1 utinam disrumperes caelos et descenderes
a facie tua montes defluerent
2 sicut exustio ignis tabescerent aquae arderent igni
ut notum fieret nomen tuum inimicis tuis
a facie tua gentes turbarentur
3 cum feceris mirabilia non sustinebimus
descendisti et a facie tua montes defluxerunt
4 a saeculo non audierunt neque auribus perceperunt
oculus non vidit Deus absque te
quae praeparasti expectantibus te
5 occurristi laetanti et facienti iustitiam
in viis tuis recordabuntur tui
ecce tu iratus es et peccavimus
in ipsis fuimus semper et salvabimur
6 et facti sumus ut inmundus omnes nos
quasi pannus menstruatae universae iustitiae nostrae
et cecidimus quasi folium universi
et iniquitates nostrae quasi ventus abstulerunt nos
7 non est qui invocet nomen tuum qui consurgat et teneat te
abscondisti faciem tuam a nobis
et adlisisti nos in manu iniquitatis nostrae
8 et nunc Domine pater noster es tu nos vero lutum
et fictor noster et opera manuum tuarum omnes nos
9 ne irascaris Domine satis
et ne ultra memineris iniquitatis
ecce respice populus tuus omnes nos
10 civitas sancti tui facta est deserta Sion
deserta facta est Hierusalem
desolata
11 domus sanctificationis nostrae et gloriae nostrae
ubi laudaverunt te patres nostri
facta est in exustionem ignis
et omnia desiderabilia nostra versa sunt in ruinas
12 numquid super his continebis te Domine
tacebis et adfliges nos vehementer
1 Sikur të ishe si zjarri që djeg shkurret
e që ujin e bën të vlojë,
që t'ua bëje të njohur armiqve emrin tënd.
Para teje kombet do të dridheshin!
2 Kur bëre mrekulli që ne nuk i pritnim,
zbrite e para teje u trandën malet.
3 Që nga lashtësia nuk ishte dëgjuar,
askujt s'ia dëgjuan veshët e nuk ia panë sytë,
që tjetër Perëndi, veç teje, të vepronte
për atë që kishte shpresë tek ai.
4 Përpara u del atyre që me gëzim
zbatojnë drejtësinë
atyre që s'të harrojnë,
por ecin udhëve të tua.
Ja, vërtet ishe i zemëruar,
sepse kishin mëkatuar.
Për shumë kohë ishim në mëkatet tona,
si do të shpëtojmë vallë?
5 Jemi bërë të gjithë si të papastër
e çdo drejtësi e jona si rrobë e ndyrë,
të gjithë po vyshkemi si gjethja,
paudhësitë po na degdisin larg si era.
6 S'ka kush ta thërrasë më emrin tënd,
s'ka kush të ngrihet e të mbështetet te ti,
se e ke fshehur prej nesh fytyrën tënde,
na ke lënë të tretemi prej paudhësive tona.
7 Por, ti, o Zot, ti je ati ynë,
ne jemi balta e ti poçari,
të gjithë jemi vepra e duarve të tua.
8 Mos u zemëro për së tepërmi, o Zot,
e mos i kujto përherë paudhësitë tona.
Ja, të përgjërohemi të na vështrosh,
të gjithë jemi populli yt.
9 Qytetet e tua të shenjta janë shkretuar,
i shkretë ka mbetur Sioni,
rrënojë është bërë Jerusalemi.
10 Tempulli ynë i shenjtë e i madhërishëm,
vendi ku të lavdëronin etërit tanë,
është përpirë prej zjarrit.
Gjithçka që e kishim të çmuar
është kthyer në gërmadhë.
11 Edhe pas gjithë këtyre,
do të përmbahesh, o Zot?
Mos vallë do të heshtësh?
Kaq shumë do të na mundosh?