1 dixi ego in corde meo
vadam et affluam deliciis et fruar bonis
et vidi quod hoc quoque esset vanitas
2 risum reputavi errorem et gaudio dixi quid frustra deciperis
3 cogitavi in corde meo abstrahere a vino carnem meam
ut animum meum transferrem ad sapientiam devitaremque stultitiam
donec viderem quid esset utile filiis hominum
quod facto opus est sub sole numero dierum vitae suae
4 magnificavi opera mea aedificavi mihi domos
plantavi vineas
5 feci hortos et pomeria
et consevi ea cuncti generis arboribus
6 extruxi mihi piscinas aquarum
ut inrigarem silvam lignorum germinantium
7 possedi servos et ancillas multamque familiam habui
armenta quoque et magnos ovium greges
ultra omnes qui fuerunt ante me in Hierusalem
8 coacervavi mihi argentum et aurum
et substantias regum ac provinciarum
feci mihi cantores et cantrices
et delicias filiorum hominum
scyphos et urceos in ministerio ad vina fundenda
9 et supergressus sum opibus omnes
qui fuerunt ante me in Hierusalem
sapientia quoque perseveravit mecum
10 et omnia quae desideraverunt oculi mei non negavi eis
nec prohibui cor
quin omni voluptate frueretur
et oblectaret se in his quae paraveram
et hanc ratus sum partem meam si uterer labore meo
11 cumque me convertissem ad universa opera
quae fecerant manus meae
et ad labores in quibus frustra sudaveram
vidi in omnibus vanitatem et adflictionem animi
et nihil permanere sub sole
12 transivi ad contemplandam sapientiam erroresque et stultitiam
quid est inquam homo ut sequi possit regem factorem suum
13 et vidi quia tantum praecederet sapientia stultitiam
quantum differt lux tenebris
14 sapientis oculi in capite eius stultus in tenebris ambulat
et didici quod unus utriusque esset interitus
15 et dixi in corde meo
si unus et stulti et meus occasus erit
quid mihi prodest quod maiorem sapientiae dedi operam
locutusque cum mente mea
animadverti quod hoc quoque esset vanitas
16 non enim erit memoria sapientis similiter ut stulti in perpetuum
et futura tempora oblivione cuncta pariter obruent
moritur doctus similiter et indoctus
17 et idcirco taeduit me vitae meae
videntem mala esse universa sub sole
et cuncta vanitatem atque adflictionem spiritus
18 rursum detestatus sum omnem industriam meam
quae sub sole studiosissime laboravi
habiturus heredem post me
19 quem ignoro utrum sapiens an stultus futurus sit
et dominabitur in laboribus meis quibus desudavi et sollicitus
fui
et est quicquam tam vanum
20 unde cessavi renuntiavitque cor meum ultra laborare sub sole
21 nam cum alius laboret in sapientia et doctrina et sollicitudine
homini otioso quaesita dimittit
et hoc ergo vanitas et magnum malum
22 quid enim proderit homini de universo labore suo
et adflictione spiritus qua sub sole cruciatus est
23 cuncti dies eius doloribus et aerumnis pleni sunt
nec per noctem mente requiescit
et haec non vanitas est
24 nonne melius est comedere et bibere
et ostendere animae suae bona de laboribus suis
et hoc de manu Dei est
25 quis ita vorabit
et deliciis affluet ut ego
26 homini bono in conspectu suo dedit Deus sapientiam
et scientiam et laetitiam
peccatori autem dedit adflictionem et curam superfluam
ut addat et congreget et tradat ei qui placuit Deo
sed et hoc vanitas et cassa sollicitudo mentis
Kotësia e arritjeve
1 Atëherë thashë me vete: «Eja, pra, e provo edhe kënaqësinë! Dëfrehu!». Por, ja, edhe kjo është tymnajë. 2 Për gazmimin thashë: «Marrëzi!». Edhe për kënaqësinë: «Për çfarë duhet?». 3 U orvata me zemër ta kënaqja trupin me verë, ndonëse zemrën ma drejtonte urtia, e të arrija çmendurinë, derisa të shihja ku është ajo e mirë që bëjnë njerëzit nën qiell përgjatë gjithë jetës së tyre. 4 Bëra vepra të mëdha, ndërtova për vete shtëpi e mbolla vreshta për vete. 5 Bëra për vete kopshte e pemishte dhe i mbolla me të gjitha pemët frutore. 6 Bëra për vete pellgje uji për të ujitur pyllin me fidanë. 7 Bleva skllevër e skllave për vete dhe të tjerë më lindën në shtëpi. Pata edhe shumë tufa bagëtish e grigja për vete, më shumë se të gjithë paraardhësit e mi në Jerusalem. 8 Grumbullova për vete argjend e ar, si edhe thesarin e mbretërve e të krahinave. Mblodha për vete këngëtarë e këngëtare, si edhe shumë gra, që janë kënaqësia e njerëzisë.
9 U bëra i madhërishëm e ua kalova të gjithë paraardhësve të mi në Jerusalem. Madje edhe urtia ndenji me mua. 10 Çfarëdo të më lypnin sytë, nuk ua mohoja. Nuk ia mohova zemrës asnjë kënaqësi, se zemra ime kënaqej me të gjitha mundet e mia dhe këtë e kisha si shpërblim për çdo mund. 11 Pastaj i kundrova të gjitha veprat që kishin bërë duart e mia dhe mundin që kisha derdhur për t'i bërë. Dhe, ja, gjithçka është tymnajë e si të rendësh pas erës, se nuk ka dobi nën diell.
Kotësia e urtisë
12 Atëherë u solla për të kundruar urtinë, marrëzinë e çmendurinë. Se, ç'mund të bëjë dikush që vjen pas mbretit, që s'e kanë bërë të tjerë më parë? 13 Pashë se urtia është më e dobishme se marrëzia, siç është drita është më e dobishme se errësira.
14 I urti i ka sytë në ballë,
i marri ecën në errësirë.
Por prapë unë e di se të dy i pret i njëjti fat. 15 Prandaj, thashë më vete: «Edhe mua më pret fati i të marrit. Atëherë, ç'dobi kam të bëhem i urtë?». Dhe thashë në zemrën time se edhe kjo është tymnajë. 16 Se nuk mbetet përherë kujtimi i të urtit, as i të marrit, por harrohet gjithçka që në ditët në vijim. Si mund të vdesë i urti me të marrin? 17 E urrej jetën, se më duket e ligë çdo punë që kryhet nën diell. Se gjithçka është tymnajë e si të rendësh pas erës.
Kotësia e mundit
18 E urrej të gjithë mundin që kam derdhur nën diell, se duhet t'ia lë njeriut që vjen pas meje 19 dhe kush e di nëse do të jetë i urtë apo i marrë? Ai do ta zotërojë tërë mundin që kam derdhur me urti nën diell. Edhe kjo është tymnajë. 20 Atëherë zemrën ma kaploi përsëri trishtimi për tërë mundin që kisha hequr nën diell, 21 se ka njerëz që mundohen me urti, me dituri e arritje, për t'i lënë pjesën e vet dikujt që nuk është munduar fare. Edhe kjo është tymnajë e ligësi e madhe. 22 Çfarë arrin njeriu me tërë mundin e vet, duke u orvatur me zemër, duke u munduar nën diell? 23 Tërë ditët e tij janë stërmundim. Ngasje është detyra e tij. As natën nuk i prehet zemra. Edhe kjo është tymnajë.
24 Nuk ka asgjë më të mirë për njeriun sesa të hajë, të pijë e t'i kënaqet shpirti me mundin e vet. Edhe kjo, vërejta, vjen prej dorës së Perëndisë, 25 se kush mund të hajë e të kënaqet më shumë se unë? 26 Se, njeriut që i pëlqen, ai i jep urti, dituri e gëzim, ndërsa mëkatarit i cakton si detyrë të mbledhë e të grumbullojë, për t'ia dhënë kujt të dojë Perëndia. Edhe kjo është tymnajë e si të rendësh pas erës.