1 Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυιδ.
Ἐπὶ τῷ κυρίῳ πέποιθα· πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου
Μεταναστεύου ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον;
2 ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον,
ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν
τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ.
3 ὅτι ἃ κατηρτίσω, καθεῖλον·
ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησεν;
4 κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ·
κύριος, ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ.
οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀποβλέπουσιν,
τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζει τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.
5 κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ,
ὁ δὲ ἀγαπῶν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν.
6 ἐπιβρέξει ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας,
πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν.
7 ὅτι δίκαιος κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν,
εὐθύτητα εἶδεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.
1 Përse rri së largu, o Zot? Fshihe ndë kohëra shtrëngimi?
2 Ndë madhështi të pa-besit përvëlonetë dorë-holli; le të zihenë ndë diallësi që shkonjënë ndër mënt.
3 Se fajtori mburretë ndë dëshërimet’ e shpirtit ti, edhe i paudhi lumëron vetëvetëhenë: nuk e zë për gjë Zonë.
4 Fajtori, për madhështin’ e faqesë ti, nukë do të kërkonjë, s’ka Perëndi mbë gjithë mendimet të ati.
5 Udhët’ e ati ndyhenë ndë çdo kohë, gjyqet’ e tu janë shumë lart nga faqeja e ati, çfryn kundrë gjith’ arëmiqet ti.
6 Sepse tha ndë zëmërë të ti: Nukë do të tundem bres pas brezi, pa ndonjë të keqe.
7 Goja e ati është plot me mallëkim e me hidhërim e me gënjeshtrë, ndënë gjuhën’ e ati ësht’ e keqe edhe pa-udhëri.
8 Rri ndë ushe ndëpër fshatra, që të vrasë të pafajminë ndë të pshehëtë, syt’ e ati përgjonjënë të nevojëshiminë.
9 Pulitetë ndë të fshehëtë, si leoni ndë shpellët të ti, pulitetë për të rrëmbyerë dorë-hollinë, rrëmben dorë-hollinë, kur heq ndë lak të ti.
10 Kërrusetë e uletë, që të bienë të nevojëshimitë ndër thonj t’ati.
11 Sepse tha ndë zëmërët të ti: Harroi Perëndia; ktheu mbënjanë faqen’ e ti, për të mos parë kurrë.
12 Ngreu, o Zot, o Perëndia im, u lartoftë dora jote, mos harro kurrë të nevojëshimit’ e tu.
13 Për ç’punë zëmëroi Perëndinë i pa-besi? Sepse tha ndë zëmërë të ti: Nukë do të kërkonjë.
14 Sheh, se ti vështron të shtrembërëtë edhe të sharëtë, që ta çpaguanjç me dorët tënde; dorë-holli lihetë ndë dorët tënde, ti je ndihmësi i të varfërit.
15 Dërrmo krahën’ e fajtorit edhe të keqit, do të kërkonetë faji i ati, nukë do të mos gjëndetë.
16 Zoti është mbëret ndë jetë të jetësë, kombetë do të vdirenë prej dheut ati. Ndigjove dëshërimn’ e të nevojëshimet,
17 o Zot, do të bënjç gati zëmërën’ e atyreve, do të ndigjonjç me veshnë tënt,
18 që të gjykonjç të varfërinë edhe të zëmërë-ulëtinë, gjersa të mos mundonjë më njieriu mbi dhet.