1 dixit autem Heliseus audite verbum Domini haec dicit Dominus
in tempore hoc cras modius similae uno statere erit
et duo modii hordei statere uno in porta Samariae
2 respondens unus de ducibus super cuius manum rex incumbebat homini Dei
ait
si Dominus fecerit etiam cataractas in caelo
numquid poterit esse quod loqueris
qui ait videbis oculis tuis et inde non comedes
3 quattuor ergo viri erant leprosi iuxta introitum portae
qui dixerunt ad invicem quid hic esse volumus donec moriamur
4 sive ingredi voluerimus civitatem fame moriemur
sive manserimus hic moriendum nobis est
venite igitur et transfugiamus ad castra Syriae
si pepercerint nobis vivemus
si autem occidere voluerint nihilominus moriemur
5 surrexerunt igitur vesperi ut venirent ad castra Syriae
cumque venissent ad principium castrorum Syriae
nullum ibidem reppererunt
6 siquidem Dominus sonitum audiri fecerat in castris Syriae
curruum et equorum et exercitus plurimi
dixeruntque ad invicem
ecce mercede conduxit adversum nos rex Israhel reges Hettheorum et
Aegyptiorum
et venerunt super nos
7 surrexerunt ergo et fugerunt in tenebris
et dereliquerunt tentoria sua et equos et asinos in castris
fugeruntque animas tantum suas salvare cupientes
8 igitur cum venissent leprosi illi ad principium castrorum
ingressi sunt unum tabernaculum et comederunt et biberunt
tuleruntque inde argentum et aurum et vestes
et abierunt et absconderunt
et rursum reversi sunt ad aliud tabernaculum
et inde similiter auferentes absconderunt
9 dixeruntque ad invicem non recte facimus
haec enim dies boni nuntii est
si tacuerimus et noluerimus nuntiare usque mane sceleris arguemur
venite eamus et nuntiemus in aula regis
10 cumque venissent ad portam civitatis
narraverunt eis dicentes ivimus ad castra Syriae
et nullum ibidem repperimus hominum
nisi equos et asinos alligatos et fixa tentoria
11 ierunt ergo portarii et nuntiaverunt in palatio regis intrinsecus
12 qui surrexit nocte et ait ad servos suos
dico vobis quid fecerint nobis Syri
sciunt quia fame laboramus
et idcirco egressi sunt de castris et latitant in agris dicentes
cum egressi fuerint de civitate capiemus eos viventes
et tunc civitatem ingredi poterimus
13 respondit autem unus servorum eius
tollamus quinque equos qui remanserunt in urbe
quia ipsi tantum sunt in universa multitudine Israhel
alii enim consumpti sunt
et mittentes explorare poterimus
14 adduxerunt ergo duos equos
misitque rex ad castra Syrorum dicens ite videte
15 qui abierunt post eos usque ad Iordanem
ecce autem omnis via plena erat vestibus et vasis
quae proiecerant Syri cum turbarentur
reversique nuntii indicaverunt regi
16 et egressus populus diripuit castra Syriae
factusque est modius similae statere uno
et duo modii hordei statere uno iuxta verbum Domini
17 porro rex ducem illum in cuius manu incubuerat
constituit ad portam
quem conculcavit turba in introitu et mortuus est
iuxta quod locutus fuerat vir Dei quando descenderat rex ad eum
18 factumque est secundum sermonem viri Dei quem dixerat regi
quando ait duo modii hordei statere uno erunt
et modius similae statere uno
hoc eodem tempore cras in porta Samariae
19 quando responderat dux ille viro Dei et dixerat
etiam si Dominus fecerit cataractas in caelo
numquid fieri poterit quod loqueris
et dixit ei videbis oculis tuis et inde non comedes
20 evenit ergo ei sicut praedictum erat
et conculcavit eum populus in porta et mortuus est
1 Eliseu iu përgjigj: «Ja se ç'thotë Zoti: “Nesër në këtë kohë, në portat e Samarisë një masë maje mielli do të kushtojë një sikël e dy masa elbi do të kushtojnë po një sikël”». 2 Por prijësi ushtarak, tek i cili mbështetej mbreti, u përgjigj e i tha njeriut të Perëndisë: «Edhe sikur Zoti të hapë dritare e t'i dërgojë nga qielli, kjo nuk ka për të ndodhur». Eliseu i tha: «Do ta shohësh me sytë e tu, por nuk do të hash».
Arameasit braktisin fushimin
3 Katër burra të lebrosur qëndronin para portës së qytetit. Ata i thanë njëri-tjetrit: «Përse po rrimë këtu duke pritur vdekjen? 4 Po të hyjmë në qytet, do të vdesim nga uria që ka pllakosur qytetin. Po të qëndrojmë këtu, prapë do të vdesim. Prandaj, ejani të shkojmë në fushimin e Aramit! Po të na lënë gjallë, do të jetojmë, po të na vrasin, le të vdesim». 5 Kështu, ata u ngritën në muzg dhe shkuan në fushimin e Aramit. Kur mbërritën në fund të fushimit, nuk gjetën askënd. 6 Zoti kishte bërë të dëgjohej në fushim një zhurmë qerresh lufte e kuajsh, një zhurmë ushtrie të madhe. Luftëtarët e Aramit i kishin thënë njëri-tjetrit: «Mbreti i Izraelit paska paguar mbretërit e hititëve dhe të egjiptianëve për të luftuar kundër nesh». 7 Prandaj, luftëtarët e Aramit ishin ngritur rrëmbimthi në muzg për të ikur, duke lënë pas tendat, kuajt dhe gomarët e tyre dhe e kishin braktisur fushimin për të shpëtuar jetën. 8 Të lebrosurit mbërritën në fund të fushimit dhe u futën në një tendë, ku hëngrën e pinë. Morën nga tenda argjend, ar e rroba dhe shkuan e i fshehën. Pastaj shkuan në një tendë tjetër dhe morën edhe plaçkat e saj e i fshehën.
9 Por më pas i thanë njëri-tjetrit: «Nuk po veprojmë drejt. Kjo ditë është ditë lajmi të mirë. Nëse heshtim e presim deri në mëngjes, mund të ndëshkohemi. Prandaj ejani të shkojmë e të lajmërojmë pallatin e mbretit». 10 Kështu, ata shkuan dhe thirrën derëtarët e qytetit e u thanë: «Shkuam në fushimin e Aramit dhe nuk kishte njeri e as nuk dëgjohej zë njeriu. Ishin vetëm kuajt e gomarët të lidhur dhe tendat e ngritura». 11 Derëtarët e përcollën lajmin deri në pallatin e mbretit. 12 Mbreti u ngrit në mes të natës e u tha shërbëtorëve të tij: «Po jua shpjegoj unë çka po na bëjnë luftëtarët e Aramit. Ata e dinë mirë se po vuajmë nga uria, prandaj kanë dalë nga fushimi e janë fshehur nëpër ara, duke menduar se ne do të dalim nga qyteti, që të na kapin pastaj të gjallë e të pushtojnë qytetin». 13 Njëri prej shërbëtorëve i tha: «Dërgo, të lutem, pesë nga kuajt që kanë mbetur. Me ta ka për të ndodhur si me gjithë këtë popull të Izraelit që ka mbetur ende. Ka për të ndodhur si me gjithë atë popull të Izraelit, që mori fund. Le t'i dërgojmë e le të shohim!». 14 Atëherë morën dy karroca me kuaj dhe me urdhër të mbretit shkuan pas gjurmëve të ushtrisë së Aramit për të parë ku ishin. 15 Ata ndoqën gjurmët e tyre deri në Jordan dhe panë se rruga ishte plot me rrobat e me pajisjet që ushtria e Aramit kishte hedhur rrugës duke ikur. Lajmëtarët u kthyen e i treguan mbretit.
16 Atëherë populli doli nga qyteti dhe plaçkiti fushimin e Aramit. Një masë maje mielli kushtonte një sikël dhe dy masa elbi kushtonin po një sikël, sipas fjalës së Zotit. 17 Mbreti ia kishte besuar ruajtjen e portës së qytetit prijësit ushtarak, mbi dorën e të cilit mbështetej. Por populli e shtypi te porta e ai vdiq, sipas fjalës që kishte thënë njeriu i Perëndisë, kur mbreti kishte shkuar për ta takuar. 18 Ndodhi sipas fjalës që njeriu i Perëndisë i kishte thënë mbretit, se të nesërmen në atë kohë, te portat e Samarisë, dy masa elbi do të kushtonin një sikël dhe një masë maje mielli do të kushtonte po një sikël. 19 Por prijësi ushtarak i ishte përgjigjur njeriut të Perëndisë e i kishte thënë se edhe sikur Zoti të hapte dritare e t'i dërgonte nga qielli, kjo nuk kishte për të ndodhur. Por Eliseu i kishte thënë se ai do ta shihte me sytë e tij, por nuk do të hante. 20 E ashtu ndodhi. Populli e shkeli me këmbë te porta e ai vdiq.