1 ἀκόλαστον οἶνος καὶ ὑβριστικὸν μέθη,
πᾶς δὲ ὁ συμμειγνύμενος αὐτῇ οὐκ ἔσται σοφός.
2 οὐ διαφέρει ἀπειλὴ βασιλέως θυμοῦ λέοντος,
ὁ δὲ παροξύνων αὐτὸν ἁμαρτάνει εἰς τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν.
3 δόξα ἀνδρὶ ἀποστρέφεσθαι λοιδορίας,
πᾶς δὲ ἄφρων τοιούτοις συμπλέκεται.
4 ὀνειδιζόμενος ὀκνηρὸς οὐκ αἰσχύνεται,
ὡσαύτως καὶ ὁ δανιζόμενος σῖτον ἐν ἀμήτῳ.
5 ὕδωρ βαθὺ βουλὴ ἐν καρδίᾳ ἀνδρός,
ἀνὴρ δὲ φρόνιμος ἐξαντλήσει αὐτήν.
6 μέγα ἄνθρωπος καὶ τίμιον ἀνὴρ ἐλεήμων,
ἄνδρα δὲ πιστὸν ἔργον εὑρεῖν.
7 ὃς ἀναστρέφεται ἄμωμος ἐν δικαιοσύνῃ,
μακαρίους τοὺς παῖδας αὐτοῦ καταλείψει.
8 ὅταν βασιλεὺς δίκαιος καθίσῃ ἐπὶ θρόνου,
οὐκ ἐναντιοῦται ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ πᾶν πονηρόν.
9 τίς καυχήσεται ἁγνὴν ἔχειν τὴν καρδίαν;
ἢ τίς παρρησιάσεται καθαρὸς εἶναι ἀπὸ ἁμαρτιῶν;
9a κακολογοῦντος πατέρα ἢ μητέρα σβεσθήσεται λαμπτήρ,
αἱ δὲ κόραι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ ὄψονται σκότος.
9b μερὶς ἐπισπουδαζομένη ἐν πρώτοις
ἐν τοῖς τελευταίοις οὐκ εὐλογηθήσεται.
9c μὴ εἴπῃς Τείσομαι τὸν ἐχθρόν·
ἀλλὰ ὑπόμεινον τὸν κύριον, ἵνα σοι βοηθήσῃ.
10 στάθμιον μέγα καὶ μικρὸν καὶ μέτρα δισσά,
ἀκάθαρτα ἐνώπιον κυρίου καὶ ἀμφότερα.
11 καὶ ὁ ποιῶν αὐτὰ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν αὐτοῦ συμποδισθήσεται,
νεανίσκος μετὰ ὁσίου, καὶ εὐθεῖα ἡ ὁδὸς αὐτοῦ.
12 οὖς ἀκούει καὶ ὀφθαλμὸς ὁρᾷ·
κυρίου ἔργα καὶ ἀμφότερα.
13 μὴ ἀγάπα καταλαλεῖν, ἵνα μὴ ἐξαρθῇς·
διάνοιξον τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ ἐμπλήσθητι ἄρτων.
23 βδέλυγμα κυρίῳ δισσὸν στάθμιον,
καὶ ζυγὸς δόλιος οὐ καλὸν ἐνώπιον αὐτοῦ.
24 παρὰ κυρίου εὐθύνεται τὰ διαβήματα ἀνδρί·
θνητὸς δὲ πῶς ἂν νοήσαι τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ;
25 παγὶς ἀνδρὶ ταχύ τι τῶν ἰδίων ἁγιάσαι·
μετὰ γὰρ τὸ εὔξασθαι μετανοεῖν γίνεται.
26 λικμήτωρ ἀσεβῶν βασιλεὺς σοφὸς
καὶ ἐπιβαλεῖ αὐτοῖς τροχόν.
27 φῶς κυρίου πνοὴ ἀνθρώπων,
ὃς ἐρευνᾷ ταμιεῖα κοιλίας.
28 ἐλεημοσύνη καὶ ἀλήθεια φυλακὴ βασιλεῖ
καὶ περικυκλώσουσιν ἐν δικαιοσύνῃ τὸν θρόνον αὐτοῦ.
29 κόσμος νεανίαις σοφία,
δόξα δὲ πρεσβυτέρων πολιαί.
30 ὑπώπια καὶ συντρίμματα συναντᾷ κακοῖς,
πληγαὶ δὲ εἰς ταμιεῖα κοιλίας.
1 Vera është përqeshëse, edhe të pirët’ e fortë bie qarta, edhe kush gënjehetë nga këto, nuk’ (ësht’) i urtë.
2 Kanosia e mbëretit ësht’ ulurimë leoni: kush nxen atë, fëlen kundrë jetësë ti.
3 Nderi i njeriu është të pushonjë nga qarta, po ç’do i marrë ngatërronetë (ndë këtë).
4 Kush purton nukë do të laronjë nga pun’ e dimërit, (përandaj) do të kërkonjë ndë verë, po nukë (do të gjenjë).
5 Këshilleja ndë zemërët të njeriut (është posi) ujëra të thella, po njeriu i mënçim do t’e nxierrë atë.
6 Shumë njerës leçisënë gjithësecili të mirën’ e ti, po kush do të gjenjë njeri besëtar?
7 I dreiti ecën ndë të tërët të ti, edhe të bijtë (janë) të lumurë pas ati.
8 Mbëreti kur rri mbë fron të gjyqit, përndan ç’do të keqe me syt e ti.
9 Kush munt të thotë: Qërova zemërënë t’ime, jam i qëruarë nga falet’ e mi?
10 Gjithë ç’farë zigjesh, gjithë ç’farë masash, (janë) të dy palëtë të ndohëta te Zoti.
11 Edhe dialli vetë njihetë nga punët’ e tia, ndë janë punët’ e ati të qëruara, edhe ndë janë të dreita.
12 Veshi dëgjon, e syri sheh, po Zoti i ka bërë të dy.
13 Mos duaj gjumënë, që të mos bënesh i vobek; hap syt’ e tu, edhe do të nginjesh me bukë.
14 E keqe, e keqe, thot’ ay që blen, po si të ikënjë mburretë.
15 Ka ar, edhe shumicë margaritarësh, po gol’ e urtë (ësht’) e paçimuarë.
16 Merr rrobën’ e dorë-dhënësit (për të huajë), edhe për penk nga ay, (si për) plaçka të huaja.
17 Buk’ e gënjeshtrësë (ësht’) e ëmblë te njeriu, po pastaj gol’ e ati do të mbushetë me haliqë.
18 Mendimetë forconenë me anë të këshillesë, edhe si të mendonesh mirë bën luftë.
19 Ay që silletë mb’-at’-anë e mbë-kët’-anë e përndan fialë, sbulon të fshehuratë, përandaj mos u përzie bashkë me atë që sgjëron buzët’ e tia.
20 Kandilej’ e ati që shan tanë e t’ëmënë do të shuhetë nd’ errësirë të thellë.
21 Ay trashëgim që është fituarë shpejt ndë kryet të herësë, nukë bekonetë ndë funt.
22 Mos thuash: Do të shpaguanj të keqenë, prit Zotinë, edhe do të të shpëtonjë.
23 Gjithë ç’farë zigjesh (janë) të ndohëta te Zoti, edhe kupat’ e zigjit rrem nukë (janë) të mira.
24 Çapat’ e njeriut (ndreqenë) prej Zotit, qysh do ta njihte pra njeriu udhën’ e ti?
25 Është dhokan për atë njeri që nxitonetë të flasë për gjë të shënjtëruarë, edhe të mendonetë pas së faluravet.
26 Mbëreti i urtë heth të paudhëtë (posi kashtën’ e grurit), edhe surrullat rrotovilenë mbi ata.
27 Kandilëj’ e Zotit (është) frym’ e njeriut, që shikon gjithë të thellat’ e zëmërësë.
28 Përdëllimi edhe e dreita ruanjënë mbëretinë, edhe froni i ati forconetë prej përdëllimit.
29 Mburrimi i të rivet (është) fuqia e atyreve; edhe lavdia e pleqet (janë) qimet’ e bardha.
30 Plagët’ e zeza të rrahurit (janë) miekësi tek i ligu; edhe të rrahuratë (qëronjënë) të thellat’ e zemërësë.