pa pushim.