1 Εὐφράνθητι, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ῥῆξον καὶ βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα, ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα, εἶπεν γὰρ κύριος. 2 πλάτυνον τὸν τόπον τῆς σκηνῆς σου καὶ τῶν αὐλαιῶν σου, πῆξον, μὴ φείσῃ· μάκρυνον τὰ σχοινίσματά σου καὶ τοὺς πασσάλους σου κατίσχυσον. 3 ἔτι εἰς τὰ δεξιὰ καὶ εἰς τὰ ἀριστερὰ ἐκπέτασον, καὶ τὸ σπέρμα σου ἔθνη κληρονομήσει, καὶ πόλεις ἠρημωμένας κατοικιεῖς. 4 μὴ φοβοῦ ὅτι κατῃσχύνθης, μηδὲ ἐντραπῇς ὅτι ὠνειδίσθης· ὅτι αἰσχύνην αἰώνιον ἐπιλήσῃ καὶ ὄνειδος τῆς χηρείας σου οὐ μὴ μνησθήσῃ. 5 ὅτι κύριος ὁ ποιῶν σε, κύριος σαβαωθ ὄνομα αὐτῷ· καὶ ὁ ῥυσάμενός σε αὐτὸς θεὸς Ισραηλ, πάσῃ τῇ γῇ κληθήσεται. 6 οὐχ ὡς γυναῖκα καταλελειμμένην καὶ ὀλιγόψυχον κέκληκέν σε κύριος οὐδ᾽ ὡς γυναῖκα ἐκ νεότητος μεμισημένην, εἶπεν ὁ θεός σου· 7 χρόνον μικρὸν κατέλιπόν σε καὶ μετὰ ἐλέους μεγάλου ἐλεήσω σε, 8 ἐν θυμῷ μικρῷ ἀπέστρεψα τὸ πρόσωπόν μου ἀπὸ σοῦ καὶ ἐν ἐλέει αἰωνίῳ ἐλεήσω σε, εἶπεν ὁ ῥυσάμενός σε κύριος. 9 ἀπὸ τοῦ ὕδατος τοῦ ἐπὶ Νωε τοῦτό μοί ἐστιν· καθότι ὤμοσα αὐτῷ ἐν τῷ χρόνῳ ἐκείνῳ τῇ γῇ μὴ θυμωθήσεσθαι ἐπὶ σοὶ ἔτι μηδὲ ἐν ἀπειλῇ σου 10 τὰ ὄρη μεταστήσεσθαι οὐδὲ οἱ βουνοί σου μετακινηθήσονται, οὕτως οὐδὲ τὸ παρ᾽ ἐμοῦ σοι ἔλεος ἐκλείψει οὐδὲ ἡ διαθήκη τῆς εἰρήνης σου οὐ μὴ μεταστῇ· εἶπεν γὰρ κύριος Ἵλεώς σοι.
11 Ταπεινὴ καὶ ἀκατάστατος, οὐ παρεκλήθης, ἰδοὺ ἐγὼ ἑτοιμάζω σοὶ ἄνθρακα τὸν λίθον σου καὶ τὰ θεμέλιά σου σάπφειρον 12 καὶ θήσω τὰς ἐπάλξεις σου ἴασπιν καὶ τὰς πύλας σου λίθους κρυστάλλου καὶ τὸν περίβολόν σου λίθους ἐκλεκτοὺς 13 καὶ πάντας τοὺς υἱούς σου διδακτοὺς θεοῦ καὶ ἐν πολλῇ εἰρήνῃ τὰ τέκνα σου. 14 καὶ ἐν δικαιοσύνῃ οἰκοδομηθήσῃ· ἀπέχου ἀπὸ ἀδίκου καὶ οὐ φοβηθήσῃ, καὶ τρόμος οὐκ ἐγγιεῖ σοι. 15 ἰδοὺ προσήλυτοι προσελεύσονταί σοι δι᾽ ἐμοῦ καὶ ἐπὶ σὲ καταφεύξονται. 16 ἰδοὺ ἐγὼ κτίζω σε, οὐχ ὡς χαλκεὺς φυσῶν ἄνθρακας καὶ ἐκφέρων σκεῦος εἰς ἔργον· ἐγὼ δὲ ἔκτισά σε οὐκ εἰς ἀπώλειαν φθεῖραι 17 πᾶν σκεῦος φθαρτόν. ἐπὶ σὲ οὐκ εὐοδώσω, καὶ πᾶσα φωνὴ ἀναστήσεται ἐπὶ σὲ εἰς κρίσιν· πάντας αὐτοὺς ἡττήσεις, οἱ δὲ ἔνοχοί σου ἔσονται ἐν αὐτῇ. ἔστιν κληρονομία τοῖς θεραπεύουσιν κύριον, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι δίκαιοι, λέγει κύριος.
1 Gëzohu, o shterpë që nukë piell; klith me gëzim, edhe gëzoju, ti që s’ke të dhëmbura barku, sepse më shumë janë djemt’ e së shkretësë, se djemt’ e asaj që ka burr, thotë Zoti.
2 Sgjëro vëndin’ e tendësë s’ate, edhe le të ndenjënë kurtinat’ e të ndenjuravet tua; mos u kurse, sgjat litarët’ e tu, edhe forco hunjt’ e tu.
3 Sepse do të shtrihesh mbë të diathtë e mbë të mëngjërë, edhe fara jote do të trashëgonjë kombatë, edhe do të bënjë qytetet’ e shkretë të rrinë njerës.
4 Mos ki frikë, sepse nukë do të turpëronesh, as mos ki turp, sepse nukë do të turpëronesh, sepse do të harrojsh turpërin’ e dialërisë s’ate, edhe nukë do të kujtojsh më turpërinë kur ishje e ve.
5 Sepse burri yt (është) Krietari yt, edhe emëri i ati (është) Zoti i ushtërivet, edhe Shpërblimtari yt (është) Shënjti i Israilit, ay do të kluhetë Perëndia i gjithë dheut.
6 Sepse Zoti të thirri posi grua të lënë e të shtrënguarë shpirtinë, edhe grua të lëshuarë që nga të ritë, thotë Perëndia yt.
7 Të lashë për pak kohë, po do të të përmbëleth me përdëllim të math.
8 Ndë zemëratë të vogëlë fsheha faqenë t’ime nga ti për pakëzë herë, po do të të përdëllenj me përdëllim të përjetëshim, thotë Zoti Shpërblimtari yt.
9 Sepse këjo (është) për mua posi ujërat’ e Noesë, sepse (sikundrë) bëra be, se ujërat’ e Noesë nukë do të vinjënë më mbi dhet, kështu bëra be, se nukë do të zemëronem (më) kundrë teje, as nukë do të të qërtonj.
10 Sepse maletë do të luanjënë vëndit, edhe kodratë do të tundenë vëndit, po përdëllimi im nukë do të shteretë prej teje, as dhiata e paqtimit t’im nukë do të tundetë vëndit, thotë Zoti, ay që të përdëllen.
11 O e shtrënguarë, e përzierë, e pangushulluarë, na unë tek do të shtronj gurët’ e tu prej marmarësh të kuq, edhe do të vë themelit’ e tua prej sapfirësh.
12 Edhe do të bënj parathirët’ e tu prej agatësh, edhe portat’ e tua prej gurë thëngjijsh, edhe gjith’ avllinë tënde prej gurësh të sgjedhurë.
13 Edhe gjithë t’ët-bij (do të jenë) të mësuarët’ e Zotit, edhe (do të jetë) shumë paqtim ndër t’ët-bij.
14 Do të forconesh me dreitëri, do të jesh lark nga shtrëngata, sepse nukë do të kesh frikë; edhe nga tristimi, sepse nukë do të t’afronetë.
15 Na me të vërtetë tek do të mbëlidhenë bashkë (kundrë teje) po jo me anë t’ime. Sa të mbëlidhenë bashkë kundrë teje, përmbi tyj, do të bienë.
16 Na unë tek bëra ramëtorinë, që u fryen thingjijvet ndë zjarrt, edhe nxierr hekurishtënë për punën’ e ti, edhe unë bëra prishësinë për të prishurë.
17 Asndonjë armë që u ndërtua kundrë teje nukë do të vejë mbarë; edhe ç’do gluhë, që të luanjë kundrë teje, do t’e munç ndë gjyqt. Ky është trashëgimi i shërbëtorëvet Zotit, edhe dreitëria e atyreve (është) prej meje, thotë Zoti.