1 sapientia hominis lucet in vultu eius
et potentissimus faciem illius commutavit
2 ego os regis observo et praecepta iuramenti Dei
3 ne festines recedere a facie eius neque permaneas in opere malo
quia omne quod voluerit faciet
4 et sermo illius potestate plenus est
nec dicere ei quisquam potest quare ita facis
5 qui custodit praeceptum non experietur quicquam mali
tempus et responsionem cor sapientis intellegit
6 omni negotio tempus est et oportunitas et multa hominis adflictio
7 quia ignorat praeterita
et ventura nullo scire potest nuntio
8 non est in hominis dicione prohibere
spiritum
nec habet potestatem in die mortis
nec sinitur quiescere ingruente bello
neque salvabit impietas impium
9 omnia haec consideravi
et dedi cor meum in cunctis operibus quae fiunt sub sole
interdum dominatur homo homini in malum suum
10 vidi impios sepultos
qui etiam cum adviverent in loco
sancto erant
et laudabantur in civitate quasi iustorum operum
sed et hoc vanitas est
11 etenim quia non profertur cito contra malos sententia
absque ullo timore filii hominum perpetrant mala
12 attamen ex eo quod peccator centies facit malum
et per patientiam sustentatur
ego cognovi quod erit bonum timentibus Deum
qui verentur faciem eius
13 non sit bonum impio nec prolongentur dies eius
sed quasi umbra transeant
qui non timent faciem Dei
14 est et alia vanitas quae fit super terram
sunt iusti quibus multa proveniunt
quasi opera egerint impiorum
et sunt impii qui ita securi sunt quasi iustorum facta habeant
sed et hoc vanissimum iudico
15 laudavi igitur laetitiam quod non esset homini bonum sub sole
nisi quod comederet et biberet atque gauderet
et hoc solum secum auferret de labore suo
in diebus vitae quos dedit ei Deus sub sole
16 et adposui cor meum ut scirem sapientiam
et intellegerem distentionem quae versatur in terra
est homo qui diebus ac noctibus somnum oculis non
capit
17 et intellexi quod omnium operum Dei nullam possit homo invenire rationem
eorum quae fiunt sub sole
et quanto plus laboraverit ad quaerendum
tanto minus inveniat
etiam si dixerit sapiens se nosse non poterit repperire
1 Kush është si i urti
e kush di t'i dallojë gjërat?
Urtia njerëzore e shndrin fytyrën e tij
e ia shndërron fytyrën e ngrysur.
2 Zbatoji urdhrat e mbretit, se i je betuar Perëndisë. 3 Mos u largo me ngut prej tij, mos ngul këmbë në punë të mbrapshta, se ai mund të bëjë çfarë të dojë. 4 Se fjala e mbretit është eprore dhe kush mund t'i thotë: «Çfarë po bën?». 5 Ai që e zbaton urdhërimin nuk do të njohë asnjë të keqe. Zemërurti njeh kohën e doket. 6 Se çdo gjë ka kohën e doket e veta dhe ligësia peshon mbi njeriun. 7 Asnjë nuk e di ç'do të ndodhë, prandaj kush mund t'i tregojë si do të ndodhë? 8 Asnjeri nuk është i zoti i frymës, që të mund ta ndalë frymën. Askush nuk është i zoti në ditën e vdekjes. Nuk ka rrugëdalje nga beteja dhe ligësia nuk e shpëton të zotin. 9 Gjithë këtë gjë e kundrova ndërsa isha dhënë me gjithë zemër ndaj çdo gjëje që ndodh nën diell, kur njeriu e sundon njeriun për të zezën e tij.
10 Ndërkohë i pashë të paudhët të varrosur. Kishin hyrë në vendin e shenjtë dhe kishin dalë, por në qytet kishin harruar se kishin vepruar kështu. Edhe kjo është tymnajë. 11 Meqë nuk merret një vendim i shpejtë për veprat e liga, zemra e njerëzve priret krejt për ligësi. 12 Ndonëse mëkatarit, që bën njëqind ligësi, i zgjatet jeta, jam i vetëdijshëm se ata që druajnë Perëndinë do të kenë mbarësi ngaqë e druajnë. 13 Por i paudhi nuk do të ketë mbarësi e nuk do t'i zgjaten ditët porsi hija, se nuk e druan Perëndinë.
14 Në tokë ndodh edhe një tymnajë. Disa të drejtëve u ndodhin gjërat që u takojnë keqbërësve. Disa të paudhëve u ndodhin gjërat që u takojnë të drejtëve. Them se edhe kjo është tymnajë.
15 Prandaj e çmoj harenë, se për njeriun nuk ka të mirë tjetër nën diell përveçse të hajë, të pijë e të gëzojë. Kjo do ta shoqërojë në mundin e ditëve të jetës së tij që i dha Perëndia nën diell.
16 Kur u dhashë me gjithë zemër për ta njohur urtinë e për ta vërejtur detyrën që është caktuar mbi tokë, sesi sytë nuk shohin gjumë as ditën, as natën, 17 pashë gjithë punën e Perëndisë, se njeriu nuk mund ta marrë me mend veprën që është kryer nën diell. Sado të mundohet njerëzia të kërkojë, nuk do ta gjejë. Edhe nëse ndonjë i urtë do të thotë se e di, nuk do të mund ta gjejë.