1 Verba Ecclesiastes filii David regis Hierusalem
2 vanitas vanitatum dixit Ecclesiastes
vanitas vanitatum omnia vanitas
3 quid habet amplius homo de universo labore suo
quod laborat sub sole
4 generatio praeterit et generatio advenit
terra vero in aeternum stat
5 oritur sol et occidit et ad locum suum revertitur
ibique renascens
6 gyrat per meridiem et flectitur ad aquilonem
lustrans universa circuitu pergit spiritus
et in circulos suos regreditur
7 omnia flumina intrant mare et mare non redundat
ad locum unde exeunt flumina revertuntur ut iterum
fluant
8 cunctae res difficiles non potest eas homo explicare sermone
non saturatur oculus visu nec auris impletur auditu
9 quid est quod fuit ipsum quod futurum est
quid est quod factum est ipsum quod fiendum est
10 nihil sub sole novum
nec valet quisquam dicere ecce hoc recens est
iam enim praecessit in saeculis quae fuerunt ante nos
11 non est priorum memoria
sed nec eorum quidem quae postea futura sunt erit recordatio
apud eos qui futuri sunt in novissimo
12 ego Ecclesiastes fui rex Israhel in Hierusalem
13 et proposui in animo meo
quaerere et investigare sapienter de omnibus quae fiunt sub sole
hanc occupationem pessimam dedit Deus filiis hominum
ut occuparentur in ea
14 vidi quae fiunt cuncta sub sole
et ecce universa vanitas et adflictio spiritus
15 perversi difficile corriguntur et stultorum infinitus est numerus
16 locutus sum in corde meo dicens
ecce magnus effectus sum
et praecessi sapientia omnes qui fuerunt ante me in
Hierusalem
et mens mea contemplata est multa sapienter et didicit
17 dedique cor meum ut scirem prudentiam atque doctrinam
erroresque et stultitiam
et agnovi quod in his quoque esset labor et adflictio spiritus
18 eo quod in multa sapientia multa sit indignatio
et qui addit scientiam addat et laborem
Hyrje
1 Fjalët e kuvendarit, birit të Davidit, mbret në Jerusalem.
2 Tymnajë e kaluar tymnajës, thotë kuvendari,
tymnajë e kaluar tymnajës, gjithçka është tymnajë.
3 Ç'dobi ka njeriu nga tërë mundi i vet,
që të mundohet nën diell?
4 Një brezni ikën, një brezni vjen,
por toka mbetet përgjithmonë.
5 Dielli lind e dielli perëndon,
rend për te vendi i vet
e atje rilind.
6 Era fryn kah jugu,
sillet kah veriu,
sillet e përsillet,
por në qerthullin e vet sillet.
7 Të gjithë lumenjtë derdhen në det
e deti nuk mbushet.
Lumenjtë rrjedhin drejt vendit
prej ku nisen sërish.
8 Gjithçka është kapitëse,
sa s'ka njeri ta tregojë.
Syri nuk ngopet me të parë,
veshi nuk ngihet me të dëgjuar.
9 Ç'ka qenë, ajo edhe do të jetë,
ç'është bërë, ajo edhe do të bëhet.
Asgjë të re nuk ka nën diell!
10 A ka ndonjë gjë që të thuhet:
«Shiko, kjo është e re!».
Por ajo kishte qenë qëkur,
në kohët e lashta para nesh.
11 Nuk ka kujtim për kohët e lashta,
por as për të ardhmen nuk u mbetet kujtim
atyre që do të vijnë më vonë.
Kotësia e urtisë
12 Unë, kuvendari, isha mbreti i Izraelit, në Jerusalem, 13 dhe u përpoqa me zemër të hetoja e të zbuloja me anë të urtisë gjithçka që ndodh nën qiell. Kjo është një detyrë e rëndë që Perëndia ua ka dhënë njerëzve për t'u marrë me të. 14 Kam parë gjithçka është bërë nën diell dhe, ja, gjithçka është tymnajë, si të rendësh pas erës.
15 Çka është e shtrembër, nuk drejtohet dot,
nuk mund të numërohet diçka që s'është.
16 Atëherë thashë me vete: «Ja, unë e shtova dhe e shumova urtinë më shumë se të gjithë paraardhësit e mi në Jerusalem. Zemra ime ka parë urti e dituri të shumtë». 17 U dhashë me zemër pas njohjes së urtisë. Edhe marrëzinë dhe çmendurinë e njoha. Por edhe kjo është si të rendësh pas erës.
18 Se, kur urtia është e madhe,
e madhe është edhe ngasja.
Kush shton diturinë,
shton brengën.