1 Haec sunt verba quae locutus est Moses ad omnem Israhel
trans Iordanem in solitudine campestri contra mare Rubrum
inter Pharan et Thophel et Laban et Aseroth
ubi auri est plurimum
2 undecim diebus de Horeb per viam montis Seir usque
Cadesbarne
3 quadragesimo anno undecimo mense prima die mensis
locutus est Moses ad filios Israhel
omnia quae praeceperat illi Dominus ut diceret eis
4 postquam percussit Seon regem Amorreorum qui habitavit in
Esebon
et Og regem Basan qui mansit in Aseroth
et in Edrai
5 trans Iordanem in terra Moab
coepitque Moses explanare legem et dicere
6 Dominus Deus noster locutus est ad nos in Horeb dicens
sufficit vobis quod in hoc monte mansistis
7 revertimini et venite ad montem Amorreorum
et ad cetera quae ei proxima sunt
campestria atque montana et humiliora loca
contra meridiem et iuxta litus maris
terram Chananeorum et Libani usque ad flumen magnum Eufraten
8 en inquit tradidi vobis ingredimini et possidete eam
super qua iuravit Dominus patribus vestris
Abraham et Isaac et Iacob
ut daret illam eis et semini eorum post eos
9 dixique vobis illo in
tempore
10 non possum solus sustinere vos
quia Dominus Deus vester multiplicavit vos
et estis hodie sicut stellae caeli plurimae
11 Dominus Deus patrum vestrorum addat ad hunc numerum multa
milia
et benedicat vobis sicut locutus est
12 non valeo solus vestra negotia sustinere et pondus ac
iurgia
13 date e vobis viros sapientes et gnaros
et quorum conversatio sit probata in tribubus vestris
ut ponam eos vobis principes
14 tunc respondistis mihi bona res est quam vis facere
15 tulique de tribubus vestris viros sapientes et nobiles
et constitui eos principes
tribunos et centuriones et quinquagenarios ac decanos
qui docerent vos singula
16 praecepique eis dicens
audite illos et quod iustum est iudicate
sive civis sit ille sive peregrinus
17 nulla erit distantia personarum
ita parvum audietis ut magnum
nec accipietis cuiusquam personam quia Dei iudicium est
quod si difficile vobis aliquid visum fuerit
referte ad me et ego audiam
18 praecepique omnia quae facere deberetis
19 profecti autem de Horeb
transivimus per heremum terribilem et maximam quam vidistis
per viam montis Amorrei
sicut praeceperat Dominus Deus noster nobis
cumque venissemus in Cadesbarne
20 dixi vobis
venistis ad montem Amorrei
quem Dominus Deus noster daturus est nobis
21 vide terram quam Dominus Deus tuus dat tibi
ascende et posside eam
sicut locutus est Dominus Deus patribus tuis
noli metuere nec quicquam paveas
22 et accessistis ad me omnes atque dixistis
mittamus viros qui considerent terram
et renuntient per quod iter debeamus ascendere
et ad quas pergere civitates
23 cumque mihi sermo placuisset
misi e vobis duodecim viros singulos de tribubus suis
24 qui cum perrexissent et ascendissent in montana
venerunt usque ad vallem Botri
et considerata terra
25 sumentes de fructibus eius ut ostenderent ubertatem
adtulerunt ad nos atque dixerunt
bona est terra quam Dominus Deus noster daturus est nobis
26 et noluistis ascendere
sed increduli ad sermonem Domini Dei nostri
27 murmurati estis in tabernaculis vestris atque
dixistis
odit nos Dominus et idcirco eduxit nos de terra Aegypti
ut traderet in manu Amorrei atque deleret
28 quo ascendemus nuntii terruerunt cor nostrum dicentes
maxima multitudo est et nobis in statura procerior
urbes magnae et ad caelum usque munitae
filios Enacim vidimus ibi
29 et dixi vobis nolite metuere nec timeatis eos
30 Dominus Deus qui ductor est vester pro vobis ipse pugnabit
sicut fecit in Aegypto videntibus cunctis
31 et in solitudine ipse vidisti
portavit te Dominus Deus tuus
ut solet homo gestare parvulum filium suum
in omni via per quam ambulasti
donec veniretis ad locum istum
32 et nec sic quidem credidistis Domino Deo vestro
33 qui praecessit vos in via
et metatus est locum in quo tentoria figere deberetis
nocte ostendens vobis iter per ignem et die per columnam nubis
34 cumque audisset Dominus vocem sermonum vestrorum
iratus iuravit et ait
35 non videbit quispiam de hominibus generationis huius pessimae
terram bonam quam sub iuramento pollicitus sum patribus vestris
36 praeter Chaleb filium Iepphonne
ipse enim videbit eam
et ipsi dabo terram quam calcavit et filiis eius
quia secutus est Dominum
37 nec miranda indignatio in populum
cum mihi quoque iratus Dominus propter vos dixerit
nec tu ingredieris illuc
38 sed Iosue filius Nun minister tuus ipse intrabit pro te
hunc exhortare et robora
et ipse terram sorte dividat Israheli
39 parvuli vestri de quibus dixistis quod captivi ducerentur
et filii qui hodie boni ac mali ignorant distantiam
ipsi ingredientur et ipsis dabo terram et possidebunt eam
40 vos autem revertimini et abite in solitudinem per viam maris Rubri
41 et respondistis mihi peccavimus Domino
ascendemus atque pugnabimus
sicut praecepit Dominus Deus noster
cumque instructi armis pergeretis in montem
42 ait mihi Dominus dic ad eos
nolite ascendere neque pugnetis
non enim sum vobiscum ne cadatis coram inimicis vestris
43 locutus sum et non audistis
sed adversantes imperio Domini et tumentes superbia ascendistis in
montem
44 itaque egressus Amorreus qui habitabat in montibus
et obviam veniens persecutus est vos sicut solent apes persequi
et cecidit de Seir usque Horma
45 cumque reversi ploraretis coram Domino
non audivit vos nec voci vestrae voluit adquiescere
46 sedistis ergo in Cadesbarne multo tempore
Fjalimi i parë
1 Këto janë fjalët që Moisiu i tha tërë Izraelit kur ishin përtej Jordanit, në shkretëtirë, në Arabah, kundruall Sufit, midis Paranit, Tofelit, Labanit, Hacerotit dhe Di Zahabit. 2 Udhëtimi prej Horebit deri në Kadesh Barne zgjat njëmbëdhjetë ditë, nëse i bie nga mali i Seirit. 3 Pas dyzet vjetësh, në ditën e parë të muajit të njëmbëdhjetë, Moisiu i tha Izraelit gjithçka urdhëroi Zoti për ta. 4 Kjo ndodhi pasi mundi Sihonin, mbretin e amoritëve, që banonte në Heshbon, dhe pasi mundi në Edrej Ogun, mbretin e Bashanit, që banonte në Ashtarot . 5 Kur ishin përtej Jordanit, në tokën e Moabit, Moisiu filloi të shtjellojë këtë ligj: 6 «Zoti, Perëndia ynë, na tha në malin Horeb: “Mjaft qëndruat në këtë mal. 7 Kthehuni, nisuni e hyni në malësinë e amoritëve dhe në krahinat fqinje, në Arabah, në malësi, në Shefelah, në Negev e në bregdet, në tokën e Kanaanit e të Libanit, deri te lumi i madh Eufrat. 8 Ja, jua kam vënë përpara vendin. Hyni dhe pushtoni tokën që Zoti iu betua t'ua japë etërve tuaj, Abrahamit, Isakut, Jakobit dhe pasardhësve të tyre”.
9 Asokohe ju thashë: “Nuk mund t'ju prij vetëm. 10 Zoti, Perëndia juaj, ju ka shumuar dhe sot, ja ku jeni, të shumtë sa yjet e qiellit. 11 Zoti, Perëndia i etërve tuaj, ju shtoftë edhe një mijë herë më shumë e ju bekoftë siç ju ka premtuar, 12 por si do t'i përballoj i vetëm peshën, barrën dhe zënkat tuaja? 13 Zgjidhni, pra, për çdo fis, burra të urtë, të zgjuar e të dijshëm, që t'jua caktoj si krerë”. 14 E ju m'u përgjigjët: “Mirë thua!”. 15 Atëherë i mora krerët e çdo fisi, burrat e urtë e të dijshëm, dhe i vura në krye si prijës të një mijë, të njëqind, të pesëdhjetë e të dhjetë vetave dhe si mbikëqyrës të fiseve. 16 Asokohe i urdhërova gjykatësit: “Dëgjojini vëllezërit tuaj e gjykojini me drejtësi, ata dhe të ardhurit mes tyre. 17 Mos mbani anën e askujt. Dëgjojeni si të voglin, edhe të madhin. Mos kini frikë askënd, sepse gjykimi i përket Perëndisë. Çështjet e vështira paraqitini tek unë e unë do t'i dëgjoj”. 18 Asokohe ju urdhërova gjithçka që duhet të bëni.
Vrojtuesit e tokës
19 Pastaj u nisëm nga Horebi, siç na urdhëroi Zoti, Perëndia ynë, dhe përshkuam tërë atë shkretëtirë të madhe e të tmerrshme, që patë rrugës së malësisë së amoritëve, derisa arritëm në Kadesh Barne. 20 Atëherë ju thashë: “Keni mbërritur në malësinë e amoritëve që po na jep Zoti, Perëndia ynë. 21 Ja, Zoti, Perëndia yt, ta ka vënë përpara tokën. Ngrihu e pushtoje siç të tha Zoti, Perëndia i etërve të tu. Mos ki frikë e mos u tremb!”.
22 Të gjithë ju m'u afruat e më thatë: “Të dërgojmë më parë disa njerëz, që të vëzhgojnë tokën, për të na treguar udhën nëpër të cilën do të ngjitemi dhe qytetet ku do të shkojmë”. 23 Kjo m'u duk gjë e mirë, prandaj zgjodha prej jush dymbëdhjetë veta, nga një për çdo fis. 24 Këta u nisën, iu ngjitën maleve dhe, si mbërritën në luginën e Eshkolit, e përgjuan. 25 Pastaj mblodhën disa fruta të tokës atje, që i sollën me vete, e na sollën këtë lajm: “Toka që po na jep Zoti, Perëndia ynë, është tokë e mirë”.
26 Por ju nuk deshët të shkonit e ngritët krye kundër urdhrit të Zotit, Perëndisë tuaj. 27 Murmuritët në tendat tuaja e thatë: “Zoti na urren, prandaj edhe na nxori nga toka e Egjiptit, për të na dorëzuar te amoritët, që të na zhbijnë. 28 Ku të ngjitemi? Vëllezërit na e futën frikën, duke thënë: populli i tyre është më i madh e më shtatlartë se i yni. Qytetet janë të mëdha e të fortifikuara deri në kupë të qiellit, madje atje vumë re edhe pasardhësit e anakitëve”. 29 Unë ju thashë: “Mos u tmerroni e mos kini frikë prej tyre! 30 Zoti, Perëndia juaj, që ju prin, ai vetë do të luftojë për ju ashtu siç bëri gjithçka për ju në Egjipt 31 e në shkretëtirë, ku patë sesi Zoti, Perëndia juaj, ju mbarti si fëmijë përgjatë gjithë udhës që ndërmorët derisa mbërritët në këtë vend”. 32 Megjithatë, ju nuk i zutë besë Zotit, Perëndisë tuaj, 33 atij që ju prin udhës për t'ju gjetur vendfushim, që natën ju prin me zjarr e ditën me re për t'ju treguar udhën që duhet të ndiqni.
Dënimi
34 Kur Zoti jua dëgjoi zërin, u zemërua e u betua: 35 “Asnjëri prej kësaj breznie të mbrapshtë nuk ka për ta parë tokën e mirë, që u betova t'ua jepja etërve tuaj, 36 përveç Kalebit, birit të Jefunehut. Ai ka për ta parë. Atij e pasardhësve të tij do t'ia jap tokën që shkeli me këmbë, se i qëndroi besnik Zotit”. 37 Zoti u zemërua edhe me mua për shkakun tuaj e më tha: “As ti nuk ke për të hyrë atje! 38 Jozuehu, biri i Nunit, që të shërben, ka për të hyrë. Jepi zemër, se ai do t'ia japë tokën si trashëgimi Izraelit. 39 Edhe të vegjlit tuaj, për të cilët thatë se do të zihen rob, do të hyjnë bashkë me fëmijët tuaj, që nuk dinë ende të ndajnë të mirën nga e keqja. Atyre do t'ua jap vendin e ata do ta pushtojnë. 40 Ndërsa ju, kthehuni e nisuni drejt shkretëtirës, udhës së detit të Kuq”.
41 Atëherë ju m'u përgjigjët e më thatë: “Mëkatuam kundër Zotit! Do të ngjitemi e do të shkojmë në luftë, siç na urdhëroi Zoti, Perëndia ynë”. Kështu, të gjithë ngjeshët armët e luftës dhe, me mendjelehtësi, iu ngjitët malësisë. 42 Por Zoti më tha: “Thuaju të mos ngjiten e të mos shkojnë në luftë, sepse unë nuk jam mes tyre, prandaj dhe do të munden nga armiqtë”. 43 Unë jua thashë, por ju nuk dëgjuat. Kështu, ngritët krye kundër Zotit e, me kryeneçësi, iu ngjitët malësisë. 44 Atëherë amoritët, malësorët e vendit, dolën për t'u ndeshur. Ju vërsulën si një tufë bletësh e ju shpartalluan nga Seiri deri në Hormah. 45 Pastaj u kthyet e vajtuat para Zotit, por ai nuk ju dëgjoi e as i vuri vesh vajtimit tuaj. 46 Kështu, ndenjët në Kadesh për një kohë të gjatë».