1 audite verbum quod locutus est Dominus super vos domus Israhel
2 haec dicit Dominus iuxta vias gentium nolite discere
et a signis caeli nolite metuere quae timent gentes
3 quia leges populorum vanae sunt
quia lignum de saltu praecidit opus manuum artificis
in ascia
4 argento et auro decoravit illud
clavis et malleis conpegit ut non dissolvatur
5 in similitudinem palmae fabricata sunt et non
loquentur
portata tollentur quia incedere non valent
nolite ergo timere ea quia nec male possunt facere nec bene
6 non est similis tui Domine
magnus tu et magnum nomen tuum in fortitudine
7 quis non timebit te o rex gentium
tuum est enim decus
inter cunctos sapientes gentium
et in universis regnis eorum nullus est similis tui
8 pariter insipientes et fatui probabuntur
doctrina vanitatis eorum lignum est
9 argentum involutum de Tharsis adfertur
et aurum de Ofaz opus artificis et manus aerarii
hyacinthus et purpura indumentum eorum
opus artificum universa haec
10 Dominus autem Deus verus est ipse Deus vivens et rex sempiternus
ab indignatione eius commovebitur terra
et non sustinebunt gentes comminationem eius
11 sic ergo dicetis eis
dii qui caelos et terram non fecerunt pereant de terra
et de his quae sub caelis sunt
12 qui facit terram in fortitudine sua
praeparat orbem in sapientia sua
et prudentia sua extendit caelos
13 ad vocem suam dat multitudinem aquarum in caelo
et elevat nebulas ab extremitatibus terrae
fulgura in pluviam facit et educit ventum de thesauris suis
14 stultus factus est omnis homo ab scientia
confusus est omnis artifex in sculptili
quoniam falsum est quod conflavit et non est spiritus in eis
15 vana sunt et opus risu dignum
in tempore visitationis suae peribunt
16 non est his similis pars Iacob
qui enim formavit omnia ipse est et Israhel virga hereditatis eius
Dominus exercituum nomen illi
17 congrega de terra confusionem tuam quae habitas in obsidione
18 quia haec dicit Dominus
ecce ego longe proiciam habitatores terrae in hac vice
et tribulabo eos ita ut inveniantur
19 vae mihi super contritione mea pessima plaga mea
ego autem dixi plane haec infirmitas mea est et portabo illam
20 tabernaculum meum vastatum est
omnes funiculi mei disrupti sunt
filii mei exierunt a me et non subsistunt
non est qui extendat ultra tentorium meum et erigat pelles meas
21 quia stulte egerunt pastores et Dominum non quaesierunt
propterea non intellexerunt et omnis grex eorum dispersus est
22 vox auditionis ecce venit et commotio magna de terra aquilonis
ut ponat civitates Iuda solitudinem et habitaculum draconum
23 scio Domine quia non est hominis via eius
nec viri est ut ambulet et dirigat gressus suos
24 corripe me Domine verumtamen in iudicio et non in furore tuo
ne forte ad nihilum redigas me
25 effunde indignationem tuam super gentes quae non cognoverunt te
et super provincias quae nomen tuum non invocaverunt
quia comederunt Iacob et devoraverunt eum
et consumpserunt illum et decus eius dissipaverunt
Idhujt
1 Dëgjojeni fjalën që ju drejton Zoti, o shtëpia e Izraelit. 2 Kështu thotë Zoti:
«Mos i mësoni udhët e kombeve
e mos u tmerroni nga shenjat e qiellit,
meqë prej tyre kanë frikë kombet,
3 se doket e kombeve janë kotësi,
se idhujt janë një dru i prerë nga pylli,
latuar me sëpatë nga dora e zejtarit.
4 I zbukurojnë me argjend e ar,
i kapin me gozhdë e çekanë,
që të mos lëkunden.
5 Si dordoleci në arë trangujsh janë
e nuk flasin,
duhet t'i mbartin,
se nuk ecin dot.
Mos kini frikë prej tyre,
se nuk bëjnë dëm
e nuk është në dorën e tyre as të bëjnë mirë».
6 Askush nuk është si ti, o Zot.
Ti je i madh e i madh është emri yt i fuqishëm.
7 Kush nuk do të ta ketë frikën, o mbreti i kombeve?
Vetëm ty të takon,
se ndër gjithë të urtët e kombeve
e në mbarë mbretëritë e tyre
nuk ka si ti.
8 Janë tok të marrë e të pamend,
mësimi i tyre është kotësi,
një copë dru është.
9 Është argjend i rrahur, sjellë nga Tarshishi,
dhe ar nga Ufazi, vepër zejtari e argjendari,
veshur me vjollcë e me purpur
të gjitha me mjeshtëri punuar.
10 Por Zoti është vërtet Perëndi,
Ai është Perëndia i gjallë e mbreti i amshuar.
Prej zemërimit të tij dridhet toka,
kombet nuk e durojnë furinë e tij.
11 Kështu do t'u thuash: «Perënditë, që nuk bënë qiellin e tokën, do të zhbihen mbi tokë e nën qiell».
12 Ai e bëri tokën me fuqinë e vet,
me urtinë e vet e themeloi botën,
qiejt me mençuri i shpalosi.
13 Me ushtimën e tij trazohen ujërat në qiell,
nga skaji i dheut i ngre retë,
ai e lëshon vetëtimën në shi
dhe nxjerr erën nga qilarët e vet.
14 Çdo njeri hutohet nga padija,
çdo farkëtar turpërohet prej idhujve,
se e gënjeshtërt është çfarë ka farkëtuar
e frymë në to nuk ka.
15 Ato janë kotësira, vepra qesharake,
në kohën e ndëshkimit, do të rrënohen.
16 Nuk është kështu ai që i ka rënë për pjesë Jakobit,
se ai i dha trajtë gjithçkaje,
Izraeli është fisi i trashëgimisë së tij.
Zot i ushtrive është emri i tij.
Ankimi i popullit
17 Mblidh trastat nga toka,
o ti që banon i rrethuar,
18 se kështu thotë Zoti:
«Ja, do t'i flakëroj banorët e tokës këtë herë,
do t'i zë ngushtë, që ta marrin vesh».
19 Mjerë unë, për plagën time!
Plaga ime është e rëndë,
por thashë: «Është lëngata ime,
duhet ta duroj».
20 Tenda ime u rrënua,
të gjitha tejzat iu këputën.
Bijtë e mi ikën e më nuk janë,
nuk ka kush e ngre sërish tendën time,
nuk ka kush i ndeh pëlhurat.
21 Se barinjtë u marrosën
e nuk e pyesin Zotin,
prandaj nuk u ecën mbarë
e grigjat u janë shpërndarë.
22 Dëgjohet një zë. Ja, po vjen.
Një dridhmë e madhe nga dheu i veriut,
për t'i shkretuar qytetet e Judës,
për t'i kthyer në strofuj çakejsh.
23 E di, o Zot, njeriu nuk e ka në dorë fatin e vet,
njeriu ecën, por nuk i drejton dot hapat e veta.
24 Ndreqmë, o Zot, por me drejtësi,
jo me zemërimin tënd, që të mos më mpakësh.
25 Derdhe hidhërimin tënd mbi kombet që nuk të njohin,
mbi fiset që nuk thërrasin emrin tënd,
se e gllabëruan Jakobin,
e përpinë e i dhanë fund,
e shkretuan vendbanimin e tij.