1 et factus est sermo Domini ad me dicens
2 fili hominis pone faciem tuam ad Hierusalem
et stilla ad sanctuaria et propheta contra humum Israhel
3 et dices terrae Israhel haec dicit Dominus Deus
ecce ego ad te et eiciam gladium meum de vagina sua
et occidam in te iustum et impium
4 pro eo autem quod occidi in te iustum et impium
idcirco egredietur gladius meus de vagina sua ad omnem carnem
ab austro ad aquilonem
5 ut sciat omnis caro
quia ego Dominus eduxi gladium meum de vagina sua inrevocabilem
6 et tu fili hominis ingemesce
in contritione lumborum et in amaritudinibus ingemesce coram eis
7 cumque dixerint ad te quare tu gemis
dices pro auditu quia venit
et tabescet omne cor et dissolventur universae manus
et infirmabitur omnis spiritus et per cuncta genua fluent aquae
ecce venit et fiet ait Dominus Deus
8 et factus est sermo Domini ad me dicens
9 fili hominis propheta et dices haec dicit Dominus Deus loquere
gladius gladius exacutus est et limatus
10 ut caedat victimas exacutus est ut splendeat limatus est
qui moves sceptrum filii mei
succidisti omne lignum
11 et dedi eum ad levigandum ut teneatur manu
iste exacutus est gladius et iste limatus
ut sit in manu interficientis
12 clama et ulula fili hominis
quia hic factus est in populo meo hic in cunctis ducibus Israhel
qui fugerant gladio traditi sunt cum populo meo
idcirco plaude super femur
13 quia probatus est et hoc cum sceptrum subverterit
et non erit dicit Dominus Deus
14 tu ergo fili hominis propheta et percute manu ad manum
et duplicetur gladius ac triplicetur gladius interfectorum
hic est gladius occisionis magnae
qui obstupescere eos facit
15 et corde tabescere
et multiplicat ruinas
in omnibus portis eorum dedi conturbationem
gladii acuti et limati ad fulgendum amicti ad caedem
16 exacuere vade ad dextram sive ad sinistram
quocumque faciei tuae est appetitus
17 quin et ego plaudam manu ad manum
et implebo indignationem meam ego Dominus locutus sum
18 et factus est sermo Domini ad me dicens
19 et tu fili hominis pone tibi duas vias
ut veniat gladius regis Babylonis
de terra una egredientur ambo
et manu capiet coniecturam in capite viae civitatis coniciet
20 viam pones ut veniat gladius ad Rabbath filiorum Ammon
et ad Iudam in Hierusalem munitissimam
21 stetit enim rex Babylonis in bivio in capite duarum viarum
divinationem quaerens commiscens sagittas
interrogavit idola exta consuluit
22 ad dextram eius facta est divinatio super Hierusalem
ut ponat arietes ut aperiat os in caede
ut elevet vocem in ululatu
ut ponat arietes contra portas ut conportet aggerem
ut aedificet munitiones
23 eritque quasi consulens frustra oraculum in oculis eorum
et sabbatorum otium imitans
ipse autem recordabitur iniquitatis ad capiendum
24 idcirco haec dicit Dominus Deus
pro eo quod recordati estis iniquitatis vestrae
et revelastis praevaricationes vestras
et apparuerunt peccata vestra in omnibus cogitationibus vestris
pro eo inquam quod recordati estis manu capiemini
25 tu autem profane impie dux Israhel
cuius venit dies in tempore iniquitatis praefinita
26 haec dicit Dominus Deus aufer cidarim tolle coronam
nonne haec est quae humilem sublevavit
et sublimem humiliavit
27 iniquitatem iniquitatem iniquitatem ponam eam
et hoc nunc factum est
donec veniret cuius est iudicium et tradam ei
28 et tu fili hominis propheta et dic
haec dicit Dominus Deus ad filios Ammon et ad obprobrium eorum
et dices mucro mucro evaginate ad occidendum
limate ut interficias et fulgeas
29 cum tibi viderentur vana et divinarentur mendacia
ut dareris super colla vulneratorum impiorum
quorum venit dies in tempore iniquitatis praefinita
30 revertere ad vaginam tuam in loco in quo creatus es
in terra nativitatis tuae iudicabo te
31 et effundam super te indignationem meam
in igne furoris mei sufflabo in te
daboque te in manus hominum insipientium et fabricantium interitum
32 igni eris cibus sanguis tuus erit in medio terrae
oblivioni traderis quia ego Dominus locutus sum
Shpata kundër Jerusalemit
1 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 2 «Bir i njeriut, ktheje fytyrën drejt jugut, shfryj kundër jugut dhe profetizo kundër pyllit të arës së Negevit. 3 Thuaji pyllit të Negevit: dëgjoje fjalën e Zotit! Kështu thotë Zoti: ja, po ndez në ty një zjarr që do të përpijë çdo dru të njomë e të thatë. Nuk do të shuhet flaka shkrumbuese, por do të djegë çdo sipërfaqe nga jugu në veri. 4 Atëherë çdo gjallesë do ta shohë se e ndeza unë, Zoti, e nuk do të shuhet». 5 Unë thashë: «Ah, Zoti im, Zot, ata thonë për mua: “A nuk flet me shëmbëlltyra ai?”».
6 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 7 «Bir i njeriut, ktheje fytyrën drejt Jerusalemit e shfryj kundër shenjtëroreve të tij. Profetizo kundër tokës së Izraelit 8 e thuaji tokës së Izraelit se kështu thotë Zoti: ja ku jam, kundër jush. Do ta nxjerr shpatën prej millit e do të këpus prej teje të drejtin e të mbrapshtin. 9 Meqë do të këpus prej teje të drejtin e të mbrapshtin, shpata ime do të dalë prej millit kundër çdo gjallese nga jugu në veri. 10 Çdo gjallesë do ta marrë vesh se unë, Zoti, e zhvesha shpatën e ajo nuk do të kthehet në mill.
11 Ti, bir i njeriut, rënko. Rënko para syve të tyre me brinjë të shqyer e me hidhërim. 12 Kur të të pyesin: “Pse rënkon?”, përgjigju: “Për shkak të njoftimit që po vjen. Çdo zemër do të meket e çdo dorë do të prehet. Çdo shpirt do të fiket e çdo gju do të bëhet ujë. Ja, po vjen e po kryhet, kumton Zoti im, Zoti”».
13 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 14 «Bir i njeriut, profetizo e thuaj se kështu thotë Zoti. Thuaj:
Shpata, shpata e mprehur dhe e holluar,
15 e mprehur për të therur mirë,
e holluar për të vezulluar!
16 E la ta hollonin për ta mbërthyer me dorë,
e mprehu dhe e holloi
për t'ia dhënë në dorë thertarit.
17 Bërtit e vajto, o bir i njeriut,
se ajo ra mbi popullin tim,
mbi të gjithë prijësit e Izraelit.
Do të hasin në shpatë
bashkë me popullin tim,
prandaj shuplake kofshën,
18 se u vu në provë.
E çfarë do të bënte
po të mos kishte shkopin e përbuzjes?
Kumton Zoti im, Zoti.
19 Ti, o bir i njeriut, profetizo e rrih shuplakë,
le të bjerë dyfish shpata,
trefish shpata e thertarëve.
Është shpata e të therurve, e madhja,
ajo i rrethon.
20 Për t'i mekur zemrat,
për t'i shumuar të rënët,
në çdo portë të tyre
e vura shpatën vrastare.
Është mprehur për të vezulluar,
është holluar për therori.
21 Mprihe djathtas, ktheje majtas,
ngado ta kthesh fytyrën.
22 Edhe unë do të rrah shuplakë
e do ta shuaj zemërimin.
Unë, Zoti, kam folur».
23 Fjala e Zotit m'u drejtua e më tha: 24 ti, o bir i njeriut, cakto dy rrugë për ardhjen e shpatës së mbretit të Babilonisë. Të dyja duhet të nisen prej të njëjtit vend. Bëj edhe një shenjë e vëre në krye të rrugës për në qytet. 25 Cakto një rrugë për ardhjen e shpatës kundër Rabahut të amonitëve dhe kundër Judës, në Jerusalem, qytetit të fortifikuar. 26 Se mbreti i Babilonisë është ndalur te degëzimi i udhës, në krye të dy rrugëve, për të hedhur fall. Ai tund shigjetat, pyet idhujt, vëzhgon mëlçinë. 27 Në dorën e djathtë doli falli: Jerusalemi. I duhen vënë deshtë, duhet urdhëruar rrënimi, duhet ngritur britma e luftës; duhen vënë deshtë kundër portave, duhen hedhur ledhet, duhet ndërtuar rrethimi. 28 Megjithatë do t'u dalë fall i rremë, se u kishin dhënë besën, por ai u kujton fajin, prandaj duhen kapur.
29 Prandaj kështu thotë Zoti im, Zoti: meqë e kujtuat fajin tuaj, duke i zbuluar shkeljet tuaja, për të shfaqur mëkatet që gjenden në të gjitha bëmat tuaja, meqë i kthyet në kujtesë, me dorë do të kapeni. 30 E ti, o i përdhosur e i lig, o prijës i Izraelit, që të erdhi dita, koha e ndëshkimit tënd të fundit, 31 kështu thotë Zoti im, Zoti: hiqe kësulën dhe ule kurorën. Asgjë nuk do të jetë njësoj. Do të madhërohet përulësia e do të përulet madhëria. 32 Rrënim, rrënim, rrënim! Unë do ta kryej. Por edhe kjo nuk do të ndodhë derisa të vijë ai, të cilit i përket gjykimi, e unë do t'ia jap.
Ndëshkimi i Amonit
33 Ti, bir i njeriut, profetizo e thuaj se kështu u thotë Zoti im, Zoti, bijve të Amonit në lidhje me sharjet e tyre. Thuaj: shpata, shpata është zhveshur për therori. Është mprehur për të prerë e për të vezulluar. 34 Kur të kenë vegime mashtruese për ty e të qesin fall të rremë, do t'u bjerë në fyt përdhosësve të paudhë, pasi t'u ketë ardhur dita, në kohën e ndëshkimit të fundit.
35 Ktheje në mill. Në vendin ku u krijove, në dheun e prejardhjes sate do të të gjykoj. 36 Do ta derdh zemërimin tim mbi ty. Do ta shfryj mbi ty zjarrin e mërisë sime e do të të lë në dorë të tutkunëve, mjeshtërve të rrënimit. 37 Do të bëhesh ushqim për zjarrin. Në mes të dheut do të bjerë gjaku yt. Nuk do të kujtohesh më, se unë, Zoti, kam folur.