1 locutusque est Dominus ad Mosen
vade ascende de loco isto
tu et populus tuus quem eduxisti de terra Aegypti
in terram quam iuravi Abraham Isaac et Iacob dicens
semini tuo dabo eam
2 et mittam praecursorem tui angelum
ut eiciam Chananeum et Amorreum et Hettheum et Ferezeum et Eveum et
Iebuseum
3 et intres in terram fluentem lacte et melle
non enim ascendam tecum quia populus durae cervicis est
ne forte disperdam te in via
4 audiens populus sermonem hunc pessimum luxit
et nullus ex more indutus est cultu suo
5 dixitque Dominus ad Mosen
loquere filiis Israhel populus durae cervicis es
semel ascendam in medio tui et delebo te
iam nunc depone ornatum tuum
ut sciam quid faciam tibi
6 deposuerunt ergo filii Israhel ornatum suum a monte Horeb
7 Moses quoque tollens tabernaculum tetendit extra castra procul
vocavitque nomen eius tabernaculum foederis
et omnis populus qui habebat aliquam quaestionem
egrediebatur ad tabernaculum foederis extra castra
8 cumque egrederetur Moses ad tabernaculum surgebat universa plebs
et stabat unusquisque in ostio papilionis sui
aspiciebantque tergum Mosi donec ingrederetur tentorium
9 ingresso autem illo tabernaculum foederis
descendebat columna nubis et stabat ad ostium
loquebaturque cum Mosi
10 cernentibus universis quod columna nubis staret ad ostium tabernaculi
stabantque ipsi et adorabant per fores tabernaculorum suorum
11 loquebatur autem Dominus ad Mosen facie ad faciem
sicut loqui solet homo ad amicum suum
cumque ille reverteretur in castra
minister eius Iosue filius Nun puer non recedebat de tabernaculo
12 dixit autem Moses ad Dominum
praecipis ut educam populum istum
et non indicas mihi quem missurus es mecum
praesertim cum dixeris novi te ex nomine
et invenisti gratiam coram me
13 si ergo inveni gratiam in conspectu tuo
ostende mihi viam tuam
ut sciam te et inveniam gratiam ante oculos tuos
respice populum tuum gentem hanc
14 dixitque Dominus facies mea praecedet te et requiem dabo tibi
15 et ait Moses si non tu ipse praecedes
ne educas nos de loco isto
16 in quo enim scire poterimus ego et populus tuus
invenisse nos gratiam in conspectu tuo
nisi ambulaveris nobiscum
ut glorificemur ab omnibus populis qui habitant super terram
17 dixit autem Dominus ad Mosen
et verbum istud quod locutus es faciam
invenisti enim gratiam coram me et te ipsum novi ex nomine
18 qui ait ostende mihi gloriam tuam
19 respondit ego ostendam omne bonum tibi
et vocabo in nomine Domini coram te
et miserebor cui voluero
et clemens ero in quem mihi placuerit
20 rursumque ait non poteris videre faciem meam
non enim videbit me homo et vivet
21 et iterum ecce inquit est locus apud me
stabis super petram
22 cumque transibit gloria mea ponam te in foramine petrae
et protegam dextera mea donec transeam
23 tollamque manum meam et videbis posteriora mea
faciem autem meam videre non poteris
Largimi nga Sinai
1 Zoti i tha Moisiut: «Ngrihu prej këtej, ti dhe populli që nxore nga toka e Egjiptit, e shko drejt tokës që i premtova Abrahamit, Isakut e Jakobit kur u thashë se do t'ua jap pasardhësve të tyre. 2 Do të dërgoj para teje një engjëll që të dëbojë kananitët, amoritët, hititët, perizitët, hivitët e jebusitët. 3 Shko pra, në tokën ku rrjedh qumësht e mjaltë, por unë nuk do të nisem me ju, që të mos ju shkatërroj udhës, sepse ju jeni një popull kokëfortë». 4 Kur dëgjoi këtë lajm të keq, populli mbajti zi dhe askush nuk i veshi stolitë. 5 Zoti i tha Moisiut: «Thuaju izraelitëve: “Jeni një popull kokëfortë. Sikur të ecja me ju edhe për një çast, do t'ju zhbija. Hiqini, pra, stolitë e pastaj do të vendos se çfarë do të bëj me ju”». 6 Atëherë izraelitët i hoqën stolitë në malin Horeb e nuk i veshën më.
7 Moisiu e merrte tendën dhe e ngulte jashtë fushimit, larg nga fushimi i izraelitëve. Atë e quajti tenda e takimit. Kushdo që kërkonte këshilla nga Zoti shkonte te tenda e takimit që ishte jashtë fushimit. 8 Sa herë që Moisiu shkonte te tenda, i gjithë populli ngrihej e dilte te hyrja e tendës se vet për të parë Moisiun kur hynte në tendë. 9 Me të hyrë Moisiu, shtylla e resë zbriste te hyrja e tendës ndërkohë që Zoti fliste me të. 10 Kur shtylla e resë qëndronte te hyrja e tendës, gjithë populli ngrihej e përkulej me nderim te hyrja e tendës së vet. 11 Zoti i fliste Moisiut ballë për ballë, ashtu siç flet dikush me mikun e vet. Pastaj Moisiu kthehej në fushim, ndërsa ndihmësi i tij, djaloshi Jozueh, biri i Nunit, nuk largohej nga tenda.
Lutja e Moisiut
12 Moisiu i tha Zotit: «Shiko, ti më ke thënë t'i prij këtij populli, por nuk më ke bërë të ditur se kë do të dërgosh me mua. Ti vetë më ke thënë se më njeh me emër dhe se kam gjetur hir para teje. 13 Prandaj, nëse kam gjetur hir para teje, m'i bëj të ditura udhët e tua, që të të njoh e të gëzoj gjithnjë përkrahjen tënde. Kije parasysh se ky komb është populli yt». 14 Zoti iu përgjigj: «Prania ime do të jetë me ty dhe unë do të të jap prehje». 15 Moisiu i tha: «Nëse prania jote nuk është me ne, mos na nis që këtej. 16 Si do të merret vesh që unë dhe populli yt kemi gjetur hir para teje, përveçse duke u nisur me ne? Vetëm kështu unë dhe populli yt do të dallohemi nga tërë popujt e tjerë mbi faqen e dheut». 17 Zoti i tha Moisiut: «Do ta plotësoj edhe këtë kërkesë, sepse ke gjetur hir para meje dhe të njoh me emër».
18 Pastaj Moisiu tha: «Më dëfto lavdinë tënde». 19 Zoti i tha: «Do ta kaloj para teje tërë mirësinë time dhe do të shpall para teje emrin e Zotit. Do të kem mëshirë për atë që dua të mëshiroj e do të kem dhembshuri për atë që dua të kem dhembshuri. 20 Por fytyrën time nuk do të mund ta shohësh, se askush nuk mund ta shohë e të mbesë gjallë». 21 Pastaj Zoti tha: «Ja ku është një vend pranë meje. Qëndro mbi shkëmb, 22 që kur të kalojë lavdia ime, të të fus në një zgavër shkëmbi e të të mbuloj me dorën time deri sa unë të kaloj. 23 Pastaj do të heq dorën e ti do të më shohësh shpinën, por fytyra ime nuk mund të shihet».