1 confirmatum est igitur regnum in manu Salomonis
et adfinitate coniunctus est Pharaoni regi Aegypti
accepit namque filiam eius et adduxit in civitatem David
donec conpleret aedificans domum suam et domum Domini
et murum Hierusalem per circuitum
2 et tamen populus immolabat in excelsis
non enim aedificatum erat templum nomini Domini
usque in die illo
3 dilexit autem Salomon Dominum
ambulans in praeceptis David patris sui
excepto quod in excelsis immolabat et accendebat thymiama
4 abiit itaque in Gabaon ut immolaret ibi
illud quippe erat excelsum maximum
mille hostias in holocaustum obtulit Salomon super altare illud
in Gabaon
5 apparuit Dominus Salomoni per somnium
nocte dicens
postula quod vis ut dem tibi
6 et ait Salomon
tu fecisti cum servo tuo David patre meo misericordiam magnam
sicut ambulavit in conspectu tuo
in veritate et iustitia et recto corde tecum
custodisti ei misericordiam tuam grandem
et dedisti ei filium sedentem super thronum eius sicut et hodie
7 et nunc Domine Deus
tu regnare fecisti servum tuum pro David patre meo
ego autem sum puer parvus
et ignorans egressum et introitum meum
8 et servus tuus in medio est populi quem elegisti
populi infiniti qui numerari et supputari non potest prae multitudine
9 dabis ergo servo tuo cor docile
ut iudicare possit populum tuum
et discernere inter malum et bonum
quis enim potest iudicare
populum istum populum tuum hunc multum
10 placuit ergo sermo coram Domino
quod Salomon rem huiuscemodi postulasset
11 et dixit Deus Salomoni
quia postulasti verbum hoc et non petisti tibi dies multos
nec divitias aut animam inimicorum tuorum
sed postulasti tibi sapientiam ad discernendum iudicium
12 ecce feci tibi secundum sermones tuos
et dedi tibi cor sapiens et intellegens
in tantum ut nullus ante te similis tui fuerit
nec post te surrecturus sit
13 sed et haec quae non postulasti dedi tibi
divitias scilicet et gloriam
ut nemo fuerit similis tui in regibus cunctis retro diebus
14 si autem ambulaveris in viis meis
et custodieris praecepta mea et mandata mea
sicut ambulavit pater tuus
longos faciam dies tuos
15 igitur evigilavit Salomon et intellexit quod esset somnium
cumque venisset Hierusalem stetit coram arca foederis Domini
et obtulit holocausta
et fecit victimas pacificas et grande convivium
universis famulis suis
16 tunc venerunt duae mulieres meretrices ad regem
steteruntque coram eo
17 quarum una ait obsecro mi domine
ego et mulier haec habitabamus in domo una
et peperi apud eam in cubiculo
18 tertia vero die postquam ego peperi peperit et haec
et eramus simul nullusque alius in domo nobiscum
exceptis nobis duabus
19 mortuus est autem filius mulieris huius nocte
dormiens quippe oppressit eum
20 et consurgens intempesta nocte silentio
tulit filium meum de latere meo ancillae tuae dormientis
et conlocavit in sinu suo
suum autem filium qui erat mortuus posuit in sinu meo
21 cumque surrexissem mane ut darem lac filio meo apparuit mortuus
quem diligentius intuens clara luce
deprehendi non esse meum quem genueram
22 responditque altera mulier non est ita
sed filius tuus mortuus est meus autem vivit
e contrario illa dicebat mentiris
filius quippe meus vivit et filius tuus mortuus est
atque in hunc modum contendebant coram rege
23 tunc rex ait haec dicit filius meus vivit et filius tuus mortuus est
et ista respondit non
sed filius tuus mortuus est et filius meus
vivit
24 dixit ergo rex adferte mihi gladium
cumque adtulissent gladium coram rege
25 dividite inquit infantem vivum in duas partes
et date dimidiam partem uni et dimidiam partem alteri
26 dixit autem mulier cuius filius erat vivus ad regem
commota sunt quippe viscera eius super filio suo
obsecro domine date illi infantem vivum et nolite interficere eum
contra illa dicebat
nec mihi nec tibi sit dividatur
27 respondens rex ait
date huic infantem vivum et non occidatur
haec est mater eius
28 audivit itaque omnis Israhel iudicium quod iudicasset rex
et timuerunt regem
videntes sapientiam Dei esse in eo ad faciendum iudicium
Solomoni martohet me bijën e faraonit
1 Solomoni lidhi krushqi me faraonin, mbretin e Egjiptit, dhe u martua me bijën e tij. Gruan e solli në qytetin e Davidit, derisa të mbaronte së ndërtuari shtëpinë e vet, tempullin e Zotit dhe muret rrethuese të Jerusalemit. 2 Në atë kohë populli i kushtonte flijimet nëpër faltore në vende të larta, sepse tempulli për nder të emrit të Zotit nuk ishte ndërtuar ende.
3 Solomoni e donte Zotin dhe jetonte sipas porosive që i kishte lënë i ati, Davidi. Por edhe ai kushtonte flijime e digjte temjan nëpër faltore në vende të larta. 4 Kështu, Solomoni shkoi në Gibeon për të kushtuar flijime, sepse atje ishte faltorja më e rëndësishme në vende të larta. Mbi atë altar Solomoni kushtoi një mijë fli shkrumbimi. 5 Në Gibeon, Zoti iu shfaq Solomonit në ëndërr natën dhe e pyeti: «Kërko ç'të duash e unë do të ta jap». 6 Solomoni i tha: «Ti ke treguar mirësi të madhe me shërbëtorin tënd, Davidin, atin tim, sepse ai jetoi në praninë tënde me besnikëri, me drejtësi dhe me zemër të ndershme ndaj teje. Ti i qëndrove besnik kësaj mirësisë sate të madhe dhe i dhe një bir, që të ulet në fronin e tij, siç ndodh sot. 7 E tani, o Zot, Perëndia im, ti më ke bërë mbret në vend të Davidit, atit tim, megjithëse unë jam veçse një djalosh i ri dhe nuk di si të mbretëroj. 8 Shërbëtori yt gjendet mes popullit tënd të zgjedhur, mes një populli aq të madh, sa nuk mund të numërohet. 9 Jepi, pra, shërbëtorit tënd një zemër të urtë, që të mund ta udhëheqë popullin tënd dhe të dijë të dallojë të mirën nga e keqja, sepse kush mund ta udhëheqë popullin tënd kaq të madh?».
10 Zotit i pëlqeu kërkesa që bëri Solomoni. 11 Atëherë Perëndia i tha: «Meqë kërkove këtë gjë dhe nuk më kërkove as jetë të gjatë, as pasuri e as vdekjen e armiqve të tu, por dije për të udhëhequr, 12 ja, po bëj siç më kërkove dhe po të jap një zemër me aq urti e dije, saqë nuk e ka pasur askush para teje e nuk do ta ketë askush pas teje. 13 Po të jap edhe çka nuk kërkove: pasuri e lavdi. Kështu, gjatë gjithë jetës sate, nuk do të ketë mbret të ngjashëm me ty. 14 E nëse do të ecësh udhëve të mia, duke mbajtur rregullat dhe urdhërimet e mia, siç bëri ati yt, Davidi, do të të jap jetë të gjatë».
15 Atëherë Solomoni u zgjua dhe pa se kishte qenë në ëndërr. Mandej u kthye në Jerusalem, shkoi para arkës së besëlidhjes së Zotit, kushtoi fli shkrumbimi e paqtimi dhe shtroi një gosti për të gjithë shërbëtorët e tij.
Gjykimi i urtë i Solomonit
16 Një ditë, para mbretit shkuan e u paraqitën dy lavire. 17 Njëra nga gratë tha: «Me leje, imzot. Unë dhe kjo grua jetojmë në të njëjtën shtëpi. Mua më lindi një fëmijë, kur ishte edhe kjo në shtëpi. 18 Tri ditë pasi linda unë, lindi edhe kjo grua. Banonim bashkë dhe në shtëpi nuk kishte njeri tjetër, përveç ne të dyjave. 19 Një natë fëmija i saj vdiq, sepse atë e kishte zënë gjumi mbi fëmijën. 20 Ajo u ngrit në mes të natës, ma mori djalin nga gjiri, teksa unë flija, dhe e çoi në shtratin e vet, ndërsa mua më vuri në gji djalin e saj të vdekur. 21 Kur u ngrita në mëngjes për t'i dhënë gji djalit, pashë se kishte vdekur. Pastaj e këqyra me kujdes në dritë dhe pashë se nuk ishte djali që kisha lindur unë». 22 Gruaja tjetër tha: «Jo, fëmija i gjallë është djali im, ndërsa djali yt ka vdekur». Tjetra iu përgjigj: «Jo, djali yt ka vdekur, e djali im jeton». E kështu grindeshin para mbretit.
23 Atëherë mbreti tha: «Njëra thotë: “Djali im është gjallë, ndërsa djali yt ka vdekur”, tjetra i përgjigjet: “Jo, ka vdekur djali yt. Gjallë është djali im”». 24 Pastaj mbreti tha: «Më sillni një shpatë». Kur i sollën shpatën, 25 tha: «Ndajeni foshnjën e gjallë më dysh dhe jepjani gjysmën njërës e gjysmën tjetrës». 26 Por gruas, djali i së cilës ishte gjallë, iu dhimbs shumë fëmija, prandaj i tha mbretit: «Të lutem, imzot, jepjani asaj foshnjën e gjallë. Mos e vrisni». Ndërsa gruaja tjetër tha: «Të mos jetë as i imi, as i yti. Ndajeni!». 27 Atëherë mbreti u përgjigj e tha: «Jepjani gruas së parë fëmijën e mos e vrisni. Ajo është nëna e foshnjës». 28 Mbarë Izraeli mori vesh për gjykimin e mbretit dhe pati nderim për të, sepse panë se mbreti kishte urtinë e Perëndisë për të bërë drejtësi.