1 Κατάβηθι κάθισον ἐπὶ τὴν γῆν, παρθένος θυγάτηρ Βαβυλῶνος, εἴσελθε εἰς τὸ σκότος, θυγάτηρ Χαλδαίων, ὅτι οὐκέτι προστεθήσῃ κληθῆναι ἁπαλὴ καὶ τρυφερά. 2 λαβὲ μύλον, ἄλεσον ἄλευρον, ἀποκάλυψαι τὸ κατακάλυμμά σου, ἀνακάλυψαι τὰς πολιάς, ἀνάσυραι τὰς κνήμας, διάβηθι ποταμούς· 3 ἀνακαλυφθήσεται ἡ αἰσχύνη σου, φανήσονται οἱ ὀνειδισμοί σου· τὸ δίκαιον ἐκ σοῦ λήμψομαι, οὐκέτι μὴ παραδῶ ἀνθρώποις. 4 εἶπεν ὁ ῥυσάμενός σε κύριος σαβαωθ ὄνομα αὐτῷ ἅγιος Ισραηλ 5 Κάθισον κατανενυγμένη, εἴσελθε εἰς τὸ σκότος, θυγάτηρ Χαλδαίων, οὐκέτι μὴ κληθῇς ἰσχὺς βασιλείας. 6 παρωξύνθην ἐπὶ τῷ λαῷ μου, ἐμίανας τὴν κληρονομίαν μου· ἐγὼ ἔδωκα εἰς τὴν χεῖρά σου, σὺ δὲ οὐκ ἔδωκας αὐτοῖς ἔλεος, τοῦ πρεσβυτέρου ἐβάρυνας τὸν ζυγὸν σφόδρα. 7 καὶ εἶπας Εἰς τὸν αἰῶνα ἔσομαι ἄρχουσα· οὐκ ἐνόησας ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ σου οὐδὲ ἐμνήσθης τὰ ἔσχατα. 8 νῦν δὲ ἄκουσον ταῦτα, ἡ τρυφερὰ ἡ καθημένη πεποιθυῖα ἡ λέγουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς Ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστιν ἑτέρα· οὐ καθιῶ χήρα οὐδὲ γνώσομαι ὀρφανείαν. 9 νῦν δὲ ἥξει ἐξαίφνης ἐπὶ σὲ τὰ δύο ταῦτα ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ· χηρεία καὶ ἀτεκνία ἥξει ἐξαίφνης ἐπὶ σὲ ἐν τῇ φαρμακείᾳ σου ἐν τῇ ἰσχύι τῶν ἐπαοιδῶν σου σφόδρα 10 τῇ ἐλπίδι τῆς πονηρίας σου. σὺ γὰρ εἶπας Ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστιν ἑτέρα. γνῶθι ὅτι ἡ σύνεσις τούτων καὶ ἡ πορνεία σου ἔσται σοι αἰσχύνη. καὶ εἶπας τῇ καρδίᾳ σου Ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστιν ἑτέρα. 11 καὶ ἥξει ἐπὶ σὲ ἀπώλεια, καὶ οὐ μὴ γνῷς, βόθυνος, καὶ ἐμπεσῇ εἰς αὐτόν· καὶ ἥξει ἐπὶ σὲ ταλαιπωρία, καὶ οὐ μὴ δυνήσῃ καθαρὰ γενέσθαι· καὶ ἥξει ἐπὶ σὲ ἐξαπίνης ἀπώλεια, καὶ οὐ μὴ γνῷς. 12 στῆθι νῦν ἐν ταῖς ἐπαοιδαῖς σου καὶ τῇ πολλῇ φαρμακείᾳ σου, ἃ ἐμάνθανες ἐκ νεότητός σου, εἰ δυνήσῃ ὠφεληθῆναι. 13 κεκοπίακας ἐν ταῖς βουλαῖς σου· στήτωσαν καὶ σωσάτωσάν σε οἱ ἀστρολόγοι τοῦ οὐρανοῦ, οἱ ὁρῶντες τοὺς ἀστέρας ἀναγγειλάτωσάν σοι τί μέλλει ἐπὶ σὲ ἔρχεσθαι. 14 ἰδοὺ πάντες ὡς φρύγανα ἐπὶ πυρὶ κατακαήσονται καὶ οὐ μὴ ἐξέλωνται τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἐκ φλογός· ὅτι ἔχεις ἄνθρακας πυρός, κάθισαι ἐπ᾽ αὐτούς. 15 οὗτοι ἔσονταί σοι βοήθεια, ἐκοπίασας ἐν τῇ μεταβολῇ σου ἐκ νεότητος, ἄνθρωπος καθ᾽ ἑαυτὸν ἐπλανήθη, σοὶ δὲ οὐκ ἔσται σωτηρία.
1 Sbrit e rri mbi pluhurit, o vërgjireshë e bil’ e Vavillonësë; rri përdhe, s’ka (më) fron, o e bil’ e Halldhenjet, sepse nukë do të kluhesh më e butë edhe e ngjomë.
2 Zërë mokrënë e bluaj miell, sbulo gërshetat’ e tu, sbath këmbëtë, sbulo kërsitë, e shtie lumratë.
3 Të sveshuritë t’at do të sbulonetë, po, turpëria jote do të duketë; do të marr shpagim, edhe nukë do të kursenj njeri.
4 Emëri i Shpërblimtarit t’ënë (është) Zoti i ushtërivet, Shënjti i Israilit.
5 Rri e mos nxirë zë, edhe hyrë nd’ errësirët, o e bil’ e Halldhenjet, sepse nukë do të kluhesh më zonj e mbëretërivet.
6 U zemëruashë për gjëndëjenë t’ime, ndyra trashëgimnë t’im, edhe i dhash’ ata ndë dorët tënde, (po) ti nuk’ u dëfteve atyre përdëllim, fort rëndove sgjedhënë tënde mbi plakunë.
7 Edhe the: Për gjithë jetënë do të jem zonjë; kaqë sa nuk i vure këto ndër mënt, as nukë kujtove fundin’ e atyreve.
8 Tashi pra pa dëgjo këtë, o ti që je dhënë ndër kënaqëjet, që rri pa kujdes, e thua me vetëhenë tënde: Unë (jam), edhe përveç meje (nuk’ është) asndonjë tiatrë; do të rri e ve, as nukë do të jem pa djem.
9 Me të vërtetë këto të dyja do të vinjënë mbi ty pa pandehurë, për një ditë, të jesh pa djem edhe e ve; do të vinjënë mbi ty krejt, për shumicën’ e magjivet tua, edhe për tepëricën’ e madhe të kobimevet tu,
10 sepse shpëreve mbë dinakërinë tënde, (edhe) the: Nukë më sheh (njeri). Dituria jote edhe urtësia jote të gënjyenë, edhe the me vetëhenë tënde: Unë (jam), edhe përveç meje (s’ka) asndonjë tiatrë.
11 Përandaj do të vinjë e ligë mbi ty, pa diturë se nga lint, edhe do të bierë e keqe mbi ty, pa mundurë ta këthenjç atë, edhe do të vinjë prishëje mbi ty pa pandehurë e pa diturë.
12 Qëndro tashi me magjit’ e tua, e me shumicën’ e kobimevet tu, për të cilat u përpoqe që mbë të rit tënt, ndë munç të kesh dobi, ndë munç të dalsh e fortë.
13 U lodhe ndë shumicat të këshillavet tua. Le të ngrihenë tashi ata që shikonjënë qiejetë, ata që shohën’ yjetë, ata që njohënë se ç’do të bënetë tuke vështruarë muajtë, edhe le të të shpëtonjënë nga ato që vinjënë mbi ty.
14 Na tek do të jenë posi kashtë: zjarri i ka për të diegë ata, nukë do të muntnjënë të shpëtonjënë vetëhen’ e tyre nga fuqia e flakësë, s’ka për të mbeturë thëngjill që të ngrohetë (njeri, as) zjarr që të rri (njeri) përpara ati.
15 Të këtillë do të jenë te ti ata që u mundove bashkë me ata që mbë të rit tënt, tregjetarët’ e tu; do t’ikënjënë tuke shkuarë mb’-at’-anë e mbë-kët’-anë si cili ndë vënt të ti, asndonjë nukë do të të shpëtonjë.