1 Ἀγαθὸν ὄνομα ὑπὲρ ἔλαιον ἀγαθὸν
καὶ ἡμέρα τοῦ θανάτου ὑπὲρ ἡμέραν γενέσεως αὐτοῦ.
2 ἀγαθὸν πορευθῆναι εἰς οἶκον πένθους
ἢ ὅτι πορευθῆναι εἰς οἶκον πότου,
καθότι τοῦτο τέλος παντὸς τοῦ ἀνθρώπου,
καὶ ὁ ζῶν δώσει εἰς καρδίαν αὐτοῦ.
3 ἀγαθὸν θυμὸς ὑπὲρ γέλωτα,
ὅτι ἐν κακίᾳ προσώπου ἀγαθυνθήσεται καρδία.
4 καρδία σοφῶν ἐν οἴκῳ πένθους,
καὶ καρδία ἀφρόνων ἐν οἴκῳ εὐφροσύνης.
5 ἀγαθὸν τὸ ἀκοῦσαι ἐπιτίμησιν σοφοῦ
ὑπὲρ ἄνδρα ἀκούοντα ᾆσμα ἀφρόνων·
6 ὅτι ὡς φωνὴ τῶν ἀκανθῶν ὑπὸ τὸν λέβητα,
οὕτως γέλως τῶν ἀφρόνων·
καί γε τοῦτο ματαιότης.
7 ὅτι ἡ συκοφαντία περιφέρει σοφὸν
καὶ ἀπόλλυσι τὴν καρδίαν εὐτονίας αὐτοῦ.
8 ἀγαθὴ ἐσχάτη λόγων ὑπὲρ ἀρχὴν αὐτοῦ,
ἀγαθὸν μακρόθυμος ὑπὲρ ὑψηλὸν πνεύματι.
9 μὴ σπεύσῃς ἐν πνεύματί σου τοῦ θυμοῦσθαι,
ὅτι θυμὸς ἐν κόλπῳ ἀφρόνων ἀναπαύσεται.
10 μὴ εἴπῃς Τί ἐγένετο
ὅτι αἱ ἡμέραι αἱ πρότεραι ἦσαν ἀγαθαὶ ὑπὲρ ταύτας;
ὅτι οὐκ ἐν σοφίᾳ ἐπηρώτησας περὶ τούτου.
11 ἀγαθὴ σοφία μετὰ κληροδοσίας
καὶ περισσεία τοῖς θεωροῦσιν τὸν ἥλιον·
12 ὅτι ἐν σκιᾷ αὐτῆς ἡ σοφία ὡς σκιὰ τοῦ ἀργυρίου,
καὶ περισσεία γνώσεως τῆς σοφίας
ζωοποιήσει τὸν παρ᾽ αὐτῆς.
13 ἰδὲ τὰ ποιήματα τοῦ θεοῦ·
ὅτι τίς δυνήσεται τοῦ κοσμῆσαι
ὃν ἂν ὁ θεὸς διαστρέψῃ αὐτόν;
14 ἐν ἡμέρᾳ ἀγαθωσύνης ζῆθι ἐν ἀγαθῷ
καὶ ἐν ἡμέρᾳ κακίας ἰδέ·
καί γε σὺν τοῦτο σύμφωνον τούτῳ
ἐποίησεν ὁ θεὸς περὶ λαλιᾶς,
ἵνα μὴ εὕρῃ ὁ ἄνθρωπος ὀπίσω αὐτοῦ μηδέν.
15 Σὺν τὰ πάντα εἶδον ἐν ἡμέραις ματαιότητός μου·
ἔστιν δίκαιος ἀπολλύμενος ἐν δικαίῳ αὐτοῦ,
καὶ ἔστιν ἀσεβὴς μένων ἐν κακίᾳ αὐτοῦ.
16 μὴ γίνου δίκαιος πολὺ
καὶ μὴ σοφίζου περισσά, μήποτε ἐκπλαγῇς.
17 μὴ ἀσεβήσῃς πολὺ καὶ μὴ γίνου σκληρός,
ἵνα μὴ ἀποθάνῃς ἐν οὐ καιρῷ σου.
18 ἀγαθὸν τὸ ἀντέχεσθαί σε ἐν τούτῳ,
καί γε ἀπὸ τούτου μὴ ἀνῇς τὴν χεῖρά σου,
ὅτι φοβούμενος τὸν θεὸν ἐξελεύσεται τὰ πάντα.
19 Ἡ σοφία βοηθήσει τῷ σοφῷ
ὑπὲρ δέκα ἐξουσιάζοντας τοὺς ὄντας ἐν τῇ πόλει·
20 ὅτι ἄνθρωπος οὐκ ἔστιν δίκαιος ἐν τῇ γῇ,
ὃς ποιήσει ἀγαθὸν καὶ οὐχ ἁμαρτήσεται.
21 καί γε εἰς πάντας τοὺς λόγους, οὓς λαλήσουσιν,
μὴ θῇς καρδίαν σου,
ὅπως μὴ ἀκούσῃς τοῦ δούλου σου καταρωμένου σε,
22 ὅτι πλειστάκις πονηρεύσεταί σε
καὶ καθόδους πολλὰς κακώσει καρδίαν σου,
ὅπως καί γε σὺ κατηράσω ἑτέρους.
23 Πάντα ταῦτα ἐπείρασα ἐν τῇ σοφίᾳ·
εἶπα Σοφισθήσομαι,
24 καὶ αὐτὴ ἐμακρύνθη ἀπ᾽ ἐμοῦ μακρὰν ὑπὲρ ὃ ἦν,
καὶ βαθὺ βάθος, τίς εὑρήσει αὐτό;
25 ἐκύκλωσα ἐγώ, καὶ ἡ καρδία μου τοῦ γνῶναι
καὶ τοῦ κατασκέψασθαι καὶ ζητῆσαι σοφίαν καὶ ψῆφον
καὶ τοῦ γνῶναι ἀσεβοῦς ἀφροσύνην
καὶ σκληρίαν καὶ περιφοράν.
26 καὶ εὑρίσκω ἐγὼ πικρότερον ὑπὲρ θάνατον,
σὺν τὴν γυναῖκα, ἥτις ἐστὶν θηρεύματα
καὶ σαγῆναι καρδία αὐτῆς,
δεσμοὶ χεῖρες αὐτῆς·
ἀγαθὸς πρὸ προσώπου τοῦ θεοῦ ἐξαιρεθήσεται ἀπ᾽ αὐτῆς,
καὶ ἁμαρτάνων συλλημφθήσεται ἐν αὐτῇ.
27 ἰδὲ τοῦτο εὗρον, εἶπεν ὁ Ἐκκλησιαστής,
μία τῇ μιᾷ τοῦ εὑρεῖν λογισμόν,
28 ὃν ἔτι ἐζήτησεν ἡ ψυχή μου καὶ οὐχ εὗρον·
ἄνθρωπον ἕνα ἀπὸ χιλίων εὗρον
καὶ γυναῖκα ἐν πᾶσι τούτοις οὐχ εὗρον.
29 πλὴν ἰδὲ τοῦτο εὗρον, ὃ ἐποίησεν ὁ θεὸς
σὺν τὸν ἄνθρωπον εὐθῆ,
καὶ αὐτοὶ ἐζήτησαν λογισμοὺς πολλούς.
1 quid necesse est homini maiora se quaerere
cum ignoret quid conducat sibi in vita sua
numero dierum peregrinationis suae
et tempore quo velut umbra praeterit
aut quis ei poterit indicare
quid post eum futurum sub sole sit
2 melius est nomen bonum quam unguenta pretiosa
et dies mortis die nativitatis
3 melius est ire ad domum luctus quam ad domum convivii
in illa enim finis cunctorum admonetur hominum
et vivens cogitat quid futurum sit
4 melior est ira risu
quia per tristitiam vultus corrigitur animus delinquentis
5 cor sapientium ubi tristitia est et cor stultorum ubi laetitia
6 melius est a sapiente corripi quam stultorum adulatione decipi
7 quia sicut sonitus spinarum ardentium sub olla sic risus stulti
sed et hoc vanitas
8 calumnia conturbat sapientem et perdet robur cordis illius
9 melior est finis orationis quam principium
melior est patiens arrogante
10 ne velox sis ad irascendum quia ira in sinu stulti
requiescit
11 ne dicas quid putas causae est
quod priora tempora meliora fuere quam nunc sunt
stulta est enim huiuscemodi interrogatio
12 utilior est sapientia cum divitiis
et magis prodest videntibus solem
13 sicut enim protegit sapientia sic protegit pecunia
hoc autem plus habet eruditio et sapientia
quod vitam tribuunt possessori suo
14 considera opera Dei
quod nemo possit corrigere quem ille despexerit
15 in die bona fruere bonis et malam diem praecave
sicut enim hanc sic et illam fecit Deus
ut non inveniat homo contra eum iustas querimonias
16 haec quoque vidi in diebus vanitatis meae
iustus perit in iustitia sua
et impius multo vivit tempore in malitia sua
17 noli esse iustus multum
neque plus sapias quam necesse est ne obstupescas
18 ne impie agas multum et noli esse stultus
ne moriaris in tempore non tuo
19 bonum est te sustentare iustum
sed et ab illo ne subtrahas manum tuam
quia qui Deum timet nihil neglegit
20 sapientia confortabit sapientem
super decem principes civitatis
21 non est enim homo iustus in terra qui faciat bonum et non peccet
22 sed et cunctis sermonibus qui dicuntur ne accommodes cor tuum
ne forte audias servum tuum maledicentem tibi
23 scit enim tua conscientia quia et tu crebro maledixisti
aliis
24 cuncta temptavi in sapientia
dixi sapiens efficiar et ipsa longius recessit a me
25 multo magis quam erat
et alta profunditas quis inveniet eam
26 lustravi universa animo meo
ut scirem et considerarem et quaererem sapientiam et rationem
et ut cognoscerem impietatem stulti et errorem inprudentium
27 et inveni amariorem morte mulierem
quae laqueus venatorum est et sagena cor eius
vincula sunt manus illius
qui placet Deo effugiet eam
qui autem peccator est capietur ab illa
28 ecce hoc inveni dicit Ecclesiastes unum et alterum
ut invenirem rationem
29 quam adhuc quaerit anima mea et non inveni
virum de mille unum repperi mulierem ex omnibus non inveni
30 solummodo hoc inveni quod fecerit Deus hominem rectum
et ipse se infinitis miscuerit quaestionibus
quis talis ut sapiens est et quis cognovit solutionem verbi