1 Καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν Λάξευσον σεαυτῷ δύο πλάκας λιθίνας καθὼς καὶ αἱ πρῶται καὶ ἀνάβηθι πρός με εἰς τὸ ὄρος, καὶ γράψω ἐπὶ τῶν πλακῶν τὰ ῥήματα, ἃ ἦν ἐν ταῖς πλαξὶν ταῖς πρώταις, αἷς συνέτριψας. 2 καὶ γίνου ἕτοιμος εἰς τὸ πρωὶ καὶ ἀναβήσῃ ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ Σινα καὶ στήσῃ μοι ἐκεῖ ἐπ᾽ ἄκρου τοῦ ὄρους. 3 καὶ μηδεὶς ἀναβήτω μετὰ σοῦ μηδὲ ὀφθήτω ἐν παντὶ τῷ ὄρει· καὶ τὰ πρόβατα καὶ αἱ βόες μὴ νεμέσθωσαν πλησίον τοῦ ὄρους ἐκείνου. 4 καὶ ἐλάξευσεν δύο πλάκας λιθίνας καθάπερ καὶ αἱ πρῶται· καὶ ὀρθρίσας Μωυσῆς ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος τὸ Σινα, καθότι συνέταξεν αὐτῷ κύριος· καὶ ἔλαβεν Μωυσῆς τὰς δύο πλάκας τὰς λιθίνας. 5 καὶ κατέβη κύριος ἐν νεφέλῃ καὶ παρέστη αὐτῷ ἐκεῖ· καὶ ἐκάλεσεν τῷ ὀνόματι κυρίου. 6 καὶ παρῆλθεν κύριος πρὸ προσώπου αὐτοῦ καὶ ἐκάλεσεν Κύριος ὁ θεὸς οἰκτίρμων καὶ ἐλεήμων, μακρόθυμος καὶ πολυέλεος καὶ ἀληθινὸς 7 καὶ δικαιοσύνην διατηρῶν καὶ ποιῶν ἔλεος εἰς χιλιάδας, ἀφαιρῶν ἀνομίας καὶ ἀδικίας καὶ ἁμαρτίας, καὶ οὐ καθαριεῖ τὸν ἔνοχον ἐπάγων ἀνομίας πατέρων ἐπὶ τέκνα καὶ ἐπὶ τέκνα τέκνων ἐπὶ τρίτην καὶ τετάρτην γενεάν. 8 καὶ σπεύσας Μωυσῆς κύψας ἐπὶ τὴν γῆν προσεκύνησεν 9 καὶ εἶπεν Εἰ εὕρηκα χάριν ἐνώπιόν σου, συμπορευθήτω ὁ κύριός μου μεθ᾽ ἡμῶν· ὁ λαὸς γὰρ σκληροτράχηλός ἐστιν, καὶ ἀφελεῖς σὺ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν καὶ τὰς ἀνομίας ἡμῶν, καὶ ἐσόμεθα σοί. 10 καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν Ἰδοὺ ἐγὼ τίθημί σοι διαθήκην· ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ σου ποιήσω ἔνδοξα, ἃ οὐ γέγονεν ἐν πάσῃ τῇ γῇ καὶ ἐν παντὶ ἔθνει, καὶ ὄψεται πᾶς ὁ λαός, ἐν οἷς εἶ σύ, τὰ ἔργα κυρίου ὅτι θαυμαστά ἐστιν ἃ ἐγὼ ποιήσω σοι. 11 πρόσεχε σὺ πάντα, ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι. ἰδοὺ ἐγὼ ἐκβάλλω πρὸ προσώπου ὑμῶν τὸν Αμορραῖον καὶ Χαναναῖον καὶ Χετταῖον καὶ Φερεζαῖον καὶ Ευαῖον καὶ Γεργεσαῖον καὶ Ιεβουσαῖον· 12 πρόσεχε σεαυτῷ, μήποτε θῇς διαθήκην τοῖς ἐγκαθημένοις ἐπὶ τῆς γῆς, εἰς ἣν εἰσπορεύῃ εἰς αὐτήν, μή σοι γένηται πρόσκομμα ἐν ὑμῖν. 13 τοὺς βωμοὺς αὐτῶν καθελεῖτε καὶ τὰς στήλας αὐτῶν συντρίψετε καὶ τὰ ἄλση αὐτῶν ἐκκόψετε καὶ τὰ γλυπτὰ τῶν θεῶν αὐτῶν κατακαύσετε ἐν πυρί. 14 οὐ γὰρ μὴ προσκυνήσητε θεῷ ἑτέρῳ· ὁ γὰρ κύριος ὁ θεὸς ζηλωτὸν ὄνομα, θεὸς ζηλωτής ἐστιν. 15 μήποτε θῇς διαθήκην τοῖς ἐγκαθημένοις πρὸς ἀλλοφύλους ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ ἐκπορνεύσωσιν ὀπίσω τῶν θεῶν αὐτῶν καὶ θύσωσι τοῖς θεοῖς αὐτῶν καὶ καλέσωσίν σε καὶ φάγῃς τῶν θυμάτων αὐτῶν, 16 καὶ λάβῃς τῶν θυγατέρων αὐτῶν τοῖς υἱοῖς σου καὶ τῶν θυγατέρων σου δῷς τοῖς υἱοῖς αὐτῶν, καὶ ἐκπορνεύσωσιν αἱ θυγατέρες σου ὀπίσω τῶν θεῶν αὐτῶν καὶ ἐκπορνεύσωσιν τοὺς υἱούς σου ὀπίσω τῶν θεῶν αὐτῶν. 17 καὶ θεοὺς χωνευτοὺς οὐ ποιήσεις σεαυτῷ. 18 καὶ τὴν ἑορτὴν τῶν ἀζύμων φυλάξῃ· ἑπτὰ ἡμέρας φάγῃ ἄζυμα, καθάπερ ἐντέταλμαί σοι, εἰς τὸν καιρὸν ἐν μηνὶ τῶν νέων· ἐν γὰρ μηνὶ τῶν νέων ἐξῆλθες ἐξ Αἰγύπτου. 19 πᾶν διανοῖγον μήτραν ἐμοί, τὰ ἀρσενικά, πρωτότοκον μόσχου καὶ πρωτότοκον προβάτου. 20 καὶ πρωτότοκον ὑποζυγίου λυτρώσῃ προβάτῳ· ἐὰν δὲ μὴ λυτρώσῃ αὐτό, τιμὴν δώσεις. πᾶν πρωτότοκον τῶν υἱῶν σου λυτρώσῃ. οὐκ ὀφθήσῃ ἐνώπιόν μου κενός. 21 ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ, τῇ δὲ ἑβδόμῃ καταπαύσεις· τῷ σπόρῳ καὶ τῷ ἀμήτῳ καταπαύσεις. 22 καὶ ἑορτὴν ἑβδομάδων ποιήσεις μοι ἀρχὴν θερισμοῦ πυρῶν καὶ ἑορτὴν συναγωγῆς μεσοῦντος τοῦ ἐνιαυτοῦ. 23 τρεῖς καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὀφθήσεται πᾶν ἀρσενικόν σου ἐνώπιον κυρίου τοῦ θεοῦ Ισραηλ· 24 ὅταν γὰρ ἐκβάλω τὰ ἔθνη πρὸ προσώπου σου καὶ πλατύνω τὰ ὅριά σου, οὐκ ἐπιθυμήσει οὐδεὶς τῆς γῆς σου, ἡνίκα ἂν ἀναβαίνῃς ὀφθῆναι ἐναντίον κυρίου τοῦ θεοῦ σου τρεῖς καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ.
25 Οὐ σφάξεις ἐπὶ ζύμῃ αἷμα θυμιαμάτων μου. καὶ οὐ κοιμηθήσεται εἰς τὸ πρωὶ θύματα τῆς ἑορτῆς τοῦ πασχα. 26 τὰ πρωτογενήματα τῆς γῆς σου θήσεις εἰς τὸν οἶκον κυρίου τοῦ θεοῦ σου. οὐ προσοίσεις ἄρνα ἐν γάλακτι μητρὸς αὐτοῦ.
27 Καὶ εἶπεν κύριος πρὸς Μωυσῆν Γράψον σεαυτῷ τὰ ῥήματα ταῦτα· ἐπὶ γὰρ τῶν λόγων τούτων τέθειμαί σοι διαθήκην καὶ τῷ Ισραηλ. 28 καὶ ἦν ἐκεῖ Μωυσῆς ἐναντίον κυρίου τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ τεσσαράκοντα νύκτας· ἄρτον οὖκ ἔφαγεν καὶ ὕδωρ οὐκ ἔπιεν· καὶ ἔγραψεν τὰ ῥήματα ταῦτα ἐπὶ τῶν πλακῶν τῆς διαθήκης, τοὺς δέκα λόγους. — 29 ὡς δὲ κατέβαινεν Μωυσῆς ἐκ τοῦ ὄρους, καὶ αἱ δύο πλάκες ἐπὶ τῶν χειρῶν Μωυσῆ· καταβαίνοντος δὲ αὐτοῦ ἐκ τοῦ ὄρους Μωυσῆς οὐκ ᾔδει ὅτι δεδόξασται ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ ἐν τῷ λαλεῖν αὐτὸν αὐτῷ. 30 καὶ εἶδεν Ααρων καὶ πάντες οἱ πρεσβύτεροι Ισραηλ τὸν Μωυσῆν καὶ ἦν δεδοξασμένη ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν ἐγγίσαι αὐτοῦ. 31 καὶ ἐκάλεσεν αὐτοὺς Μωυσῆς, καὶ ἐπεστράφησαν πρὸς αὐτὸν Ααρων καὶ πάντες οἱ ἄρχοντες τῆς συναγωγῆς, καὶ ἐλάλησεν αὐτοῖς Μωυσῆς. 32 καὶ μετὰ ταῦτα προσῆλθον πρὸς αὐτὸν πάντες οἱ υἱοὶ Ισραηλ, καὶ ἐνετείλατο αὐτοῖς πάντα, ὅσα ἐλάλησεν κύριος πρὸς αὐτὸν ἐν τῷ ὄρει Σινα. 33 καὶ ἐπειδὴ κατέπαυσεν λαλῶν πρὸς αὐτούς, ἐπέθηκεν ἐπὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ κάλυμμα. 34 ἡνίκα δ᾽ ἂν εἰσεπορεύετο Μωυσῆς ἔναντι κυρίου λαλεῖν αὐτῷ, περιῃρεῖτο τὸ κάλυμμα ἕως τοῦ ἐκπορεύεσθαι. καὶ ἐξελθὼν ἐλάλει πᾶσιν τοῖς υἱοῖς Ισραηλ ὅσα ἐνετείλατο αὐτῷ κύριος, 35 καὶ εἶδον οἱ υἱοὶ Ισραηλ τὸ πρόσωπον Μωυσῆ ὅτι δεδόξασται, καὶ περιέθηκεν Μωυσῆς κάλυμμα ἐπὶ τὸ πρόσωπον ἑαυτοῦ, ἕως ἂν εἰσέλθῃ συλλαλεῖν αὐτῷ.
1 Edhe Zoti i tha Moisiut: Pre për vetëhenë tënde dy rrasa të gurta, posi të paratë, edhe do të shkruanj mbi rrasat ato fialëtë që ishinë mbi rrasat e para, që theve. 2 Edhe bënu gati ndë mëngjes, edhe hip ndë mëngjes ndë mal të Sinait, edhe qëndro përpara meje atie ndë majët të malit,
3 edhe asndonjë të mos hipënjë bashkë me ty, edhe të mos duketë njeri ndëpër gjithë malinë, edhe dhëntë, edhe lopëtë të mos kullosënë përpara ati mali.
4 Edhe preu dy rrasa të gurta posi të paratë, edhe Moisiu u ngrit shpejt ndë mëngjes, e hipi ndë malt të Sinait, sikundrë e urdhëroi Zoti, edhe mori të dy rrasat’ e gurta ndë duart të tia.
5 Edhe Zoti sbriti ndë ret, edhe qëndroi bashkë me atë atie, edhe leçiti emërin’ e Zotit. 6 Edhe Zoti shkoi përpara ati, edhe leçiti Zoti, Zoti Perëndia, i dhëmpshuri e i përdëllyershimi, zemërgjëri, e përdëllim-madhi, e i vërteti,
7 që ruan përdëllim për milëra vetë, edhe ndëlen panomi, e paudhëri, e faj, edhe fare nukë nxier pa faj (fajtorinë), edhe shpaguan panomin’ e atëravet mbë djemt, edhe mbë djemt të djemvet, gjer mbë të tretin’ edhe të katrëtinë (bres).
8 Edhe Moisiu shpejtoi, e u unj përdhe, edhe (i) u fal, edhe tha: 9 Tashi ndë gjeta hir përpara teje, o Zot, të lutem le të vijë Zoti bashkë me ne, sepse këjo gjëndëje është kokëtrashë, edhe ndële panominë tonë, edhe fajinë tanë, edhe merrna ndë trashëgimt tënt.
10 Edhe tha: Na unë tek po bënj dhiatë, përpara gjithë gjëndëjesë sate do të bënj çudi, që s’janë bërë mbë gjithë dhenë, edhe as mbë ndonjë komp, edhe gjithë gjëndëja, që je ndë mest t’asai, do të shohë punën’ e Zotit, sepse (ësht’) e frikëshime ajo që do të bënj bashkë me ty.
11 Ruaj atë që të urdhëronj ty unë sot; na unë tek do të nxier përpara teje Amoritin’ e Hanaanitin’ e Hittitin’ e Perizzitin’ e Hivitin’ e Jebusitinë. 12 Ruhu, mos lithç fialë me vëndësit’ e ati dheu që po vete, se mos bënetë kurth ndë mest tënt, 13 po të prishç theroret’ e atyreve, e të thyenjç idhujt’ e atyreve, e të preç pyjet’ e atyreve. 14 Sepse s’ke për të luturë tietërë perëndi, sepse (ay) Zoti, që e ka emërinë Zëlitar, është Perëndi Zëlitar, 15 kurrë mos lithç fialë bashkë me vëndësit’ e (ati) dheut, edhe kur të kurvëronjënë prapa perëndivet vet, e t’u bënjënë kurban perëndivet tyre, të gërshesë (ndonjë), e të hash nga kurbanet e ati, 16 edhe kurrë të mos marrç të bilat e ati për bijt tu, edhe të bilat’ e ati kur të kurvëronjënë prapa perëndivet tyre, bënjënë bijt’ e tu të kurvëronjënë prapa perëndivet atyre.
17 Mos bënjç për vetëhenë tënde perëndira të derdhurë.
18 Të ruanjç të kremten’ e pabrumëjevet. Shtatë dit të hash bukë pa brumë, sikundrë të urdhërova, ndë kohët të muajit Abib, sepse ndë muajt të Abibit dole nga Egjyptëria.
19 Çdo që hap shtratin’ (e barkut ësht’) imi, edhe çdo mashkull i paralindurë ndërmest të bagëtivet tua, (a) lopë, a dele. 20 Të shpërblenjç polishtin’ e gomaresë me qënq, edhe ndë mos e shpërblefsh, atëhere t’i preç kryetë. Të shpërblenjç gjithë të parëlindurit’ e bijvet tu. Edhe asndonjë mos duketë përpara meje me duar thatë.
21 Gjashtë dit do të punonjç, edhe të shtatënë ditë do të prëhesh; ndë kohë të mbiellit e të korrit do të prëhesh.
22 Edhe do të ruanjç të kremten’ e javëvet, të dorësë parë të korrit drithit, edhe të kremten’ e pronjësë ndë të kthyerët të vitit.
23 Tri herë ndë vit do të duketë çdo mashkulli yt përpara Zotit, Zotit Perëndisë Israilit.
24 Sepse kur të dëbonj kombetë përpara teje, edhe të sgjëronj sinoret’ e tu, asndonjë nukë do të dëshëronjë dhenë tënt, kur të hipënjç që të dukesh përpara Zotit Perëndisë tënt tri herë ndë vit.
25 Të mos biesh gjakun’ e kurbanit tënt me (bukë) të mbrumëme, edhe kurbani së kremtesë pashkësë të mos mbesë gjer ndë mëngjes.
26 Të biesh drithërat’ e para të dheut tënt ndë shtëpi të Zotit Perëndisë tënt. Të mos piekç keth ndë klumështit të s’ëmësë.
27 Edhe Zoti i tha Moisiut: Shkruaj për vetëhenë tënde këto fialë, sepse pas këtyre fialëve bëra dhiatënë mbë ty, edhe mbë Israilinë.
28 Edhe ishte atie bashkë me Zotinë dyzet dit e dyzet net, nukë hëngri bukë, edhe nukë piu ujë. Edhe shkroi mbi rrasat fialët’ e dhiatësë, të dhiet’ urdhërimetë.
29 Edhe Moisiu kur sbriti nga mali i Sinait, edhe të dy rrasat’ e deshmimit ishinë ndë dorët të Moisiut, kur sbriti nga mali, Moisiu nuk dinte se lëkura e faqes’ ati u bë e ndriturë kur fliste bashkë me atë. 30 Edhe pa Moisinë Aaroni edhe gjithë të bijt’ e Israilit, edhe na tek ndriste lëkura e faqes’ ati, edhe u frikësuanë t’i afroneshin’ ati. 31 Edhe Moisiu thërriti ata, edhe u kthyenë tek ay Aaroni edhe gjithë të parët’ e përmbëledhëjesë, edhe Moisiu u foli atyre. 32 Edhe pastaj gjithë të bijt’ e Israilit erthnë afërë, edhe i urdhëroi ata (për) gjithë sa foli Zoti me atë ndë malt të Sinait. 33 Edhe Moisiu mbaroi së foluri me ata, edhe kishte një mbulesë mbi faqet të ti. 34 Edhe Moisiu kur hynte përpara Zotit të fliste bashkë me atë, ngrinte mbulesënë, gjersa të dilte. Edhe dilte, edhe u fliste të bijet Israilit ç’ishte urdhëruarë. 35 Edhe të bijt’ e Israilit panë faqen’ e Moisiut, se ndriste lëkura e faqesë Moisiut, edhe Moisiu vuri përsëri mbulesënë mbi faqet të ti, gjersa të hynte që të fliste bashkë me atë.