1 νῦν δὲ ἄκουσον, παῖς μου Ιακωβ καὶ Ισραηλ, ὃν ἐξελεξάμην· 2 οὕτως λέγει κύριος ὁ θεὸς ὁ ποιήσας σε καὶ ὁ πλάσας σε ἐκ κοιλίας Ἔτι βοηθηθήσῃ, μὴ φοβοῦ, παῖς μου Ιακωβ καὶ ὁ ἠγαπημένος Ισραηλ, ὃν ἐξελεξάμην· 3 ὅτι ἐγὼ δώσω ὕδωρ ἐν δίψει τοῖς πορευομένοις ἐν ἀνύδρῳ, ἐπιθήσω τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τὸ σπέρμα σου καὶ τὰς εὐλογίας μου ἐπὶ τὰ τέκνα σου, 4 καὶ ἀνατελοῦσιν ὡσεὶ χόρτος ἀνὰ μέσον ὕδατος καὶ ὡς ἰτέα ἐπὶ παραρρέον ὕδωρ. 5 οὗτος ἐρεῖ Τοῦ θεοῦ εἰμι, καὶ οὗτος βοήσεται ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ιακωβ, καὶ ἕτερος ἐπιγράψει Τοῦ θεοῦ εἰμι, ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ισραηλ.
6 Οὕτως λέγει ὁ θεὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ Ισραηλ ὁ ῥυσάμενος αὐτὸν θεὸς σαβαωθ Ἐγὼ πρῶτος καὶ ἐγὼ μετὰ ταῦτα, πλὴν ἐμοῦ οὐκ ἔστιν θεός. 7 τίς ὥσπερ ἐγώ; στήτω καλεσάτω καὶ ἑτοιμασάτω μοι ἀφ᾽ οὗ ἐποίησα ἄνθρωπον εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ τὰ ἐπερχόμενα πρὸ τοῦ ἐλθεῖν ἀναγγειλάτωσαν ὑμῖν. 8 μὴ παρακαλύπτεσθε· οὐκ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἠνωτίσασθε καὶ ἀπήγγειλα ὑμῖν; μάρτυρες ὑμεῖς ἐστε, εἰ ἔστιν θεὸς πλὴν ἐμοῦ· καὶ οὐκ ἦσαν τότε. 9 οἱ πλάσσοντες καὶ γλύφοντες πάντες μάταιοι οἱ ποιοῦντες τὰ καταθύμια αὐτῶν, ἃ οὐκ ὠφελήσει αὐτούς· ἀλλὰ αἰσχυνθήσονται 10 πάντες οἱ πλάσσοντες θεὸν καὶ γλύφοντες ἀνωφελῆ, 11 καὶ πάντες ὅθεν ἐγένοντο ἐξηράνθησαν, καὶ κωφοὶ ἀπὸ ἀνθρώπων συναχθήτωσαν πάντες καὶ στήτωσαν ἅμα, ἐντραπήτωσαν καὶ αἰσχυνθήτωσαν ἅμα. 12 ὅτι ὤξυνεν τέκτων σίδηρον, σκεπάρνῳ εἰργάσατο αὐτὸ καὶ ἐν τερέτρῳ ἔτρησεν αὐτό, εἰργάσατο αὐτὸ ἐν τῷ βραχίονι τῆς ἰσχύος αὐτοῦ· καὶ πεινάσει καὶ ἀσθενήσει καὶ οὐ μὴ πίῃ ὕδωρ. ἐκλεξάμενος 13 τέκτων ξύλον ἔστησεν αὐτὸ ἐν μέτρῳ καὶ ἐν κόλλῃ ἐρρύθμισεν αὐτό, ἐποίησεν αὐτὸ ὡς μορφὴν ἀνδρὸς καὶ ὡς ὡραιότητα ἀνθρώπου στῆσαι αὐτὸ ἐν οἴκῳ. 14 ὃ ἔκοψεν ξύλον ἐκ τοῦ δρυμοῦ, ὃ ἐφύτευσεν κύριος καὶ ὑετὸς ἐμήκυνεν, 15 ἵνα ᾖ ἀνθρώποις εἰς καῦσιν· καὶ λαβὼν ἀπ᾽ αὐτοῦ ἐθερμάνθη, καὶ καύσαντες ἔπεψαν ἄρτους ἐπ᾽ αὐτῶν· τὸ δὲ λοιπὸν εἰργάσαντο εἰς θεούς, καὶ προσκυνοῦσιν αὐτούς. 16 οὗ τὸ ἥμισυ αὐτοῦ κατέκαυσαν ἐν πυρὶ καὶ καύσαντες ἔπεψαν ἄρτους ἐπ᾽ αὐτῶν· καὶ ἐπ᾽ αὐτοῦ κρέας ὀπτήσας ἔφαγεν καὶ ἐνεπλήσθη· καὶ θερμανθεὶς εἶπεν Ἡδύ μοι ὅτι ἐθερμάνθην καὶ εἶδον πῦρ. 17 τὸ δὲ λοιπὸν ἐποίησεν εἰς θεὸν γλυπτὸν καὶ προσκυνεῖ αὐτῷ καὶ προσεύχεται λέγων Ἐξελοῦ με, ὅτι θεός μου εἶ σύ. 18 οὐκ ἔγνωσαν φρονῆσαι, ὅτι ἀπημαυρώθησαν τοῦ βλέπειν τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτῶν καὶ τοῦ νοῆσαι τῇ καρδίᾳ αὐτῶν. 19 καὶ οὐκ ἐλογίσατο τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ οὐδὲ ἀνελογίσατο ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ οὐδὲ ἔγνω τῇ φρονήσει ὅτι τὸ ἥμισυ αὐτοῦ κατέκαυσεν ἐν πυρὶ καὶ ἔπεψεν ἐπὶ τῶν ἀνθράκων αὐτοῦ ἄρτους καὶ ὀπτήσας κρέας ἔφαγεν καὶ τὸ λοιπὸν αὐτοῦ εἰς βδέλυγμα ἐποίησεν καὶ προσκυνοῦσιν αὐτῷ. 20 γνῶτε ὅτι σποδὸς ἡ καρδία αὐτῶν, καὶ πλανῶνται, καὶ οὐδεὶς δύναται ἐξελέσθαι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ· ἴδετε, οὐκ ἐρεῖτε ὅτι Ψεῦδος ἐν τῇ δεξιᾷ μου;
21 Μνήσθητι ταῦτα, Ιακωβ καὶ Ισραηλ, ὅτι παῖς μου εἶ σύ· ἔπλασά σε παῖδά μου, καὶ σύ, Ισραηλ, μὴ ἐπιλανθάνου μου. 22 ἰδοὺ γὰρ ἀπήλειψα ὡς νεφέλην τὰς ἀνομίας σου καὶ ὡς γνόφον τὰς ἁμαρτίας σου· ἐπιστράφητι πρός με, καὶ λυτρώσομαί σε. 23 εὐφράνθητε, οὐρανοί, ὅτι ἠλέησεν ὁ θεὸς τὸν Ισραηλ· σαλπίσατε, θεμέλια τῆς γῆς, βοήσατε, ὄρη, εὐφροσύνην, οἱ βουνοὶ καὶ πάντα τὰ ξύλα τὰ ἐν αὐτοῖς, ὅτι ἐλυτρώσατο ὁ θεὸς τὸν Ιακωβ, καὶ Ισραηλ δοξασθήσεται.
24 Οὕτως λέγει κύριος ὁ λυτρούμενός σε καὶ ὁ πλάσσων σε ἐκ κοιλίας Ἐγὼ κύριος ὁ συντελῶν πάντα ἐξέτεινα τὸν οὐρανὸν μόνος καὶ ἐστερέωσα τὴν γῆν. τίς ἕτερος 25 διασκεδάσει σημεῖα ἐγγαστριμύθων καὶ μαντείας ἀπὸ καρδίας, ἀποστρέφων φρονίμους εἰς τὰ ὀπίσω καὶ τὴν βουλὴν αὐτῶν μωρεύων 26 καὶ ἱστῶν ῥήματα παιδὸς αὐτοῦ καὶ τὴν βουλὴν τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ ἀληθεύων; ὁ λέγων Ιερουσαλημ Κατοικηθήσῃ, καὶ ταῖς πόλεσιν τῆς Ιουδαίας Οἰκοδομηθήσεσθε, καὶ τὰ ἔρημα αὐτῆς ἀνατελεῖ· 27 ὁ λέγων τῇ ἀβύσσῳ Ἐρημωθήσῃ, καὶ τοὺς ποταμούς σου ξηρανῶ· 28 ὁ λέγων Κύρῳ φρονεῖν, καὶ Πάντα τὰ θελήματά μου ποιήσει· ὁ λέγων Ιερουσαλημ Οἰκοδομηθήσῃ, καὶ τὸν οἶκον τὸν ἅγιόν μου θεμελιώσω.
1 Po tashi pa dëgjo, o shërbëtori im Jakov, edhe o Israil, që të sgjodha.
2 Kështu thotë Zoti që të bëri, edhe të gatoj nga barku, edhe do të të ndihnjë: Mos ki frikë, o shërbëtori im Jakov, edhe ti o Jeshurun, që të sgjodha.
3 Sepse do të derth ujë mbi atë që ka et, edhe lumra mbi (dhen’) e thatë; do të derth frymënë t’ime mbi farënë tënde, edhe bekimnë t’im mbi niprit’ e tu,
4 edhe do të mbinjënë posi ndë mest të barit, posi shelgje përanë rrëkevet ujëravet.
5 Njëri do të thotë: Unë jam i Zotit, edhe tietri do të kluhetë me emërin’ e Jakovit; edhe tietri do të shkruhetë përposhtë me dorën’ e ti mbë Zonë, edhe do të kluhetë me emërin’ e Israilit.
6 Kështu thotë Zoti Mbëreti i Israilit, edhe Shpërblimtari i ati, Zoti i ushtërivet: Unë jam i pari, edhe unë (jam) i pastajmi, edhe përveç meje s’ka (tietrë) Perëndi.
7 Edhe cili, posi unë, do të thërresë, e do t’apë zë, e do të vërë mbë radhë për mua, passi vura gjëndejen’ e vërtetë? Edhe le t’u tregonjën’ ato që shkuanë edhe ato që do të vinjënë.
8 Mos kini frikë, as mos u trembi, që atëherë nukë të bëra të dëgjojsh, edhe të dhashë zë (për këtë)? Po më fort ju (jeni) deshmitarët’ e mi, përveç meje a ka Perëndi? Me të vërtetë s’ka shkëmp, nukë di (asndonjë).
9 Sa ndërtonjën’ idhulla, të gjithë janë të kotë, edhe (idhullat’) e atyreve shumë të dashuratë s’bënjënë dobi, edhe ata (janë) deshmitarët’ e atyreve se nukë shohënë, as nukë kupëtonjënë, që të turpëronenë. 10 Cili gatoi Perëndi, a derdhi idhullë, që nukë bën dobi fare? 11 Na të gjithë shokët’ e ati tek do të turpëronenë, edhe ata mieshtritë, janë prej njerëzish; le të mbëlidhenë të gjithë bashkë, le të qëndronjënë përpara, do të kenë frikë, do të kenë turp (të gjithë) bashkë.
12 Ramtori këput hekur, edhe e punon ndër thëngjit, edhe e formon me çokatë, edhe e ndërton atë me fuqin’ e krahëvet ti, po edhe i vien uri, edhe fuqia e ati këputetë, nukë pi ujë, edhe i pritetë fuqia. 13 Druvari nden kanuninë, e shënon atë me pë, e sbut atë me sdrugje, edhe e shënon me pigë-dredhësinë, edhe e bën atë pas shëmbëllesësë njeriut, edhe pas bukurisë njeriut, që të rrijë ndë shtëpi. 14 Pret për vetëhe dullenja, edhe merr qiparisin’ e lisinë, që sgjeth për vetëhen’ e ti ndë mest të drunjvet pyllit; mbëlton borinkënë, edhe shiu e rrit. 15 Edhe do të jetë te njeriu për të diegurë, edhe nga ajo merr e ngrohetë, edhe e diek, e piek bukë, edhe e bën (atë) perëndi, e i faletë; e bën atë idhullë, edhe bie mbë gjunj përpara ati. 16 Gjymësën’ e ati e diek ndë zjarr, me gjymësënë tietërë ha mishinë, piek të piekuritë, edhe nginjetë, edhe ngrohetë, e thotë: Oh! Seç’ u ngrohç, seç’ pashë zjarrinë. 17 Edhe atë që mbetetë e bën perëndi, të gëdhendurin’ e ti; bie mbë gjynj përpara ati, edhe i faletë, edhe i lutet’ e i thotë: Shpëto-më, sepse je perëndia im.
18 Nukë kupëtonjënë, as nukë mendonjënë, sepse mbylli syt’ e atyreve që të mos shohënë, edhe zemërat’ e atyreve që të mos kupëtonjënë. 19 Edhe asndonjë nuk’ e vë ndër mënt, as (s’ka) mënt, as s’kupëton, që të thotë: “Gjymësën’ e dogja ndë zjarr, (pastaj) poqa edhe bukë mbi thëngjijt t’ati, poqa mish, e hëngra, pastaj do të bënj të ndyrë atë që ka mbeturë nga ay; do t’i falem kërcurit drurit.”
20 Kullot hi; zemër’ e gënjyerë e kuboj atë, që të mos muntnjë të shpëtonjë shpirtn’ e ti, as të thotë: (Ky që kam) mb’ anë të diathtë, a nuk’ (është) gënjeshtrë?
21 Kujto këto, o Jakov edhe Israil, sepse je shërbëtori im, unë të gatova, je shërbëtori im, o Israil, nukë do të harronesh prej meje.
22 Shova panomit’ e tua, posi mjegullë të dëndure, edhe falet’ e tu posi re; këthenu tek unë, sepse unë të shpërbleva.
23 Këndoni, o qieje, sepse Zoti e bëri (këtë); brohorini, o të poshtrat’ e dheut; nxirni zë gëzimi, o male, edhe ju gjithë drunjtë (që gjëndi) ndër ato, sepse Zoti shpërbleu Jakovinë edhe u lëvdurua ndë Israilit.
24 Kështu thotë Zoti, ay që të shpërbleu, edhe të gatoj nga barku: Unë (jam) Zoti, që bëra të gjitha, i vetëmi që ndejta qiejetë, që forcova dhenë prej vetëhesë s’ime,
25 që nxier të kota shenjet’ e atyreve që flasënë gënjeshtra, edhe nxier mënç shortëtarëtë; unë që përmbys të dituritë, edhe marrëzonj diturin’ e atyreve;
26 unë që forconj fialën’ e shërbëtorit t’im, edhe u mbaronj andënë zë-dhënëset mi; unë që i them Jerusalimësë: Do të rrinë njerës te ti, edhe qytetevet Judhësë: Do të ndërtohi përsëri, edhe do të drejtonj gërmadhat’ e ati.
27 Unë që i them pafundëjes’ (ujit): Bënu vënt i thatë, edhe do të thaj lumrat’ e tu;
28 unë që i them Qyrit: (Ky është) bariu im, edhe do të mbushë gjithë dashurimet’ e mi; edhe unë që i them Jerusalimësë: Do të ndërtonesh përsëri, edhe tempullit: Do të vihenë themelit’ e tua.