3 ἀφροσύνη ἀνδρὸς λυμαίνεται τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ,
τὸν δὲ θεὸν αἰτιᾶται τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.
4 πλοῦτος προστίθησιν φίλους πολλούς,
ὁ δὲ πτωχὸς καὶ ἀπὸ τοῦ ὑπάρχοντος φίλου λείπεται.
5 μάρτυς ψευδὴς οὐκ ἀτιμώρητος ἔσται,
ὁ δὲ ἐγκαλῶν ἀδίκως οὐ διαφεύξεται.
6 πολλοὶ θεραπεύουσιν πρόσωπα βασιλέων, πᾶς δὲ ὁ κακὸς γίνεται ὄνειδος ἀνδρί.
7 πᾶς, ὃς ἀδελφὸν πτωχὸν μισεῖ,
καὶ φιλίας μακρὰν ἔσται.
ἔννοια ἀγαθὴ τοῖς εἰδόσιν αὐτὴν ἐγγιεῖ,
ἀνὴρ δὲ φρόνιμος εὑρήσει αὐτήν.
ὁ πολλὰ κακοποιῶν τελεσιουργεῖ κακίαν·
ὃς δὲ ἐρεθίζει λόγους, οὐ σωθήσεται.
8 ὁ κτώμενος φρόνησιν ἀγαπᾷ ἑαυτόν·
ὃς δὲ φυλάσσει φρόνησιν, εὑρήσει ἀγαθά.
9 μάρτυς ψευδὴς οὐκ ἀτιμώρητος ἔσται·
ὃς δ᾽ ἂν ἐκκαύσῃ κακίαν, ἀπολεῖται ὑπ᾽ αὐτῆς.
10 οὐ συμφέρει ἄφρονι τρυφή,
καὶ ἐὰν οἰκέτης ἄρξηται μεθ᾽ ὕβρεως δυναστεύειν.
11 ἐλεήμων ἀνὴρ μακροθυμεῖ,
τὸ δὲ καύχημα αὐτοῦ ἐπέρχεται παρανόμοις.
12 βασιλέως ἀπειλὴ ὁμοία βρυγμῷ λέοντος·
ὥσπερ δὲ δρόσος ἐπὶ χόρτῳ, οὕτως τὸ ἱλαρὸν αὐτοῦ.
13 αἰσχύνη πατρὶ υἱὸς ἄφρων,
καὶ οὐχ ἁγναὶ εὐχαὶ ἀπὸ μισθώματος ἑταίρας.
14 οἶκον καὶ ὕπαρξιν μερίζουσιν πατέρες παισίν,
παρὰ δὲ θεοῦ ἁρμόζεται γυνὴ ἀνδρί.
15 δειλία κατέχει ἀνδρογύναιον,
ψυχὴ δὲ ἀεργοῦ πεινάσει.
16 ὃς φυλάσσει ἐντολήν, τηρεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν·
ὁ δὲ καταφρονῶν τῶν ἑαυτοῦ ὁδῶν ἀπολεῖται.
17 δανίζει θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν,
κατὰ δὲ τὸ δόμα αὐτοῦ ἀνταποδώσει αὐτῷ.
18 παίδευε υἱόν σου, οὕτως γὰρ ἔσται εὔελπις·
εἰς δὲ ὕβριν μὴ ἐπαίρου τῇ ψυχῇ σου.
19 κακόφρων ἀνὴρ πολλὰ ζημιωθήσεται·
ἐὰν δὲ λοιμεύηται, καὶ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ προσθήσει.
20 ἄκουε, υἱέ, παιδείαν πατρός σου,
ἵνα σοφὸς γένῃ ἐπ᾽ ἐσχάτων σου.
21 πολλοὶ λογισμοὶ ἐν καρδίᾳ ἀνδρός,
ἡ δὲ βουλὴ τοῦ κυρίου εἰς τὸν αἰῶνα μένει.
22 καρπὸς ἀνδρὶ ἐλεημοσύνη,
κρείσσων δὲ πτωχὸς δίκαιος ἢ πλούσιος ψεύστης.
23 φόβος κυρίου εἰς ζωὴν ἀνδρί,
ὁ δὲ ἄφοβος αὐλισθήσεται ἐν τόποις, οὗ οὐκ ἐπισκοπεῖται γνῶσις.
24 ὁ ἐγκρύπτων εἰς τὸν κόλπον αὐτοῦ χεῖρας ἀδίκως,
οὐδὲ τῷ στόματι οὐ μὴ προσαγάγῃ αὐτάς.
25 λοιμοῦ μαστιγουμένου ἄφρων πανουργότερος γίνεται·
ἐὰν δὲ ἐλέγχῃς ἄνδρα φρόνιμον, νοήσει αἴσθησιν.
26 ὁ ἀτιμάζων πατέρα καὶ ἀπωθούμενος μητέρα αὐτοῦ
καταισχυνθήσεται καὶ ἐπονείδιστος ἔσται.
27 υἱὸς ἀπολειπόμενος φυλάξαι παιδείαν πατρὸς
μελετήσει ῥήσεις κακάς.
28 ὁ ἐγγυώμενος παῖδα ἄφρονα καθυβρίζει δικαίωμα,
στόμα δὲ ἀσεβῶν καταπίεται κρίσεις.
29 ἑτοιμάζονται ἀκολάστοις μάστιγες
καὶ τιμωρίαι ὤμοις ἀφρόνων.
1 Më i mirë ësht’ i vobegu që ecën ndë të tërët të ti, se (i pasuri) që shtrëmbëron buzët’ e tia, edhe është pa mënt.
2 Shpirt pa mënt me të vërtetë nuk’ (është) gjë e mirë; edhe kush nxiton këmbëtë, pengonetë.
3 Marrëzia e njeriut shtrëmbëron udhën’ e ati, edhe zemëra e ati mpeshon mbë Zotinë.
4 Gjëja shton shumë miq, po nga i vobegu heq dorë (edhe) miku i ti.
5 Deshmitari i rrem nukë do të mbetetë pamunduarë, edhe kush flet gënjeshtra nukë do të shpëtonjë.
6 Shumë (vetë) përkëdhelënë faqen’ e të parit, edhe kushdo është miku i ati njeriu që ep.
7 Të vobegun’ e mërzitnjënë gjithë të vëllezëritë; sa më tepërë do të mërgonenë nga ay miqt’ e ati? Ay vete pas tuke klithurë, po ata nukë (përgjigjenë).
8 Kush fiton dituri do shpirtin’ e ti; kush ruan urtësi do të gjenjë mirë.
9 Deshmitar’ i rrem nukë do të mbetetë pa munduarë; edhe kush flet gënjeshtra do të vdiretë.
10 Kënaqëja nuk’ i vëlen të marrit; shumë më tepërë shërbëtorit, të urdhëronjë zotërinë.
11 Urtësia e njeriut përmbëleth zemërimin’ e ati, edhe është lavdi për atë të mos shohë falinë.
12 Zemërimi i mbëretit është posi ulërimë leoni, po miqësia e ati (është) posi vesa mbi barinë.
13 Bir’ i marrë (është) prishëja e t’et; edhe të zënat’ e gruasë (janë) si pika që s’pushon.
14 Shtëpi e gjë trashëgonenë nga atëritë, po gruaja e urtë nga Zoti.
15 Purtesa heth (njerinë) ndë gjumë të rëndë, edhe shpirti i papunë do të ketë uri.
16 Kush ruan porosinë, ruan shpirtin’ e ti, po ay që përmbys udhët’ e tia do të vdiretë.
17 Kush përdëllen të vobegunë huan Zotinë, edhe do t’i shpaguhetë.
18 Mundo t’ët-bir gjer sa është shpëresë, po le të mos të dhizetë shpirti, gjersa ta vraç atë.
19 Zemëraku do munduarë, sepse edhe ndë e lërofsh (atë), përsëri do t’e bënjç (atë punë).
20 Dëgjo këshille e prit mësim, që të bënesh i diturë më ndë funt.
21 Shumë mendime janë ndë zemërët të njeriut, po këshillëja e Zotit do të qëndronjë vetëmë.
22 Nderi i njeriut (është) të mirët’ e ati; edhe i vobegu (është) më i mirë se gënjeshtari.
23 Frik’ e Zotit bie jetë, edhe do të bierë (të flerë) nginjurë, ndonjë e ligë nukë do t’e gjenjë.
24 Ay që purton ngjyen dorën’ e ti ndë kupët, edhe nukë do ta kthenjë as ndë golët të ti.
25 Ndë frushkullofsh përqeshësinë, i mituri do t’e ketë ndër mënt, edhe ndë qërtofsh t’urtinë, do të xënjë mënt.
26 Kush shpërnderon tanë, e shtyn t’ëmënë, (është) një bir që bën turpëri e të sharë.
27 Pusho, o biri im, së dëgjuari mësim që të praps nga fialët’ e të kupëtuarit.
28 Deshmitar’ i paudhë përqesh të dreitinë, edhe gola e të paudhëvet përpin paudhëri.
29 Gjyqe bënenë gati për përqeshësit, shqepë për kurrizin’ e të marrëvet.