1 ὀργὴ ἀπόλλυσιν καὶ φρονίμους,
ἀπόκρισις δὲ ὑποπίπτουσα ἀποστρέφει θυμόν,
λόγος δὲ λυπηρὸς ἐγείρει ὀργάς.
2 γλῶσσα σοφῶν καλὰ ἐπίσταται,
στόμα δὲ ἀφρόνων ἀναγγελεῖ κακά.
3 ἐν παντὶ τόπῳ ὀφθαλμοὶ κυρίου,
σκοπεύουσιν κακούς τε καὶ ἀγαθούς.
4 ἴασις γλώσσης δένδρον ζωῆς,
ὁ δὲ συντηρῶν αὐτὴν πλησθήσεται πνεύματος.
5 ἄφρων μυκτηρίζει παιδείαν πατρός,
ὁ δὲ φυλάσσων ἐντολὰς πανουργότερος.
6 ἐν πλεοναζούσῃ δικαιοσύνῃ ἰσχὺς πολλή,
οἱ δὲ ἀσεβεῖς ὁλόρριζοι ἐκ γῆς ὀλοῦνται.
οἴκοις δικαίων ἰσχὺς πολλή,
καρποὶ δὲ ἀσεβῶν ἀπολοῦνται.
7 χείλη σοφῶν δέδεται αἰσθήσει,
καρδίαι δὲ ἀφρόνων οὐκ ἀσφαλεῖς.
8 θυσίαι ἀσεβῶν βδέλυγμα κυρίῳ,
εὐχαὶ δὲ κατευθυνόντων δεκταὶ παρ᾽ αὐτῷ.
9 βδέλυγμα κυρίῳ ὁδοὶ ἀσεβοῦς,
διώκοντας δὲ δικαιοσύνην ἀγαπᾷ.
10 παιδεία ἀκάκου γνωρίζεται ὑπὸ τῶν παριόντων,
οἱ δὲ μισοῦντες ἐλέγχους τελευτῶσιν αἰσχρῶς.
11 ᾅδης καὶ ἀπώλεια φανερὰ παρὰ τῷ κυρίῳ,
πῶς οὐχὶ καὶ αἱ καρδίαι τῶν ἀνθρώπων;
12 οὐκ ἀγαπήσει ἀπαίδευτος τοὺς ἐλέγχοντας αὐτόν,
μετὰ δὲ σοφῶν οὐχ ὁμιλήσει.
13 καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει,
ἐν δὲ λύπαις οὔσης σκυθρωπάζει.
14 καρδία ὀρθὴ ζητεῖ αἴσθησιν,
στόμα δὲ ἀπαιδεύτων γνώσεται κακά.
15 πάντα τὸν χρόνον οἱ ὀφθαλμοὶ τῶν κακῶν προσδέχονται κακά,
οἱ δὲ ἀγαθοὶ ἡσυχάζουσιν διὰ παντός.
16 κρείσσων μικρὰ μερὶς μετὰ φόβου κυρίου
ἢ θησαυροὶ μεγάλοι μετὰ ἀφοβίας.
17 κρείσσων ξενισμὸς λαχάνων πρὸς φιλίαν καὶ χάριν
ἢ παράθεσις μόσχων μετὰ ἔχθρας.
18 ἀνὴρ θυμώδης παρασκευάζει μάχας,
μακρόθυμος δὲ καὶ τὴν μέλλουσαν καταπραΰνει.
18a μακρόθυμος ἀνὴρ κατασβέσει κρίσεις,
ὁ δὲ ἀσεβὴς ἐγείρει μᾶλλον.
19 ὁδοὶ ἀεργῶν ἐστρωμέναι ἀκάνθαις,
αἱ δὲ τῶν ἀνδρείων τετριμμέναι.
20 υἱὸς σοφὸς εὐφραίνει πατέρα,
υἱὸς δὲ ἄφρων μυκτηρίζει μητέρα αὐτοῦ.
21 ἀνοήτου τρίβοι ἐνδεεῖς φρενῶν,
ἀνὴρ δὲ φρόνιμος κατευθύνων πορεύεται.
22 ὑπερτίθενται λογισμοὺς οἱ μὴ τιμῶντες συνέδρια,
ἐν δὲ καρδίαις βουλευομένων μένει βουλή.
23 οὐ μὴ ὑπακούσῃ ὁ κακὸς αὐτῇ
οὐδὲ μὴ εἴπῃ καίριόν τι καὶ καλὸν τῷ κοινῷ.
24 ὁδοὶ ζωῆς διανοήματα συνετοῦ,
ἵνα ἐκκλίνας ἐκ τοῦ ᾅδου σωθῇ.
25 οἴκους ὑβριστῶν κατασπᾷ κύριος,
ἐστήρισεν δὲ ὅριον χήρας.
26 βδέλυγμα κυρίῳ λογισμὸς ἄδικος,
ἁγνῶν δὲ ῥήσεις σεμναί.
27 ἐξόλλυσιν ἑαυτὸν ὁ δωρολήμπτης,
ὁ δὲ μισῶν δώρων λήμψεις σῴζεται.
27a ἐλεημοσύναις καὶ πίστεσιν ἀποκαθαίρονται ἁμαρτίαι,
τῷ δὲ φόβῳ κυρίου ἐκκλίνει πᾶς ἀπὸ κακοῦ.
28 καρδίαι δικαίων μελετῶσιν πίστεις,
στόμα δὲ ἀσεβῶν ἀποκρίνεται κακά.
28a δεκταὶ παρὰ κυρίῳ ὁδοὶ ἀνθρώπων δικαίων,
διὰ δὲ αὐτῶν καὶ οἱ ἐχθροὶ φίλοι γίνονται.
29 μακρὰν ἀπέχει ὁ θεὸς ἀπὸ ἀσεβῶν,
εὐχαῖς δὲ δικαίων ἐπακούει.
29a κρείσσων ὀλίγη λῆμψις μετὰ δικαιοσύνης
ἢ πολλὰ γενήματα μετὰ ἀδικίας.
29b καρδία ἀνδρὸς λογιζέσθω δίκαια,
ἵνα ὑπὸ τοῦ θεοῦ διορθωθῇ τὰ διαβήματα αὐτοῦ.
30 θεωρῶν ὀφθαλμὸς καλὰ εὐφραίνει καρδίαν,
φήμη δὲ ἀγαθὴ πιαίνει ὀστᾶ.
32 ὃς ἀπωθεῖται παιδείαν, μισεῖ ἑαυτόν·
ὁ δὲ τηρῶν ἐλέγχους ἀγαπᾷ ψυχὴν αὐτοῦ.
33 φόβος θεοῦ παιδεία καὶ σοφία,
καὶ ἀρχὴ δόξης ἀποκριθήσεται αὐτῇ.
1 Përgjigjja e butë e zmbraps zemërimin,
por fjala e rëndë ngjall hidhërim.
2 Gjuha e bukur e hijeshon dijen,
ndërsa goja e të marrëve zbraz marrëzi.
3 Sytë e Zotit arrijnë gjithkund,
vëzhgojnë të keqin e të mirin.
4 Një gjuhë e butë është pemë e jetës,
por një gjuhë e prapë vret shpirtin.
5 I marri e përçmon mësimin e të atit,
por, kush e pranon qortimin, bëhet i urtë.
6 Shtëpia e të drejtit është plot begati,
ndërsa fitimi i të paudhit sjell trazim.
7 Buzët e të urtëve përhapin dijen,
por jo mendja e të marrëve.
8 Flijimet e të paudhëve i neveriten Zotit.
Lutja e të drejtëve është gëzimi i tij.
9 Sjellja e të paudhit i neveritet Zotit,
ai e do atë që ndjek drejtësinë.
10 Kush lë udhën, duhet qortuar ashpër,
kush i urren qortimet, do të vdesë.
11 Para Zotit janë skëterra e humbëtira,
aq më tepër zemra e bijve të njeriut.
12 Përqeshësit nuk i pëlqen kush e qorton,
ai nuk shoqërohet me të urtët.
13 Një zemër e gëzuar ngazëllen fytyrën,
një zemër e pikëlluar këput shpirtin.
14 Zemra e të urtit kërkon dijen,
ndërsa goja e të marrit mbllaçit marrëzi.
15 Për skamnorin çdo ditë është e keqe,
por zemërmiri bën festë pa fund.
16 Më mirë pak me frikën e Zotit,
se një thesar i madh me trazim.
17 Më mirë një hise perimesh me dashuri,
se një viç i majmë me urrejtje.
18 Gjaknxehti mbjell grindje,
kush ka durim, ul gjakrat.
19 Udha e përtacit është si gardh me ferra,
por shtegu i të drejtëve është i rrafshët.
20 Djali i urtë e gëzon të atin,
por njeriu i marrë e përçmon të ëmën.
21 Marrëzia është gëzim për kë s'ka mend,
por njeriu i mençur ecën drejt.
22 Planet pa këshillime shkojnë huq,
por me shumë këshilltarë zënë vend.
23 Njeriu gëzohet kur jep përgjigje,
por sa e mirë është fjala e thënë kur duhet!
24 Jeta e ngre lart atë që sillet mirë,
kështu ai shmang teposhtën e skëterrës.
25 Zoti e rrënon shtëpinë e krenarëve,
por truallin e të vesë do ta mbrojë.
26 Shestimet e të mbrapshtit i neveriten Zotit,
por fjalët e këndshme janë të pastra.
27 Kush fiton me dredhi, e trazon shtëpinë,
kush i urren dhuratat, do të jetojë.
28 Mendja e të drejtit mendon e përgjigjet,
por goja e të paudhëve nxjerr ligësi.
29 Zoti është larg nga të paudhët,
por lutjen e të drejtëve e dëgjon.
30 Drita e syve ngazëllen zemrën,
një lajm i mirë mëkëmb eshtrat.
31 Veshi që dëgjon qortimin e shëndoshë
zë vend mes të urtëve.
32 Kush shpërfill rregullin, përçmon veten,
kush e pranon qortimin, zë mend.
33 Droja e Zotit është mësim urtie,
përpara lavdisë vjen përulja.