1 ὥσπερ δρόσος ἐν ἀμήτῳ καὶ ὥσπερ ὑετὸς ἐν θέρει,
οὕτως οὐκ ἔστιν ἄφρονι τιμή.
2 ὥσπερ ὄρνεα πέταται καὶ στρουθοί,
οὕτως ἀρὰ ματαία οὐκ ἐπελεύσεται οὐδενί.
3 ὥσπερ μάστιξ ἵππῳ καὶ κέντρον ὄνῳ,
οὕτως ῥάβδος ἔθνει παρανόμῳ.
4 μὴ ἀποκρίνου ἄφρονι πρὸς τὴν ἐκείνου ἀφροσύνην,
ἵνα μὴ ὅμοιος γένῃ αὐτῷ·
5 ἀλλὰ ἀποκρίνου ἄφρονι κατὰ τὴν ἀφροσύνην αὐτοῦ,
ἵνα μὴ φαίνηται σοφὸς παρ᾽ ἑαυτῷ.
6 ἐκ τῶν ἑαυτοῦ ποδῶν ὄνειδος πίεται
ὁ ἀποστείλας δι᾽ ἀγγέλου ἄφρονος λόγον.
7 ἀφελοῦ πορείαν σκελῶν
καὶ παροιμίαν ἐκ στόματος ἀφρόνων.
8 ὃς ἀποδεσμεύει λίθον ἐν σφενδόνῃ,
ὅμοιός ἐστιν τῷ διδόντι ἄφρονι δόξαν.
9 ἄκανθαι φύονται ἐν χειρὶ τοῦ μεθύσου,
δουλεία δὲ ἐν χειρὶ τῶν ἀφρόνων.
10 πολλὰ χειμάζεται πᾶσα σὰρξ ἀφρόνων·
συντρίβεται γὰρ ἡ ἔκστασις αὐτῶν.
11 ὥσπερ κύων ὅταν ἐπέλθῃ ἐπὶ τὸν ἑαυτοῦ ἔμετον καὶ μισητὸς γένηται,
οὕτως ἄφρων τῇ ἑαυτοῦ κακίᾳ ἀναστρέψας ἐπὶ τὴν ἑαυτοῦ ἁμαρτίαν.
11a ἔστιν αἰσχύνη ἐπάγουσα ἁμαρτίαν,
καὶ ἔστιν αἰσχύνη δόξα καὶ χάρις.
12 εἶδον ἄνδρα δόξαντα παρ᾽ ἑαυτῷ σοφὸν εἶναι,
ἐλπίδα μέντοι ἔσχεν μᾶλλον ἄφρων αὐτοῦ.
13 λέγει ὀκνηρὸς ἀποστελλόμενος εἰς ὁδόν
Λέων ἐν ταῖς ὁδοῖς.
14 ὥσπερ θύρα στρέφεται ἐπὶ τοῦ στρόφιγγος,
οὕτως ὀκνηρὸς ἐπὶ τῆς κλίνης αὐτοῦ.
15 κρύψας ὀκνηρὸς τὴν χεῖρα ἐν τῷ κόλπῳ αὐτοῦ
οὐ δυνήσεται ἐπενεγκεῖν ἐπὶ τὸ στόμα.
16 σοφώτερος ἑαυτῷ ὀκνηρὸς φαίνεται
τοῦ ἐν πλησμονῇ ἀποκομίζοντος ἀγγελίαν.
17 ὥσπερ ὁ κρατῶν κέρκου κυνός,
οὕτως ὁ προεστὼς ἀλλοτρίας κρίσεως.
18 ὥσπερ οἱ ἰώμενοι προβάλλουσιν λόγους εἰς ἀνθρώπους,
ὁ δὲ ἀπαντήσας τῷ λόγῳ πρῶτος ὑποσκελισθήσεται,
19 οὕτως πάντες οἱ ἐνεδρεύοντες τοὺς ἑαυτῶν φίλους,
ὅταν δὲ φωραθῶσιν, λέγουσιν ὅτι Παίζων ἔπραξα.
20 ἐν πολλοῖς ξύλοις θάλλει πῦρ,
ὅπου δὲ οὐκ ἔστιν δίθυμος, ἡσυχάζει μάχη.
21 ἐσχάρα ἄνθραξιν καὶ ξύλα πυρί,
ἀνὴρ δὲ λοίδορος εἰς ταραχὴν μάχης.
22 λόγοι κερκώπων μαλακοί,
οὗτοι δὲ τύπτουσιν εἰς ταμιεῖα σπλάγχνων.
23 ἀργύριον διδόμενον μετὰ δόλου ὥσπερ ὄστρακον ἡγητέον.
χείλη λεῖα καρδίαν καλύπτει λυπηράν.
24 χείλεσιν πάντα ἐπινεύει ἀποκλαιόμενος ἐχθρός,
ἐν δὲ τῇ καρδίᾳ τεκταίνεται δόλους·
25 ἐάν σου δέηται ὁ ἐχθρὸς μεγάλῃ τῇ φωνῇ, μὴ πεισθῇς·
ἑπτὰ γάρ εἰσιν πονηρίαι ἐν τῇ ψυχῇ αὐτοῦ.
26 ὁ κρύπτων ἔχθραν συνίστησιν δόλον,
ἐκκαλύπτει δὲ τὰς ἑαυτοῦ ἁμαρτίας εὔγνωστος ἐν συνεδρίοις.
27 ὁ ὀρύσσων βόθρον τῷ πλησίον ἐμπεσεῖται εἰς αὐτόν,
ὁ δὲ κυλίων λίθον ἐφ᾽ ἑαυτὸν κυλίει.
28 γλῶσσα ψευδὴς μισεῖ ἀλήθειαν,
στόμα δὲ ἄστεγον ποιεῖ ἀκαταστασίας.
1 Nderimi për të marrin është i pavend,
si bora në verë e shiu në të korra.
2 Si zog flatrues e si dallëndyshe që përendet,
kalon pa goditur mallkimi i kotë.
3 Kalit, frushkullin; gomarit, frerët;
të marrit shkopin kurrizit.
4 Mos iu përgjigj të marrit sipas marrëzisë së tij,
që të mos bëhesh edhe ti si ai.
5 Përgjigjju të marrit sipas marrëzisë së tij,
që të mos i duket vetja i urtë.
6 Kush çon fjalë me anë të të marrit,
i këput këmbët vetes e pi hidhërim.
7 Si zvargia e këmbëve të të çalit,
fjala e urtë në gojën e të marrit.
8 Nderimi për të marrin,
si guri lidhur në hobe.
9 Si ferrat në dorën e të dehurit
është fjala e urtë në gojën e të marrit.
10 Kush merr në punë të marrin dhe endacakun
është si një shigjetar që plagos këdo.
11 Si qeni që kthehet në të vjellat e veta,
i marri që i kthehet marrëzisë.
12 Po të shohësh një njeri që i duket vetja i urtë,
atëherë prit më shumë prej të marrit se prej tij.
13 Përtaci thotë: «Luanesha në rrugë!
Luani në shesh!».
14 Dera rrotullohet në menteshat e veta
e përtaci në shtratin e vet.
15 Përtaci e zhyt dorën në pjatë,
por përton ta çojë te goja.
16 Përtacit i duket vetja më i urtë
se shtatë vetë që përgjigjen me mend.
17 Kush përzihet kalimthi në zënkat që s'i përkasin,
është si ai që kap qenin për veshi.
18 Porsi i çmenduri që gjuan me shigjeta
e heshta vdekjeprurëse,
19 është kush gënjen mikun
e i thotë: «Po bëja hoka!».
20 Kur s'ka dru, fiket zjarri,
kur mungon shpifësi, pushojnë grindjet.
21 Si thëngjilli për prushin e druri për zjarrin,
ashtu është grindaveci për grindjet.
22 Fjalët e shpifësit janë si gjella e shijshme:
zbresin gjer te zorrët e barkut.
23 Si shtresë argjendi në një enë balte
janë fjalët përvëluese në zemrën e ligë.
24 Kush urren, shtiret me fjalë,
por brenda vetes gatuan mashtrimin.
25 Mos i beso kur e hijeshon zërin,
se në zemër ka një mijë të liga .
26 Edhe pse e mbulon urrejtjen me shtirje,
ligësia e tij do të dalë në shesh.
27 Kush bën gropën, në gropë do të bjerë;
guri kthehet mbi atë që e rrokullis.
28 Kush gënjen, i urren të gënjyerit e vet;
fjalët lajkatare përgatisin rrëzimin.