1 ut autem iudicatum est eum navigare in Italiam
et tradi Paulum cum reliquis custodiis centurioni nomine
Iulio cohortis Augustae
2 ascendentes autem navem hadrumetinam
incipientem navigare circa Asiae loca sustulimus
perseverante nobiscum Aristarcho Macedone Thessalonicense
3 sequenti autem die devenimus Sidonem
humane autem tractans Iulius Paulum
permisit ad amicos ire et curam sui agere
4 et inde cum sustulissemus subnavigavimus Cypro
propterea quod essent venti contrarii
5 et pelagus Ciliciae et Pamphiliae navigantes
venimus Lystram quae est Lyciae
6 et ibi inveniens centurio navem alexandrinam navigantem in Italiam
transposuit nos in eam
7 et cum multis diebus tarde navigaremus
et vix devenissemus contra Cnidum prohibente nos vento
adnavigavimus Cretae secundum Salmonem
8 et vix iuxta navigantes
venimus in locum quendam qui vocatur Boni portus
cui iuxta erat civitas Thalassa
9 multo autem tempore peracto
et cum iam non esset tuta navigatio
eo quod et ieiunium iam praeterisset
consolabatur Paulus
10 dicens eis
viri video quoniam cum iniuria et multo damno
non solum oneris et navis
sed etiam animarum nostrarum incipit esse navigatio
11 centurio autem gubernatori et nauclerio magis credebat
quam his quae a Paulo dicebantur
12 et cum aptus portus non esset ad hiemandum
plurimi statuerunt consilium navigare inde
si quo modo possent devenientes Phoenice hiemare
portum Cretae respicientem ad africum et ad chorum
13 adspirante autem austro aestimantes propositum se tenere
cum sustulissent de Asson legebant Cretam
14 non post multum autem
misit se contra ipsam ventus typhonicus qui vocatur euroaquilo
15 cumque arrepta esset navis
et non posset conari in ventum
data nave flatibus ferebamur
16 insulam autem quandam decurrentes
quae vocatur Caudam
potuimus vix obtinere scapham
17 qua sublata adiutoriis utebantur accingentes navem
timentes ne in Syrtim inciderent
submisso vase sic ferebantur
18 valide autem nobis tempestate iactatis
sequenti die iactum fecerunt
19 et tertia die suis manibus armamenta navis proiecerunt
20 neque sole autem neque sideribus apparentibus per
plures dies
et tempestate non exigua inminente
iam ablata erat spes omnis salutis nostrae
21 et cum multa ieiunatio fuisset
tunc stans Paulus in medio eorum dixit
oportebat quidem o viri audito me non tollere a Creta
lucrique facere iniuriam hanc et iacturam
22 et nunc suadeo vobis bono animo esse
amissio enim nullius animae erit ex vobis praeterquam navis
23 adstitit enim mihi hac nocte angelus Dei
cuius sum ego et cui deservio
24 dicens ne timeas Paule Caesari te oportet adsistere
et ecce donavit tibi Deus omnes qui navigant tecum
25 propter quod bono animo estote viri
credo enim Deo quia sic erit
quemadmodum dictum est mihi
26 in insulam autem quandam oportet nos devenire
27 sed posteaquam quartadecima nox supervenit
navigantibus nobis in Hadria
circa mediam noctem suspicabantur nautae
apparere sibi aliquam regionem
28 qui submittentes invenerunt
passus viginti
et pusillum inde separati invenerunt passus quindecim
29 timentes autem ne in aspera loca incideremus
de puppi mittentes anchoras quattuor optabant diem fieri
30 nautis vero quaerentibus fugere de navi
cum misissent scapham in mare sub obtentu
quasi a prora inciperent anchoras extendere
31 dixit Paulus centurioni et militibus
nisi hii in navi manserint vos salvi fieri non potestis
32 tunc absciderunt milites funes scaphae
et passi sunt eam excidere
33 et cum lux inciperet fieri
rogabat Paulus omnes sumere cibum dicens
quartadecima hodie die expectantes
ieiuni permanetis nihil accipientes
34 propter quod rogo vos accipere cibum pro salute vestra
quia nullius vestrum capillus de capite peribit
35 et cum haec dixisset
sumens panem gratias egit Deo in conspectu omnium
et cum fregisset coepit manducare
36 animaequiores autem facti omnes
et ipsi adsumpserunt cibum
37 eramus vero universae animae in navi ducentae septuaginta sex
38 et satiati cibo adleviabant navem
iactantes triticum in mare
39 cum autem dies factus esset terram non agnoscebant
sinum vero quendam considerabant habentem litus
in quem cogitabant si possent eicere navem
40 et cum anchoras abstulissent
committebant se mari
simul laxantes iuncturas gubernaculorum
et levato artemone
secundum flatum aurae tendebant ad litus
41 et cum incidissemus in locum bithalassum
inpegerunt navem
et prora quidem fixa manebat inmobilis
puppis vero solvebatur a vi maris
42 militum autem consilium fuit ut custodias occiderent
ne quis cum enatasset effugeret
43 centurio autem volens servare Paulum prohibuit fieri
iussitque eos qui possent natare mittere se primos
et evadere et ad terram exire
44 et ceteros alios in tabulis ferebant
quosdam super ea quae de navi essent
et sic factum est ut omnes animae evaderent ad terram
Udhëtimi për në Romë
1 Kur u vendos të lundronim për në Itali, Palin dhe disa të burgosur të tjerë i çuan te një njeri me emrin Jul, kryeqindës i kohortës perandorake. 2 Ne hipëm në një anije nga Adramiti, që do të kalonte nga portet përgjatë brigjeve të Azisë, dhe u nisëm. Me ne ishte edhe Aristarku, një maqedonas nga Selaniku.
3 Të nesërmen mbërritëm në Sidon. Juli u soll me dashamirësi me Palin dhe e lejoi të shkonte te miqtë e vet, që ata të kujdeseshin për të. 4 Prej aty u nisëm e lundruam përgjatë Qipros, se e kishim erën kundër. 5 Pasi kaluam detin gjatë brigjeve të Kilikisë e të Pamfilisë, arritëm në Mirë të Likisë. 6 Aty kryeqindësi gjeti një anije nga Aleksandria që lundronte për në Itali dhe na hipi në atë anije.
7 Për disa ditë lundruam ngadalë dhe me vështirësi arritëm përballë Knidës. Meqë kishim erën kundër, lundruam poshtë Kretës, përbri Salmonit. 8 Lundruam me shumë vështirësi përgjatë bregut dhe arritëm në një vend që quhej «Portet e Mira», pranë qytetit të Laseas.
9 Kishte kaluar shumë kohë dhe lundrimi ishte bërë i rrezikshëm, sepse kishte kaluar edhe koha e agjërimit të vjeshtës. Atëherë Pali i këshilloi 10 e u tha: «Burra, unë mendoj se lundrimi do të jetë i rrezikshëm e do të humbasim jo vetëm ngarkesën dhe anijen, por edhe jetët tona». 11 Por kryeqindësi dëgjoi timonierin dhe të zotin e anijes dhe nuk u vuri vesh fjalëve të Palit.
12 Meqë ai port nuk ishte i përshtatshëm për të dimëruar, shumica ishte e mendimit të largoheshin prej aty dhe mundësisht të arrinin në Fenikë, ku do të kalonin dimrin. Ky ishte një port i Kretës që shihte nga jugperëndimi dhe veriperëndimi.
Stuhia në det
13 Kur filloi të frynte një erë e lehtë, ata menduan se do t'ia arrinin qëllimit. Kështu ngritën spirancat e lundruan afër brigjeve të Kretës. 14 Por nuk kaloi shumë kohë dhe mbi ishull filloi një erë e vrullshme verilindore që quhet Eurakilon. 15 Ajo e rrëmbeu anijen dhe ishte e pamundur të lundronim kundër erës. Nuk kishim ç'të bënim dhe e lamë erën të na hidhte sa andej-këtej.
16 Kur po kalonim poshtë një ishulli të vogël që quhet Kauda, me shumë vështirësi arritëm të kapnim varkën e shpëtimit. 17 Pasi e ngritën lart varkën e shpëtimit, përdorën litarë për ta lidhur anijen e për ta bërë më të fortë. Nga frika se mos ngecnin në rërë pranë Sirtit, hodhën spirancën pluskuese dhe e lanë anijen ta lëvizte era.
18 Meqenëse stuhia po na përplaste furishëm sa andej-këtej, të nesërmen hodhën në det ngarkesën, 19 ndërsa ditën e tretë hodhën në det me duart e tyre gjithë pajisjet e anijes. 20 Për shumë ditë nuk pamë as diell, as yje. Stuhia sa vinte e bëhej më e fortë dhe kështu na humbi çdo shpresë shpëtimi.
21 Pasi nuk kishin ngrënë për shumë kohë, Pali u ngrit e tha: «Burra, duhej të më kishit dëgjuar dhe të mos ishim nisur nga Kreta. Kështu do ta kishim shmangur këtë rrezik e këtë dëm. 22 Tani ju këshilloj që të mos ju lëshojë zemra, sepse asnjëri prej jush nuk do ta humbë jetën, por anija do të shkatërrohet.
23 Mbrëmë m'u shfaq një engjëll i Perëndisë, të cilit i përkas dhe të cilin adhuroj 24 e më tha: “Mos ki frikë, o Pal! Ti duhet dalësh para Cezarit dhe prandaj Perëndia ua ka falur jetën të gjithëve atyre që po lundrojnë me ty”. 25 Kështu, merrni zemër, se unë kam besim në Perëndinë se do të bëhet ashtu siç më tha engjëlli. 26 Ne do të përfundojmë në një ishull».
27 Ishte nata e katërmbëdhjetë dhe, ndërsa po lundronim në detin Mesdhe , rreth mesnatës detarët menduan se po i afroheshin tokës. 28 Atëherë lëshuan matësin e thellësisë dhe panë se thellësia ishte rreth tridhjetë e shtatë metra. Pak më vonë e matën përsëri thellësinë dhe ajo ishte njëzet e tetë metra. 29 Nga frika se mos përplaseshim me ndonjë shkëmb, hodhën katër spiranca nga kiçi dhe uronin që të zbardhte sa më shpejt.
30 Detarët donin ta braktisnin anijen dhe kishin ulur varkën e shpëtimit në det, gjoja për të vënë spirancat në bash. 31 Pali i tha kryeqindësit dhe ushtarëve: «Nëse këta njerëz nuk qëndrojnë në anije, ju nuk do të mund të shpëtoni». 32 Atëherë ushtarët i prenë litarët e varkës së shpëtimit dhe e lanë të binte në det.
33 Ndërsa prisnin që të zbardhte, Pali i nxiti të gjithë të hanin diçka e u tha: «Sot është dita e katërmbëdhjetë që prisni të uritur e pa ngrënë asgjë. 34 Prandaj po ju këshilloj të hani diçka nëse doni të jetoni. Askush nga ju nuk do të humbë as edhe një fije floku».
35 Pasi tha këto, mori bukën, falënderoi Perëndinë para të gjithëve, e theu dhe filloi të hante. 36 Atëherë të gjithë morën zemër e hëngrën. 37 Të gjithë bashkë bëheshim dyqind e shtatëdhjetë e gjashtë veta. 38 Pasi u ngopën, e hodhën drithin në det dhe e lehtësuan anijen.
Mbytja e anijes
39 Kur zbardhi, panë tokë, por nuk e dinin ku ishin. Atëherë vunë re një gji me një breg ranor dhe aty donin ta nxirrnin anijen, po të mundnin. 40 Kështu shkëputën spirancat nga anija dhe i lanë të binin në det. Në të njëjtën kohë liruan litarët e timonëve. Pastaj ngritën velin ballor që ta kapte era dhe u drejtuan drejt bregut. 41 Por hasën në një cekëtinë dhe anija ngeci në rërë. Bashi u ngul në rërë, ndërsa kiçi po copëtohej nga forca e dallgëve.
42 Ushtarët menduan t'i vrisnin të burgosurit, që asnjeri nga ata të mos ikte me not, 43 por kryeqindësi, që donte të shpëtonte Palin, i ndaloi ta bënin këtë. Ata që mund të notonin, i urdhëroi të hidheshin nga anija e të shkonin drejt tokës, 44 ndërsa të tjerët të kapeshin pas ndonjë dërrase apo ndonjë cope të mbetur nga anija. Kështu të gjithë arritën shëndoshë e mirë në breg.