1 E tui hyp n’ bark sckaperzei lekiènin, e erdh n’ scehèr t’ vet.
2 E cè vêêscin perpara atii gni paralitìk raamun n’ sctrat. E tui paa Jeԑu feen t’ atyne, tha paralitikut: Uԑdatu, biir, t’ fallen tyy mkatet tua.
3 E cè dissaa prei Sckribesc thane me vetveti: Ky po truen.
4 E si paa Jeԑu mennimet t’ atyne, tha: Psè po kuitoni këcc n’ ԑemra tuja?
5 Scka âsct mââ koλai me than: T’ jan fallun tyy mkatet e tua: a me than: Ciou, e ezz?
6 E aboλà ci t’ dini, se i Biri i nièrit kaa pusctèd n’ tok me fall mkatet, tha athèr paralitikut: Ciou, e merr dyscekun tânne, e sckò n’ sctpii tân.
7 E u ciue, e sckoi n’ sctpii t’ vet.
8 E tui paa haλku dresctue, e levduene Ԑotin, ci dha kacc puscteden nièrԑvet.
9 E, tui sckue Jeԑu ndyi, paa gni nièrin ci rriite permì kanavèt, me emnit Mattee. E tha atii: Merren mrapa mue. E si u ciue, ndocc atè.
10 E u bââ, tui nnei ai n’ sofer n’ sctpii, cè sciùm publikai e mkatnore tui ardhun, rriiscin n’ sofer me Jeԑu, e me discèpuit t’ atii.
11 E tui paa Fariseit, thoiscin discèpuivet t’ atii: Psè Mièsctri jui po hâ me publikai e me mkatnore?
12 E Jeԑu tui nnie, tha: T’ scnosct nuk kan nevòj per eccìm, por t’ ligt.
13 E tui sckue, e zêni scka âsct: Due miscrieren, e jò kurbanin. Psè nuk erdha me thirr t’ dreitit, por mkatnòrt.
14 Athèr u affruene atii discèpuit t’ Gniònit, tui than: Psè na, e Fariseit, scpesc po gninoim: e discèpuit t’ tuu nuk gninoin?
15 E tha Jeԑu atyne: A munnen sciòkt e dhândrit me kiaa, deri ci rri dhândri me tà? E kan me ardhun dittet ci dhândri kaa meu hièkun prei assìsc: e athèr kan me gninuem.
16 Kerkùsc gnet zopen e zohës eree gni petkut vièter: psè ajò esctueme hièk nnoi senn petkut, e t’ sckyemit bâhet mââ i këcc.
17 As nuk sctiin vêênen eree n’ rscict vièter; nnrỳscei thehen rscict, e vêêna derdhhet, e rscict sckoin dam. Por vêênen eree sctiin n’ rsice t’ rii, e t’ dyy kan meu ruit.
18 Ai tui fol ktò atyne, cè gni nner t’ paar u affrue, e adhrote atè, tui than: Ԑot, bia eme gnetàsc âsct dek: por eja, e vêne doren tânne permì atè, e kaa meu giàλ.
19 E Jeԑu tui u ciue, ndiekte atè, e discèpuit e vet.
20 E cè gni grue, e zila hìcete këcc prei t’ rèdhunit giàkut ciỳsc se prei dymdhètt vièttësc, ju affrue mrapa, e preku sckunniλin e petkut e tii.
21 Psè thote me vetveti: N’ perkìtscia saλde petkun e tii, kam me psctue.
22 E Jeԑu u kthye, e tui paa atè, tha: Kii uԑdai, o bii, feja e jote t’ kaa psctue. E gruja u scnosc n’ at sahàt.
23 E si erdh Jeԑu n’ scpii t’ atii t’ parit, e tui paa burigiit, e haλkun tui bââ ԑciùrm, thote:
24 Largohi: psè vaiԑa nuk âsct dekun, por po flêê. E perciestiscin atè.
25 E si u perԑûûn haλku, hîîni: e kapi doren e assai. E vaiԑa u ciue.
26 E ky nââm duul n’ t’ gith at dhee.
27 E prei ndyi Jeԑu tui voit, dyy ciòrra muurne mrapa atè, tui bertìt, e tui than: Kii miscrier per nee, o i biri Davidit.
28 E si erdh n’ scpii, u affrue atii t’ verbet. E tha Jeԑu atyne: A bessoni se un mùnnemi me bââ juve ktè? I thon atii: Possì, o Ԑot.
29 Athèr preku syyt e tyne, tui than: U bâft juve, sikursè keni feen.
30 E u cilne syyt e tyne: e Jeԑu i sctrengoi, tui than: Kciỳrni ci mos diin kusc.
31 E atà tui dall, hapen nââmin e tii n’ gith at dhee.
32 E atà sì duulne, cè pruune perpara atii gni nièri t’ paa‐goi t’ diemnuem.
33 E si perԑûû diàλin, i paa‐goi foli, e haλku u mrekuλuene, tui than: Kur ksctù s’ âsct paa n’ Iԑraèl.
34 E Fariseit thoiscin: Ky po perԑên dièmnit me t’ parin e dièmnevet.
35 E Jeԑu sckote rreth gith scehervet, e katùnnevet, tui msue n’ sinagoga t’ tyne, e tui predikue ugniλin e reɣniis, tui scnosc t’ gith dèrgiat, e t’ gith lngatet.
36 E tui paa haλku, pat miscrier per tà: psè iscin t’ munnuem, e rriiscin sikursè delet paa ciobàn.
37 Athèr thot discèpuive t’ vet: T’ kòrruni âsct gnimèn sciùm, por puntòrt jan pak.
38 Lutni praa Ԑotniin e korrs, ci t’ cion puntòrt n’ korr t’ vet.
Shërimi i të paralizuarit
(Mk 2.1-12Lk 5.17-26)1 Si hipi në varkë, Jezui kaloi në bregun tjetër dhe erdhi në qytetin e vet. 2 Atëherë i sollën një të paralizuar, të shtrirë në një vig. Kur pa besimin e tyre, Jezui i tha të paralizuarit: «Merr zemër, biri im, të janë falur mëkatet». 3 Disa nga shkruesit thanë me vete: «Ky po fyen Perëndinë». 4 Meqenëse Jezui i njihte mendimet e tyre, u tha: «Pse keni këto mendime të këqija në zemrat tuaja? 5 Çfarë është më e lehtë, të thuash “të janë falur mëkatet” apo të thuash “ngrihu dhe ec”? 6 Mirëpo, që ta dini se Biri i njeriut ka pushtetin të falë mëkatet mbi tokë, “i tha të paralizuarit”, ngrihu, merre vigun e shko në shtëpi!». 7 Ai u ngrit e shkoi në shtëpi. 8 Kur panë këtë gjë, turmat i zuri frika dhe përlëvduan Perëndinë që u kishte dhënë njerëzve një pushtet kaq të madh.
Thirrja e Mateut
(Mk 2.13-17Lk 5.27-32)9 Si u largua prej andej, Jezui pa një njeri që rrinte ulur në bankën e tagrave. Ai quhej Mate. Jezui i tha: «Më ndiq!». Ai u ngrit e i shkoi pas. 10 Ndërsa ishin ulur për të ngrënë në shtëpinë e Mateut, erdhën shumë tagrambledhës e mëkatarë, që u ulën në tryezë me Jezuin dhe me dishepujt e tij. 11 Kur panë këtë gjë, farisenjtë u thanë dishepujve: «Përse mësuesi juaj ha me tagrambledhës e me mëkatarë?». 12 Por kur e dëgjoi këtë, Jezui tha: «Nuk janë të shëndoshët ata që kanë nevojë për mjekun, por të sëmurët. 13 Shkoni e mësoni çfarë do të thotë: dua mëshirë e jo flijime. Unë nuk kam ardhur të thërras të drejtët, por mëkatarët».
Agjërimi
(Mk 2.18-22Lk 5.33-39)14 Atëherë iu afruan dishepujt e Gjonit e i thanë: «Përse ne dhe farisenjtë agjërojmë shumë, ndërsa dishepujt e tu nuk agjërojnë?». 15 Jezui u tha: «A mund të mbajnë zi dasmorët kur dhëndri është me ta? Por do të vijë dita kur do t'ua rrëmbejnë dhëndrin e atëherë do të agjërojnë. 16 Askush nuk vë një arnë prej një cope të re në një rrobë të vjetër, sepse arna e gris rrobën e grisja bëhet më e madhe. 17 Askush nuk hedh verë të re në kacekë të vjetër, se kacekët çahen, vera derdhet e kështu humbasin edhe kacekët. Prandaj, vera e re hidhet në kacekë të rinj e kështu ruhen që të dyja».
Prekja shëruese
(Mk 5.21-43Lk 8.40-56)18 Ndërsa Jezui po fliste me ta, iu afrua një kryetar sinagoge, që i ra në gjunjë e i tha: «Sapo më vdiq vajza, por eja vëri duart mbi të dhe ajo do të jetojë». 19 Jezui u ngrit e shkoi pas tij bashkë me dishepujt. 20 Dhe ja, një grua që vuante nga hemorragjia prej dymbëdhjetë vjetësh iu afrua nga pas dhe i preku cepin e gunës. 21 Sepse thoshte me vete: «Sikur t'i prek vetëm gunën, do të shpëtoj». 22 Jezui u kthye, e pa e i tha: «Merr zemër, bija ime, besimi yt të shpëtoi». Dhe që nga ai çast ajo grua u shërua. 23 Kur arriti te shtëpia e kryetarit të sinagogës dhe pa fyelltarët e turmën e zhurmshme, 24 Jezui tha: «Largohuni se vajza nuk ka vdekur, por po fle». Por ata e përqeshën. 25 Kur e nxorën turmën përjashta, ai hyri, e mori vajzën për dore dhe ajo u ngrit. 26 Lajmi për këtë mrekulli u përhap në mbarë krahinën.
Shërimi i dy të verbërve
27 Kur Jezui u largua që andej, i shkuan pas dy të verbër që thërrisnin: «Ki mëshirë për ne, Biri i Davidit!». 28 Si arritën në shtëpi, të verbrit iu afruan dhe Jezui u tha: «A besoni se mund ta bëj këtë gjë?». Ata i thanë: «Po, o Zot!». 29 Atëherë ai u preku sytë e u tha: «U bëftë sipas besimit tuaj!». 30 Dhe atyre iu hapën sytë. Jezui i urdhëroi: «Kini kujdes se mos e merr vesh njeri». 31 Por ata, sapo dolën, e përhapën lajmin në mbarë krahinën.
Shërimi i një shurdhmemeci
32 Ndërsa po dilnin, i sollën një shurdhmemec që ishte i pushtuar nga djalli. 33 Kur u dëbua djalli, shurdhmemeci foli dhe turmat u mrekulluan e thanë: «Nuk është parë asnjëherë një gjë e tillë në Izrael». 34 Por farisenjtë thanë: «Ai i dëbon djajtë me fuqinë e kryetarit të djajve».
Dhembshuria e Jezuit
35 Jezui i përshkoi të gjitha qytetet dhe fshatrat duke mësuar njerëzit në sinagogat e tyre, duke predikuar ungjillin e mbretërisë e duke shëruar çdo sëmundje e lëngatë. 36 Kur pa turmat, iu dhimbsën, sepse ishin të lodhura e të braktisura, si delet pa bari. 37 Atëherë u tha dishepujve: «Të korrat janë të mëdha, por punëtorë ka pak. 38 Lutjuni të zotit të të korrave të dërgojë punëtorë në të korrat e veta».