1 Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυιδ.
Ἐπὶ τῷ κυρίῳ πέποιθα· πῶς ἐρεῖτε τῇ ψυχῇ μου
Μεταναστεύου ἐπὶ τὰ ὄρη ὡς στρουθίον;
2 ὅτι ἰδοὺ οἱ ἁμαρτωλοὶ ἐνέτειναν τόξον,
ἡτοίμασαν βέλη εἰς φαρέτραν
τοῦ κατατοξεῦσαι ἐν σκοτομήνῃ τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ.
3 ὅτι ἃ κατηρτίσω, καθεῖλον·
ὁ δὲ δίκαιος τί ἐποίησεν;
4 κύριος ἐν ναῷ ἁγίῳ αὐτοῦ·
κύριος, ἐν οὐρανῷ ὁ θρόνος αὐτοῦ.
οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἰς τὸν πένητα ἀποβλέπουσιν,
τὰ βλέφαρα αὐτοῦ ἐξετάζει τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων.
5 κύριος ἐξετάζει τὸν δίκαιον καὶ τὸν ἀσεβῆ,
ὁ δὲ ἀγαπῶν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν.
6 ἐπιβρέξει ἐπὶ ἁμαρτωλοὺς παγίδας,
πῦρ καὶ θεῖον καὶ πνεῦμα καταιγίδος ἡ μερὶς τοῦ ποτηρίου αὐτῶν.
7 ὅτι δίκαιος κύριος καὶ δικαιοσύνας ἠγάπησεν,
εὐθύτητα εἶδεν τὸ πρόσωπον αὐτοῦ.
Lamed
1 Përse rri larg, o Zot?
Pse fshihesh në kohë të vështira?
2 I paudhi shfrytëzon me mburrje skamnorin;
rënçin në kurthet që ngritën vetë.
3 Me dëshirat e veta mburret i paudhi,
ndërsa lakmitari shan e mallkon Zotin.
4 I paudhi e mban hundën përpjetë e nuk kërkon ,
mendon se nuk ka Perëndi.
5 Punët i venë gjithnjë mbarë,
gjykimet e tua janë larg prej tij
dhe kundërshtarët i fshin me një frymë.
6 Thotë me vete:
«Nuk do të trandem,
kurrë nuk do më gjejë e keqja».
Pe
7 Goja e tij është plot mallkime, mashtrime e dhunë,
nën gjuhë ka ligësi e poshtërsi.
8 Zë pritë nëpër fshatra,
vret të pafajshmin në vende të fshehta
e me sy përgjon fatkeqin.
Cade
9 Fshihet e pret si luani në strofull,
pret për të rrëmbyer skamnorin,
e rrëmben dhe e zvarrit në rrjetën e tij.
10 Struket e mblidhet kruspull
dhe para forcës së tij fatkeqët bien.
11 I paudhi thotë me vete: «Perëndia harron,
është fshehur e nuk sheh gjë».
Kof
12 Ngrihu, o Zot,
ngrije dorën, o Perëndi,
e mos i harro skamnorët.
13 Pse i paudhi e përçmon Perëndinë
e thotë me vete:
«Ti nuk do të më shqyrtosh?».
Resh
14 Por ti ke parë,
se ti e sheh ligësinë dhe brengën,
ti i peshon me dorën tënde.
Te ti mbështetet fatkeqi,
ti je ndihmësi i jetimit.
Sin
15 Thyeja krahun të paudhit e të ligut,
hetoje për paudhësinë gjer në fund.
16 Zoti mbretëron përjetë,
por kombet zhduken nga toka e tij.
Tau
17 Dëshirën e të përulurve ti e dëgjon, o Zot,
ua forcon zemrën e bën kujdes,
18 që t'i japësh të drejtë jetimit e të shtypurit,
që njeriu i dheshëm të mos tmerrojë më askënd.